Morgunblaðið - 29.10.2018, Blaðsíða 27

hann svaraði: Ætli ég sé ekki
búinn að gera nóg um dagana.
Svo kom ný saga.
Fjölskyldum Óla vottum við
samúð og þökkum fyrir kynni
og vinskap.
Margrét og Reynir.
Sumarið 1955 er eitt eftir-
minnilegasta sumar úr æsku
minni, því ég hafði fengið pláss
í sveit í Garðshorni í Kræk-
lingahlíð hjá ungum bónda,
Ólafi Ólafssyni, og móður hans
og þremur systrum.
Ekki þekkti ég þessa fjöl-
skyldu, en vinur pabba kom
þessari ráðstöfun á , sem varð
mér til mikilla heilla því þarna
eignaðist ég vini fyrir lífið.
Ferðin með póstbátnum
Drang gekk vel og var mér vel
tekið við komuna.
Ég fann mig fljótt velkominn
til þessa góða fólks, sem hafði
svo margt gott til að bera, var
lífsglatt og ákaflega duglegt og
hjartahlýtt.
Ólafur var meðalmaður að
hæð, samsvaraði sér vel, hafði
þétt liðað hár, með glettið
augnaráð, eilítið tileygt sem
gerði það að verkum að þegar
hann sagði skemmtisögur þá
virkaði glettnin sem úr þeim
skein enn áhrifameiri, en hann
var mikill húmoristi. Þetta vissu
allir sem hann þekktu og var
því mikill gestagangur hjá hon-
um alla tíð.
Einu sinni kom nágranni
hans sem var haldinn ótta um
að sér fylgdu púkar og draugar.
Óli taldi að það væri nú ekki
mikið mál að losna við þá, náði í
haglabyssu og hlóð hana og
rétti manninum og sagði honum
að skjóta beint upp í loftið og
sagði honum þegar höglin fóru
að falla á þökin að nú væri hann
laus við ófögnuðinn og fór þessi
maður léttstígur og glaður
heim. Einu sinni komu fjórar
stúlkur í heimsókn sem voru að
vinna í Skjaldarvík, en þær
höfðu heyrt að Óli væri góður í
að spá í bolla. Þannig vildi til að
Óli hafði þegar hann var 15 ára
verið skorinn upp við botnlanga
sem hafðist illa við og var hon-
um þá komið fyrir hjá ömmu og
afa einnar stúlkunnar. Vissi hún
ekki um þekkingu Óla á heim-
ilishögum þar. Þegar svo Óli
lýsti nákvæmlega forstofunni
hjá ömmu stúlkunnar og út-
skornu fatahengi sem þar var,
þá var henni allri lokið. Á eftir
sagði hann mér allan sannleik-
ann í málinu, er stúlkurnar voru
farnar. Þær fengu þó aldrei að
vita málavöxtu og töldu að hann
væri gæddur ófreskigáfu. Þann-
ig leið allt sumarið með góðum
húmor, en mikilli vinnu því mik-
ið var að heyja bæði á túnum og
engjum. Á þessum tíma voru
traktorar að koma í sveitir en
hestar voru samt enn notaðir í
heyannir í miklum mæli.
Við Óli vorum miklir mátar
alla tíð og í hvert skipti sem ég
kom á Akureyri og færi gafst,
þá fór ég í heimsókn og alltaf
voru fagnaðarfundir. Eins hefur
fjölskyldan mín haft mikið dá-
læti á því að koma við hjá Óla
og hans góðu fjölskyldu enda
hægt að spjalla við hann um allt
á milli himins og jarðar. Óli var
líka alvörumaður og hafði mikl-
ar áhyggjur af íslenskum land-
búnaðarmálum. Taldi hann að
bændur þyrftu að láta allt of
mikið undan ásóknar mengaðra
kjöt- og grænmetisvara frá
Evrópu á kostnað heilnæmari
íslenskra matvara, en vonaði að
neytendur myndu átta sig á
þeim gæðamun. Óli var góður
og heill drengur og öllum vel-
viljaður. Fjölskylda hans og
vinir sakna hans mikið en vita
að vel er tekið á móti honum af
ættingjum og vinum sem fagna
honum vel. Ég þakka honum
vináttu í yfir 60 ár og við fjöl-
skyldan í Dalsbúi biðjum Guð
að blessa og varðveita hann og
fjölskyldu hans og vini.
