Stjarnan - 01.09.1936, Blaðsíða 4

76
ST JARNAN
áður en hann fór aÖ sofa og hann tók ákvörö-
un ;sína. “Eg ætla að gjöra það, eg er að fara
á hausinn 'hvort sem er, og þetta munar ekki
miklu.”
Daginn eftir afhenti hann Arthur peninga-
ávísun og bað hann borga hana inn til gjald-
kera safnaðar sins, “því eg tilheyri engum söfn.
uði,” sagði Mr. Bentley.
Upp frá þeim degi og alt til þessa hefir
verzlun Mr. Bentleys blómgvast. Guð hélt lof-
orð sitt.
Þetta vakti alvarlegar hugsanir hjá timbur-
kaupmanninum. “Það hlýtur að vera eitthvað
meira en ímyndun í trúarbrögðum Arthurs,”
sagði hann við sjálfan sig.
Nokkrum vikum seinna var reist samkomu.
tjald í Martinburg. Arthur bauð húsbónda
sínum að koma og hlusta á, og fékk hann loks
til að lofa að koma. Gamla manninum geðjað-
ist svo vel að því sem hann heyrði í fyrsta
skiftið að hann fór þangað kvöld eftir kvöld,
til að læra hvað Biblían kennir, og áður en
samkomurnar voru á enda og tjaldið var felt,
gekk Bentley í söfnuðinn. —
Alt í einu rankaði Bentley við sér, fuglinn
fyrir utan gluggann var floginn í burtu, og nú
var komið bliða logn. Hann var að hugsa um
framtíðina. Hann elskaði Arthur, en nú var
hann að fara í burtu til að ganga á læknaskól-
ann. “Hvað á eg að gjöra þegar eg missi
hann?” andvarpaði hann og lét höfuðið hallast
ofan á skrifborðið.
Eitlu iseinna kom Arthur inn úr sendiferð,
Bentley leit ekki upp þegar hann kom inn. Ungi
maðurinn gekk til hans, hann var hræddur um
að eitthvað væri að. Þlann var ekki lengi að
sannfærast um að allar áhyggjur gamla Joe
voru horfnar. Hann var sofnaður svefninum
langa.
Arthur stóð við hlið hans meðan hann beið
eftir lækninum. Hann rendi huganum yfir síð-
astliðnu 6 árin. “En ef eg hefði vanrækt að
vitna um Krist með lífi mínu,” hugsaði hann
með sér, svo sagði hann með lotningu og upp-
hátt: “Faðir vor, eg þakka þér fyrir. Eg fórna
þér mér og öllu mínu öðrum til þjónustu.”
C. Lezvis.
Veráta plágan
Það hafði rignt svo dögum skifti. Gor-
lands drengirnir héldu að öll iskýin úr himin-
hvolfinu hefðu safnast þangað, svo regnið or-
sakaði flóð um flatir og engi. Trén hengdu
niður greinarnar, þau voru orðin svo þreytt af
þessum endalausu rigningum. Við og við barði
votur smáfugl vængjunum í gluggarúðuna,
flaug svo yfir á silluna og reyndi að hrista
vatnið af litlu vængjunum sínum.
Phil Woodward, frændi þeirra Dans og
Davíðs Gorland, ;sem bjó í borginni, hafði ver_
ið hjá þeim í heimsókn í hálfa aðra viku. Fyrstu
dagana liöfðu þeir leikið sér í hlöðunni, klifrað
upp í trén og hjálpað vinnumönnunum til að tína
ber, synt í víkinni og margt fleira, sem drengj-
um er skemtun að. En eftir að rigningarnar
byrjuðu urðu þeir að vera inni í húsinu. Fyrstu
dagarnir voru ekki svo leiðinlegir, en brátt voru
þeir í vandræðum með að finna eitthvað sér til
skemtunar. Þeir fóru upp á hæsta loft og
leituðu þar í öllum ■kistum og kössum, þeir
rannsökuðu klæðaskápinn og alla afkima, og
fundu mörg leikföng, sem fyrir löngu síðan
höfðu verið lögð til hliðar og söfnuðu þeim í
herbergið sem fyrrum hafði verið haft fyrir
börnin að leika sér í. Eitlu tinhermennirnir,
sem svo lengi höfðu staðið á verði og gætt
bjarnanna og járnbrautarinnar, voru nú fluttir
úr stað. Drengirnir höfðu i rauninni skemt
sér ágætlega þrátt fyrir regnið. En dagurinn
í dag var sérstaklega langur og leiðinlegur.
Þeir gátu ekki fundið upp á neinu til að leika
sér að.
“Þlvað eigum við að gjöra?” andvarpaði
Dan um leið og þeir settust við gluggann á her.
bergi sínu.
“Eg er að hugsa um það,” svaraði Davíð.
Svo sátu þeir allir þegjandi um stund.
“Eg veit það,” sagði Phil og stóð upp i
flýti, “við skulum leika ræningja og dómara.”
“Hvaþ er það ?” spurðu hinir drengirnir.
“Nú skuluð þið heyra. Eg fór á leikhús
fyrir tveimur vikum og sá þjóf ræna dómara.”
“Ræna dómara,” sögðu báðir bræðurnir al-
veg hissa. “Hugsa sér annað eins — dómara.”
“Eg skal vera ræninginn,” sagði Phil.
“Nei, vert þú dómarinn, eg skal vera ræn-
inginn.”
Þá svaraði Phil ákveðið: Nei, eg ætla að
vera ræninginn og þú, Davíð átt að vera gamli