Stjarnan - 01.10.1954, Síða 4

76
STJARNAN
loforð gefin dýrðlingunum, svo ég vona,
þú gefir mér tækifæri til að tala meiri
partinn af tímanum, ég hef svo margt að
segja þér“.
Mánudag, þriðjudag, miðvikudag og
fimtudag gengu þeir áfram og töluðu.
Olaya hafði orðið oftast nær.
„Trú mín byrjaði á því, þegar Guð skap-
aði heiminn“, sagði Olaya. Svo sagði hann
frá hvernig syndin kom inn í heiminn, og
fyrsta loforðið, sem Guð gaf um frelsun
mannsins. Því næst rakti hann sögu for-
feðranna, spámannanna og ísraelsþjóðar-
innar, og svo fæðing frelsarans og starf
hans, líflát hans og upprisu. Svo mintist
hann á líf og starf hinnar fyrstu kristnu
kirkju, hvernig fráfall frá Guði komst inn
í kirkjuna, svo hvernig siðabótin komst á,
helgihald hvíldardagsins og kenningin um
endurkomu Krists, sem nú væri væntan-
leg innan skamms. Hann sagði allt, sem
hann vissi frá byrjun til enda Biblíunnar.
„Ekki einu sinni þegar ég var að læra til
prests, varð ég eins hrifinn eins og nú, en
Olaya, á morgun verðum við að skilja,
þá fer hver sína leið, en getur þú sagt mér,
hvernig ég get lesið meira um þetta? Olaya,
hjarta mitt segir mér, að þú sért bróðir
minn. Samvizka mín býður mér að fara
strax að halda hvíldardaginn. Ég þrái að
fá að sjá Jesúm, þegar hann kemur“.
Olaya gaf félaga sínum utanáskrift til
trúboða vors í borg einni, sem var skamt
frá heimili hans, svo skildu vinirnir og
hver fór heim til sín.
Nokkrum vikum seinna fór vinur Olayas
að heimsækja trúboðann og biður um
skírn.
Trúboðinn sagði honum að hann þyrfti
að lesa meira fyrst og gaf honum Biblíu
og fleiri bækur, svo fór maðurinn heim
aftur.
Nú liðu tvö ár svo ekkert heyrðist frá
honum. Svo kom hann aftur til trúboðans
og sagði: „Nú getur þú skírt mig, en þú
verður fyrst að koma heim með mér, því
það eru þrír hópar af fólki í nágrenninu,
nærri 70 að tölu, sem allir halda hvíldar-
daginn og bíða endurkomu Krists. Þeir
óska líka allir að verða skírðir".
Þetta átti sér stað 1928. Þá voru aðeins
50 Sjöunda dags Aðventistar í Colombia,
og Colombia er víðáttumikið land. Nú eru
þar nær því hundraðfalt fleiri Aðventistar.
Olaya er þar ennþá. Hann og aðrir fyltir
sama anda halda áfram að segja öðrum
frá sinni dýrmætu trú. Það eru ótal tæki-
færi til starfs, bæði fyrir presta og leik-
menn í þessu víðáttumikla landi.
Fagnaðarerindið er flutt með alvöru og
áhuga í Mið-Ameríku og því verður haldið
áfram þangað til Jesús kemur.
—GLENN CALKINS
-----------☆------------
Arfur Adrians
Fyrir nokkrum mánuðum fékk bóndi
einn í Maryland, sem einnig var málari,
tilkynning um að hann væri erfingi að
höll einni ásamt 3400 ekrum af landi í
suðurhluta Skotlands. Adrian Ivor Dunbar,
eins og hann var kunnur nágrönnum sín-
um í Efra-Fairmont Maryland, var fremur
fátækur maður, sem bjó á þremur ekrum
af landi. Honum var sagt hann gæti, ef
hann vildi, orðið Sir Adrían yfirmaður
hinnar gömlu Mochram-eignar og tólfti
Barón af Dunbar. Tveir menn, sem stóðu
nær að fá eignina og titilinn, dóu báðir
með tveggja daga millibili, svo eignar-
rétturinn og heiðurstitillinn, sem haldist
hafði við í margar aldir, var nú hans.
Það var ekki létt að ráða af hvað gjöra
skyldi. Fréttaritarar spurðu: „Þarft þú að
afsala þér þegnrétt Bandaríkjanna?“
„Ég er hræddur um ég verði að gjöra
það“, svaraði Sir Adrian, „ég hef fimm
ára frest til að ákveða mig með þetta“.
Nokkrum vikum seinna tók hann á-
kvörðun sína. Sir Adrian og kona hans
seldu húsgögn sín fyrir nærri 600 dollara.
Þau vonuðust eftir að geta selt húsið
seinna. Þau pökkuðu farangur sinn niður í
tvö koffort og lögðu af stað til Skotlands.
Börn þeirra urðu eftir; þau vildu heldur
vera í Ameríku. „Ég fer af því það er
skylda mín“, sagði Baróninn.
Arfur Sir Adrians minnir mig á miklu
verðmætari arfleið, sem bíður þeirra er
kjósa að tilheyra fjölskyldu Guðs. Jesús
sagði: „í húsi Föður míns eru mörg híbýli,
væri ekki svo hefði ég sagt yður það. Ég
fer burt að tilbúa yður stað“. Jóh. 14:2.
Gamla steinhöllin í Mochram listigarði
er að falli komin og umkring illgresi; það