Stjarnan - 01.04.1946, Side 3

STJARNAN
27
hjá mér; þó ekki sem eg vil, heldur sem
þú vilt.” (Matt. 26, 39).
í nokkurn tíma, bar Jesús einn þjáning-
ar sínar, en svo gekk hann til lærisveina
sinna til þess að fá hluttekningu hjá þeim.
En þar var enga meðaumkun að fá; því
þeir sváfu. Þeir vöknuðu við hljóminn af
röddu hans, en þeir ætluðu naumast að
þekkja hann, svo var andlit hans orðið
breytt af hinni óttalegu sálarkvöl. Hann
sagði þá við Pétur:
“Símon, sefur þú? Gastu ekki vakað
eina stund?” (Matt. 14, 37).
Rétt áður en þeir gengu inn í grasgarð-
inn hafði Jesús sagt við lærisveina sína:
“í nótt munuð þér allir hneykslast á mér.”
En þeir fullvissuðu hann um, að þeir
vildu fylgja honum í fangelsi og í sjálfan
dauðann. Og vesalings Pétur bætti við,
fullur af sjálfstrausti: “Þótt jafnvel allir
kunni að hneykslast, þá skal eg þó eigi.”
(Mark. 14:27-29).
Lærisveinarnir treystu á sjálfa sig; þeir
gleymdu að lypta huga sínum upp til hins
máttug'a hjálpara, eins og Jesús þó svo oft
hafði ráðlagt þeim.
Og þegar frelsarinn fann mesta þörf fyrir
hluttekningu og fyrirbænir, fann hann þá
sofandi. Jafnvel Pétur svaf.
Og Jóhannes, hinn ástkæri lærisveinn,
sem svo oft hafði hallað sér að brjósti Jesú,
svaf einnig. Elska sú, sem Jóhannes bar til
meistara síns, hefði þó sannarlega átt að
geta haldið honum vakandi.
Á þessari þjáningarstundu, hefðu bænir
hans átt að stíga upp til föðursins með
bænum frelsarans. Oft hafði Jesús beðið
heilar nætur fyrir lærisveinum sínum —
beðið um að trú þeirra ekki bilaði á
reynslustundunum; og þó gátu þeir ekki
vakað með honum eina stund.
Hefði Jesús nú sagt við Jakob og Jó-
hannes: “Getið þið drukkið bikarinn, sem
eg drekk, eða skírst þeirri skírn sem eg
skírist?” Þá mundu þeir ekki hafa svarað
eins fljótt og þeir gjörðu áður: “Vér
getum.”
Þegar frelsarinn sá veikleika lærisvein-
anna, fyltist hjarta hans meðaumkun, og
hann óttaðist, að þeir mundu ekki geta
staðist þá reynslu, sem þjáningar hans og
dauði hefði í för með sér.
Ekki ávítaði hann þá fyrir vanmátt
þeirra, en hann hugsaði til þeirra rauna,
sem fyrir þeim lægju, og hann sagði við
þá:
“Vakið og biðjið, til þess þér fallið ekki
í freistni.”
Svo afsakaði hann kæruleysið, sem læri-
sveinarnir höfðu sýnt honum gagnvart
skyldum þeirra við hann, og sagði: “And-
inn er að sönnu reiðubúinn, en holdið er
veikt.” (Matt. 26, 41).
Hvílíkt dæmi upp á umhyggju, með-
aumkvun og elsku frelsarans!
Aftur var guðs sonur gripinn af óum-
ræðilegri sálarangist. Þreyttur og mátt-
vana reikaði hann burt og bað eins og
áður:
“Faðir minn, ef þessi bikar getur ekki
farið fram hjá mér, án þess eg drekki
hann, þá verði þinn vilji.” (Matt. 26, 42).
Og er hann bað þannig, draup svitinn af
andliti hans og var sem blóðdropar. Hann
gekk þá aftur til lærisveinanna, því hann
þráði svo mjög hluttekningu þeirra, en
hann fann þá aftur sofandi. Þeir vöknuðu
er hann kom, og horfðu á hann óttaslegnir,
því á andliti hans voru blóðblettir. Þeir
urðu undrandi, því þeir gátu ekki skilið
þessa sálarangist, sem hann bar vott um.
í þriðja sinn gekk hann burt til að biðja.
Hræðilegt myrkur umkringdi hann. Fað-
irinn hafði yfirgefið hann, og án nærveru
föðursins óttaðist hann, að vegna síns
mannlega eðlis mundi hann ekki geta stað-
ist þessa eldraun.
í þriðja sinn, biður hann hinnar sömu
bænar.
Englarnir þráðu að mega létta byrði
hans, en þeir máttu það ekki. Guðs sonur
varð að drekka þenna bikar; því annars
hefði heimurinn verið eilíflega glataður.
Hann sér heiminn í allri eymd hans og
vanmætti. Hann sér vald syndarinnar.
Þessi fyrirdæmdi heimur, stendur honum
lifandi fyrir hugskotssjónum.
Hann tekur sína síðustu ákvörðun. Hann
vill frelsa heiminn, hvað sem það kostar.
Hann hefir yfirgefið sali himinsins, þar
sem alt var dýrð, hreinleikur og hamingja,
til þess að frelsa einn týndan sauð, þennan
eina heim, sem féll fyrir syndinni, og hann
vill ekki víkja frá ákvörðun sinni. Nú
biður hann með fullkominni undirgefni:
“Faðir minn; ef þessi bikar getur ekki