Morgunblaðið - 02.03.2018, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. OKTÓBER 2018
✝ Jóhannes PálmiRagnarsson
fæddist í Grindavík
24. nóvember 1948.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
11. september 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Ragnar
Jóhannsson, f. 22.
júní 1911, d. 12.
september 1986, og
Gyða Waage Ólafsdóttir, f. 15.
apríl 1920, d. 28. nóvember 2006.
Systkini Pálma eru Hafsteinn, f.
1936, Eygló, f. 1939, Unnur, f.
1940, Jóhann, f. 1942, Gylfi, f.
1944, Valgerður, f. 1947, Gyða, f.
1950, og Gunnlaugur, f. 1955.
Pálmi giftist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Ragnhildi Óskars-
dóttur, f. 7. apríl 1948, hinn 9. des-
ember 1967. Foreldrar hennar
voru hjónin Óskar Þórarinsson, f.
4. janúar 1918, d. 3. janúar 1981,
og Guðný Guðnadóttir, f. 11. jan-
úar 1927, d. 18. september 2003.
Pálmi og Ragga eignuðust sex
börn, þau eru: 1) Guðný Ósk, f. 30.
júlí 1967, eiginmaður hennar er
Jón Valdimar Albertsson, f. 1964.
Börn þeirra eru a) Ragnhildur
Eva, f. 1991, gift Jónmundi Magn-
úsi Guðmundssyni, f. 1991. Börn
þeirra eru: Skarphéðinn Jón, f.
mundsson, f. 1988. 5) Guðni Gest-
ur, f. 15. febrúar 1980, sambýlis-
kona Anna Berglind Svansdóttir,
f. 1992. Sonur þeirra a) Gabriel
Torfi, f. 2015. Börn Guðna og
fyrrverandi sambýliskonu, Lilju
Guðmundsdóttur, b) Bjarki Már, f
. 1998, látinn 14. júlí 2017, c) El-
ísabet Sandra, f. 2001, kærasti
Elvar Adamsson, f. 1998. 6)
Sandra Ósk, f. 4. febrúar 1986,
sambýlismaður Bjarni Unnars-
son, f. 1983. Dóttir þeirra Sylvía
Waage, f. 2009.
Pálmi ólst upp í stórum syst-
kinahópi á Bjargi í Grindavík. 14
ára gamall hóf hann sína sjó-
mennsku sem varð hans framtíða-
starf. Hann byrjaði sem háseti
fyrstu fjögur árin og sem kokkur í
janúar 1966 hjá Edda á Hópsnesi
GK. Hann starfaði hjá þeirri út-
gerð í tíu ár, var á Járngerði þeg-
ar hún sökk í febrúar árið 1976 og
varð þar full mannbjörg. Í tvö ár
reri hann á Hörpunni með Haf-
steini bróður sínum. Árið 1978
fluttu þau til Þorlákshafnar. Fljót-
lega eftir að hann flutti þangað
hóf hann störf hjá Þresti á Snæ-
tindi ÁR 88 og var þar í 22 ár, eða
þar til Snætindur var seldur. Eftir
það reri hann hjá Hafnarnesi,
Humarvinnslunni, Auðbjörgu og
hjá Hannesi í Veri þar til hann lét
af störfum vegna veikinda í apríl
árið 2017. Þau Pálmi og Ragga
hófu sinn búskap í Grindavík árið
1966, þar bjuggu þau til ársins
1978 er þau fluttu til Þorláks-
hafnar og bjuggu þar til ársins
2003, þá fluttu þau á Selfoss.
Útför hefur farið fram.
2012, og Ellý Stef-
anía, f. 2014. b) Guð-
jón Már, f. 1994, í
sambúð með Þuríði
Lillý Sigurðardóttur,
f. 1995. Dóttir Jóns
er c) Ásthildur
Eygló, f. 1983, gift
Ingvari Helga Óm-
arssyni, f. 1984. Börn
þeirra eru Heiðar Jó-
hann, f. 2009, Ás-
björn Ómar, f. 2013,
og Ásta Aðalheiður, f. 2017. 2)
Ragnar Waage, f. 31. júlí 1969.
