Stjarnan - 01.08.1946, Blaðsíða 7

STJARNAN
63
ist í tíma til Syracuse, til að frelsa vin
sinn, sem elskaði hann svo mikið að hann
var fús að voga lífi sínu fyrir hann. Þegar
hann hafði lokið bæn sinni heyrði hann
sér til mestu gleði hljóð í lækjarsprænu
og fann uppsprettulind á meðal klettanna.
Hann slökti þorsta sinn og hélt áfram
ferðinni.
Eftir litla stund dimdi í lofti svo ekki
sá til sólar, svo kom ákafur stormur og svo
stórkostleg rigning að smálækir urðu eins
og stór fljót. Nú kom Moros að á sem
hann hafði farið yfir tveim dögum áður.
Brúin á ánni,hafði skolast í burtu af vatns-
kraftinum og enginn ferjumaður í ná-
grenninu vildi leggja líf sitt eða bát sinn
í hættu í slíku flóði. Moros gekk upp og
niður árbakkann. Hvert augnablik var
dýrmætt. Nú var komið yfir hádegi. Með
bæn á vörum kastaði hann sér út í straum-
inn og synti af öllum kröftum. Hann komst
yfir á hinn bakkann og hné niður máttvana
til að hvíla sig í fáeinar mínútur.
Svo hraðaði hann sér áfram, en nú lá
leið hans í gegn um þéttan skóg. Þar sátu
ræningjar d leyni og réðust nú á hann í
von um að fá mikið herfang. En Moros
hrinti þeim frá sér með yfirnáttúrlegu
afli og hélt áfram leiðar sinnar. Nú var
farið að kvölda.
Meðan á þessu stóð hafði konungurinn
í Syracuse skemt sér með því að tala oft
við vin Moros í fangelsinu. Hann stríddi
honum með því hvað heimskur hann væri
að halda að Moros kæmi til að ganga í
dauðann, þegar hann gæti svona hæglega
sloppið frá því. En vinur hans bar fult
traust til Moros. Jafnvel þó liðið væri á
seinasta daginn, og komið nær þeim tíma
er aftakan átti að fara fram.
Nú skein sólin aðeins á húsþökin og
turnana, og Moros lagði fram alla krafta
sína til að komast áfram. Það jók honum
nýjan kraft að sjá borgina, og er hann
kom í útjaðar hennar var þar mannfjöldi
mikill og allir stefndu upp á hæðina. Hann
‘spurði hvað um væri að vera. Var honum
þá sagt það œtti að fara að krossfesta mann
og fólkið vildi vera viðstatt.
Moros hrópaði þeir skyldu víkja úr vegi
og ruddi sér braut upp á hæðina. Það var
búið að reisa krossinn. Rétt hjá var hásæti
konungs, þar sem hann gæti setið og horft
á. Það var rétt verið að hefja vin hans
upp á krossinn þegar Moros braust í gegn
um mannfjöldann. Fölur í andliti með
skínandi augu veifaði hann höndunum
og hrópaði hástöfum: “Hættið, hættið, eg
er hér. Hann var hér í minn stað. Guði
sé lof eg komst hingað 1 tíma.”
Dauðaþögn féll yfir fólksfjöldann. Vin-
irnir föðmuðust og grétu af gleði. Undar-
legar og óvenjulegar tilfinningar hreyfðu
sér í hjarta harðstjórans, þar sem hann
frá hásæti sínu hafði horft á það sem fram
fór. Að lokum sagði hann:
“Moros, eg gef þér líf. Eg sé að elska,
trúmenska og vinátta eru ekki orðin tóm.
Vilt þú og vinur þinn leyfa mér að vera
sá þriðji í félagskap ykkar?” — C. O. G.
Jesús segir við þig:
“Fylg þú mér”
Jesús sagði: “Eg er heimsins ljós, hver
sem fylgir mér mun ekki ganga í myrkri
heldur hafa lífsins ljós.” Jóh. 8: 12.
Jóhannes skírari var sendur til að
greiða veg mannkyns frelsaranum, Jesú
Kristi. Hann prédikaði strangt og alvar-
lega og sýndi mönnum fram á að þeir yrðu
að iðrast synda sinna og byrja nýtt líf ef
þeir vildu umflýja komandi reiði. Hann
sagði við mannfjöldann sem “fór út til að
skírast af honum: Þér nöðrukyn, hver
hefir sagt yður að þér getið umflúið kom-
andi reiði? Berið því iðruninni samboðna
ávexti. Segið ekki með sjálfum yður, vér
eigum Abraham fyrir föður, því Guð getur
vakið Abrahams börn af steinum þessum.
En öxin er þegar reidd að rótum trjánna.
Hvert það tré sem ekki ber góðan ávöxt
skal því upphöggvið verða og á eldinn
kastað.” Fjöldi fólks iðraðist synda sinna,
sneri sér alvarlega til Guðs og lét skírast.
Jesús kemur bráðum til að dæma lif-
endur og dauða, og nú sendir Guð boðbera
sína með boðskap sinn út um allan heim
til að kunngjöra íbúum jarðarinnar, að
“Tími hans dóms er kominn,” svo nú er
lífs skilyrði fyrir menn að snúa sér alvar-
lega til Guðs og “Tilbiðja hánn sem gjört