Stjarnan - 01.12.1940, Síða 2

98
ST J ARN AN
hjálpinni, eins og jurtin, sem óx upp af
litla frækorninu, sem nú breiðir sig út,
til að njóta svo mikils sem unt er af ljósi,
lofti, regni, dögg og sól. Lifandi trú
þekkir ekkert til þeirra vandræða, sem
vísindamenn nútímans eru að berjast við.
Hún hefir aðeins tvent i huga, neyðina
sem hún þarf að fá hjálp með, og hann,
sem einn getur hjálpað. Hún hefir engan
tíma til hugleiðinga sem vekja efa eða
sem heimta djúpar rannsóknir. Hún hefir
komið auga á hinn guðdómlega, lifandi
frelsara. Það er nóg. Nú er aðaltak-
markið að njóta návistar og hjálpar hans.
Trúin styrkist við æfinguna, og tekur
æ dýpri rætur, hún breiðist líka út öðrum
til hjálpar, og nær lengra og lengra upp í
hæðirnar. Hún blómgvast og ber ávöxt
sem nær að þroskast. Þetta skeður svo
hægt og smámsaman að hinn trúaði verð-
ur varla var við það, en þetta er veruleiki,
sem á sér stað og það er hið mest áríðandi.
Afturhvarfið frá vantrú til trúar skeður
oft alt í einu, en þroski trúarinnar tekur
langan tíma. Enginn þarf að vera hug-
sjúkur yfir þessu, heldur aðeins æfa þá
trú, sem maður hefir og leita Drottins af
einlægu hjarta. Höldum oss stöðugt við
Jesú og sleppum honum ekki, því vér
getum ekki lifað án hans. —E. S.
Treyátið Guði
Nefnd manna heimsótti skóla einn og
sáu þar dreng, sem var mállaus, en hann
var svo glaðlegur og skynugur, að þeir
veittu honum sérstaka eftirtekt. Einn
þeirra spurði hann hver hefði skapað
heiminn. Drengurinn tók spjaldið sitt og
skrifaði: “í upphafi skapaði Guð himin
og jörð.”
Annar spurði: Hvernig væntir þú að
verða frelsaður?” Hann skrifaði: “Það
er sannur lærdómur og í alla staði viðtöku
maldegur, að Jesús kom í heiminn til að
frelsa synduga menn.”
Sá þriðji spurði: “Hversvegna hefir
Guð gjört þig mállausan, þegar allir um-
hverfis þig hafa bæði mál og heyrn?”
Drengurinn hnyklaði brýrnar augnablik
og skrifaði síðan: “Faðir, 'þannig varð
það, sem þér er þóknanlegt.”
Guðs vegir eru alt pðruvísi en vorir,
en það eru dýrmæt einkaréttindi, sem vér
höfum að bera fullkomið traust til hans
og vita að alt er hezt eins og hann hagar
því til. Ef vér gefurn honum fullkomið
vald yfir lífi voru, þá munum vér seinna
fá að skilja hversvegna þetta eða hitt
mætti oss á lífsleiðinni, sorg eða gleði,
meðlæti eða mótlæti, og þá munum vér sjá
að alt varð oss til blessunar og Guði til
dýrðar.
Vor Guð er alvitur. Hann sér endann
frá byrjuninni á lífsferli vorum, þar sem
vér sjáum aðeins eitt fótmál í senn, og
stundum ekki svo langt framundan.
Stundum vill hann að vér lifum í trú án
þess að sjá tilgang hans.
Guð er kærleikur^ Það gleður hann að
sjá oss jarðnesku börnin sín hamingju-
söm, er hann hefir uppfylt þrá hjartna
vorra. En stundum er það ekki oss fyrir
beztu, að öðlast alt það, sem hjartað girn-
ist, og hann synjar þess, af því hann
elskar oss svo heitt.
Vor Guð er almáttugur. Hann sem
með orði sínu skapaði himin og jörð og alt
sem í þeim er, hann telur jafnvel vor
höfuðhár. Hann sem heldur uppi alheim-
inum, hann gefur gaum að smáfuglunum,
svo enginn fellur til jarðar án vilja hans.
Fyrir honum er enginn hlutur ómögulegur.
Hann megnar alt. Vér getum haft óbifan-
lega trú á honum.
í litlu þorpi á Svisslandi var drengur
einn, sem var kryplingur. Hann gat
hvorki hlaupið né leikið sér eins og syst-
kyni hans og nágrannabörnin. Oft horfði
hann döprum augum rit um gluggann og
óskaði að hann gæti verið riti að leika sér.
Stundum var hann hryggur, því hann
fann sig svo einmana. Hann gat ekki einu
sinni hjálpað móður sinni við störf henn-
ar. Hann var seinn og stirður í hreyf-
ingum og þær ollu honum þjáninga.
Honum fanst hann væri öllum gagns-
laus. Hann langaði til að deyja frá þján-
ingum sínum. En móðir hans var trúuð
kristin kona, og hún hughreysti hann með
því að segja: “Láttu þér ekki finnast til
um þetta, Guð hefir sérstakan tilgang með
líf hvers einasta manns, og gleymdu því
ckki að Guð hefir einhvern ákveðinn til-
gang með líf þitt.”