Stjarnan - 01.11.1934, Blaðsíða 2

STJARNAN
114
Fyráta boðorðið
Jólin eru a’ð koma og allir, sem vetlingi geta
valdiS skunda til kirkjunnar. Tobías og Berta
eru angurvær út af bví a'S geta ekki komist til
kirkju. Tobías er hvergi nærri orðinn góÖur í
fætinum. Hann á erfitt meÖ að komast á
hækju fram og aftur um herbergiÖ. Þau hafa
nærri J>ví gleymt hringnum góÖa, enda hafa
þau nú um annaÖ að hugsa Þau hafa heldur
lítiÖ til jólanna, og horfurnar eru alt annaÖ en
björgulegar.
“ViS líklega komumst aldrei svo langt aS
við getum lokiÖ vi8 að læra fyrsta boðorSiS,”
sagSi TQbias, “eg held raunar aS viS óttumst
GuS og elskum hann, en viö eigum eftir aS læra
aS treysta honum af öllu hjarta. Ef viS gjörÖ-
um þaÖ, þá bærum við ekki !<víSa fyrir morg-
undeginum.”
Berta svaraSi engu, en fór aS láta fyrir
gluggann, til þess síSur yrSi tekiÖ eftir myrkr-
inu hjá þeim. Þetta voru fvrstu jólin, sem þau
voru svo stödd aS þau gátu ekki brugSiS upp
ljósi. Hún sezt síSan viS rúm mannsins síns
og stySur hönd undir kinn. Hvorugt þeirra vill
rjúfa þögnuina og von bráSar eru bæSi sofnuS.
HvaS er þetta, er þau að dreýma? HurS-
inni er lokiÖ upp. Prestshjónin, djákninn og
nokkrir fleiri koma inn, þau eru með jólatré
og setja þaS á borðiÖ í stórum jurtapotti full-
urrí af—nei, hann er fullu af ilmandi kaffi-
baunum. Prestskonan kveikir á jólatrénu og
djúkninn byrjar jólasálminn.
Þegar hann er á enda segir presturinn:
“Vinir mínir, þið gátuS ekki komist til kirkj-
unnar, og því kemur hún til ykkar. SöfnuSur-
inn sendir ykkur kveSju, hann hefSi ekki rúm-
ast allur hér i húsinu ykkar, og hefir því sent
okkur meS jólagjafirnar. Hérna eru nokkrir
skildingar upp í vextina og í þessum smápok-
um er ýmislegt, raunar ekki demantshringar,
en það er samt mikils virSi af því þaS er gefiÖ
af kærleika.”
ÞaS er komið langt fram á þorra. Lyden er
með bréf í hendinnni og les það aftur og aftur.
Hann roðnar of fölnar á víxl. Ætli það sé
satt? ÞaS væri óttalegt. Demantshringurinn
á aS hafa fundist i kaffipoka. Hann man enn
eftir deginum þegar hringurinn hvarf. Plann
hafði rótað í kaffinu meS hendinni, svo það
var ekki ómögulegt. En þá var Robby saklaus
og hafSi ófyrirsynju orSið að þola alskonar
misþyrmingar, til að fá hann til að segja hvað
hann hefSi gjört við hringinn. Lyden var ekki
sérlega viSkvæmur, en þegar hann hugsaði um
meðferðina á Robby, sem hann sá nú að hlaut
aS vera saklaus, þá fór hrollur um hann. Hann
stóS upp og gekk hljóðlega til fangaklefans.
Alt var hljótt, en svo heyrÖi hann hljóS-
skraf og nafn sitt nefnt. Hver var aS tala um
hann? Það skyldi þó ekki vera samsæri á ferS-
um. PTann læddist á tánum og gat brátt heyrt
orðaskil.
“HéldurSu að þú sért mikið lakari ?” spurði
einhver.
“Eg held eg eigi skarnt eftir,” svaraSi
Robby. }
“Trúir þú nú af öllu hjarta að GuS hafi
fyrirgefiS þér syndirnar og muni gefa þér
eilíft líf ?’•’
“Já, eg trúi því af öllu hjarta, og get nú
þakkaS GuÖi fyrir aS húsbóndi minn lét mig
vera hér, annars hefÖir þú líklega ekki komiS
til mín, og eg því síður hlustaS á þig-”
“Hefir þú nú alveg fyrirgefiS Lyden rang-
indin, sem hann hefir sýnt þér?”
“Já, vissulega. Mér þykir vænt um hann,
og vildi óska þú gætir sagt honum frá öllu,
sem þú hefir sagt mér.”
“Já, eg vildi óska eg mætti tala viS hann um
frelsarann.”
ÞaS sló köldum svita út um. Lyden. Hann *
hafði þekt rödd þess, er síðast talaði.
ÞaS var kristniboSinn, sem kom til hans *
fyrir skömmu, og baÖ hann um leyfi til að
prédika fyrir svertingjunum, sem hjá honum
voru.
Hann hafSi verið mjög þurlegur viS kristni-
boðann, og sagt honurn að svertingjana varðaði
lítiS um það, sem hann kallaSi kristindóm, það
yrði ekki til annars en ala upp í þeim þrjózku
og leti; og þegar kristniboðinn ennþá reyndi aS
fá samþykki hans, þá hafði hann rekið hann
út og fyrirboSiÖ honum aS halda nokkra sam-
komu innan sinna landamerkja.
“Eg vildi ekki óska honum aS þola eins h
mikiS og eg hefi liÖið aS undanförnu, en eg
vildi GuS gæfi hann mætti horfa eins rólegur
móti dauða sínum eins og eg nú gjöri,” heyrði ♦-
hann Robby segja.