Stjarnan - 01.11.1933, Blaðsíða 6

STJARNAN
166
þótt Mr. Gibbes hefði ekki getað gengiÖ
í herinn vegna þess hve gigtveikur hann
var, þá gaf hann óspart af fé sínu, og
enginn á búgarbinum kvartaði yfir brúna
brauðinu og kartöflunum, því þeir voru
fúsir að leggja alt í sölurnar til þess að
vinna sigur í stríðinu.
Svo einu sinni heyrðu börnin tramp,
tramp, tramp, það var fótatak mann-
f jölda, þau þustu út að glugganum og sáu
óvinahersveit ganga fram hjá heimili
þeirra. Þau urðu dauðhrædd.
“Verið þið róleg, börn,” sagði faðir
þeirra, “þeir eru að fara fram hjá.”
“En pabbi, þeir snúa af leið og koma
inn á flötina okkar,” kallaði Andrew.
Þetta var satt. Frá hliðarglugga eld-
hússins mátti sjá langa röð af hermönn
um snúa inn á flötina, þar dreifðu þeir
sér og settu tjöld sín.
Fleiri dagar liðu svo að hermennirnir
héldu kyrru fyrir. Ótti og kvíði hékk
sem ský yfir “Friðarhöfn.” Börnin töl-
uðu í lágum hljóðum: Eftir hverju voru
hermennirnir að bíða ? Hvers vegna héldu
þeir ekki áfram ferð sinni?
“Eg vildi eg væri maður,” sagði Marí-
anna einu sinni dimman rigningardag,
þegar hún stóð við gluggann á lestrar-
stofunni, og horfði á tjaldaröðina á flöt-
inni, “þá skyldi eg safna liði og senda
þessa hermenn í flýti heim til sín aftur.”
“Ef eg væri stór,” sagði Robert, “þá
skyldi eg------” hann leit út á fljótið, og
í stað þess að ljúka við setninguna, bætti
hann við í lágum hljóðum: “Pabbi, líttu
á.”
Mr. Gibbes, sem sat í hægindastólnum
fyrir framan eldinn, leit í áttina, sem
sonur hans benti, og þrátt fyrir regnið
gat hann eygt tvö skip, sem hratt, en
hljóðlega komu upp fljótið. Hann sá
líka flaggið sem þau veifuðu. Hann reis
með erfiðleikum upp úr stólnum og staul-
aðist yfir að glugganum til að geta séð
betur. Það var ameríska flaggið.
Skipin höfðu að líkindum komið svo
hljóðlega að óvinirnir höfðu ekki veitt
þeim eftirtekt. Allir sem í lestrarstof-
unni voru horfðu þegjandi á skipin, þar
sem þau liðu áfram í rökkrinu.
“Börn,” sagði Mr. Gibbes, “eg hugsa
að alt verði kyrt til morguns. Það er
orðið of dimt fyrir hermennina til aS
geta séð skipin, og okkar menn munu
varla byrja skothrið fyr en birtir af
degi.” Þetta hughreysti börnin svo þau
urðu nú róleg. Jafnvel meðal þjónanna
var ekkert uppþot eftir að þeir voru bún-
ir að átta sig.
“Það verður alt rólegt í nótt, það er
svo dimt, eg er svo glaður að kofinn minn
er á hinum enda landeignarinnar,” sagði
Jerry frændi um leið og hann flýtti sér
aö ljúka við störf sín, og sneri heim til
kofa síns, sem var eina mílu í burtu.
Alt i einu var næturkyrðin rofin er
hvert byssuskotið eftir annað reið af.
Nýlendumenn voru að skjóta á óvinaher-
inn. Skotin urðu æ ákafari og færðust
nær húsinu. Nú fór kúla fram hjá glugg-
anum og önnur hitti veggsvalirnar.
Mr. Gibbes hafði skipað svo fyrir að
allir þjónarnir kæmu inn í lestrarstofuna,
og ekki leið á löngu þar til þeir voru þar
allir saman. Börnin stóðu í kring stein-
þegjandi til að geta heyrt hvert orð. Mrs.
Qibbes stóð við eldinn, föl, en róleg.
Húsbóndinn talaði skýrt og alvarlega, er
hann sagði: “Það er ástæðúlaust að
stofna lífi sínu í hættu með því að vera
hér kyr. Kofar þjónanna eru eina mílu í
burtu og Eplahæð skýlir þeim. Vér skul-
um strax fara þangað. Jósía, þú tekur
Ivatrínu litlu, Lester, þú getur borið Tim,
Bridget, þú kemur með Bessie o. s. frv.
þángað til hann hafði falið þjónunum öll
börnin til að koma þeim undan, svo bætti
hann við: “Verið þið öll við bakdyrnar
eftir 5 mínútur.”
Skothríðin hélt áfram og það var nóg
hvöt fyrir alla til að læðast út úr hús-
inu. Hjartað í Mariönnu barðist ákafar
en nokkru sinni fyr. Dimman, kuldinn,
regnið, hávaðinn af skothríðinni, og þögn
fólksins hafði undarleg og skelfandi áhrif
á tilfinningar hennar. Allir skunduðu
niður hinn krókótta stíg. Leiðsögumaður