Morgunblaðið - 22.11.2018, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2018
✝ Erlingur Sig-urðarson
fæddist á Græna-
vatni í Mývatns-
sveit 26. júní 1948.
Hann dó á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
12. nóvember
2018.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Þórisson, f. 1919,
d. 2001, bóndi og
oddviti, og Þorgerður Bene-
diktsdóttir, f. 1916, d. 2009,
kennari og húsfreyja. Bræður
Erlings eru Benedikt, f. 1952,
framkvæmdastjóri Búfesti, og
Hjörleifur, f. 1957, bóndi á
Grænavatni.
Eftirlifandi eiginkona Er-
lings er Sigríður Stefánsdóttir,
f. 1949, fyrrverandi kennari,
bæjarfulltrúi og stjórnandi hjá
Akureyrarbæ. Börn þeirra eru
Erna, f. 1975, íslenskufræð-
ingur, Sigurður, f. 1977, land-
vörður, og Kári, f. 1982, rann-
sóknarlögreglumaður. Kærasta
Sigurðar er Regina Christine
Vogt. Kona Kára er Margrét
eyri. Hann sinnti þáttagerð
fyrir Ríkisútvarpið og var m.a.
umsjónarmaður þáttarins Dag-
legt mál 1986-1987. Hann birti
fjölda greina og ljóða í blöðum
og tímaritum og gaf út tvær
ljóðabækur: Heilyndi 1997 og
Haustgrímu 2015. Sviðsverk
Erlings Á svörtum fjöðrum –
úr ljóðum Davíðs Stefánssonar
var sett upp hjá Leikfélagi
Akureyrar 1995. Hann var
einnig þekktur fyrir þátttöku í
spurningaþáttum, m.a. í Út-
svari. Erlingur naut starfs-
launa listamanns hjá Akur-
eyrarbæ 2005 og fékk heiðurs-
viðurkenningu Menningarsjóðs
Akureyrar fyrir ritlist árið
2016.
Erlingur gegndi einnig
fjölda trúnaðarstarfa. Síðast
sat hann í Stjórnlagaráði sem
starfaði árið 2011. Áður hafði
hann m.a. setið í Stúdentaráði
og starfað fyrir Alþýðu-
bandalagið auk þess sem hann
sat í ýmsum nefndum fyrir
Akureyrarbæ og í stjórn
Útgerðarfélags Akureyrar
1987-1995, í stjórn Mecklen-
burger Hochseefischerei 1993-
1995, í Ferðamálaráði 1987-
1991 og í stjórn Hins íslenska
kennarafélags 1989-1991.
Jarðsungið verður frá
Akureyrarkirkju í dag, 22.
nóvember 2018, klukkan 13.30.
Kristín Helgadótt-
ir og börn þeirra
eru Sunna Mekkín,
Helgi Hrafn og
Baltasar Bassi.
Erlingur varð
stúdent frá
Menntaskólanum á
Akureyri árið
1969. Hann lauk
BA-prófi í íslensku
og sagnfræði frá
Háskóla Íslands
1976, cand.mag.-prófi í sagn-
fræði frá sama skóla 1987 og
prófi í uppeldis- og kennslu-
fræði 1981. Hann stundaði
einnig nám við Colby College í
Maine í Bandaríkjunum og há-
skólann í Tübingen í Þýska-
landi.
