Morgunblaðið - Sunnudagur - 11.11.2018, Side 21

11.11. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21
mig langaði virkilega að starfa á fékk ég símtal
að heiman þar sem ég var á leið út úr dyrunum
að skrifa undir samninginn. Þá er það Ólafur G.
Einarsson, sveitarstjóri Garðahrepps, sem sagði:
„Mig vantar byggingarfulltrúa, drífðu þig heim.“
Ég bara hlýddi! En þarna þurfti ég að taka
skjóta ákvörðun: átti ég að fara og skrifa undir
samninginn eða fara heim? Ég lét hann bíða í
símanum meðan ég ræddi þetta við Sigurveigu;
hvað áttum við eiginlega að gera. „Förum
heim,“ sagði hún og það var ákveðið.“
Óvinnufær af veikindum
Annar og óvæntur kafli hófst þá í lífi Pálmars en
hann veikist svo illa að hann varð óvinnufær í
nær átta mánuði og hafði skerta starfsorku í allt
að tvö ár. Tvisvar í þeim veikindum var hann
hætt kominn.
„Þessi veikindi byrjuðu með gallsteinum sem
ég fann fyrir um fjórtán ára gamall. Gallsteinar
voru þarna komnir um allan kvið, út í lifur og
stífluðu göngin að brisinu en úr mér voru fjar-
lægðir á annað hundrað steinar en út frá þessu
fékk ég lífshættulega sýkingu í kviðarholið.
Þessi veikindi tóku sinn toll þar sem við hjónum
vorum þá komin með tvö lítil börn en ég fór að
vinna aftur um haustið, sem ég hefði líklega
ekki átt að gera út af líkamlegum ástæðum en
ég held að andlega hafi það verið lífsnauðsyn-
legt, fyrir ungan þrjátíu og tveggja ára gamlan
mann sem hafði legið lengi. Fólkið sem starfaði
með mér á skrifstofu Garðahrepps var ein-
staklega nærgætið og tillitssamt. Auðvitað skil-
aði ég minni vinnu en gerði ekki mikið meira en
að vinna og fara svo heim á þessum tíma og ég
þurfti að endurskoða alla mína lífshætti.“
Pálmar átti farsæl ár sem byggingarfulltrúi í
nýju og stækkandi hverfi Garðabæjar og var
um tíma skipulagsfulltrúi bæjarins. Pálmar rak
einnig teiknistofu sjálfstætt, fyrst með Gesti
Ólafssyni, svo Stefáni Benediktssyni og síðar
vann hann mikið með Einari Ingimarssyni en
Fjölbrautaskólinn í Garðabæ er meðal annars
verk þeirra Einars eins og áður segir. Pálmar
kenndi einnig í Fjölbrautaskólanum í Breiðholti
í mörg ár, var þar aðstoðarskólameistari um
tíma og hefur enn í dag umsjón með tónlistar-
flutningi á útskriftinni. Hann segir að það að
hafa kennt sjálfur hafi gagnast sér vel í að
hanna síðar framhaldsskóla, hann vilji að arki-
tektúr snúist um að hlutir virki vel fyrir þá sem
munu starfa eða búa í byggingunni. Með þekkt-
ari verkum hans er Ægisgata 2 í Stykkishólmi,
sem hann teiknaði ásamt Stefáni Benediktssyni
arkitekt, það vakti mikla athygli þegar það var
byggt, hér heima og erlendis.
„Eins og með þau einbýlishús sem ég hef
teiknað þá ræði ég vel við eigendurna, heyri
hvað þeir vilja og hvað hentar þeirra högum.
Það halda margir að það sé eitthvað heilagt sem
arkitektinn segir en fyrir mér er það alls ekki
aðalatriði. Ekki þarf arkitektinn að búa þarna
og starfa! Arkitekt þarf frekar að skilja þarfir
annarra.“
Eftir alla þína reynslu af skipulagsmálum
hlýturðu að hafa sterkar skoðanir á þessum
málum í dag?
„Ég ætla aldrei að verða aftursætisbílstjóri.
