Stjarnan - 01.11.1934, Síða 6

Enginn gat taliÖ hann af því a'8 fara, satt
að segja reyndu þeir ekki mikið til þess, því
þeir sáu hvað Walter leið illa. En enginn
þeirra var nógu hugrakkur til aÖ bjóða honum
fylgd sína.
Það var farið að skyggja þegar hann lagði
af stað. Skógurinn var dimmur, en Lynn var
kunnugur þessum slóðum og hóf göngu sína
ákveðinn og óhræddur. Það var mesta furða
hve fljótt honum skilaði áfram.
Nú heyrði hann þrusk, eins og grein "brotn-
aði.kippkorn til hægri handar. Nokkrum
augnablikum seinna heyrði hann samskonar
hljóð, en nú beint framundan sér. Honum brá
viÖ, en hann hraðaÖi sér sem mest hann mátti.
A8 vörmu spori heyrði hann sama hljóðið til
vinstri handar, svo hann sannfærðist um að
tilgáta hans var á rökum bygð. Fjallaljón var
á eftir honum.
Hann bað til Guðs í lágum hljóðum um
varðveizlu frá hættunni, svo hann gæti útveg-
að hjálp fyrir Walter. Svo flýtti hann sér
enn meir, en þorði þó,ekki að hlaupa. Hann
heyrði á hljóðinu að ljónið var að læðast kring-
um hann í stórum hring. Þaö var full míla
ennþá til kofa skógarvarðarins. Gat hann náÖ
þangað? Ljónið hélt áfram og gjörði hvern
hring sem það fór minni og minni. Lynn hrað-
aði göngu sinni sem mest hann mátti. Hann
þurfi að komast áfram áður en ljónið kæmi
svo nálægt að það gæti stokkið á hann. Hann
var orðinn hræddur, ákaflega hræddur, og baö
án afláts. Hann skildi vel aÖ hann gat ekkert
gjört, og reiddi sig algjörlega á sinn himneska
föður.
Lynn fanst vegurinn langur; Viann gat enn-
þá ekki séð ljósið í kofanum, sem þó hlaut aÖ
vera nálægt. Alt var dimt umhverfis. Svo
heyrði hann fótatak ljónsins mjög skamt í
burtu, og mátti búast við að það réðist á hann
hvenær sem var. Hann bjóst við að taka á
móti því, en rétt í þessum svifum koin hann
inn á skóglausan blett, og sá ljósið í kofa varð-
'irins aðeins fáa faðma fyrir framan sig. Hann
var úr allri hættu. Hann hljóp á dyrnar og
ruddist inn.
Skógarvörðurinn stóð upp í skyndi forviða
yfir hinni óvæntu heimsókn, en áður en hann
gat orði upp komið hafði Lynn fallið á kné til
að þakka Guði og vegsama hann fyrir varð-
veizluna. Þegar hann hafði lokið bæn sinni
sagði hann frá slvsinu og vildi tafarlaust síma
eftir hjálp, áður en hann segði frá ferð sinni
og hættunni, sem hann var frelsaður frá.
Skógarvörðurinn gat varla trúað sögu hans.
“Eg skil ekkert í hvers vegna ljóniÖ fylgdi þér
svo lengi og lét þig svo sleppa,” sagði hann,
“þú ert sannarlega heppinn að vera lifandi.”
“Guð hélt ljóninu í skefjum,” svaraöi Lynn
með lotningu. “Það gat ekki ráðist á mig af
því Guð leyfði það ekki. Eg er lifandi af því
Guð vildi eg lifði.”
Tveimur vikum seinna lá Walter i hengi-
rúmi undir trjánum rétt hjá heimili Lynns.
Fótur hans var í steypu, en á góðum batavegi.
Þegar “sveitagræninginn” kom út til hans leit
hann upp, og sagði mjög alvörugefinn:
“I,ynn, eg mun aldrei gleyma hvað þú hef-
ir gjört fyrir mig1—og það eftir framkomu
mína við þig. Læknirinn segir eg megi fara
heim eftir viku. Strax þegar eg fer að geta
gengið við hækjur þá langar mig til að þú
kornir að heimsækja mig. Faðir minn er hrif-
inn af þér, hitt fólkið mitt langar til aÖ kynnast
þér líka. Eg get varla beðið eftir þeirri á-
nægju að kynna þeirn félaga minn, sem ekki
er hræddur—við neitt.”
y. i.
Verndarengill barnanna
Skamt frá Lissabon voru 5 börn nýlega
varðveitt frá slysum á undraverðan hátt. Hrað-
lestin, sem átti að koma til Lissabon kl. 8 var
á fullri ferð, en rétt í því hún nálgaðist skarpa
bugðu á brautinni, var kipt í viðlaga streng-
inn, sem notaður er aðeins þegar bráð hætta
er á ferðum. Lestin stöðvaðist strax rétt við
beygjuna á járnbrautinni. Hér um bil 7 faðma
frá frcmsta vagninum voru 5 börn frá 3 til 6
ára að aldri að leika sér. Þau sátu á brautar-
teinunum og voru að kasta bolta á milli sín.
Hefði viðlagastrengurinn ekki verið notaður
og lestin þannig stöðvuð, þá hefðu börnin öll
farist. En nú kom í ljós hið undraverða við
björgunina. Hver hafði gefið merkið um að
stöðva lestina? Enginn gaf sig fram. Fyrst
eftir nákvæma rannsókn fundu menn, aÖ kaup-
rnaður frá Madrid hafði gjort það í ósjálfræðis
geÖveikiskasti. Hann hafði þegar tvisvar veriÖ
á geðveikra hæli.
Um engla Guðs er sagt: “Eru þeir ekki
allir þjónustubundnir andar, sem sendir eru í
þeirra þarfir, sem eiga sáluhjálpina að erfa.”
n.s.