Stjarnan - 01.03.1954, Qupperneq 5

STJARNAN
21
þar. Áform Guðs með fullkomna jörð,
bygða heilögu fólki, sem hindrað var um
stund vegna syndarinnar, kemst þá í fram-
kvæmd. Jesús verður konungur allrar jarð-
arinnar. Allir íbúar hennar munu með
fögnuði þjóna honum og hlýða.
Nú er öllum boðið að meðtaka Guðs
náðargjöf og öðlast hlutdeild í hans dýðar-
ríki. Op. 22:17.
—C. W. GUENTHER
---------☆----------
Hver er grundvöllur sannrar
vináttu
Davíð og Jónatan voru beztu vinir. Þeir
bjuggu í næsta húsi hver við annan og
voru saman frá morgni til kvölds. Þeir
unnu saman í jurtagarðinum og ólu upp
héra, svo skiftu þeir ágóðanum milli sín.
Prédikari nokkur kom þar til þorpsins
til að halda samkomur, hann heimsótti
foreldra Jónatans og bauð þeim á sam-
komurnar. Jónatan langaði til að fara og
reyndi að fá Davíð með sér og hepnaðist
það að lokurm Það var heitt um kvöldið
en drengirnir sátu fyrir opnum glugga.
Davíð varð dálítið órólegur er hann sá
alvörusvipinn á andliti vinar síns. Textinn,
sem prédikarinn notaði var: „Kjósið í dag
hverjum þér viljið þjóna“. Jósúa 24:15.
Eftir ræðuna var sunginn hjartnæmur
sálmur. Prédikarinn bað þá, sem vildu
kjósa að fylgja Jesú að koma fram í
fremstu sætin. Jónatan hallaði sér að Davíð
og tók í hönd hans. Davíð hrökk við og
leit á hann svo augu þeirra mættust.
Jónatan hvíslaði að Davíð: „Kom þú með
mér.“
Það var sem Davíð heyrði tvær raustir
tala til hjarta síns: „Ég vil.“ „Ég vil ekki.“
„Ég vil.“ „Ég vil ekki.“
Davíð ýtti hönd Jónatans frá sér og
hristi höfuðið. Þegar Jónatan gekk upp að
altarinu flýtti Davíð sér út, fór heim og
strax í rúmið.
Eftir að Jónatan hafði játað trú á Krist
og látið í ljósi ásetning sinn að fylgja hon-
um þá slitnaði upp úr vináttu drengjanna.
Davíð reyndi að forðast Jónatan. Þeir unnu
ekki saman lengur. Davíð náði sér í annan
vin, Jack Mills, þeir keyrðu saman út um
.alt á reiðhjólum sínum. Jónatan fann sig
mjög einmana.
Hann hrygðist mjög einn morgun, er
hann sá að Davíð hafði neglt fyrir hliðið,
sem þeir höfðu haft á milli sín og gengið
um er þeir unnu saman í garðinum eða
við hérana.
„Hann hefði nú ekki þurft að gjöra
þetta,“ hugsaði Jónatan með sér. „Ég get
haldið mig heima* ef hann vill ekki hafa
mig með sér.“
Nokkrum dögum seinna heyrði hann
þrusk og hávaða mikinn bak við Thomp-
sons húsið. Hann vissi fólkið var ekki
heima, svo hann fór yfir að girðingunni
og gægðist í gegn til að sjá hvað um var
að vera. Hérarnir voru úti og aðkomu-
hundur var að elta þá og gelti í ákafa.
Jónatan hljóp yfir að hliðinu áður en
hann mundi eftir að það hafði verið neglt
upp. Það var langur vegur að fara í kring
og inn um framhliðið, svo hann fann fjöl
og hallaði henni upp að girðingunni og
reyndi að klifrast yfir. Hann komst upp á
girðinguna, en er hann ætlaði að renna
sér niður hinu megin festist fótur hans,
svo hann féll niður á steinhrúgu, sem var
fyrir innan. Þegar hann reyndi að standa
upp hafði hann sára tilkenning í hægri
handleggnum og blóð rann úr nösum hans.
Hann gat þó smánað hundinn svo hann
hljóp í burt út um framhliðið, en hérarnir
dauðhræddir hópuðu sig saman í horninu
við girðinguna. Rétt í þessu bili kom Davíð
heim á reiðhjólinu sínu. Jónatan reyndi að
segja honum hvað hefði komið fyrir, en
hann féll í ómegin og vissi ekki af sér fyr
en hann lá á bedda heima hjá sér og lækn-
irinn kom inn. Davíð sat á stól skamt frá
og reyndi að verjast tárum. Hann vildi ekki
yfirgefa vin sinn og sat þar meðan læknir-
inn setti beinbrotið saman og tók nokkur
spor í nef sjúklingsins.
Davíð hugsaði margt meðan Jónatan
var að ná sér eftir beinbrotið. Hann dáðist
að þolinmæði hans og hvað hann var vin-
gjarnlegur, hann hafði auðsjáanlega fyrir-
gefið honum, sem í rauninni var orsök í
slysi hans. Hann fór nú að bera mikið
traust til Jónatans og skoðana hans.
Jónatan gladdist mjög nokkru seinna,
þegar Davíð sagði við hann: „John, pré-
dikarinn þinn er að koma aftur, er mér