Þorlákur Ásgeir Pétursson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. OKTÓBER 2018
✝ Jón HafsteinnJónsson stærð-
fræðikennari
fæddist á Haf-
steinsstöðum í
Staðarhreppi í
Skagafirði 22.
mars 1928. Hann
lést 17. október
2018.
Foreldrar Jóns
Hafsteins voru
Olga Sigurbjörg
Jónsdóttir, f. 2.5. 1903 , d. 4.5.
1997, og Jón Jónsson, f. 21.5.
1888, d. 5.11. 1972.
Bróðir Jóns Hafsteins er
Ingvar Gýgjar, f. 27.3. 1930.
Eiginkona hans var Sigþrúður
Sigurðardóttir, f. 1.6. 1934, d.
12.10. 2015. Þau eignuðust
fimm börn.
Jón Hafsteinn var kvæntur
Soffíu Guðmundsdóttir, tónlist-
arkennara og bæjarfulltrúa, f.
25.1. 1927, d. 8.12. 2011. For-
eldrar Soffíu voru Lára Jó-
hannesdóttir, f. 25.5. 1899, d.
18.8. 1968, og Guðmundur Sig-
geir Guðmundsson, f. 10.11.
1895, d. 20.5. 1942. Jón Haf-
steinn og Soffía gengu í hjóna-
band 30.8. 1951. Þeirra börn
Katrín. Jón Ingvar kvæntist
Brigitte M. Jónsson, f. 12.2.
1959. Börn þeirra eru a) Jón
Stefán, f. 1981. Kona hans er
Eva Sólan, f. 1972. Þeirra börn
eru Bríet Helga og Yrsa Röfn.
b) Christiane, f. 1981, d. 1981.
Jón Hafsteinn lauk stúdents-
prófi frá MA 1948 og cand.
mag. prófi í stærðfræði við
Kaupmannahafnarháskóla
1953. Hann kenndi stærðfræði
við MA 1953 til 1986 og við
Verzlunarskóla Íslands frá
1986 til starfsloka.
Soffía og Jón Hafsteinn
bjuggu á Akureyri frá 1953 til
1986, en þá fluttu þau til
Reykjavíkur.
Jón Hafsteinn var virkur í
baráttunni gegn hernaðinum í
Víetnam.
Hann var esperantisti og öt-
ull talsmaður alþjóðatungu-
málsins. Jón Hafsteinn gegndi
trúnaðarstörfum fyrir Íslenska
esperantosambandið, var m.a.
forseti þess á tíunda áratugn-
um og tók þátt í alþjóðlegu
starfi hreyfingarinnar.
Jón Hafsteinn ritaði greinar
um stærðfræðikennslu í blöð
og samdi kennslubækur í
stærðfræði ásamt samkenn-
urum sínum.
Útför Jóns Hafsteins fer
fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 29. október
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
eru Guðmundur
Karl, f. 12.12.
1951, Olga Björg,
f. 20.3. 1954,
Nanna Ingibjörg,
f. 7.10. 1955, og
Jón Ingvar f.
4.2.1957.
Eiginmaður
Olgu Bjargar var
Ragnar Hreinn
Ormsson, f. 12.11.
1952, d. 23.7. 2010.
Börn þeirra eru: a) Helga
Björg, f. 1973. Hennar börn
eru Ragnar Steinn, Þorsteinn
Elvar og Guðrún Soffía. b) Jón
Hafsteinn, f. 1975. Hann
kvæntist Elísabetu Dröfn Er-
lingsdóttur (skilin), f. 1974.
Börn þeirra eru Hafsteinn
Eyvar, Ragnheiður Olga og
Ísabella Eir. Sambýliskona
Jóns Hafsteins er Isabella Lo-
pez Molina, f. 1991. c) Kjartan
Orri, f. 1984. Nanna Ingibjörg
giftist Stefáni Sigtryggssyni, f.
19.6. 1952. Börn þeirra eru: a)
Þorbjörn Ingi, f. 1977. b)
Hulda Katrín, f. 1981. Eigin-
maður hennar er Snorri Jóns-
son, f. 1980. Börn þeirra eru
Jón Ingvar Valberg og Nanna
Þegar ég var barn og ung-
lingur kom frændfólk mitt frá
Akureyri stundum í heimsókn.
