Stjarnan - 01.08.1939, Side 2

66
STJARNAN
hva8 leyfilegt er eð:a óleyfilegt aÖ því er
skemtnir snertir, þá hafðu þetta hugfast: Alt
það, selm! veiklar skynsemi þína, sserir sam-
viziku þína, gerir guðshugmynd þína óljósa,
eða veldur því, að þér verða andleg efni ógeð-
feld — í stuttu imáli: alt, sem eykur yfirráð
holdsins yfir andanum, það er synd 'fyrir þig.
Það eru til ungir, kristnir menn, sem virð-
ast framkvæmdalausir. Þeir gera ekkert, sem
beinlínis er lastsvert, og ekki heldur neitt, sem
verðskuldar hrós. Það rná líkja þeim við
banka einn í ríikinu Maine, sem lokað var
saltmkvæmt skipun umsjónarmanns ríkisins.
Calab Cobweb segir svo um banka þennan:
“Stofnunin stóð fyllilega á föstum fótum.
Menn báru fult traust til embættismanna
hennar. Hún -borgaði reglulega út hluta af
ágóðanum. Hvers vegna var henni þá lokað?
Af því að hún hafði ekkert stækkað, hún
hafði einungis staðið í stað.”
Bankinn varð gjaldþrota, og sömuleiðis
mun hver sá kristinn miaður verða gjaldþrota
í andlegum skilningi, sem lætur sér lynda, að
lifa samkvæmt lágmiarikgkröfum siðferðislegs
lífs. Að vera ánægður með að standa í stað
og gera ekkert sérstaklega rangt, *er mjög
hættulegt.
Það er sagt, að fyrir nókkrum árum síðan
hafi verið einhversstaðar í Sikiley lækur einn,
sem hafði upptök sín í brennisteinsnámu, og
breytti í brennistein ihverjum þeim hlut, sem
hann rann yfir. L/ítill fiskur, semj var bleypt
niður í sprungu eina, er lækurinn rann eftir,
misti innan skámlms mátt til að hreyfa sig, og
því næst Íífið. Síðan breyttist hann í brenni-
stein. Syndin er eins og þessi lækur. Með
því :að standa í stað, að því er snertir kristi-
lega reynslu, verða menn að steingerfingum
í synd.
Og ekki nóg með það, að 'slíkir kristnir
menn verða sjálfir andlega gjaldþtota, heldur
verða yfirsjónir þeirra að ásteytingarsteinum
fyrir aðra, því eins og einhverntímia hefir ver-
ið sagt, er sérhver kristinn maður Biblía eins
eða annars af meðbræðrum sínum. Þeir eru
steinar á þjóðbraut lífsins, sem hinir óstyrku
hrasa og detta um. Iúf þeirra hrópar hátt:
‘‘F.agnaðarerindið er kraftur Guðs til sálu-
hjáipar, en það hefir verið tii lítils gagns
fyrir imig!”
Dr. H. W. Munhall varð sem ungur mað-
ur fyrir reynslu, sem getur verið- öðrum til
viðvörunar. Það var áður en hann gerðist
prédikari. Hann gekk eitt kvöld í leikhúsið
ásamt vini sínum einum, sem kominn var í
heimsókn til hans. Daginn eftir hitti hann
annan vin, sem hann bar sérstaklega mikla
umhyggju fyrir, og hað hann á ný u!m; að
verða sannkristinn. “Eg vildi helzt, að þú
mintist aldrei framar á slíkt við mig,” svaraði
ung maðurinn. “Eg sá þig í leikhúsinu í gær-
kvöldi, og eg ber lítið traust til þess manns,
sem þykist vera sannkristinn, en fer þó á
sikemtistaði, se-m miðlungi got-t orð fer af.”
“Eg vann hann aldrei fyrir Guð,” sagði Mun
hall. “Hann yfirgaf Krist og söfnuðinn, og
síðar hitti eg hann í Ameriku sem aumasta
ræfil, er átti sér enga viðreisnarvon.
Griðaátaðurinn
Vér heyrulml á vorum dögum mikið talað
um tryggingu fyrir velferð ungra og gamalla.
Svd langt aftur í tímann sem sögur ná, heyr-
um vér um útbúnað manna sér til verndar.
Það sem þeir hafa notað hefir verið af ýmsu
tagi frá henklæðum til jarðhúsa djúpt niðri,
þöktum mrgurn fetúmi af stáli og steinsteypu.
Þegar mótmælendur á Sko-tlandi voru
hraktir frá iheimilum sinum upp á fjöllin, þá
var lí-till hópur þeirra, sem leitaði skýlis í
helli einum í djúpri gjá hátt uppi á milli
fjallanna. Þetta var bezta plássið, sem þeir
áttu kost á. Þeir vissu það var ekki óhult,
en þeir treystu ekki hellum né klettulmi, held-
ur skapara sínulml, sem þeir höfðu ætíð treyst,
og sem aldrei hafði brugðist þei-m, Þeir
mintust loforðsins: “Sæll er sá, er situr í
skjóli -hins hæðsta, sá er gistir í skugga hins
almáttuga. . . . Hæli mitt og háborg.”
Þeir kö-mu sér fyrir sem bezt þeir gátu,
átu kaldan kv-öldma-t og lögðu sig svo til
svefns -í öllum fötum til að hvílast svo vel
s-elm) unt væri. Meðan þeir sváfu óf kónguló
vef sinn fyrir hellismunnann. Vefurinn var
svo veikur að hægt hefði verið að blása hann
í burtu eða eyðileggja hann með einum fingri,
en þ-etta reyndist betri vernd fyrir mennina
heldur -en steyptur steinveggur.
í dögun kom flokkur hermanna með
byssur og sverð upp f jallshlíðina. Þeir lædd-
ust milli trjánna og klettanna, þeir voru að