Stjarnan - 01.09.1936, Blaðsíða 7

STJARNAN
79
“Eg hélt þið væruð ekki nógu garnlir til a8
geta gjört þetta,” sagði móðirin.
“Við erum nógu gamlir til þess,” sagði Wil-
bur, “og við ætlurn að gjöra miklu meira til að
hjálpa þér, þú skalt fá að sjá það. Eg hugsa
þú verðir þakklát fyrir að Olney og Clifford
komu til að sýna okkur hvernig við gætum
það.”
“Vissulega,” svaraði móðir þeirra og hló.
Hún gat ekki að sér gjört að hugsa um hve
mjög hún hafði kviðið fyrir komu þeirra. Hana
•hafði aldrei dreymt að þeir mundu gefa hennar
eigin drengjum svo góða fyrirmynd.
A. U.
Guð bœnheyrir
Fyrir rúmu ári síðan fékk ung Sjöunda
dags Aðventista stúlka í Providence, Rhode Is-
land, vinnu í verksmiðju þar sem unnið var
aðeins 5 dgaa i viku, svo hún hafði enga erfið-
leika með að halda hvíldardaginn og það var
ekkert nefnt. Eftir að hún hafði unnið þar í
nokkra mánuði, heyrði hún formanninn einu
sinni segja við stúlkurnar, að héðan af yrðu
þær að koma á laugardögum líka. Hún fór
strax að biðja til Guðs að hann gæfi henni
styrk til að reynast honum trú þó það skyldi
kosta hana að hún misti vinnuna. Hún bað til
Guðs allan þann dag, og svo mjög alvarlega
þegar hún kom heim um kvöldið.
Daginn eftir var föstudagur, þá kom for-
maðurinn til hennar og sagði: “Margrét, við
þurfum þig til að vinna á morgun. Við höfum
fengið stóra pöntun og verðum að vinna á laug-
ardögum til að geta afgreitt 'hana á réttum
tíma.” Hún svaraði: “Mér þykir mjög leitt að
geta ekki orðið við ósk þinni, Mr. B., en trú-
arbrögð mín leyfa mér ekki að vinna á laug-
ardögum. Það er hvíldardagurinn minn.”
“Hvaða söfnuði tilheyrir þú, Margrét?”
spurði hann.
Þegar hún svaraði: “Eg er Sjöunda dags
Aðventisti,” sagði hann: “Guð blessi þig, Mar_
grét, þú þarft ekki að koma á morgun.”
Litlu seinna kom hann aftur og spurði:
"Margrét, borgar þú tíund af kaupinu þínu?”
“Já, Mr. B.,”. svaraði hún, “eg borga tíund
af öllu sem eg vinn mér inn.”
“Þú hefir þá ekki imikið handa sjálfri þér
eftir að þú hefir borgað tíund.”
“Jæja, eg hefi nóg til að komast af.”
Formaðurinn virtist snortinn og sagði: “Eg
skal reyna að gefa þér dálitla aukavinnu, svo
þú getir unnið þér meira inn.”
Skömmu seinna var skift um vinnu við
Margréti, og kaup hennar hækkað. Þegar hún
sagði frá þessu á ungmenna samkomu, bætti
hún við: “Guð bænheyrir börnin sin. Ef vér
leggjum alla vora erfiðleika fram fyrir hann,
þá mun hann hjálpa þegar enginn annar getur
hjálpað.”
A. A. Cone.
Reyndu hljóðpípu
Ungur maður nýlega giftur sagði kunn-
ingja sínum frá eftirfarandi atviki:
“Okknr Alice sýnist stundum sitt hverju,
eg býst við það sé eins hjá öllum ungum hjón-
um. Stundum er ekki svo létt að jafna það upp.
Hérna um kvöldið fórum við ofan í búð til að
kaupa eitthvað fyrir kvöldmatinn. Stundar-
korni áður höfðum við verið missátt, en höfð-
um nú jafnað með okkur.
í afturenda búðarinnar voru tvö börn kaup-
mannsins að berjast um eitthvert leikfang.
Hún barði bróður sinn og hann sparkaði í hana.
Svo barði hún hann aftur en hann reitti hár
hennar. Alt í einu kemur þriðja barnið í hóp-
inn, það var lítill drengur á að gizka tveggja
ára gamall, hann var með hljóðpípu og fór að
blása í hana. Hann blés svo hátt og rösklega
að ekkert heyrðist til hinna barnanna. Hann
fór til bróður síns og blés rétt við andlit hans,
svo fór hann til systur sinnar og gjörði hið
sama. Þau hættu bæði að berjast og fóru að
hlæja. Litli drengurinn hélt áfram að blása
en hinn drengurinn fór að slá trumbu og litla
stúlkan að hamra á píanóið sitt, sem var eitt af
leikföngum hennar.
“Nú var búið að afgreiða okkur svo við
gengum út. Við fórum fram hjá leikfanga-
búð á leiðinni heim. Þegar Alice sneri sér til
að fara þangað inn, spurði eg hvað hana vant-
aði þar. “Eg ætla að kaupa hljóðpípu,” svar-
aði hún. “Það er gott, kauptu þá stærstu sem
þú getur fengið.”
“Hvenær sem okkur ætlar að sinnast þá
grípur annaðhvort okkar hljóðpípuna og blæs i
hana af öllum kröftum. Þá förum við hæði
að hlæja og sættumst strax. Þetta er sagan um
hljóðpípu friðarins. Hún hefir reynst vel.”
A. U. (Author unkown)