Mér hlýnar alltaf innan í mér
þegar ég hugsa um þessar heim-
sóknir. Það var rætt um allt
milli himins og jarðar en þó ekki
síst pólitík: landshornapólitík,
borgarpólitík og alþjóðapólitík.
Þó að ástandið virtist stundum
bágborið hvert sem litið var
skemmtu þau sér svo vel saman
mamma, pabbi og gestirnir að
hláturinn glumdi um allt húsið –
og það lifir með manni mörgum
áratugum seinna.
Akureyringarnir voru Soffía
Guðmundsdóttir og Jón Haf-
steinn Jónsson. Soffíu kynntist
ég nánar þegar ég var komin á
þrítugsaldur, í starfi í Alþýðu-
bandalaginu, en Jóni Hafsteini
ekki fyrr en rúmum áratug
seinna þegar við unnum saman
við kennslu í Verzlunarskólan-
um. Okkur varð vel til vina.
Jón var reffilegur maður,
grannur og kvikur í hreyfingum
og bar sig vel. Hann var esper-
antisti og átti bágt með að skilja
að ég legði mig ekki eftir að
læra alþjóðamálið; þreyttist
enda ekki á að hvetja mig til
þess að byrja. Ég þorði víst
aldrei að segja honum að nafni
hans, afi minn Jón, hefði gert
tilraun til þess að koma mér á
sama bragð forðum þegar mað-
ur gat lært esperantó af Æsk-
unni. Strax þá hefði ég fundið
mér annað til, t.d. klippt út ind-
íána af haframjölspakka.
Jón Hafsteinn var íhugull og
hafði einarðar skoðanir á hverju
því sem hann hafði lagt niður
fyrir sér. Við vorum ekki alltaf
sammála í kennslumálum og ein-
hvern tíma stríddi ég honum
víst á að hann væri íhaldssamur
í ákveðnum efnum. Ég sé hann
að minnsta kosti fyrir mér þar
sem hann horfir alvörugefinn á
mig og segir með sínum skýra
myndugleika: Það er ekki gott
að hafa bernska oftrú á mönn-
um, hvorki nemendum né öðr-
um. Mig minnir að ég hafi tekið
þeim orðum þegjandi.
Jón var afburða kennari og
vann að öllu sem hann tók að
sér af stakri samviskusemi og
nákvæmni. En sem félagi og
vinur var hann ekki síst þrennt;
kurteis, feiknalega hlýr og um-
hyggjusamur. Og þannig mun
ég ávallt minnast hans.
Ég og mínir sendum afkom-
endum Jóns og venslaliði þær
kveðjur sem við eigum bestar.
Bergljót Soffía
Kristjánsdóttir.
Fallinn er frá afburða kenn-
ari, sem fann oft í nemendum
hæfileika sem þeir höfðu ekki
hugmynd um sjálfir, sem
sprungu út undir handleiðslu
hans og blómstruðu síðar á æv-
inni. Hann hafði tröllatök á sinni
fræðigrein og valdi námsefni af
kostgæfni, yfirleitt það besta
sem til var í heiminum. Hann
samdi og átti þátt í að semja
kennslubækur sem voru braut-
ryðjendastarf, sem umbyltu
smátt og smátt stærðfræði-
kennslu í landinu. Nemendur
hans eru alls staðar í farar-
broddi, verkfræðingar, stærð-
fræðingar og aðrir vísindamenn.
En hann var einnig húmanisti
og lærði esperanto og sótti þing
esperantista, aðhylltist mannleg-
an kommúnisma og stóð alltaf
með þeim sem minna mega sín.
Svo var hann ótrúlega spaug-
samur þegar svo bar undir. Ein-
hverju sinni átti að reka menn
úr skóla fyrir drykkjuskap, en
hann kom í veg fyrir það með
þessari setningu: „Þeir höfðu þó
eitt sér til afsökunar, þetta var á
bindindisdaginn.“
Hjónaband hans og Soffíu
Guðmundsdóttur, femínista á
Betty Friedan-línunni, var fal-
legt og hamingjuríkt, unun var
að vera í félagsskap þeirra.
Börnum og vandamönnum flyt
ég samúð mína og þakka fyrir
að hafa átt Jón að bakhjarli alla
mína starfsævi.
