Stjarnan - 01.08.1946, Blaðsíða 3

STJARNAN
59
toga, 'þá stefnir hann stöðugt upp á við og
mun að lokum verða með konungi konung-
anna í hans dýrðarríki. Hin alyarlega
spurning er þessi:
“Hvert stefnir þú?”
Þegar þú kemur til enda leiðarinnar
þá verður annaðhvort glötun eða eilíft líf
hlutskifti þitt. Það er alt undir því komið
hvort þú hafnar Jesú Kristi eða meðtekur
hann sem frelsara þinn og leiðtoga. Ó,
meðtaktu hann, viðurkendu hann opin-
berlega og fylgdu honum, þá verður fagn-
aðarrík heimkoma fyrir þig að lokum.
Charles T. Everson.
XIX. - Júdas
Foringjar, öldungar og fræðimenn Gyð-
inga, sóttust rnjög eftir að fá Jesú á sitt
vald, en þeir þorðu ekki að taka hann
opinberlega, því þeir óttuðust uppreist
meðal lýðsins. Þeir leituðu því að ein-
hverjum, sem væri fús til að koma honum
leynilega á þeirra vald, og þar sem Júdas,
einn af hinum tólf lærisveinum var, fundu
þeir einmitt þann, sem vildi taka að sér
þetta svívirðilega verk.
Júdas var að eðli mjög ágjarn, en hann
hafði ekki alla tíð verið svo spiltur og
óguðlegur, að hann gæti gjört slíkt verk
sem þetta. Hann hafði gengið í félags-
skap með lærisveinunum. þegar hann sá
hinn mikla mannfjölda, sem daglega
þyrptist kringum Jesú, hvar sem hann fór.
Hann sá, að hinir veiku, höltu og blindu
og hinir dauðvona voru lagðir fyrir fætur
hans. Þá fanst honum að kenning Krists
tæki fram öllu því, er hann hefði nokkurn
tíma áður heyrt. Og hann elskaði þenna
mikla kennimann, en óskaði þó, að hann
breyttist í hegðun og hugarfari, því hon-
um geðjaðist ekki að hinni hógværu og
látlausu framkomu frelsarans.
Jesús rak Júdas ekki frá sér, heldur lét
hann fá sæti meðal hinna tólf lærisveina.
En Júdas komst aldrei svo langt, að hann
yrði sameinaður Kristi. Hann gat ekki
losnað við sína veraldlegu metorðagirnd
og ágirnd, lastmælgi -og ýmsir aðrir lestir
fóru sívaxandi hjá honum.
Hann hélt áfram að elska hinn illa
anda ágirndarinnar, þangað til að hann
var búinn að fá yfirráðin í hjarta hans, og
nú var hann kominn svo langt, að hann
gat selt herra sinn fyrir þrjátíu silfurpen-
inga, það var þrælsverð (2. Mós. 21:28—32).
Já, nú gat hann svikið frelsarann með
kossi í Getsemane. )
Hann fylgdi Jesú eftir, al'la leið frá
grasgarðinum og til þess staðar, sem yfir-
heyrslan átti að fara fram. Hann ímynd-
aði sér ekki að frelsarinn mundi leyfa
Gyðingum að ráða sig af dögum, eins og
þeir höfðu þó hótað að gjöra.
Hvert augnablik, vonaðist hann eftir
að sjá ihann bjarga sér með guðdómlegu
valdi. En eftir því sem lengra leið og hann
sá að Jesús tók með ró og stillingu móti
öllum mótgjörðum, sem honurn voru sýnd-
ar, þá greip hann skelfilegur ótti fyrir því,
að hann hefði framselt meistara sinn í
dauðann.
Þegar yfirheyrslunni var næstum lokið,
gat Júdas ekki lengur þolað ásakanir hinn-
ar vondu samvizku sinnar. Skyndilega
tók undir í réttarsalnum af hárri röddu,
það fór hrollur um alla er viðstaddir voru
og þeir urðu mjög óttaslegnir:
“Hann er saklaus! Væg honum, ó,
Kaífas! Hann hefir ekki gjört neitt, sem
yerðskuldar dauða!”
Og Júdas ruddist áfram gegnum hinn
forviða mannfjölda. Andlit hans var fölt
sem nár, og augnaráðið tryllingslegt, á
enni hans voru stórir svitadropar. Hann
stökk fram að dómarasætinu og kastaði
þeim þrjátíu silfurpeningum, er hann hafði
fengið sem borgun fyrir að svíkja herra
sinn, niður á gólfið fyrir framan æðsta
prestinn.
Hann greip í klæði Kaífasar og grát-
bændi hann um að láta Jesúm lausan, og
fullvissaði hann um, að hann hefði ekkert
ilt aðhafst. En Kaífas hratt honum frá sér
í reiði og sagði með kaldri fyrirlitningu:
“Hvað varðar oss um það? Þú verður
sjálfur að sjá fyrir því.” (Matt. 27:4).
Þá kastaði Júdas sér niður fyrir fæ.tur
frelsarans. Hann viðurkendi, að hann væri
sonur Guðs og bað hann um að frelsa
sjálfan sig frá óvinunum.
Jesús vissi að iðrun Júdasar var ekki
einlæg. Þessi falslærisveinn, óttaðist að