Morgunblaðið - 12.09.2018, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. SEPTEMBER 2018
✝ Jónas Kr. Jóns-son fæddist á
Ytra-Skörðugili 21.
júlí 1926. Hann lést
í Klambrakoti í
Munaðarnesi 24.
ágúst 2018.
Foreldrar hans
voru Jón Aðal-
bergur Árnason, f.
23. júlí 1885, d. 12.
október 1938, og
Dýrborg Daníels-
dóttir, f. 1. október 1879, d. 29.
janúar 1970. Systkini hans voru
Kári, Gissur, Hjalti, Aðalbjörg,
Unnur, Skafti og Hörður, sem
öll eru látin.
Árið 1956 kvæntist Jónas
Sigrúnu Ármannsdóttur frá
Myrká, f. 1930, d. 2010. For-
eldrar hennar voru Þóra Júní-
usdóttir, f. 1902, d. 1981, og Ár-
mann Hansson, f. 1888, d. 1986.
Jónas og Sigrún eignuðust
fimm börn. 1) Þóra, maki
Sverrir Karlsson, börn a)
Hrund, maki Burkni, börn:
Bjarmar, Birnir og Emilía; b)
Sigurgarður, maki
Tuktar, börn:
Nongc, Daisy og
Sóley; c) Þórólfur
Skólm, f. 1983, d.
2014. 2) Daníel,
maki Magnúsína
Eggertsdóttir,
börn a) Sigrún,
maki Guðbjarni,
börn Björgvin,
Viktor, Daníel
Trausti og Eydís
Þóra; b) Eyþór. 3) Ármann. 4)
Borgþór, börn a) Ísabella Ruth
og b) Styrmir Bjarki. 5) Jón
Berg, maki Helena Melax, börn
a) Benedikt, b) Eydís, c) Ing-
unn.
Jónas og Sigrún hófu búskap
sinn í Reykjavík. Árið 1964
fluttu þau í Kópavog, þar sem
þau bjuggu alla tíð síðan. Jónas
vann hin ýmsu störf en lengst
af sem leigubílstjóri á Hreyfli.
Útför Jónasar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 12.
september 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Minningarnar sem streyma
um huga minn eru endalausar og
allar jafn góðar. Ef ég ætti að
velja þær bestu stæði samt eftir
margra blaðsíðna ritgerð. Ég
velti því fyrir mér hvað ég ætti að
skrifa og þá rann þetta frá mér.
Hjá ömmu og afa í Bröttutungu
við fuglunum gáfum svo þeir sungu.
Sækja möl og svo í sund
skautað inn í gleðistund.
Ferðalögin með ömmu og afa
ég var svo lánsöm að fá að fara.
Klambrakot þinn sælustaður
kátur varst þar alltaf glaður.
Slóst þar gras með orf og ljá
þar til hrossin fóru á stjá.
Í hestaferð á níræðisaldri
þú alla kættir með vísum úr galdri.
Þér þótti vænt um allt og alla
og hjá mönnum þú fannst ei galla.
Börnin voru númer eitt, tvö og þrjú
en svo á eftir þar komst þú.
Í návist þinni var gott að vera
og alltaf eitthvað hægt að gera.
En enginn vissi ég þetta gæti
að yrkja ljóð frá þínu sæti.
Nú ertu lagstur og farinn að sofa
það er þó eitt sem ég vil þér lofa.
Ég verð ávallt lítil afastelpa
og minning þín mun mig ætíð elta.
(Litla Rúna)
Takk fyrir allt sem þú kenndir
mér og allar stundirnar sem við
áttum saman.
Sigrún Lind Daníelsdóttir.
Móðubróðir minn Jónas Kr.
Jónsson fæddist á Ytra-Skörðu-
gili í Skagafirði 1926. Alls eign-
uðust foreldrar hans 10 börn og
átta þeirra komust á legg. Var
Jónas yngstur. Fullu nafni hét
hann Jónas Kristjánsson Jónsson
og var skírður í höfuðið á Jónasi
Kristjánssyni héraðslækni í
Sauðárkrókshéraði. Læknirinn
hafði verið kallaður til er fæðing-
in gekk erfiðlega og voði blasti
við. Með hans hjálp fór allt vel og í
virðingarskyni fékk drengurinn
nafn hans.