Guðmundur Ólafsson.
Mér er í barnsminni þegar ég
sá Jón Hafstein fyrst. Ég var að
reka kýrnar og þá kom jeppi og
út úr honum leit maður sem mér
sýndist vera Ingvar Gýgjar
(bróðir Jóns) og spurði eftir afa.
Ég benti honum á hvar afi væri.
Um kvöldið voru einhverjar
hvíslingar í foreldrum mínum og
ég áttaði mig á að Jón Hafsteinn
hafði beðið Gunnlaug í Brimnesi
stjúpafa minn að koma með sér
á fund Sveins kaupfélagsstjóra
út af skuldum föður síns, Jóns í
Steinholti. Ingvar Gýgjar rifjaði
upp um daginn að bærinn í
Steinholti brann og þegar verið
var að byggja upp á nýbýlinu
Gýgjarhóli varð ósamkomulag
um úttektir. „Við vorum að
múra,“ sagði Ingvar Gýgjar, „og
þá lokaði Sveinn kaupfélags-
stjóri á sementið.“ Afi kom á
fundi og það var opnað á sem-
entið enda hafði lokunin ekki
endilega verið vegna óhóflegra
skulda, hvað þá heldur pólitísk,
heldur hefði þetta gerst upp úr
rifrildi enda Hafsteinsstaða-
frændur kunnir málafylgju-
menn.
Leiðir okkar Jóns lágu síðan
aftur saman þegar hann kenndi
mér í 5. bekk í stærðfræðideild í
MA. Jón var cand. mag. í stærð-
fræði en áður höfðu kennt
stærðfræði þar þýskmenntuðu
doktorarnir Sveinn Þórðarson
og Trausti Einarsson. Jafnframt
sat þriðji þýski doktorinn, Leif-
ur Ásgeirsson, sem skólastjóri
héraðsskólans á Laugum í
Reykjadal. Trausti og Leifur
voru síðar tveir af þremur
fyrstu prófessorum við verk-
fræðideild HÍ, sóttir í unglinga-
og framhaldsskóla svo það er
ekki ofsagt af norðlenska skól-
anum. Framhaldsskólar í dag
gætu verið stoltir af slíku mann-
vali. – Eftir rólega yfirferð yfir
geometríu í 3. bekk, nákvæma
yfirferð Þóris Sigurðssonar fil.
kand. yfir kóordinantkerfi og
hornaföll í fjórða bekk riðu yfir
delta epsilon sannanir í byrjun
5. bekkjar hjá Jóni og þóttu
óárennilegar. Ég fann fljótt að
ég varð að leggja mig allan fram
til að fylgjast með en þá urðu
þetta skemmtilegir tímar. Jón
sagði reyndar um árangur í
tíma; „Það er gott ef maður hef-
ur tvo eða þrjá með.“ En það
má ekki líta svo á að hann legði
sig ekki fram við að ná til nem-
enda. Þó voru ekki allir hand-
gengnir langa essinu um vorið.
Einn nemandi nefndi við Jón að
sig vantaði aðstoð í stærðfræð-
inni og Jón svaraði „það er
ljóst“ og lauk svo því máli.
Metnaðarfull kennsla Jóns dugði
mér vel þegar kom að námi í
verkfræði.
Steindór Steindórsson skóf
ekki utan af því að hann hafði
ekki trú á þeim doktorametnaði
sem var í stærðfræðikennslu í
stærðfræðideildinni í MA, sem
hófst með Trausta Einarssyni
og Sveini Þórðarsyni „sem var
nasisti“. Og var áfram haldið af
Jóni Hafsteini, sem var „komm-
únisti og því hættulegri sem
hann var gáfaðri og betri kenn-
ari,“ eins og segir í Sólarbók
Steindórs. Kalda stríðið geisaði
líka á kennarastofu MA.
Aldrei man ég eftir að pólitík
bæri á góma í tímum hjá Jóni en
ég var oft spurður í vegavinnu
hvort hann væri með mikinn
áróður. En ég komst gegnum
menntaskólann án þess að vita
af uppreisnum sem ég hef lesið
um síðar. En Jón var einarður
og samúð með lítilmagnanum
rík. Ég sendi afkomendum Jóns
Hafsteins bestu kveðjur. Hann
lifir í góðum minningum.
