Stjarnan - 01.12.1950, Side 1

STJARNAN
DESEMBER, 1950 LUNDAR, MANITOBA
„Áminnið hver annan og eflið hver annars sálarhei11ir/7
Guð ætlast ekki til að sumir af oss
verði einbúar og munkar og dragi sig frá
skarkala heimsins til þess að helga sig
emtómum guðræknisiðkunum. Vér eigum
að lifa að dæmi Krists — biðja í einrúmi,
starfa meðal lýðsins. Sá, sem ekki hefur
annað fyrir stafni en að biðjast fyrir, mun
brátt hætta því, eða að öðrum kosti verða
bænir hans tóm endurtekning. Þegar mað-
urinn forðast allan félagsskap við með-
bræður sína og leitast við að komast hjá
sínum kristilegu skyldum og krossburði,
þegar hann hættir að vinna með kostgæfni
fyrir meistarann, sem vann svo kostgæfi-
lega fyrir hann, þá glatar hann því, sem
verulegt er í bæninni og hefur ekkert, er
geti hvatt hann til að helga sig guði. Bænir
hans verða persónulegar og eigingjarnar.
Hann getur ekki haft þörf mannkynsins
fyrir augum í bæn sinni; hann getur ekki
heldur beðið um eflingu Krists ríkis né
ákallað hjálp til að vinna verk sitt.
Vér verðum fyrir tjóni, ef vér vanrækj-
um að koma saman til þess að styrkja og
örfa hver annan í þjónustu drottins. Sann-
indi orða hans missa skýrleik sinn og sína
miklu þýðingu fyrir oss. Hjörtu vor verða
ekki upplýst né vakin af helgandi áhrifum
þeirra og vort andlega líf veiklast. í sam-
búð vorri kristinna manna hverra við aðra
er oss mikið mein að því, að vér höfum
of litla meðhyggð hver með öðrum. Sá,
sem lifir einungis fyrir sjálfan sig, stendur
illa í þeirri stöðu, sem guð hefur fengið
honum. Hæfileg þróun félagseðlis vors
vekur hjá oss áhuga á högum annara og
hluttekning í kjörum þeirra, og er meðal
til þess, að efla þroska vorn og styrkja oss
í þjónustu drottins.
Ef kristnir menn vildu safnast saman
og tala saman um kærleika guðs og hin
dýrmætu sannindi endurlausnarinnar, þá
mundu hjörtu sjálfra þeirra fá endurnær-
ingu og þeir mundu endurnæra hver ann-
an. Vér eigum daglega að læra meira og
meira, af vorum himneska föður og afla
oss nýrrar reynslu af náð hans; þá mun
oss langa til að tala um kærleika hans, og
þegar vér gjörum það, hlýna og örfast
hjörtu sjálfra vor. Vér mundum njóta meir
náðar Krists en nú er raun á, ef vér hugs-
uðum og töluðum meira um hann og
minna um sjálfa oss.
Ef vér að eins vildum hugsa um guð
í hvert skipti, sem vér sjáum vott um um-
úyggju hans fyrir oss, þá mundum vér
ætíð hafa hann í huganum og gleðjast af
því að tala um hann og lofa hann. Vér
tölum um jarðneska hluti af því að þeir eru
oss hugðnæmir. Vér tölum um vini vora
af því að vér elskum þá; gleði vor og sorg
er tengd minningu þeirra. En vér höfum
óendanlega miklu meiri ástæðu til þess
að elska guð en til þess að elska jarðneska
vini vora og það ætti að vera oss eðlilegast
í þessum heimi að hugsa fyrst og fremst
um guð, tala um gæzku hans og boða vald
hans og mátt. Sá var eigi tilgangur hans
með því að gefa oss þær dýrmætu gjafir,
er hann hefur látið oss í té, að þær skyldu
drottna svo mjög yfir hugsunum vorum og
kærleika, að vér hefðum ekki tíma til að
hugsa um hann. Þær eiga sí og æ að minna
oss á hann og tengja oss vorum himneska
velgjörara með böndum kærleikans og
þakklætisins. Vér dveljum um of á lág-
lendi jarðarinnar. Látum oss lypta augum
vorum til hinna opnu dyra helgidómsins
hið efra, þar sem ljós guðs dýrðar ljómar
upp ásjónu Krists. Hann getur „ætíð frels-
að þá, þar hann æ lifir til að tala þeirra
máli“. ^
Vér þurfum að lofa guð meira fyrir
hans miskun og fyrir „hans dásemdir við