Stjarnan - 01.03.1951, Side 7

STJ ARN AN
23
hjá fyrir aðeins fimm dollara á mánuði
voru nú að flytja til Saskatchewan, og
annars staðar var óhugsandi að fá her-
bergi fyrir minna en 10 til 12 dollara á
mánuði. Það var mér ómögulegt að borga,
svo að hér var um tvent að velja, annað-
hvort hætta á skólanum eða fá mér her-
bergi langt í burtu og ganga svo heim og
heiman kvelds og morgna. Það var alls
ekki álitlegt, því að ég var alt annað en
sterk til heilsunnar. En að hætta á skólan-
um. Hvernig gat ég það? Þar sem ég hafði
oft og alvarlega beðið Guð að sýna mér
hvað hann vildi ég gjörði, og það var ó-
tvírætt hans ráðstöfun að ég færi á skól-
ann.
Ég fékk lítið herbergi í öðru þorpi þrjár
mílur frá skólanum. Þegar ég bað um
það vísaði konan mér til manns síns, sem
ég hafði aldrei séð, ég hélt hún gerði það
í þeirri von að hann neitaði mér um það.
Svo beið ég þangað til maðurinn kom úr
vinnunni. Hann sagði herbergið væri mér
velkomið. En mér fanst ég væri ekki meir
en svo velkomin hjá húsmóðurinni til að
byrja með, en smám saman urðum við
öll beztu vinir. Ég las fyrir þau á hverju
kvöldi í nokkrar vikur, hafði svo sam-
komur í þrjá mánuði á hverju sunnudags-
kvöldi á nágrannaheimili þar sem var
betra húspláss. Nokkru seinna sameinuð-
ust þrjár konur söfnuði vorum, húsmóðir
mín, nágrannakonan og móðir hennar.
Eftir að ég var farin kom maður nágranna
konunnar með okkur, þau hafa verið á-
bugasöm fyrir eflingu Guðs ríkis ávalt
síðan. Húsmóðir mín og maður hennar
eru löngu dáin. Hann kom með okkur
nokkrum árum seinna. Bæði trú alt til
dauðans“.
Ég minnist orða skáldsins: „Alstaðar
sem að sólin skín, er sjálfur Guð að leita
þín“. S. Johnson
------------■☆-----------
Frá Lundúnum koma þær fréttir að
einungis 86 manns hafi 6000 pund sterling
tekjur á ári (eða 16,800.00 dollara eftir nú-
tíðar peningaverði) eftir að þeir hafa
borgað alla tolla. Fyrir 10 árum voru 6560
manns, sem höfðu 6000 pund á ári.
☆ ☆ ☆
Bandaríkjaherinn er nær því hættur
að brúka hesta. Sem stendur eru aðeins
219 hermanna-hestar í Bandaríkjunum, og
færri en hundrað hínu megin hafsins.
Óeigingjam kærleikur .
Edna var á barnaheimili, meðal fjölda
barna. Það var gott heimili og vel annast
um börnin, en það var alt öðruvísi heldur
en vera hjá foreldrum á heimili sínu.
Einu sinni kom kona í heimsókn á
barnaheimilið. Hún óskaði eftir að fá litla
stúlku til að taka sér í dótturstað, því hún
átti engin börn. Edna var send inn til
hennar og þær skildar eftir einsamlar.
„Vilt þú koma heim með mér?“ spurði
konan.
Það mátti sjá á svip Ednu að hún vildi
gjarnan fara með þessari konu, en hún
þagði um stund og spurði svo: „Hvers
vegna vilt þú ég komi með þér en ekki
einhver önnur telpa?“
„Hvers vegna“, endurtók konan undr-
andi; „Ég held af því mér leist vel á þig,
Hví spyr þú um það?“
Edna hugsaði sig um augnablik. Hún
vildi svara en þorði það varla.
„Þú skilur, þegar fólk kemur hingað
til að taka einhverja okkar, þá velur það
ætíð þær sem eru hraustlegar og bezt út-
lítandi. Ef þú vildir taka Dóru þá væri ég
glöð að gefa upp heimili fyrir hana, hún
þarf þess fremur en ég“.
Konan varð steinhissa og spurði: „Hver
er þessi Dóra?“
„Sástu ekki litlu stúlkuna með bognu
fæturnar og föla andlitið? Þú hefir að lík-
indum ekki tekið eftir henni, því þeir sem
koma hingað veita henni aldrei eftirtekt.
En Dórá er altaf að vonast eftir einhverj-
um sem komi að sjá hana, og á hverju
kvöldi biður hún Guð að senda einhvern
til að gefa sér heimili“.
„Og þú vilt missa af að fá heimili svo
hún geti fengið það?“
„Já, það væri mér gleðiefni. Mér þætti
svo vænt um ef Dóra fengi gott heimili.
Húsmóðir okkar sagði nýlega að það væri
hægt að rétta fætur hennar ef til væru
peningar áð borga læknishjálp til þess“.
Konan fór í burtu en kom aftur viku
seinna. Edna var hrifin. Ætli hún hafi
komið eftir Dóru.
Henni var rétt strax sagt að bæði Dóra
og hún sjálf tilheyrðu nú þessari indælu
konu, og að Dóra ætti að fara á sjúkrahús
til að fá aðgjörð á fótleggjum sínum.
Þær voru báðar teknar út í stóran bíl
og keyrðar langt út fyrir borgina út á stór-
an fallegan bóndagarð.