Árið 1928 keyptu foreldrar
hans jörðina Valadal á Skörðum,
landmikla fjallajörð vel fallna til
fjárbúskapar. Þar ólst Jónas upp.
Formleg menntun var barnaskól-
inn en á heimilinu var lesið og
hlustað á útvarp þegar tími
vannst til frá búskapnum. Faðir
Jónasar lést vegna krabbameins í
maga 53 ára að aldri haustið 1938.
Gissur bróðir Jónasar tók við
jörðinni. Þá er Jónas 12 ára.
Foreldrar mínir bjuggu í
Reykjavík en við fórum oft norð-
ur. Til er mynd frá Valadal af
okkur Jónasi. Ég er á öðru ári.
Hann leiðir mig og er með hest í
taumi.
Þetta var tími breytinga. Stríð
var skollið á og landið hernumið.
Fyrir sunnan vantaði verkafólk.
Margir komu að norðan í Breta-
vinnuna og voru þá oft daglegir
gestir heima. Ekki man ég hve-
nær Jónas bættist í þennan hóp.
Foreldrar mínir voru stundum að
ýta að honum að læra einhverja
iðn. Hann tók því vel en ekki varð
úr. Ekki skorti hann greind eða
vinnusemi og langskólanám hefði
legið vel fyrir honum ef aðstæður
hefðu verið til. Hann var glað-
lyndur, hress og bar sig vel.
Hann sagði vel frá og átti létt
með að yrkja. Hann var skák-
maður góður og það var mikið
teflt.
Árið 1950 gerist hann svo bíl-
stjóri á Hreyfli. Þar verður hann
fljótt í fremstu röð skákmanna
Hreyfils. Hann var síðan lengi í
keppnisliði Hreyfils í skák en lið-
ið var sterkt og vann góða sigra
heima og erlendis.
Hann hélt áfram að yrkja og í
bókinni Hreyfils menn er hann
kallaður „ljóðskáld þeirra Hreyf-
ils manna“.
Jónas og Sigrún Ármanns-
dóttir frá Myrká í Hörgárdal
hófu búskap fyrst í Reykjavík.
Dóttir fæddist 1957 og síðar fjór-
ir synir.
Þau réðust í húsbyggingu í
Kópavogi og fluttu þangað 1964.
Þar bjuggu þau síðan.
Við Sigrún unnum saman á
Kleppsspítala um skeið. Hún var
ljúf en ákveðin og vönduð kona.
Hún lést árið 2010 vegna
krabbameins.
Þau áttu sumarbústað í Borg-
arfirði. Eftir að Jónas lagði af
akstur á Hreyfli var hann mestan
part sumars í bústaðnum. Þar
undi hann sér allra best, jafnvel
þótt hann væri þar oft einn eftir
að Sigrún féll frá. Hann var þar
með nokkra hesta og fór oft ríð-
andi í lengri og skemmri ferðir.
Hann hélt áfram að tefla til
hins síðasta og tefldi t.d. reglu-
lega við vin sinn Brynleif Sigur-
jónsson er var 100 ára er hann
lést þann 24. júní sl.
Heilsufarslega kom ýmislegt
upp á gegnum tíðina. En alltaf
reis Jónas upp, var hress og bar
sig vel. Hann var sjálfbjarga til
hins síðasta.
Ég sakna frænda míns og frá-
fall hans skilur eftir sig eyðu í til-
veru minni. Ég votta börnum
hans og öðrum aðstandendum
samúð mína.
Jón Grétar Stefánsson.
Hinn 15. ágúst 2018 var ég
ásamt konu minni og dóttur á leið
úr Reykjavík norður í Skaga-
fjörð, stönsuðum við þá í bústaðn-
um hjá Jónasi frænda. Þegar við
komum að bústaðnum stóð Jónas
úti á palli og tók á móti okkur
hress og kátur að vanda. Var nú
sest að spjalli og þurfti Jónas
margs að spyrja úr Skagafirðin-
um. Spjölluðum við drykklanga
stund við Jónas en þegar við fór-
um ákvað hann að fylgja okkur að
hliði sem er við þjóðveginn.
Kvöddum við nú Jónas og var það
okkar hinsta kveðja til hans í
þessu lífi. Þegar ég frétti andlát
Jónasar tóku minningarnar að
leita á hugann en margar stundir
höfum við átt saman í gegnum tíð-
ina. Eftir að Jónas flutti úr
Skagafirði kom hann oft í Vala-
dal. Það voru sæludagar hjá okk-
ur krökkunum í Valadal þegar
Jónas kom, því oft lék hann við
okkur.