Símon Steingrímsson frá
Laufhóli.
Jón Hafsteinn Jónsson var
eftirminnilegur maður og góður
kennari fyrir góða nemendur og
góður samstarfsmaður. Hann er
síðastur til að kveðja hinna
gömlu framvarða Menntaskól-
ans á Akureyri sem mörkuðu
stefnu í kennslu um árabil,
þeirra Aðalsteins Sigurðssonar,
Árna Kristjánssonar, Brynjólfs
Sveinssonar, Friðriks Þorvalds-
sonar, Gísla Jónssonar, Her-
manns Stefánssonar, Jóns Árna
Jónssonar og Sigurðar Líndals
Pálssonar.
Jón Hafsteinn Jónsson stund-
aði nám við hinn gamla háskóla
Íslendinga Københavns Uni-
versitet og lauk þaðan kandí-
datsprófi í stærðfræði árið 1953
og kenndi síðan við Menntaskól-
ann á Akureyri frá hausti 1953
til vors 1968, er hann var sæmd-
ur gulluglu skólans fyrir vel
unnin störf. Aðalkennslugrein
Jóns Hafsteins var stærðfræði
auk eðlisfræði, stjörnufræði og
efnafræði auk þess sem hann
kenndi esperanto sem valgrein,
en hann trúði á alþjóðasamvinnu
undir merkjum alþjóðatungu-
málsins og kenninga þýska
heimspekingsins og hagfræð-
ingsins Karls Marx um aukinn
jöfnuð og að öreigar allra landa
sameinist. Aðrar kenningar hafa
hins vegar orðið sterkari í heimi
þar sem misskipting fer víða
vaxandi.
Ánægjulegt og gefandi var að
kynnast og vera samvistum við
þau hjón Soffíu Guðmundsdótt-
ur, píanókennara og bæjarfull-
trúa á Akureyri. Áttum við
Gréta marga ánægjustund með
þeim heiðurshjónum sem við
þökkum og sendum börnum
þeirra hjóna samúðarkveðjur í
minningu um góðan dreng og
mikinn baráttumann.
Tryggvi Gíslason.
Á öndverðum áttunda ára-
tugnum, eftir að kennsla hófst
til BS-prófs í stærðfræði við Há-
skóla Íslands, þótti einboðið að
leitað skyldi eftir því við Jón
Hafstein Jónsson, að hann tæki
að sér að vera prófdómari í
námsefni, sem þá var tekið upp.
Af kennslu hans á Akureyri fór
slíkt afburðaorð, að ljóst var, að
fengur yrði að því, að hann
tengdist hinu nýja námi með
þessum hætti.
Þannig hófst samstarf okkar
Jóns Hafsteins og varði það
fjórðung aldar. Snurðulaust var
það vissulega, varð í rauninni
ekki á betra kosið í þeim efnum,
og var að því styrkur að hafa
hann sér við hlið í munnlegum
prófum, sem ætíð voru hjá okk-
ur að undangengnu hinu skrif-
lega. Hann var glöggskyggn á
hið skýra og tæra í framsetn-
ingu, þegar það gafst, og kunni
slíkt vel að meta, jafnframt því
sem honum leyndist ekki loðin
hugsun.
Framgöngu hvers stúdents
yfirvegaði hann af gaumgæfni
áður en endanlegt mat lá fyrir
og var þá hugað að mörgu í
senn; víst var það vandasamt
verk þetta allt.
Af langvarandi samstarfi
hlauzt jafnframt vinfengi, sem
stóð allt til hinzta dags. Að lok-
inni langri ævigöngu er ljúft að
láta í ljós þökk og eru fjölskyldu
Jóns Hafsteins Jónssonar færð-
ar samúðarkveðjur.
Jón Ragnar Stefánsson.
Kveðja frá MA
Jón Hafsteinn Jónsson setti
svip sinn á Menntaskólann á Ak-
ureyri. Hann varð stúdent frá
MA 1948, lauk cand. mag. prófi í
stærðfræði frá Kaupmannahafn-
arháskóla 1953 og kom rakleitt
til kennslu í MA. Hann hafði um
árabil umsjón með stærðfræði-
deildum skólans, kenndi aðal-
lega stærðfræði en einnig eðl-
isfræði, stjörnufræði og
efnafræði, og auk þess valgrein-
ina esperanto árum saman. Þá
var hann ötull höfundur náms-
efnis og gaf út kennslubækur.
