Stjarnan - 01.09.1951, Qupperneq 7

STJARNAN
71
Gæti þetta hent þig?
Unglingarnir stóðu í þyrpingu fyrir
framan ræðustólinn. „Lofið mér að komast
að,“ hrópaði ég, og ýtti til hliðar fyrst
einum og svo öðrum, „Hvað er um að
vera?“
Eg komst áfram en tók alt í einu eftir
því að ég var sá eini af þeim sem við-
staddir voru, sem hreyfði sig eða lét til
sín heyra. Allir störðu á hinn tignarlega
mann sem stóð bak við ræðustólinn. Eg
var nú kominn svo langt að ég stóð nærri
fyrir framan hann.
Nú heyrði ég hann skýrt og rólega
kalla nafn vinar míns, Roy. Eg heyrði Roy
nieð daufum málrómi svara til nafns síns.
Honum var bent að koma og nú stóð hann
beint fyrir framan ræðumanninn, sem nú
fletti blöðum í stórri bók, þeirri stærstu
bók sem ég hef séð. Hann sagði: „Þetta er
blaðsíðan sem talar um lotningu. Nafn þitt
stendur hér og við það þessi athugasemd:
Roy truflaði guðsþjónustuna 16. júlí 19.
rneð því að koma of seint, skella hurðinni
og vera síhvíslandi. „Er þetta satt Roy?“
Með hneigðu höfði og veikum rómi
svaraði Roy: „Já, herra minn.“
Fleiri spurningar voru lagðar fyrir Roy,
og hann svaraði þeim öllum: „Eg er sek-
ur.“
Loks spurði maðurinn: „Hef ég ekki
boðið: „Þér skuluð halda hvíldardaga
mína og bera lotningu fyrir helgidómi
mínum?11 Aldrei þekkti ég þig, far þú frá
mér.“
Nú spurði ég þann sem næstur mér
stóð: „Hvers konar samkoma er þetta?“
i.Veistu það ekki. Hefir þú ekki heyrt að
það er dómsdagur?“ svaraði hann.
Við þessa frétt brá mér svo að ég skalf
ó beinunum og hrollur fór um mig allan,
on rétt í þessu var nafn mitt kallað. Ó,
bversvegna hafði ég rutt mér braut til að
standa fremst? En nú var enginn tími til
afsökunar. Eg stóð frammi fyrir dómstóln-
om. Loks náði ég mér svo að ég leit upp og
borfði á dómarann. Augnatillit hans
þrengdi sér inn í instu fylgsni sálar minn-
ar- Eg gat ekki orði upp komið. Hann
brosti sorgarbrosi um leið og hann sagði:
»Sonur, þú hefir líka vanhelgað hvíldar-
daginn með því að gjöra það sem þig
lystir á helgum degi mínum.“
„En,“ byrjaði ég að segja en komst
ekki lengra. Hann hélt áfram: „Þú hædd-
ist að fötluðu barni sem var í Guðs húsi
og komst öðrum til að hlæja að fyndni
þinni.“
„Já, herra minn,“ svaraði ég, „en ég
vissi ekki—.“ „Þú tugðir sælgæti og talað-
ir: forstöðumanninum leið svo illa við að
sjá hve illa þú hegðaðir þér. Hefir þú
nokkra afsökun?“
Nú skildi ég hvernig Roy hlýtur að
hafa liðið. Eg hengdi niður höfuðið og
sagði: „Það hryggir mig sárt, ég skal aldrei
gjöra þetta aftur.“
„Það er of seint nú, sonur. Þetta er
dómsdagur. Vík frá mér óhlýðni ungling-
ur.“
Of seint skildi ég hvað það kostaði. Eg
fór að kveina og gráta hástöfum — við
það vaknaði ég — Ó, það hafði þá verið
draumur. Já, Guð hafði sent draum mér
til aðvörunar. Eg hafði ennþá tíma til að
breyta háttum mínum, og er fastráðinn í
því með Guðs hjálp að sýna honum lotn-
ingu og hlýða boðum hans. —C.O.G.
---------☆--------—
YFIRSTANDANDI HAMINGJA
Ennþá ljómar æskustjarna
yfir lífs míns paradís,
og með gleði góðra barna
Guð ég bið: minn veg upplýs.
Drykk úr lífsins dýrstum brunni
Drottinn stöðugt veitir mér
sjálfur hann sem æ mér unni
ávalt stýrir mínum knör.
☆ ☆ ☆
FRAMTÍÐAR VONIN
Höfuð mitt með hárið hvíta
hermir: Brátt er runnið skeið.
svo með fögnuð fæ ég líta
frelsarann, og þá um leið
Hann mig sigurkransi krýnir
kallar mig síns Föðurs vin,
perluhliðið senn mér sýnir
sjálfur leiðir mig þar inn.
S. Johnson