Stjarnan - 01.09.1947, Page 2

74
STJARNAN
nokkur vínber?” “Ó mér þætti ósköp vænt
um það.” “Jæja, réttu mér körfuna þína
inn yfir girðinguna.” Svo fór maðurinn
með körfuna og var langa stund í burtu.
Litlu stúlkunni fór að leiðast. Hún hélt
hann ætlaði ekki að koma aftur. Loksins
kom maðurinn aftur með körfuna fulla af
bestu vínberjunum sem voru í garði hans.
“Þú hefir orðið að bíða lengi,” sagði hann.
“En því lengur sem þú beiðst því fleiri
vínber fékstu.”
Eins er það oft með bæn. Vér biðjum
Guð um eitthvað en oss finst langur tíminn
að bíða eftir bænheryrslunni, svo trú vor
fer að veiklast. En svo veitir hann oss ríku-
lega það sem best er fyrir oss. Ef svar upp
á bænina kemur ekki strax og eins og vér
óskum eftir, eigum vér þá að gefast upp,
hætta að vænta bænheyrslu og leyfa trú
vorri að dofna? Vissulega ekki. Hvað eig-
um vér þá að gjöra? Oss er sagt það í
Sálm. 37:7.
“Vona þú í kyrð á Drottinn og bíð hans.
Lát þér ei gremjast við þann mann hvers
athæfi hepnast, við þann sem hefir í
frammi pretti.” Vér eigum að gjöra sjálfir
það sem í voru valdi stendur og fela Guði
árangurinn. “Því trú án verka er dauð”
Jak. 2:26.
Maður nokkur sagði einu sinni: “Eg hef
óbilandi trú á bæn. En þegar eg bið um
kartöflur, þá nota eg garðyrkjuverkfærin
um leið.”
Móðirin fann litlu stúlkuna sína liggja
á leirugri götu í garðinum og sagði henni
að standa upp. Litla stúlkan vildi ekki og
sagði: “Eg er að bíða.” “Eftir hverju ertu
að bíða?” spurði móðir hennar. “Eg er að
bíða eftir Guð reisi mig á fætur. Eg datt
og bað Guð að reisa mig upp. Hann flýtir
sér ekki að því.” Móðirin útlistaði nú fyrir
henni að hún gæti legið þar allan daginn
því Guð færi ekki að reisa upp litla stúlku,
sem hefði sterka fætur og handleggi, en
væri of löt til að nota þá. Hann ætlaði til
að hún gjörði það sem hún gæti til að
svara bæn sinni.
Vér erum meðstarfendur Guðs til að
fá^bænum vorum svarað. Þegar Jesús kom
að gröf Lazarusar til að reisa ,hann upp,
sagði hann: “Takið steininn frá.” Jóh. 11:39.
Hann sem hafði vald til að lifga hinn dauða
sem hafði legið 4 daga í gröfinni, hann hef-
ði einnig getað velt steininum í burtu. En
hann gjörði ekki það sem vinir Lazarusar
gátu gjört. Þeir áttu hægt með að velta.
steininum, en þeir gátu ekki gefið hinum
dauða líf. Jesús lofaði mönnum að gjöra
það sem þeir voru færir um, en það sem
þeim var ómögulegt gjörði hann fyrir þá.
Vér megum heldur ekki gleyma að það
er aðeins trúuð bæn sem hefir loforð um
bænheyrslu. Mark. 11:24. “Þar fyrir segi
eg yður, um hvað helst þér biðjið Guð, þá
trúið að þér munið það öðlast og þá munuð
þér fá það.”
Hvað ætti þá að þýða að biðja ef vér
ekki tryðum að Guð elskar oss og svarar
bænum vorum. Allar bænir vorar eiga að
véra bornar fram í auðmjúkri undirgefni
undir hans vilja. Fullkomnasta bæn vor er
sú sem Jesús kendi oss: “Verði þinn vilji.”
Fjöldinn af oss óskar að vor eigin vilji
verði. En verði það ekki og það bráðlega
þá missum vér kjarkin.
Vér þurfum fyrst og fremst að biðja fyr-
ir sjálfum oss að vér megum vera í fullu
samræmi við Guðs vilja. Sá sem biður án
trúar getur ekki vænst bæheyrslu. Jak.
1:6.7. “En hann biðji með trúnaðartrausti
og efist ekki, því sá sem er efablandinn
hann er líkur hafsins bylgjum uppæstum
og hröktum af vindi, þvílíkur maður hugsi
ekki að hann fái nokkuð hjá Drotni.”
Kvöld eitt árið 1919 sat móðir ein í Vest-
ur Bandaríkjunum og hneygði höfuð sitt
meðan litla stúlkan hennar á hnjánum fyr-
ir framan hana bað til Guðs áður en hún
færi í rúmið: “Góði Guð blessaðu mömmu
og varð veittu pabba, hann er svo langt
langt í burtu.” Þegar barnið sagði “Amen,”
opnaði hún augun, leit á móður sína og
sagði: “Eg þakka þér fyrir Guð minn.”
Móðirin strauk hár litlu stúlkunnar og
óskaði hún hefði eins sterka barnslega trú
um leið og hún bað Guð að varðveita mann
sinn.
Það kvöld kom símskeyti: “Mér líður vel
Skrifa bráðum. P a b b i.” Móðirin skildi
þetta ekki þangað til seinna þegar hún var
kölluð upp og einhver sagði í gegn um
fóninn: “Maðurinn þinn var drepinn í járn-
brautarslýsi í kvöld”. Hún svaraði: “hann
er heill og hraustur. Eg fékk símskeyti frá