Stjarnan - 01.12.1942, Qupperneq 4

100
STJARNAN
og grátstaf í kverkunum svaraði hún: “Það
er einmitt það, sem eg hefi ásett mér að
gjöra.”
Margar villuráfandi sálir eru leiddar
til að snúa sér alvarlega til Guðs, er þær
minnas trúar og staðfestu föður síns og
móður.
Nú var annar, sem sagði frá vini sín-
um, sem einnig var bókasölumaður, hann
hélt áfram að starfa þó hann væri hniginn
að aldri. Það var föstudags eftirmiðdag.
Hann hafði gengið langan veg þann dag,
til að ná til heimilis trúsystkina sinna,
sem bjuggu við vatnið. En hann hafði
tekið ranga götu og var nú hinum megin
við vatnið. Stöðuvatn þetta var stórt og
nú varð hann að ganga langan veg fyrir
endann á því. Hann stóð á vatnsbakkan-
um með bæn í hjarta sínu: “Drotttinn
sýndu mér hvað eg á að gjöra.”
Þegar hann leit upp, sá hann mann,
sem stóð í bát rétt við vatnsbakkann fyrir
framan hann.
“Þarft þú að fara yfir vatnið?” spurði
maðurinn í bátnum.
“Já, mig langar mikið til þess svo eg
geti verði með trúsystkinum mínum yfir
hvíldardaginn, þau búa hinum megin við
vatnið.”
“Eg skal taka þig yfir,” svaraði maður-
inn í bátnum.
Bókasölumaðurinn sté út í bátinn, og
hinn settist undir árarnar, en talaði ekki
orð á leiðinni yfir. Það var mýrlent þar
sem báturinn kom að landi og bókasölu-
maðurinn ætlaði að fara að stíga út úr
bátnum.
“Þú mátt ekki þetta,” sagði ókunni
maðurinn. “Þú verður votur og fötin
þín leirug. Eg skal taka þig.”
Svo tók hann bókasölumanninn og bar
hann gegnum mýrina upp á þurt land.
Nú rétti bókasölumaðurinn sig upp og
sneri sér að velgjörðamanni sínum til að
þakka honum fyrir en hann sást ekki.
Báturinn var líka horfinn. Hvað gat
bókasölumaðurinn gjört nema þakka Guði
með lotningarfullu hjarta. •
Eg hugsaði með sjálfum mér: Hér voru
tvær manneskjur, sem þektu dæmi til
þess hvernig Guð sendi starfsmönnum sín-
um hjálp, svo þeir gætu haft rólegan
hvíldardag til guðsþjónustu. Revnsla
Guðs barna er dýrmætur fjársjóður, sem
margir geta ntioð blessunar af að heyra.
W. A. Spicer.
Undraverður atburður
Hann hafði verið sjómaður meiri hluta
æfi sinnar. Nú var hann orðinn gamall
og ófær til vinnu, en hann hafði gaman
af að rifja upp fyrir sér merkilegustu at-
vikin í lífi sínu, sem mörg voru honum
ennþá í fersku minni. Eg skal minnast
hér á eitt þeirra, er hann sagði mér frá.
Við vorum á norðurleið. Veðrið var
indæltt, aðeins lítill svali, svo skipið leið
mjög hægt áfram þó vér hefðum öll segl
uppi: Skipsmönnum var skipað að skúra
skipið bæði hátt og lágt.
Skipsdrengurinn var nýlega umventur,
og varð hann oft að líða háð og gletni
skipverja. Nú var honum boðið að fara
upp í siglutréð. Hann hafði séð ágætan
þvottabursta hjá timburmanninum og
með talsverðum eftirgangsmunum gat
hann nú fengið hann lánaðan.
“Þú mátt biðja fyrir þér, ef þú missir
bann,” heyrði eg timburmanninn hrópa á
eftir honum meðan var að klifrast upp
reiðann.
Drengurinn átti að skúra þverslárnar,
þegar hann var kominn út á enda þeirra
heyrðist skvamp, því burstinn féll í sjó-
inn. Nú varð hreyfing. Drengurinn kom
til mín í flýti með grátstaf 1 kverkunum
og sagði: “Eg misti burstann, hvað
skyldi timburmaðurinn segja?” “Vertu
rólegur,” svaraði eg, “eg skal tala við
hann.” “Já, en við getum beðið til Guðs
að hann hjálpi okkur að ná í burstan
aftur,” sagði hann og fór í skyndi inn í
litla herbergið þar sem við vorum vanir
að biðjast fyrir, en eg fór til timbur-
mannsins til að miðla málum. Eftir litla
stund kemur drengurinn hlaupandi og
segir: “Við fáum burstann aftur, Guð
hefir lofað því, og honum er enginn hlutur
um megn.”
Eg vildi ekki með nokkru móti veikja