Börn hans og fyrrverandi eigin-
konu, Ragnhildar Ólafsdóttur, eru
a) Ólöf Marý Waage, f. 1994, í sam-
búð með Willard Nökkva Inga-
syni, f. 1994, b) Dagur Waage, f.
2000. Börn Ragnars og fyrrver-
andi sambýliskonu, Birnu Björns-
dóttur, c) Hildur Vala Waage, f.
2007, d) Hekla Sif Waage, f. 2009,
og e) Agnes Gyða Waage, f. 2012.
3) Kolbrún Rut, f. 10. nóvember
1973, eiginmaður hennar er Páll
Geirdal Elvarsson, f. 1970. Börn
þeirra eru a) Pálmi Geirdal, f.
2003, b) Ísabella Dís Geirdal, f.
2007. 4) Gyða Waage, f. 6. mars
1979, eiginmaður hennar er Ás-
geir Benónýsson, f. 1970. Börn
hans eru a) Ingvar Gísli, f. 1990,
og Bryndís Eir, f. 1995, sambýlis-
maður Guðmundur Kristján Guð-
Elsku pabbi minn, þú kvaddir
okkur alltof fljótt, ég hefði verið
til í svo miklu lengri tíma með þér
en minningarnar sem við eigum
ylja mér um hjartarætur. Ekki
bjóst ég við því fyrir mánuði að
veikindin myndu sigra hjá þér.
Þið mamma áttuð eftir að gera
svo margt saman, á döfinni var
sex vikna ferð til Kanarí í október.
Þú varst alltaf einstaklega hjálp-
samur; ef einhvern vantaði hjálp
varstu mættur. Þegar þið bjugguð
í Þorlákshöfn vorum við Jón að
byggja á Selfossi og þú taldir ekki
eftir þér að skutlast á Selfoss til
að hjálpa okkur eða fara með
Herjólfi til Vestmannaeyja og
hjálpa Ragnari í pallasmíði. Þeg-
ar Kolbrún og Páll keyptu sér
fokheldan sumarbústað varst þú
mættur til að hjálpa þeim. Guðni
Gestur, Gyða Waage og Sandra
keyptu sér öll fokheld hús á Sel-
fossi og áttir þú mörg handtökin
þar. Þú áttir alltaf erfitt með að
vera aðgerðalaus, ósjaldan var
búið að taka til í herberginu hjá
okkur systkinunum þegar við
komum heim úr skólanum, það
gat tekið okkur smá tíma að finna
hlutina aftur því ekki settir þú þá
alltaf alveg á réttan stað að okkur
fannst. Þið mamma voruð ein-
staklega samstiga og samheldin
hjón og voruð dugleg að ferðast
innanlands með okkur systkinin.
Ófáar ferðirnar voru farnar utan
og þá sérstaklega til Kanarí. Þið
áttuð sælureit á Flúðum en þar
höfðuð þið verið með hjólhýsi í
mörg ár og voruð dugleg að fara í
öllum helgarfríum. Ef við ætluð-
um að hitta á þig í helgarfríum
var helst að fara á Flúðir í kaffi.
Um verslunarmannahelgina var
alltaf humarsúpa hjá ykkur á
Flúðum og var þá margt um
manninn, yfirleitt 60-70 manns.
Þótt þú værir veikur í sumar
fórstu á Flúðir og eldaðir súpu
handa mannskapnum eins og þér
einum var lagið.
Takk, elsku pabbi, fyrir að
vera alltaf til staðar fyrir mig, ég
gat alltaf leitað til þín ef ég þurfti.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér
skrítið stundum hvernig lífið er,
eftir sitja margar minningar
þakklæti og trú.
Þegar eitthvað virðist þjaka mig
þarf ég bara að sitja og hugsa um
þig,
þá er eins og losni úr læðingi
lausnir öllu við.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér,
og ég veit að þú munt elska mig
geyma mig og gæta hjá þér.
Og þegar tími minn á jörðu hér,
liðinn er þá er ég burtu fer,
þá veit ég að þú munt vísa veg
og taka á móti mér.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Þín dóttir,
Guðný Ósk.
Þegar við systkinin setjumst
niður og rifjum upp tímann sem
við áttum með afa, þá er okkur
það einkar minnisstætt hversu
duglegur afi var, það var aldrei
lognmolla í kringum hann, það
þótti okkur krökkunum svo gam-
an. Hvort sem var verið að taka
til, nostra í eldhúsinu eða hengja
upp skreytingar fyrir jólin, það
var alltaf eitthvað.
