Stjarnan - 01.03.1941, Blaðsíða 2

18
STJARNAN
Meðal þeirra heilbrigðisreglna, sem Guð
gaf Móses var hvað menn mættu, og hvað
menn mættu ekki eta. Þetta finnum vér í
þriðju bók Móse, 11. kap., 2-10 vers. Þar
er því tekið'fram að öll dýr sem ekki hefðu
bæði klofnar klaufir og jórtruðu skyldu
álítast óhrein. Menn máttu ekki nota þau
til fæðu. Þau urðu bæði að hafa klofnar
klaufir og jórtra til að vera æt. Meðal
fisltanna mátti aðeins neyta þeirra, sem
bæði höfðu sundugga og hreystur, ef þeir
höfðu aðeins annaðhvort voru þeir óætir.
Blóð var stranglega bannað að étá og eins
mörinn eða fituna utan á innyflunum. í
ýmsum tilfellum voru þvottar og böð l'yr-
irskipað.
Þegar Guð leiddi fólk sitt út af Egypta-
landi, lofaði hann að vera læknir þess og
hlífa þvi við sjúkdómum þeim, er þjáðu
nágrannaþjóðirnar, en þetta var skilyrði
hundið:
“Og hann sagði: Ef þú hlýðir gaum-
gæfilega raustu Drottins Guðs þíns, og
gjörir það sem rétt er fyrir honuin, gefur
gaum að boðorðum hans og heldur, allar
skipanir hans, þá vil eg engan þann sjúk-
dóm á þig leggja, sem eg lagði á Egypta,
því eg er Drottinn græðari þinn.” 2. Mós.
15:26. í 23. kapítulanum, 25. versi stend-
ur: “Og eg skal bægja sóttum burt frá
þér.” í 5. Mós. 7:15 versi lesum vér: “Og
Drottinn mun bægja frá þér hverskonar
sjúkleik,” en skilyrðið er þetta: “Fyrir
því skalt þú varðveita skipanir þær, lög
og ákvæði, sem eg legg fyrir þig í dag, svo
að þú breytir eftir þeim. Hlýðið lögum
þessum, varðveitið þau og breytið eftir
þeim.” 5. Mós., 7:11; 12.
Gyðingaþjóðin féll frá Guði og hætti
að vera hans útvalda þjóð, en hún hélt
áfram að fylgja heilbrigðislögunum, sem
Guð hafði gefið og árangurinn er sá, að
Gyðingaþjóðin er enn í dag lifandi vottur
um ágæti heilbrigðislaga Biblíunnar.
Dr. Suihard, svissneskur læknir hefir
rannsakað þetta málefni og fleiri skifti
haldið fyrirlestra um það á kristilegum
ráðstefnum. f einum þeirra, er hann hélt
í Lausanne, og sem prentaður var, sagði
hann að “mótstöðuafl Gyðinga, þeirra
undraverði lífskraftur og andlegir eiginleg-
leikar, sem einkenn þann þjóðflokk, vekja
undrun og aðdáun.” “Þegar þeir lögðu
Gyðingaland undir sig, þá sigruðu þeir
volduga þjóðflokka; seinna, eftir eyðilegg-
ingu Jerúsalemsborgar þegar þeir voru
hraktir út um alt, og ofsóttir með eldi og
sverði, þá gáfust þeir samt ekki upp. Þeir
liðu allskonar þrautir og fjármissi, þeir
sættu sig við allskonar lífskjör, og vöndu
sig við kalt eins vel og heitt loftslag. En
mannkynssagan bendir á, að þjóðir, sem
fluttu í loftslag og höfðu aðrar kringum-
stæður gagnólíkar því, sem þær höfðu alist
upp við, liðu hrátt undir lok.” Svo spyr
hann: “Hvar eru hinar sigursælu þjóðir,
sem lögðu rómverska ríkið undir sig?
Eftir að ein öld var liðin fundu menn ekki
lengur einkenni og eiginlegleika hinnar
gotnesku þjóðar. Vesturgotarnir, sem
voru einvaldir á Spáni og Portúgal eru
tíka horfnir úr sögunni, og það er með
naumindum að maður getur fundið nokkr-
ar eftirleifar Langbarða á ítalíu.
Prófessor Rudolf Virchow í Berlín, sem
þýzka stjórnin hefir oft ráðfært sig við um
það hvar bezt sé að stofna þýzkar nýlend-
ur, sagði á náttúruvísindafundi í Strass-
burg 1885, að meðal nýbyggjara væru Gyð-
ihgar bezt færir og “hefðu mest mótstöðu-
afl.”
Hann gaf mörg’ sláandi dæmi upp á
þrautseigju og lífskraft Gyðinga undir
erfiðum lífskjörum og gegnum farsóttir,
svo gjörir hann þessa athugasemd: “Vér
erum sannfærðir um að bezta skýringin
upp á lífskraft þessarar þjóðar, finst í
þeim lögum og reglum, sem Móses, hinn
mikli löggjafi gaf þeim í eyðimörkinni.
Þau lög og reglur hafa veitt þeim sérstæða
stöðu sem þjóð, og þeir hafa fylgt þeim
trúlega alt fram á vora daga.”
Nú spyrjum vér aftur: “Er nokkuð
samband milli kristindómsins og heil-
brigðinnar? Minnumst þess að vér verð-
um að standa Guði reikningsskap fyrir
meðferð líkama vors. Hefir Guð, sem
krefur oss til reikningsskapar, gefið oss
nokkra leiðbeiningu, hvernig vér eigum
að varðveita líkama vorn og heilbrigði?
Svarið liggur beint við. Þær reglur, sem
Guð gaf fsraelsmönnum, og sem hafa sýnt
ágæti sitt hjá þeim, þær eru einnig oss til
leiðbeiningar og geta orðið oss að' sömu
notum ef vér fylgjum þeim svo vér getum
mætt ábyrgð vorri og verið trúir eins í
þessu sem öðru. T. Tobíason.