Ég minnist margra bíltúranna
með Jónasi. Í þá daga var ný-
næmi fyrir börn á afskekktum
sveitabæjum að fara í bíltúr. Jón-
as átti líka ýmislegt góðgæti í fór-
um sínum þegar hann kom í
heimsókn, svo sem epli, appels-
ínur, súkkulaði og brjóstsykur en
þess háttar mungát borðuðu
sveitabörn þess tíma ekki dag-
lega. Ég minnist fyrsta bananans
sem ég smakkaði, ekki man ég
hve gamall ég var, líklega þó sjö
eða átta ára. Þegar Jónas rétti
mér bananann vissi ég ekki
hvernig ég átti að gæða mér á
honum og varð Jónas að kenna
mér það. Slíkt góðgæti hafði ég
ekki áður í munn borið og treindi
ég mér bananann alllanga stund.
Ég minnist líka tímans sem ég
dvaldi á heimili Jónasar og Sig-
rúnar Ármannsdóttur (Rúnu)
konu hans í Blönduhlíðinni í
Reykjavík árið 1964. Þá er mér
ekki síður minnisstæður tíminn
sem Jónas var hér á Víðimýrar-
seli haustið 1975 að hjálpa mér
við að klæða utan íbúðarhúsið.
Þegar ég átti leið á höfuðborg-
arsvæðið kom ég oft á heimili
Jónasar og Rúnu og gisti þá
stundum hjá þeim, var þá oft glatt
á hjalla við spaug og spjall, tafl
eða spil.
Jónas kom síðast í Skagafjörð
sumarið 2016, fórum við þá sam-
an vestur að Stafni í Svartárdal.
Við fengum góðar móttökur í
Stafni hjá þeim Sigursteini
Bjarnasyni og Elsu Heiðdal. Svo
skemmtilega vildi til þegar við
komum í Stafn að þar voru fyrir
gestkomandi tveir menn úr
Skagafirði sem Jónas kannaðist
við og var því um nóg að spjalla á
meðan við nutum frábærra veit-
inga. Jónas hafði mjög gaman af
ferðinni, þetta var okkar síðasti
bíltúr saman.
Við Hólmfríður Jónsdóttir
kona mín þökkum Jónasi fyrir all-
ar þær stundir sem við áttum með
honum. Börn okkar minnast hans
einnig með hlýjum hug og ég veit
að þar tala ég líka fyrir munn
systkina minna sem og margra
annarra. Við kveðjum Jónas með
kæru vinarþeli og biðjum þess í
einlægni að Guð okkar allra krist-
inna manna, skapari himins og
jaðar, varðveiti sál hans og anda
um ókomna framtíð.
Hér til þessa mæta manns
mun vart orði halla
margir vilja minnast hans
mjög var glatt á hjalla.
Átt’ann stundum eðalvín
indæl gerðust kvöldin,
þar sem bæði glens og grín
gjarna höfðu völdin.
Aldrei var hér um hann hljótt
ort á margar lundir.
Hefjast nú hjá himnadrótt
hollar gleðistundir.
Jón Gissurarson.
Nú hefur hann Jónas blessað-
ur kvatt í hárri elli. Mér finnst ég
hafa þekkt hann frá því er ég man
fyrst eftir mér. Hann var kvænt-
ur Rúnu móðurstystur minni sem
lést fyrir nokkrum árum. Mér er
alltaf minnisstætt úr sveitinni hjá
afa og ömmu í Hörgárdalnum
þegar Jónas kom að sunnan á
sumrin með alla fjölskylduna.
Þau komu akandi á amerískri
drossíu sem eftir var tekið í sveit-
inni og það var Taxa-merki á
toppnum. Þvílíkur bíll og svo var
þessi svaka fíni gjaldmælir neðst í
mælaborðinu sem maður fékk
stundum að skoða. Svona nokkuð
hafði aldrei sést á þessum slóð-
um. Það var mikil kátína á bæn-
um þegar Jónas og fjölskylda
birtust, hann var alltaf hrókur
alls fagnaðar, sagði sögur og hlát-
urinn gleymist engum.