Afi var þeim kosti gæddur að
gera aldrei upp á milli og naut
þess að hafa fjölskylduna í kring-
um sig, því fleiri því betra gæti
allteins hafa verið mottóið hans,
enda kom hann sér upp mynd-
arfjölskyldu með ömmu. Alltaf
var hann með bros á vör og til í
að aðstoða, sama hvað. Þau
amma voru ávallt til í að spjalla
um daginn og veginn og styðja
okkur í því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Afi var áhugasam-
ur um gang mála innan fjölskyld-
unnar og hafði dálæti á allri fjöl-
skyldunni. Hann var alveg í
essinu sínu þegar litlu skottin
hans komu í heimsókn, þá teygði
hann sig í nammiskápinn, en
hans minnumst við einnig frá
okkar æsku þegar við komum í
heimsókn í Lyngbergið. Því við
vorum einu sinni litlu skottin
hans afa, þó það sé heldur langt
síðan.
Sjórinn minnir okkur líka á
afa. Eftir að Guðjón fór í vélskól-
ann og síðar á sjóinn, spurði afi
iðulega hvort Guðjón væri á
sjónum og hvernig fiskaðist,
enda þaulvanur sjónum og áhug-
inn leyndi sér ekki. Á sjómanna-
daginn bauð afi síðan alltaf í sigl-
ingu. Prins og kók á Snætindi er
minnisstætt. Þegar við horfum
til baka eru það allar þessar
stundir sem eru okkur ómetan-
legar.
Svo fluttum við systkinin í
sveitina og hófum búskap. Það
var margt sem við náðum að
fræða hann um síðustu árin
tengt búskapnum og höfðum við
öll gaman af og hlógum mikið.
Við minnumst okkar ástkæra
afa sem hugljúfs og góðhjartaðs
manns, sem naut þess til hins
ýtrasta að vera til, lifa lífinu lif-
andi og hafa fólkið sitt hjá sér.
Það tileinkum við okkur, frá afa,
sem veganesti út í lífið. Það eru
forréttindi að eiga góðan afa, við
nutum þess alla tíð og þökkum
fyrir það á hverjum degi. Hann
stóð sig einnig frábærlega í lang-
afahlutverkinu, hafði einstaklega
gaman af krökkunum og þau af
honum.
Við kveðjum með trega, elsku
afi, lífið getur verið ósanngjarnt
og svo yfirþyrmandi á tímum.
Eftir að hafa barist hetjulega, af
öllum lífs og sálar kröftum við
veikindin, höfðu þau á endanum
betur. Það eina sem við getum
huggað okkur við, er að þetta
hefðir þú viljað, fremur en fá
ekki að lifa og njóta lífsins til
fulls. Við vonum að þú hafir það
gott í sumarlandinu og að við
hittumst á ný þegar okkar tími
kemur. Með tár á hvarmi og
ekka kveðjum við ástkæran afa
okkar.
Dvínandi fór þitt lífsins ljós,
slökktur er þinn logi.
Þín saknað verður til lands og sjós,
Er þú siglir sumarlandsvegi.
Glaður varstu af guðs náð,
gafst svo mikið af þér.
Ráðlagðir mér lífsins ráð,
að gefa alltaf með mér.
Minningarnar margslungnar,
mýkja söknuðinn og sárin.
Bera til okkar boðskapinn
og þerra trega tárin.
(Guðjón Már og Ragnhildur Eva)
Minning þín lifir í hjörtum
okkar og frásögnum, elsku afi.
Þín barnabörn,
Ragnhildur Eva og
Guðjón Már.
Jóhannes Pálmi
Ragnarsson
✝ Kristrún Sigur-björg Ellerts-
dóttir fæddist á
Akureyri 15. maí
1935. Hún lést á
Landspítalanum
22. september
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Ellert Þór-
oddsson vélstjóri, f.
26. september
1903, d. 3. júlí 1972,
og Hólmfríður Stefánsdóttir, f.
29. nóvember 1911, d. 7. ágúst
2013.
