Stjarnan - 01.03.1951, Qupperneq 2

18
STJARNAN
garði?“ Þá sagði leiðtoginn: „Láttu þyrn-
ana vera; þeir særa þig aðeins ef þú átt
við þá. Les þú rósir, liljur og neguiblóm“.
Hafa aldrei verið sólskinsblettir á ævi-
íerli þínum? Hefir þú ekki lifað nokkrar
dýrmætar stundir, er hjarta þitt hefir
bærzt af fögnuði yfir verkum Guðs anda
í þér? Rekurðu þig ekki á nokkrar þægi-
legar blaðsíður, þegar þú blaðar í þeirri
bók, sem lífsreynsla þín er skráð 1? Eru
ekki fyrirheit Guðs eins og ilmandi blóm,
er gróa allt í kringum veg þinn? Ætlar
þú ekki að láta fegurð þeirra og ilm fylla
hjarta þitt gleði?
Þyrnarnir og þistlarnir munu aðeins
valda þér sárauka og hryggðar. Fyrirlítur
þú ekki gæzku Guðs við sjálfan þig og
hindrar þú ekki líka aðra frá að ganga
á lífsins vegi, ef þú tínir þá eina og sýnir
þá öðrum? -
Það er óviturlegt, að fylla hugann með
öllum hinum óþægilegu endurminningum
liðinnar ævi, syndum hennar og vonbrigð-
um, tala um þær og hryggjast yfir þeim
þar til er hugleysið yfirbugar oss. Hug-
laus sál fyllist myrkri. Hún útilokar ljós
Guðs frá sjálfri sér og varpar skugga á
veg annara.
Þakka þú Guði fyrir þær björtu mynd-
ir, er hann hefir sýnt oss. Söfnum saman
hinum dýrmætu fullyrðingum um kær-
leika hans, svo að vér getum jafnan haft
þær fyrir augum. Sonur Guðs fór frá há-
stóli föðursins og sameinaði guðdóminn
mannlegu eðli, til þess að hann gæti frels-
að mennina frá valdi Satans. Hann vann
sigur oss til handa, opnaði himininn fyrir
mönnunum og opinberaði þeim dýrð guð-
dómsins. Hann hóf hið fallna kyn upp úr
hyldýpi glötunarinnar, er syndin hafði
sökt því í. Hann kom mönnum aftur í
samband við eilífan Guð, svo að þeir geta
íklæðst Krists réttlæti og orðið hafnir upp
að hásæti hans, er þeir hafa staðizt reynsl-
una í trú á endurlausnarann. Þetta vill
Guð að vér höfum sífellt fyrir augum.
Þegar vér efumst um kærleika Guðs
og látum í ljósi vantraust á loforðum hans,
þá óvirðum vér hann og hryggjum hans
heilaga anda. Hvernig skyldu tilfinningar
móðurinnar verða, ef börn hennar kvört-
uðu jafnan yfir því, að hún vildi þeim
ekki vel, þótt það hafi verið viðleitni henn-
ar alla ævi, að efla farsæld þeirra og
giöra þeim lífið ljúft? Setjum svo, að
þau efuðust um kærleika hennar; það
mundi tæta sundur hjarta hennar. Hví-
líkur harmur væri það góðum föður, að
sæta slíkri meðferð af'hendi barna sinna?
Og hvernig getur faðir vor á himnum lit-
ið á oss, er vér efumst um kærleika hans,
er knúði hann til að gefa sinn eingetinn
son, svo að vér hefðum lífið. Postulinn
segir: „Hann, sem ekki þyrmdi sínum eig-
in syni, heldur framseldi hann fyrir oss
alla, því skyldi hann ekki líka gefa oss
allt með honum?“ En hversu margir eru
þeir þó, sem segja í verki, ef ekki í orði:
„Drottinn talar ekki þetta til mín. Má
vera að hanrr elski aðra; víst er það, að
ekki elskar hann mig“
Allt þetta vinnur sálu þinni tjón; því
að með sérhverju efasemdarorði, sem þu
mælir, býður þú djöflinum að koma og
freista þín. Það gjörir þig hneigðari til
efasemi, og hinir þjónandi englar munu
hryggjast og yfirgefa þig. Minnstu ekki
á efa og myrkur með einu orði, þegar
satan er að freista þín. Ef þú hleypir til-
lögum hans inn í hjarta þitt, þá mun hug-
ur þinn fyllast vantrausti, efasemi og
mótþróa. Ef þú talar um tilfinningar þín-
ar, þá mun sá efi, er þú lætur í ljósi, ekki
aðeins hrífa á sjálfan þig, heldur og verða
sáðkorn, er frjógvast og ber ávöxt í líf-
erni annara, og það verður ef til vill ó-
mögulegt, að reisa áhrifum orða þinna
skorður. Vera má að þú sjálfur getir frels-
azt frá freistingunni og losnað úr neti
satans, en aðrir, er orðið hafa fyrir áhrif-
um frá þér geta ef til vill ekki losnað við
þá vantrú, er þú hefir gefið tilefni til-
Það er mjög áríðandi, að vér tölum uffl
það eitt, er veita má andlegt þrek og líf-
Englar hlusta á þig, til þess að heyra,
hvaða vitni þú berð fyrir heiminum um
hinn himneska meistara þinn. Tala þú
um hann, sem lifir til þess að koma þér í
sátt við föðurinn. Lát þú lof Guðs vera
á vörum þínum og í hjarta þínu, er þú
tekur í hönd vinar þíns. Það mun leiða
huga hans til Jesú.
Allir eiga raunum og sorgum að sæta,
sem þungt er að bera, og við freistingar
að stríða, sem örðugt er að sporna móti.
Seg þú ekki meðbræðrum þínum frá
þrautum þínum, en fel þú Guði allt í bæn-
inni. Lát það vera reglu þína, að mæla
aldrei efa- né æðruorð. Þú getur stuðlað
mikið að því að mýkja líf annara og