Ég hef margoft verið beðinn um álit og ég hef
mínar skoðanir á mörgu sem hefur verið gert en
það er ekkert leiðinlegra til í þessum heimi en
„grumpy old men“! Ég ræði það ef ég sé eitt-
hvað jákvætt, annars ekki.“
Nýr kafli hófst hjá Sævari Karli
Nýr kafli hófst hins vegar í lífi Pálmars árið
1999, seinna tímabilið í tónlistinni eins og hann
kallar það sjálfur.
„Ég hafði þá verið að spila svolítið í félags-
starfsemi sem ég er í en þarna var ég að keyra
Hrafnkel son minn á æfingu hjá hljómsveit sem
hann var að stofna; Í svörtum fötum heitir hún.
Hrafnkell byrjaði fimm ára að læra á fiðlu,
seinna gítar, og ég hafði alltaf spilað undir hjá
honum. Nema hvað, ég keyri hann á æfinguna
og hljómborðsleikari sveitarinnar kemur í bíl-
inn, Einar Örn, og segist vera í miklum vand-
ræðum. Hann hafði verið ráðinn til að spila í
verslun Sævars Karls og átti að vera mættur
þangað eftir tuttugu mínútur og svo á Lækjar-
brekku um kvöldið að spila fyrir gesti þar, hann
hafði verið búinn að gleyma hljómsveitaræfing-
unni. Þá segir Hrafnkell þessa ágætu setningu;
„Við sendum bara hann pabba!““ Tuttugu mín-
útum síðar er Pálmar sestur við flygilinn hjá
Sævari Karli og endar á að vera þar í fleiri ár og
þeir tveir mánuðir sem hann ætlaði að vera á
Lækjarbrekku að spila urðu tíu ár. Þá má ekki
gleyma að Pálmar er núna í hljómsveit með góð-
vinum sínum Grími Sigurðssyni, sem spilaði hjá
Ingimar Eydal, og Kristjáni Hermannssyni,
sem var í Dansbandinu í Þórskaffi, og eru þeir
enn að, útbókaðir um allar trissur. Þá spilar
Pálmar á Íslenska barnum á sunnudags-
kvöldum.
En fram undan eru tónleikarnir í dag kl. 16 í
hátíðarsal Fjölbrautaskóla Garðabæjar. Hverju
lofar Pálmar?
„Ég ætla að byrja á að segja frá sjálfum mér,
hvað ég gerði í skátunum, í félagslífinu í skóla,
frá revíunum og leikhúsinu. Þessir söngleikir
sem ég bjó til sem unglingur eru auðvitað barn
síns tíma en gerðu mig að því sem ég er. Í fram-
haldi af því kemur ítalski tíminn og hann er
fyrirferðarmikill. Eftir hlé koma ýmsir lista-
menn fram sem ætla að spila lög sem mig lang-
ar til að heyra eða eitthvað af lögunum sem ég
spilaði á píanóið inn á geisladiskinn minn og
þetta verður tónlistarveisla þar sem ég spila
með þeim. Ég hlakka óskaplega til,“ segir hinn
orkumikli Pálmar sem á svo merkilegan part í
tónlistarmenningunni en er eins og hann segir
sjálfur við blaðamann; „Ég er nú samt svolítið
maðurinn á bak við tjöldin.“
„Ég hlustaði auðvitað mikið á tónlist úti og byrjaði að
senda lög heim, nótur og plötur, til félaga minna; Krist-
jáns Kristjánssonar í KK-sextettinum sem Raggi Bjarna
og Ellý Vilhjálms voru hjá, en Ellý þekkti ég vel, og svo til
Hauks Morthens, sem var góður vinur minn,“ segir
Pálmar en Haukur Morthens var fyrsti útlendingurinn
sem söng ítalskt lag Domenicos Modugnos; Ciao, Ciao
Bambina, en lagið sendi Pálmar heim.
Morgunblaðið/Hari
Pálmar við Fjölbrautarskólann
í Garðabæ sem hann teiknaði
ásamt Einari Ingimarssyni.