Systkini hennar eru Þórhall-
ur Stefán, f. 1933, d. 1963,
Gauja, f. 1937, Páll Einar, f.
1942, d. 1965, Gunnar f. 1944, d.
2002, og Guðmundur Ásgeir, f.
1950
Eiginmaður Kristrúnar var
Þorsteinn Steingrímsson, verk-
stjóri hjá Vegagerðinni, f. 25.
mars 1933, d. 5. október 2011.
Foreldrar hans voru Stein-
grímur Jónsson, f. 15. desember
1902, d. 7. desember 1972, og
ára aldurs. Þá fluttist hún með
foreldrum sínum aftur til Akur-
eyrar og ólst þar upp og lauk
barnaskólaprófi eins og það hét
þá og vann síðan við ýmis störf.
Kristrún greindist með berkla í
ágúst 1951, þá 16 ára gömul.
Var hún þá send til lækninga á
berklahælið á Kristnesspítala,
þar sem hún lá fram til jóla það
ár, en ný lyf voru þá komin á
markaðinn, sem hjálpuðu til við
bata hennar. Á Akureyri kynnt-
ist Kristrún Þorsteini og þau
giftu sig 24. september 1955 og
hófu búskap á Hríseyjargötu á
Akureyri.
Eftir að Þorsteinn lauk námi í
bifvélavirkjun bauðst honum
staða sem verkstjóri á véladeild
Vegagerðarinnar á Reyðarfirði
og fluttu þau Kristrún til
Reyðarfjarðar sumarið 1957
með Kolbrúnu þá níu mánaða
gamla. Eftir nokkurra ára bú-
setu á Reyðarfirði byggðu þau
sér hús við Mánagötu 18 á Reyð-
arfirði og bjuggu þar, uns þau
fluttu suður til Reykjavíkur
1979. Í Reykjavík bjuggu þau
lengst af í Eyjabakka 14 og
Kristrún bjó þar áfram eftir að
Þorsteinn féll frá.
Útför Kristrúnar verður frá
Bústaðakirkju í dag, 2. október
2018, klukkan 13.
Aðalrós Björns-
dóttir, f. 24.
september 1910, d.
7. júlí 1991.
Barn Kristrúnar
og Þorsteins er
Kolbrún, f. 30.
október 1956, maki
Matthías Loftsson,
f. 30. mars 1955.
Hennar börn eru
Þorsteinn Rúnar
Kjartansson, f. 29.
ágúst 1980, barn hans er Kol-
brún Birna, f. 3. desember 2010,
og Lilja Björg Kjartansdóttir, f.
4. ágúst 1982, maki Erlendur
Ingi Jónsson, f. 11. mars 1982,
börn þeirra eru Ástbjörg Lilja,
f. 15 desember 2005, Elísa Ósk,
f. 22 október 2012, og Kamilla
Marie, f. 31 mars 2016. Börn
Matthíasar eru Kristján, f. 1979,
maki Oddný Jónsdóttir, f. 1985,
börn þeirra Hafdís, f. 2012, og
Sigurbjörg Emelía f. 2016, og
Erna, f. 1982.
Kristrún fluttist eins árs til
Grímseyjar og bjó þar til fimm
Nú þegar svo er komið að hún
amma hefur ákveðið að kveðja
þessa jarðvist og svífa inn í sum-
arlandið á ég minningu um konu
sem mér hefur reynst óhaggandi
klettur í lífinu.
Okkar samband hefur alla tíð
verið náið og get ég með sanni
sagt að það var mér mikið lán að
hafa átt hana að.
Óteljandi minningar um
skemmtilegar ferðir og innihalds-
ríkar samræður um allt og ekkert
skjóta nú upp kollinum þegar ég
fer yfir farinn veg. Amma hafði
þann stóra kost að mínu mati að
hún kom til dyranna eins og hún
var klædd og sagði skoðun sína
umbúðalaust án nokkurra mála-
lenginga hvort sem manni líkaði
betur eða verr. Oft á tíðum kost-
aði það að við gátum karpað
löngum stundum en aldrei svo að
við gengjum ósáttar frá borði eða
samskipti okkar biðu hnekki af.
Hún var ávallt óspör á lofræður
ef henni þótti hlutirnir gerðir
henni að skapi en jafnframt
fékkstu að heyra það ef miður fór,
þannig var amma og sú endalausa
hlýja sem hún bar með sér er mér
ómetanleg um ókomna tíð.
