Stjarnan - 01.11.1933, Qupperneq 5

STJARNAN
165

I
Kœrleikurinn sigrar alt
íbúar hússins heyrðu hvellinn af byssu-
skoti, þetta var endurtekið í sífellu, svo
það virtist í rigningunni eins og regn-
droparnir hefðu alt i einu bre}rzt í blýkúl-
ur. Óvinirnir hlutu að vera komnir í ná-
grennið. í lestrarstofunni var hópur af
börnum kringum stólinn, sem faðir þeirra
sat á.
“Pabbi, hvað eigum við að gjöra?”
hvislaði Maríanna, elzta telpan, og skugga
af hræðslu brá fyrir í hinum dökku aug-
um hennar.
“Ó pabbi, taktu okkur héðan,” sagði
litli Jim og fór að gráta.
“Vertu rólegur, Jim, pabbi passar okk-
ur,” sagði Maríanna hughreystandi, og
nú var enga hræðslu á henni að sjá. Hún
hafði ásett sér að láta ekki hin börnin sjá
að sér væri neitt brugðið. “Við skulum
vera hljóð og hlusta á hvað pabbi segir.”
Mr. Gibbes var að tala við þjón sinn:
“Jasper, lcom þú strax upp hingað með
alla þjónana, en mundu það að alt verður
að ganga rólega. Það er engin hætta
ennþá.”
“Vissulega, hr. Gibbes,” svaraði Jasper.
Útlit og málrómur hans sýndi að hann
var glaður yfir því að eitthvað átti að
gjöra.
“Maríanna,” sagði faðir hennar, “láttu
móður þina vita, að eg óska eftir að sjá
hana, það er óhætt að skilja börnin eftir
hjá barnfóstrunni í nokkrar mínútur.”
Litla stúlkan þaut af stað út úr her-
berginu, glöð yfir að geta hreift sig, til
að stöðva taugatitringinn sem þjáði hana.
Maríanna var aðeins þrettán ára og
hafði öll þau ár lifað hjá foreldrum sínum
á þessum stóra búgarði, nokkrar mílur frá
Charleston í nýlendu Suður-Karólínu.
Heimilið hafði öðlast nafnið “Friðar-
höfn,” ekki einungis af því að alt var svo
rólegt og friðsælt umhverfis, heldur miklu
fremur vegna hins óeigingjarna, kærleiks-
ríka hugarfars húsmóðurinnar. Auk 5
barna sem hún átti sjálf, annaðist hún
einnig 7 börn tengdasystur sinnar, og
tvö önnur, sem fátækur nágranni átti.
Það var stór barnahópur, en þau undu
sér vel, og skemtu sér oft sem bezt mátti
verða. Eitt er víst, að Mrs. Gibbes hafði
alt af nóg að gjöra. Hefði ekki Marí-
anna verið eins dugleg, skynsöm og ráða-
góð eins og hún var, þá hefði starf móð-
urinnar orðið miklu þyngra. Ef skóreim
losnaði, kjóll rifnaði, eða einhver meiddi
sig í fingri, eða ef eitthvað annað þurfti
að athuga, hvað sem það var, þá var
þetta viðkvæðið: “Við skulum fara til
Maríönnu,” og það var gjört.
Alt gekk rólega fyrstu árin sem Marí-
anna mundi eftir sér. Svo fóru ófriðar-
skýin að skyggja á, og loks braust út upp-
reisn móti undirokuninni. Ungir og
gamlir í nýlendunni höfðu boðið fram
þjónustu sina fyrir málefni frelsisins, og