Jón Hafsteinn gegndi stöðu
kennara við MA frá 1953 til
1989, en þrjú síðustu árin var
hann í leyfi frá skólanum og
sneri sér að kennslu við Versl-
unarskóla Íslands.
Jón Hafsteinn var eftirminni-
legur kennari og gamlir MA-
stúdentar minnast hans á tíma-
mótum og margan stúdentinn
leiddi hann á brautir raunvís-
inda. Blessuð sé minning hans.
Jón Már Héðinsson,
skólameistari
Menntaskólans á Akureyri.
Það voru viðbrigði fyrir okkur
í 5. bekk stærðfræðideildar MA
haustið 1953 að fá Jón Hafstein
Jónsson sem kennara okkar í
stærðfræði. Hann var þá 25 ára
gamall, nýútskrifaður frá Kaup-
mannahafnarháskóla með láði,
og geislaði af honum áhuginn á
faginu. Við höfðum veturna tvo á
undan haft þrjá kennara í grein-
inni, ágæta hvern um sig, en
auðvitað eru tíð mannaskipti við
töfluna ekki heppileg fyrir nem-
endur, hvað þá í aðalgrein eins
og hér um ræðir. Hafði þetta
óhjákvæmilega komið niður á
leikni margra í þessari undir-
stöðugrein og biðu sum okkar
þess varla bætur. Kennarinn
ungi var frísklegur og leiftraði af
áhuga fyrir kennsluefninu, þó
tæpast búinn að átta sig á efni-
viðnum í bekknum og misjafnri
stöðu manna í fræðunum. Við
glímdum við „differential- og in-
tegralreikning“ þennan vetur, og
það tók mig tíma að komast í
takt við þau fræði. Brá ég á það
ráð að heimsækja kennarann
heima fyrir og sá ekki eftir því.
Jón Hafsteinn var mikið ljúf-
menni og það sama gilti um
konu hans, tónlistarkennarann
Soffíu, sem ég átti eftir að kynn-
ast síðar á stjórnmálavettvangi.
MA bjó þá sem lengst af síðar
að úrvalsliði kennara, en margir
þeirra voru nokkuð við aldur er
hér var komið sögu og fæstir
hallir undir vinstristefnu í
stjórnmálum. Þar skar bónda-
sonurinn úr Skagafirði sig hins
vegar úr og þá og síðar bárust
út til nemenda spennuþrungnar
frásagnir af andrúmslofti og
orðahnippingum á kennarastof-
unni eftir að sósíalistinn Jón
Hafsteinn bættist þar í hópinn.
Ég hygg að þau hjón bæði hafi
verið trú þeim málstað alla tíð.
Jón Hafsteinn kenndi við MA
og Verslunarskólann í aldar-
þriðjung. Hafa fáir reynst jafn
endingargóðir lærifeður og hann
með óbilandi áhuga á viðfangs-
efninu og að koma nemendum
yfir torfærur reikningskún-
stanna. Hann leið önn fyrir
hrakandi árangur nemenda í
stærðfræði í framhaldsskólum
er á leið öldina, eins og glöggt
kom fram í ágætu viðtali við
hann í Morgunblaðinu 26. nóv-
ember 1996. Kennir hann þar
m.a. um „sænsku viðhorfunum“
sem haldið hafi innreið sína í ís-
lenska skólakerfið á sjöunda
áratugnum. „Dönsku viðhorfin
leggja meira upp úr faglegri
hæfni, en nú var farið að draga
úr kröfum ef nemendur eða hóp-
ur nemenda skilaði ekki nógu
góðum árangri“. Í viðtalinu
koma líka greinilega fram efa-
semdir hans um gildi uppeldis-
og kennslufræða, og þótti hon-
um sem dregið hefði úr námsaga
og að nemendum væru kennd
góð vinnubrögð, þar á meðal að
nota táknmál rétt í stærðfræði.
Með Jóni Hafsteini sjáum við
á bak mikilli kempu, sem lagði
alúð við það starf sem hann
hafði kosið sér. Þegar hann nú
kveður okkur níræður verður
hans minnst af mörgum.
Hjörleifur Guttormsson.
Jón Hafsteinn
Jónsson