Veislur, mannfagnaðir og há-
tíðarhöld voru henni ávallt mikið
hugðarefni. Hún gat staðið svo
dögum skipti við matargerð og
undirbúning sem við fólkið henn-
ar nutum góðs af.
Einnig er vert að minnast þess
að amma kenndi mér margt sem
kemur við því sem kallast nægju-
semi, að vera ávallt þakklátur
fyrir það sem lífið býður upp á
hverju sinni, miður eða gott, með
lífsgleðina að vopni. Akkúrat
þannig var amma í Bökkunum,
stórhjörtuð kjarnakona sem ég
kveð nú í hinsta sinn.
Þorsteinn Rúnar Kjartans.
Þegar ég sit hér við þessi skrif
og hugsa til ömmu get ég ekki
annað en brosað í gegnum tárin.
Ég á svo ótrúlega mikið af
skemmtilegum, fyndnum og góð-
um minningum um ömmu að ég
get ekki verið annað en þakklát í
hjarta mínu fyrir þann tíma sem
við áttum saman. Er einnig þakk-
lát fyrir allt það sem hún kenndi
mér og ekki síst fyrir alla ástúðina
og hlýjuna.
Við amma áttum náið sam-
band, hún var einstaklega góður
félagi og gaf sér alltaf tíma til að
hlusta og gefa góð ráð. Víð gátum
oft spjallað frá okkur allt vit og
mér fannst ekkert skemmtilegra
en að sitja með henni í eldhús-
króknum og hlusta á hana rifja
upp gamla tíma. Skemmtilegastar
þótti mér sögurnar frá síldar-
árunum og þá sérstaklega síldar-
böllunum.
Amma var einstaklega
myndarleg húsmóðir og gerði allt
vel, hvort sem það var elda-
mennska, saumaskapur eða
handavinna. Fyrir utan hvað
amma var flott húsmóðir þá var
hún einstaklega úrræðagóð. Góð
minning sem brýst fram sem
tengist því er þegar ég hringdi í
ömmu daginn fyrir öskudag og
spurði hana hvort hún gæti hjálp-
að mér að búa til búning en mig
langaði að vera brúður. Ég vissi
að best væri að leita til ömmu þar
sem hún hélt mikið upp á ösku-
daginn en hún átti margar góðar
minningar tengdar honum úr
æsku. Amma var ekki lengi að
töfra fram búninginn og var mætt
um kvöldið til að máta hann á mig.
Brúðarslörið var gömul eldhús-
gardína sem hún var búin að
þræða upp á spöng, brúðarkjólinn
var gamall undirkjóll af henni,
brúðarvöndurinn var blómvöndur
sem hún átti til skrauts heima við
og svo fengu gömlu fermingar-
hanskarnir hennar mömmu nýtt
hlutverk. Að lokum lagði amma til
að ég notaði gömlu dansskóna
mína sem brúðarskó og þar með
var allt klárt. Búningurinn var svo
vel heppnaður hjá ömmu að hann
vann til verðlauna á öskudaginn.
Amma var falleg og glæsileg
kona og passaði alltaf upp á að
vera vel til höfð. Það var þó einn
staður þar sem amma talaði um
að það væri hvorki staður né
stund til að vera skvísa og það var
í útilegunni. Þá fengu hælarnir að
víkja fyrir flatbotna skóm, der-
húfan sett upp og varaliturinn og
krullujárnið fengu hvíld. Amma
elskaði að ferðast og naut sín í úti-
legum að fylgjast með mannlífinu
og njóta útiverunnar.
Síðustu dagarnir hennar voru
mjög erfiðir en þrátt fyrir það var
aldrei langt í húmorinn og er það
lýsandi fyrir hvernig amma lifði
lífinu.
Ég minnist ömmu með mikilli
ást og virðingu, hún gaf mér svo
margt með sinni visku, góð-
mennsku og hlýju og mun minn-
ing hennar lifa með mér björt og
falleg.
Lilja Björg Kjartansdóttir.
Hvernig sem eilífðar tímarnir tifa,
trúin hún græðir sem vorblærinn hlýr.