Jónas gekk víst ekki mennta-
veginn, enda þurfti hann þess
ekki. Hvort sem það var til orðs
eða æðis kunni hann meira fyrir
sér en margir aðrir. Hann var vel
lesinn og kunni ógrynni af vísum
og ljóðum auk þess sem hann orti
sjálfur. Hann spilaði brids og
tefldi skák eins og ekkert væri
sjálfsagðara og tók þátt í keppn-
um. Hann var snillingur í hönd-
unum og gat lagfært flest það
sem aflaga fór, hvort sem það
voru bílar, hús, raftæki eða eitt-
hvað annað en lengst af vann
hann trúlega við að aka leigubif-
reið. Ég man t.d. eftir að hann
reisti heilt hús í Hörgárdalnum
nánast á einu sumri og bjó í tjaldi
á meðan vegna þess hve mikil
mannþröng var á heimilinu. Já
svona var Jónas, hann var alltaf
að, kom miklu í verk um dagana,
var nægjusamur og gerði sér flest
að góðu.
Eftir að Jónas komst á eftir-
launaaldur kom fjölskyldan sér
upp sumarbústað í Borgarfirði.
Þar undu þau sér vel hann og
Rúna og Jónas dvaldi þar lang-
dvölum einn eftir að hún lést. Þar
hélt hann m.a. hesta sem voru í
eigu fjölskyldunnar og brá sér á
bak allt undir það síðasta. Við
fjölskyldan komum þangað
stundum þegar við áttum leið hjá
og það var greinilegt að þeim leið
vel í bústaðnum. Ég er nokkuð
viss um að hann var sáttur við að
enda lífshlaupið þar.
Mér eru alltaf minnisstæðar
heimsóknirnar til Rúnu og Jón-
asar og hversu hjálpleg þau voru
ef á þurfti að halda. Þá settist
maður í borðkrókinn í eldhúsinu
og raðaði í sig kræsingum sem
Rúna bar á borð. Á meðan sagði
Jónas sögur eins og honum var
einum lagið, já hann kunni svo
sannarlega að segja frá. Það líður
mér ekki úr minni þegar hann
sagði eitt sinn að hann vonaðist
eftir langri banalegu svo að hann
hefði tíma til að yrkja. Hver ann-
ar hefði sagt þetta?
Nú er langri ævi lokið þar sem
mörg verkin eru að baki. Við fjöl-
skyldan vottum börnum hans og
Rúnu, þeim Þóru, Danna, Ár-
manni, Borgþóri og Jonna, og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð. Minningin um góðan
mann og kæran vin mun lengi
lifa.
Aðalsteinn Hákonarson.
Þegar keypt er sumarhús er
ekki sjálfgefið að eignast góða
granna. Við vorum svo lánsöm að
eignast hann Jónas að okkar
næsta granna og í tólf ár bar
aldrei skugga á þá sambúð. Jónas
varð áttræður árið sem við kom-
um í sveitina okkar en það var þó
ekki á honum að sjá, ótrúlega
léttur á fæti og með betra minni
en margur yngri maðurinn. Og
þó að árin væru orðin níutíu og
tvö þá hafði lítið breyst. Jónas
undi sér hvergi betur en í bú-
staðnum innan um dýrin stór og
smá, öllum var gefið æti og girð-
ingavinnu og trjágreinasögun
var hann að sinna fram á síðasta
dag, til að hagræða fyrir hrossin.
Það var gaman að spjalla við Jón-
as hvort heldur um menn og mál-
efni líðandi stundar eða þá að fá
sögur af alls konar skemmtilegu
fólki frá fyrri tíð, og þá var nú
stutt í hláturinn. Um leið og við
vottum börnum hans og aðstand-
endum öllum okkar innilegustu
samúð, þá þökkum við fyrir
spjallið, kæri vinur.
Bergþóra og Magnús.
Jónas Kr. Jónssoní klúbbnum. Hann varð MelvinJones-félagi 1990 og hlaut enn
hærra stig þeirrar orðu (með
demanti) 2018.
Hann hefur einnig hlotið Kjar-
ansorðu Lions, sem veitt er fyrir
störf einkum í þágu Lionshreyf-
ingarinnar. Og loks nú í vor
Krónuorðuna, sem er innan-
klúbbsviðurkenning og eins og
nafnið bendir til veitt fyrir góðan
atbeina að fjáröflun klúbbsins. Þá
var hann einnig gerður að ævi-
félaga.
