Stjarnan - 01.10.1948, Side 5

STJARNAN
77
jarðríki. Orðin eru þessi: “þá munu þeir
• . . þó ekki samþýðasi hvorir öðrum."
Nei, þeir munu ekki samþýðast hver
öðrum. Ekkert eitt veldi mun ráða heim-
inum. Ekki fyr en Kristur kemur sjálfur
til að taka við stjórninni — og það er vissu-
lega næsti og mesti atburðurinn í sögu
mannkynsins.
Skifting hins forna rómverska ríkis helst
við til daganna enda, því það er á dögum
þessara konunga að Drottinn himnanna
stofnar konungdæmi, sem aldrei líður und-
ir lok, konungdæmi “sem skal engri annari
þjóð í hendur fengið verða, það mun knosa
* og að engu gera öll þessi ríki, en sjálft mun
það standa að eilífu.” Dan. 2:44. (Tekið upp
úr Tákn Tímanna 2. júlí 1940)
Látum oss aldrei, gleyma því að það voru
þessi fáu orð: "Þeir munu ekki samþýðasi
hvorir öðrum/' sem sigruðu Hitler, fremur
en úthald Breta hugvit og framleiðsla
Bandaríkjanna, eða hin margvíslegu fram-
lög Bandamanna. Það var þessi stutta,
fáorða yfirlýsing spámannsins fyrir tuttugu
og fimm öldum, sem velti um koll og niður-
lægði hinar stórorðu, yfir lætisfullu áætlan-
ir um yfirráð Nazistanna, það voru þessi
orð fremur en mælska Churhills eða stjórn-
vizka Roosevelts, fremur en öll stjórnhygg-
indi og ráð stjórnmálamanna, hershöfð-
ingja, leiðtoga, vísindamanna og .verkfræð-
inga, og þannig verður það enn ef til kemur.
Hvaða afl sem hugsar sér að ná einræði
yfir allri Evrópu þá á það víst að bíða ósig-
ur. Hversu slægviturt, hversu grimdarfult
það afl væri sem hugsaði sér að krækja
klónum í hinar ýmsu þjóðir og vefja þær
í net sitt, þá hepnaðist því aldrei að halda
þeim saman í einni heild. Ósigur væri ó-
hjákvæmilegur, því “þeir munu ekki sam-
þýðast hvorir öðrum.”
Þessi spádómur ónýtir einnig hugmynd-
ina um Bandaríki Evrópu sem svo oft er
raatt um nú aftur eftir stríðið. Mazzini,
Garibaldi, Victor Hugo og margir aðrir
hafa hrópað hástöfum um sundrungina í
Evrópu, sem skapað hefir svo miklar þraut-
ir og tjón. Aristide Briand hrópaði árið
1922 til hálfsveltandi fólksins í Evrópu og
sagði: “Sameinist þið svo þið getið lifað og
auðgast”. Árið 1926 kom saman þing með
fulltrúum frá öllum Evrópulöndunum; það
var haldið í Vínarborg. Þar voru saman
komin tvö þúsund manns. Tilögur sem þar
komu fram um sameining ríkjanna eru
einmitt nú að endurvakna, og þeim er að
aukast mikið fylgi. Þeir hafa jafnvel fylgi
Trumans forseta. En þrátt fyrir alt það
fylgi sem þær fá geta þær ekki náð fram-
gangi. Engin mannleg tilraun getur komið
því til leiðar að ríkin í Evrópu myndi eina
heild og haldi saman. Því spádómurinn
segir: “þeir munu ekki samþýðast hvorir
öðrum.”
Og þá er spurningin um alþjóðastjórn.
Með spádómi Daníels.er það mál úr sög-
unni. Svo er annað: Ef Evrópa verður ekki
sameinuð, hvernig væri það þá hugsandi
að allur mannheimur sameinaðist. Margar
þjóðanna í öðrum heimsálfum eru afkom-
endur íbúanna í hinu forna rómverska ríki
og þótt þær mætist öðru hverju og hafi
ýmislegt saman að sælda í yfirborðs félag-
skap og vinsamlegum samtökum þá er það
víst að þær eru og yrðu jafn ófúsar og
Evrópuþjóðirnar til að sameinast eða láta
af hendi sjálfstjórn sína til nokkurrar yfir-
stjórnar.
Það er að vísu ekki ómögulegt að sett
verði á laggirnar einhver bráðabyrgðar-
stofnun, sem líktist alþjóðastjórn, en ef til
þess kemur þá endist það ekki lengi því
“þeir samþýðast ekki hver öðrum”.
Merkilegasta atriðið í þessari undursam
legu opinberun er það að á vorum dögum,
einmitt nú á þessum síðustu dögum mun
Guð á himnum stofna sitt ríki sem aldrei
mun til grunna ganga. Af þessu vitum vér
að nýtt og betra þjóðskipulag er greinilega
á stefnuskrá hins guðlega stjórnara. Al-
þjóðastjórn verður um síðir sett á stofn
með Kristi sem leiðtoga og réttlætið ríkj-
andi í hverju mannshjarta. Þegar litið er
á ásigkomulag mannyknsins eins og það nú
er þá er þessi fullvissa undursamlega þýð-
ingarmikil. Já, þegar litið er á allar rúst-
irnar, sorgina og hörmungarnar, öll von-
brigðin og skipbrotin, og svo hið allra ægi-
legasta, sprengjuna. Vér getum ekki efast
um að spádómurinn á við vorn tíma. Og
stofnun Guðs ríkis er ekki ákveðin að eiga
sér stað í fjarlægri framtíð, heldur nú, á
vorum dögum.
Vér ættum að gefa þessu alvarlegan gaum
og það tafarlaust því Tíminn er svo siuiiur.
A. S. MAXWELL