Stjarnan - 01.11.1933, Blaðsíða 8

i68
STJARNAN
“Herra minn, lofaðu mér inn, þetta er
heimili mitt.”
“Farðu strax þangaÖ sem þú komst frá,
þetta er ekkert pláss fyrir börn.”
“Eg er þrettán ára gömul, herra minn,”
svaraði hún alvarlega.
“Eg skipa þér að fara.”
“Eg vérÖ að komast inn, viÖ gleymdum
nokkru. Eg sný ekki aftur án hans.”
“Hverju gleymduÖ þið?” Hann fór nú
að verða forvitinn.
“Það er lítill drengur. Hann er ekki
bróðir minn, en hann er svo elskulegur.
Hann er aleinn uppi á lofti. Eg verð að
ná honum. Ó, leyfðu mér það.” Mál-
rómur hennar var nú svo blíður og biðj-
andi.
“Flýttu þér þá, mér er ekki leyft að
sleppa neinum fram hjá.” Hún lét ekki
segja sér tvisvar.
Það var myrkur í húsinu, hún varð að
þreifa fyrir sér til að komast áfram. Alt
sýndist svo ónáttúrlegt. Einu sinni datt
hún um stól og rak upp lágt hljóð. Það
kom svo óvörum.
“Eg vissi ekki að barnaherbergið var
svo langt frá framdyrunum,” sagði hún
við sjálfa sig, þegar hún loksins lauk upp
dyrum þess uppi á þriðja lofti.
Hún stóð kyr augnablik, já, hún heyrði
andardráttinn. Svo fór hún yfir að
ruggunni og lyfti honum gætilega upp og
vafði hann innan í ullarteppi. “Ó, Fen-
wick, eg vildi þú vaknaðir ekki,” hvíslaði
hún.
“Nú hefi eg náð þér, og eg sleppi þér
ekki,” sagði hún um leið og hún fór með
hann niður stigann.
Fyrir utan dyrnar mætti hún verðinum
aftur. Meðan hún var inni í húsinu hafði
hann hugsað'—hugsað um hættuna sem
barnið hafði stofnað sér í til þess að
bjarga öðrum.
“Barn,” sagði hann, “flýttu þér í burtu
sem bezt þú getur, fyrri hluti leiðar þinn-
ar er mjög hættulegur, það er alt af ver-
ið að skjóta.”
“Innilega þökk fyrir, herra minn. Eg
skal hlaupa,” svaraði hún og bætti svo við
hikandi: “Komdu að heimsækja okkur
þegar alt er yfir.”
“Blessuð litla stúlka—” En hún var
farin og heyrði ekki meira.
Varðmaðurinn hafði rétt fyrir sér.
Eleiri skifti þaut byssukúla fram hjá. Ein
fór skamt frá eyra hennar. Vegurinn var
ógreiður, barniö vaknaði við hristinginn
og fór að gráta. Hún reyndi að þagga
niður í honum, en hann vildi ekki hætta.
Þegar hún hægði dáiítið á sér talaði
hún við hann og sagði: “Fenwick, þú
ert hjá mér, og bráðum komum við til
mömmu.
Þegar hann heyrði nafn sitt og þekti
málróminn varð hann smámsaman ró-
legur og hallaði sér upp að henni. Míla
er langur vegur til að bera ársgamalt
barn í fanginu, því fremur þegar vegur-
inn er myrkur, votur og leirugur. En
hún komst áfram að lokum aðfram komin
af þreytu. Barninu var hjúkrað og móð-
irin tók Maríönnu í faðm sér.
“Eg er svo glöð,” sagði hún, er hún
sá brosandi litla Fenwick, sem hún hafði
borið alla þessa leið. En hún skildi ekki
hvað faðir hennar meinti er hann sagði:
“Kærleikurinn sigrar alt.”
í sjónum við vesturströnd Noregs vex
þarategund, sem hefir meira næringargildi
sem skepnufóður heldur en korntegundir
sem vaxa á vel ræktuðum akri. Hann
þroskast tvisvar á ári, og það sem rekur
á land upp árlega nemur 400,000 skip-
pundum eftir að það er orðið þurt. Þari
þessi er mest notaður til áburðar og
eldsneytis. Menn skilja enn þá ekki til
fulls hve ágætur hann er til fóðurs.
Sagt er að skuldir borgarinnar Oslo í
Noregi nemi 298,000,000 króna. Eign-
irnar er álitið, að hafi á síðustu 12 árum
fallið niður úr 2.3 biljónum niður i 1.46
biljónir, og tekjurnar hafa minkað meir
en til helminga.