Stjarnan - 01.09.1951, Qupperneq 8

72
STJARNAN
STJARNAN Authorized as second class
mail, Post Office Depart-
ment, Ottawa. Published monthly. Price $1.00
a year. Publishers: The Can. Union Conference
of S. D. A., Oshawa, Ontario.
Ritstjðrn og aígreiBslu annast:
MISS S. JOHNSON, Lundar_ Man., Can.
„Berið hver annars byrði”
Einu sinni þegar William McKinley
forseti Bandaríkjanna var á ferð með
strætisvagni kom þar inn fátæk kona, sem
vann fyrir sér með því að taka inn þvott.
Hún bar stóran pakka af þvotti. Öll sæti
voru full, hún fór inn í afturenda vagns-
ins með byrði sína, en enginn bauð henni
sæti. Nú stóð forsetinn upp, tók fatabögg-
ulinn af henni og lét hana setjast í sæti
sitt. Á þessum sama strætisvagni var mað-
ur sem forsetinn hafði ætlað að senda sem
fulltrúa sinn til annarar þjóðar. En hann
var aldrei sendur. Hann hefir að líkindum
aldrei vitað hvers vegna ekki. En það var
af því hann var ekki nógu vingjarnlegur
til að bjóða gamalli konu sæti sitt.
------------------☆----------
Abraham Lincoln var einu sinni á leið
til skrifstofu sinnar þegar hann mætti
grátandi telpu, hún grét eins og hjarta
hennar ætlaði að springa. Hann beygði
sig niður að henni og spurði hvað gengi
að henni.
„Ég ætlaði með lestinni, og maður lof-
aði mér að hann skyldi koma og taka
koffortið mitt niður á járnbrautarstöðina.
Hann kom ekki svo ég missi af lestinni11.
„Hvar er koffortið þitt?“ spurði for-
setinn. Hún sýndi honum húsið. Þau fóru
inn og hann lyfti koffortinu á öxl sér og
bar það ofan á járnbrautina. Stúlkan náði
í lestina og var hin hamingjusamasta.
Er það nokkur furða þó fólkið hafi
elskað Lincoln og treyst honum?
Ungur verzluharmaður hafði lokað búð
sinni, en á heimleið mætti hann lítilli
stúlku, sem hafði verið send til að kaupa
tvinnakefli. Hann snerj við með henni,
opnaði búðina og lét hana hafa týinnan.
Var það ekki vingjarnlegt af honum?
Þeir, sem eru góðir við aðra njóta
mestu hamingjunnar sjálfir.
C. L. Paddock
Alvarleg yfirsjón
Lestin staðnæmdist við járnbrautar-
stöð eina. Þegar allir sem þangað ætluðu
voru komnir út kallaði vagnstjórinn til
þeirra sem ferðbúnir voru að koma inn,
Fólkið flýtti sér upp í vagninn. Meðal
þeirra var gamall maður sem var haltur.
Það var eitthvað rangt við fætur hans.
Af fatnaðinum að dæma leit hann út fyrir
að vera verkamaður. Hann náði í handrið-
ið en átti mjög erfitt með að hafa sig upp
tröppurnar.
„Flýttu þér maður, lestin getur ekki
beðið hér allan daginn,“ kallaði vagnstjór-
inn heldur hastur.
Gamli maðurinn roðnaði. Vagnstjórinn
hefir að líkindum sært tilfinningar hans.
Hann var haltur og gat ekki flýtt sér,
en hann staulaðist inn í vagninn og fékk
sér sæti.
Þegar vagnstjórinn fór að taka upp far-
seðlana sagði einn af lestar þjónunum við
hann: „Veistu hver gamli maðurinn var
sem þú varst að reka eftir þegar hann
var að koma upp í vagninn?“
„Nei, mér stendur líka á sama hver
hann er,“ var svarað. „Getur skeð þér
standi ekki á sama. Hann er yfirmaður
þessarar járnbrautar. Þú átt á hættu að
missa vinnuna. Hann heitir Erastus Corn-
ing.“
Vagnstjórinn _sem hafði verið svo ó-
kurteis við gamla manninn fór nú til hans
og sagðist iðrast eftir að hann hefði verið
svo ókurteis og óþolinmoður, og sagði „Eg
hélt þú værir einn af viðskiftamönnum
okkar.“
„Það skiftir engu hver ég er,“ svaraði
Mr. Corning. „Ef þú hefðir verið óvingj-
arnlegur við einhvern, sem borgaði far
á járnbrautinni þá hefði ég séð um þú
værir látinn fara. Þú sást ég var haltur og
þurfti hjálp. Þú hefðir átt að hjálpa mér
í stað þess að reka eftir mér. Eg vil ekki
hafa óvingjarnlegan, ókurteisan mann
vinna á þessari járnbraut. Þetta er sein-
asta ferðin þín.“
Járnbrautarstjórinn lærði lexíu sína og
hún var heldur erfið. —C. L. PADDOCK