Myndin þín, brosið og minningar lifa,
meitluð í huganum svo fögur og skýr.
(Friðrik Steingrímsson)
Mig langar að minnast föður-
systur minnar Rúnu með nokkr-
um fátæklegum orðum. Ég man
fyrst eftir Rúnu í kringum fimm
ára aldurinn í Hafnarstræti hjá
ömmu Fríðu en mjög óljóst. Síðan
ekki fyrr en sumarið eftir í Mý-
vatnssveit þegar ég bjó í Hellu-
hrauninu þá sex ára að hún og
Steini komu og voru í tjaldi fyrir
neðan hlíðina, þau komu um kvöld
og við gátum ekki vakað eftir
þeim. Við Rósa systir vöknuðum
spenntar morguninn eftir og
máttum varla vera að því að borða
morgunmat og hentumst út í tjald
til þeirra.
Þegar ég flutti á Reyðarfjörð
árið 1974 fluttum við úr Mývatns-
sveitinni og áttum til að byrja með
heima í Mánagötunni hjá Rúnu og
Steina. Vá, hvað það var alltaf fínt
hjá Rúnu frænku. Ég man að ég
gekk um og þorði varla að setjast í
stólana í stofunni, en þeir voru
skemmtilegir það var hægt að
snúa þeim í hringi og við gerðum
það oft og mörgum sinnum, við
máttum það ekki en gerðum samt.
Svo fannst mér hún alltaf flott um
fæturna, lakkaðar táneglur, ber-
fætt í eins konar tréklossum með
breiðu bandi yfir ristina, opnir í
tána, háum hælum og hljóðið þeg-
ar skórnir smullu upp í bera hæl-
ana, svona ætlaði ég sko að vera
þegar ég yrði stór.
Rúna var oft að stússast í eld-
húsinu og þar fékk maður að vera
með, eitt skiptið fyrir jól leyfði
hún okkur að gera loftkökur alveg
sjálfum. Jólin hjá Rúnu og Steina
voru alltaf skemmtilegir tímar.
Ég man ein jólin að það var kolvit-
laust veður og Steini sótti okkur á
Vegagerðarbílnum sem var kall-
aður „Tuddi“ og fór með okkur
upp í Mánagötu, rafmagnið fór af
og ekki var hægt að elda jólamat-
inn. Ég minnist þess ekki að við
systur höfðum verið neitt óróleg-
ar yfir því heldur biðum við róleg-
ar eftir að rafmagnið kæmi svo
hægt væri að klára að elda matinn
og halda jólin. Man að þetta var
notaleg stund.
Þegar ég minnist Rúnu kemur
upp í hugann „brúnkaka“, hún
bakaði svo góða súkkulaðiköku
sem hún kallaði brúnköku. Mér
fannst hún einhver sú besta kaka
sem ég hafði borðað. Hún sagði
síðan seinna meir að þegar ég gifti
mig ætlaði hún að baka brúnköku
handa mér og gefa mér í brúð-
kaupsgjöf, en það varð aldrei af
því, þar sem ég gifti mig aldrei.
Sumrin voru heldur ekki tíð-
indalaus. Rúna og Steini eiga þar
sinn sess. Þá fékk maður að reyt-
ast í garðinum með henni. Tína
ánamaðka fyrir veiðiferðirnar
upp í Skriðdal, útilegur í Atlavík
og margt og mikið gert til
skemmtunar.
Alltaf var maður velkominn í
Eyjabakkann ef maður var á ferð
í borginni og ævinlega veisluföng
borin á borð fyrir okkur og alltaf
reyndi ég að fara í að minnsta
kosti eina heimsókn ef ég var
stödd fyrir sunnan.
En nú er hún farin en minning-
arnar ylja. Elsku Rúna, góða ferð
og við biðjum að heilsa Steina.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig og börnin mín. Mér finnst svo
gott að vita að þau eigi líka ástrík-
ar minningar um þig og Steina.
Elsku Kolla, Matti, Steini, Kol-
brún, Lilja Björg, Elli, Ástbjörg
Lilja, Elísa Ósk, Kamilla Marie.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur,
Lísa Björk, Jón Gunnar, Lilja
Rún og Snævar Atli.
Meira: mbl.is/minningar
Kristrún
Ellertsdóttir