Auk alls þessa, sem formlegt
má teljast, hefur Sveinn verið
hinn besti félagi, góðgjarn, léttur í
lund og glaðvær, og lagði sitt fús-
lega til málanna. Mátti heyra að
hann hafði hið ágætasta minni
fram undir það síðasta, gat jafnvel
farið með heilu kvæðin utan bókar
þegar það átti við.
Fyrir hönd Lionsklúbbsins
Njarðar eru Ellen og fjölskyldu
þeirra Sveins færðar innilegar
samúðarkveðjur með þökkum fyr-
ir samvinnu og samfylgd í gegn-
um árin.
Logi Guðbrandsson.
Sveinn minn Snorrason er lát-
inn. Það eru nokkrir tugir ára frá
því að leiðir okkar lágu saman í
starfi og leik. Sveinn var félagi,
vinur og lærifaðir minn í öllu
góðu. Einstaklega vel gerður, ein-
lægur, hlýr og umfram allt sann-
gjarn og skynsamur.
Það hefur verið líklega fyrir
rúmum 30 árum sem hann kom í
stjórn Ólafs Gíslasonar & Co hf.
og sat hann í stjórn allt fram til
þess síðasta. Það var ómetanlegt
að geta leitað til hans með alls
konar ólík verkefni sem hann ann-
aðhvort leysti greiðlega úr eða
kom með hugmyndir að lausnum.
Seinni árin varð hann varkárari
og varkárari þar sem hann taldi
sig ekki hafa fylgst nægjanlega
vel með og það væri skynsam-
legra að leita til yngri ráðgjafa. Á
það var ekki hlustað og komu ráð-
leggingar hans ávallt að góðum
notum. Sveinn var maður sátta og
umburðarlyndis og það einkenndi
framkomu hans.
Ég kveð þig nú, Sveinn minn,
og það verður erfitt að eiga þig
ekki að en mun minnast þín með
hlýju og þakklæti um ókomin ár.
Frú Ellen, fjölskyldu og að-
standendum öllum votta ég mína
dýpstu samúð og hluttekningu.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Benedikt Einar.
Sveinn Snorrason er til moldar
borinn í dag. Þannig hverfa þeir
einn af öðrum mínir gömlu vinir
eins og eðlilegt er þegar aldurinn
færist yfir. Þess vegna hefur mað-
ur margs að sakna en líka margs
að minnast sem gott er að rifja
upp og gæla við í ellinni.
Sveinn var góður vinur Bene-
dikts bróður míns, lögmenn báðir
tveir, og þannig kynntist ég hon-
um. Þegar ég síðar varð ráðherra
árið 1991 saknaði ég þess að eiga
ekki góðan lögmann að utan ráðu-
neytanna sem ég gæti treyst og
leitað ráða hjá, einkum í pólitískt
viðkvæmum málum. Í því fólst
ekki vantraust á embættismenn
ráðuneytanna, þeir þekktu sínar
skyldur og reyndust mér vel. Ein-
hvern veginn atvikaðist það síðan
svo, að við Sveinn hittumst, það
fór vel á með okkur og hann varð
mér síðan til ráðgjafar uns ég lét
af ráðherradómi. Vegna lög-
manns- og dómarareynslu sinnar
þekkti hann vel til manna og mál-
efna og hafði oft aðra sýn á við-
fangsefnið en hinn dæmigerði
embættismaður, – og er hér á
hvorugan hallað. Sveinn var dag-
farsprúður maður, hreinskiptinn
og fljótur að brjóta hin flóknustu
mál til mergjar. Hann var rétt-
sýnn og mátti ekki vamm sitt vita.
Það varð mér mikið lán að eiga
Svein að sem samstarfsmann og
njóta trúnaðar hans.
Guð blessi minningu Sveins
Snorrasonar.
Halldór Blöndal.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN Þ. STEINGRÍMSDÓTTIR,
Bollastöðum,
lést þriðjudaginn 4. september.
Útförin fer fram frá Bergsstaðakirkju
þriðjudaginn 18. september klukkan 14.
Birgir Þór Ingólfsson Ragna Árný Björnsdóttir
Bjarni Brynjar Ingólfsson
Ragnar Ingi Bjarnason Borghildur Aðils
Hulda Ríkey Bjarnadóttir Hafsteinn Hansen
Dagbjört Karen Bjarnadóttir
Klara Rún Birgisdóttir
og langömmubörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar