Stjarnan - 01.02.1954, Blaðsíða 5

STJARNAN
13
Kraftur til að mæta erfiðleikum
Við kvöddum vinina, feldum fáein tár
og lögðum svo af stað frá Michigan, en
ferðinni var heitið til Californíu. Vega-
lengdin var yfir 2000 mílur yfir sléttur,
fjöll og hæðir.
Bíllinn var sama sem nýr. Við höfðum
nóga peninga til að kaupa gas, olíu, mat og
fleira smávegis ef með þurfti. Við höfðum
haft allan nauðsynlegan viðbúnað og
brautirnar voru góðar, svo vér væntum að
hafa skemtilega og tafarlausa ferð alla leið.
En sú von brást. Við höfðum varla keyrt
yfir 20 mílur þegar bíllinn hægði á sér.
Við vorum að fara upp hæð eina, sem við
höfðum oft farið upp áður alveg hindrun-
arlaust. Aðrir bílar keyrðu hratt fram hjá
mér. Ég gat ekki fylgt þeim hvernig sem
ég reyndi til þess. Við drógumst aftur úr.
Hvað var að? Við höfðum nóg gas, nóga
olíu, og hljóðið í vélinni var alveg náttúr-
legt.
Alt í einu skildi ég ástæðuna. Við höfð-
um hlaðinn vagn aftan í bílnum. Það voru
þessi auka þyngsli, sem hindruðu keyrslu-
hraðann. Það var hægðarleikur að fara
niður brekku og á jafnsléttu bar ekki á að
þessi aukaflutningur tefði ferð vora, en
þegar keyrt var upp brekku fundum við
mismuninn. Einu bílarnir sem við fórum
fram hjá voru þeir, sem höfðu stærri vagn
og þyngri farangur í eftirdragi.
Nú fékk ég nýjan skilning á Guðs orði
hjá Páli postula í Hebr. 12:1. Þar stendur:
„Léttum á oss allri byrði og viðloðandi
synd, og þreytum þolgóðir það skeið sem
oss er fyrirsett“.
Ég fór nú að hugsa um alt sem við
höfðum hlaðið upp í vagninn. Þar var
fatnaður, leirtau, bækur ög fleira, sem við
þurftum að brúka, en svo var ósköpin öll
af gömlum tímaritum, sem tók upp mikið
pláss. Svo voru gömul föt, sem ég hefði
átt að gefa fátækri fjölskyldu sem bjó
skamt í burtu. Ef við hefðum verið laus
við alt þetta, sem ekki var nauðsynlegt
þá hefði keyrslan verið þeim mun léttari.
Auðvitað voru þyngslin af nauðsynjum
vorum nóg til að draga úr hraðanum, en
hefði vélin verið tvöfalt kraftmeiri þá
hefði okkur ekki fundist brekkurnar- svo
brattar eða fjallaskörðin svo löng.
Sem kristinn maður hef ég byrði að
bera. Ef ég reyni að bera hana með mínum
eigin kröftum þá dregst ég aftur úr og næ
ekki takmarkinu, þá yrði lífið þreytandi
byrði. Ég þarf meiri kraft.
Vér þurfum Jesúm. Orðið segir að Guð
hafi nógan kraft. „Hann gefur styrk hinum
þreytta og nógan kraft hinum þróttlausa11.
Jesús sagði: „Mér er gefið alt vald á himni
og jörðu“. Jes 40:29.; Matt. 28:18. Þegar
vér fáum hjálp frá honum, sem hefir alt
vald, þá verður engin hæð og ekkert fjall
of bratt að komast yfir.
Jes-ús stendur með útbreiddan faðminn
reiðubúinn að hjálpa. Alt sem þú þarft er
að biðja hann í trú, þá veitir hann strax
hjálp sína. „Komið til mín allir þér sem
erfiðið og þunga eruð hlaðnir, ég vil gefa
yður hvíld. Takið á yður mitt ok og lærið
af mér, því ég er auðmjúkur og af hjarta
lítillátur, og þér munuð finna hvíld fyrir
sálir yðar, því mitt ok er indælt og mín
byrði létt“. Matt. 11:28.-30.
Ef byrði þín er þyngri en þú fær borið,
og brekkan of brött fyrir þig að klifrast
hana, þá tak á þig Jesú ok. Varpaðu allri
þinni áhyggju upp á hann. Hann ber um-
hyggju fyrir þér. 1 Pét. 5:7.
—D. A. WEBSTER
-------------------------
Sólaruppkoma
Einsöngnum var lokið og lófaklappinu
linti. María lokaði útvarpinu. Með tár í
augunum endurtók hún þessi orð sem
sungin höfðu verið: „Heimurinn bíður
uppkomu sólar“. Með þungum huga gekk
hún út að glugganum og leit á hin tignar-
legu fjöll í tunglskininu.
María hafði átt erfiða æfi. Hún giftist
ung og misti mann sinn í stríðinu. Viku
eftir að hún fékk skeytið um dauða hans,
misti hún 8 mánaða gamla barnið sitt, svo
hún var sorgbitin mjög. Von hennar um
eigið heimili með elskuðum manni hafði
brugðist. Hún varð nú einsömul að horfast
í augu við kaldan, kærulausan, eigin-
gjarnan heim.