Erlingur var kennari við
Menntaskólann á Akureyri
1978-1997 og forstöðumaður
Sigurhæða – Húss skáldsins á
Akureyri 1997-2003. Á yngri
árum og skólaárunum vann
hann m.a. við bústörf á Græna-
vatni og var blaðamaður við
Tímann og Þjóðviljann og síðar
við blaðið Norðurland á Akur-
Það var snemma á áttunda
tug liðinnar aldar að stóra systir
kom með kærasta og mannsefni
inn í fjölskylduna, Erling Sig-
urðarson frá Grænavatni. Hann
var Þingeyingur og bar þá eðlis-
kosti sem menn tengja gjarnan
við þann part landsins, var
kjarnyrtur í tali, réttsýnn og af-
dráttarlaus, margfróður, vel les-
inn og minnugur – og vissi vel af
þessu öllu. Þá var ég ungling-
urinn að byrja að uppgötva ís-
lensk nútímaljóð og fannst all-
mikill slægur í að kynnast þarna
manni sem hafði lesið þau flest
og stúderað af smekkvísi, enda
átti eftir að koma á daginn að
hann var afbragðsgott skáld
sjálfur, eins og bók hans Heil-
yndi (1997) ber vitni um. Það
fylgdi Erlingi gustur og áræði;
fyrsta árið sem við Hildur
bjuggum saman leigðum við
íbúð vestur í bæ sem Sigga og
Erlingur áttu, en þau voru þá
flutt norður. Þau komu í borgina
einhvern tímann um veturinn og
heimsóttu okkur, en þá vildi svo
til að það brast á með aftaka-
veður með norðanbáli og hríð
svo að flest lagðist niður þann
daginn, vinnustöðum og versl-
unum var lokað, götur ófærar og
fólki ráðlagt að halda sig innan-
dyra. En Erlingur, auðvitað af
kyni Fjalla-Bensa sem segir frá
í Aðventu, stóðst ekki að fara
gönguferð út í kófið og dvaldist
nokkuð lengi uns hann heyrðist
loks stappa af sér í forstofunni,
allur hélaður en heldur kátur og
tilkynnti með sínum hljómmikla
rómi: Ég fann opna ísbúð! Og
dró tvær stórar dollur með ís
upp úr hríðarbörðum anorakks-
vasanum. Eftir að hann veiktist
og dró af honum fóru líkams-
burðir auðvitað þverrandi en
sjálfstraust og ókvalræði var
samt við sig; fyrir fáum árum
vorum við báðir á samkomu hjá
Sigga Hansen í Kakalaskálanum
í Skagafirði og þaðan lá leiðin
niður að grjóthernum við
Haugsnes, og var þá Erlingur
að því er mér sýndist orðinn ær-
ið linur til gangs. Og brá mér
því nokkuð þegar við komum að
svona A-tröppum eins og eru
hafðar til að komast yfir vírgirð-
ingar og ætlaði ég að styðja
hann yfir. En það var óþarfi
enda sýndist mér hann fara
léttilegar yfir þetta en ég
sjálfur.
Nú er þessi skemmtilegi og
litríki mágur minn allur og ver-
öldin fátæklegri sem því nemur.
Við Hildur og stelpurnar geym-
um minningu um góðan dreng.
Einar Kárason, Hildur
Baldursdóttir.
Erlingur föðurbróðir minn
hefur lokað bókinni.
Síðustu daga hafa minning-
arnar sprottið fram og bros og
hlátur fylgt, þó að þær hafi ekki
allar verið af gáfulegum augna-
blikum. Til dæmis bátsferð í
brjáluðu veðri heima á Græna-
vatni, þar sem Elli og afi fóru að
vitja um net og tóku okkur
krakkana með sér. Veðrið versn-
aði hratt, svo að erfiðara varð að
róa og líklega vorum við í alvöru
hættu. Þeir sem til þekkja vita
alveg að samræður þeirra feðga,
afa og Ella, voru hvorki kærar
né gáfulegar undir þessum
kringumstæðum, en allt fór vel.
Elli kenndi mér tjáningu í
Menntaskólanum, þar sem við
meðal annars áttum að velja ljóð
og flytja í tíma. „Stattu í báða
fætur og talaðu skýrt“, fyrir-
mælin voru ekki flókin. Mér er
minnisstæður tíminn þegar
ágætur bekkjarbróðir minn valdi
að fara með ljóðið Hvarf séra
Odds á Miklabæ. Ég vissi að
ljóðið var eitt af uppáhaldsljóð-
um Ella og vissi þar með líka að
hann hefði sterkar skoðanir á því
hvernig skyldi flytja ljóðið og
myndi án efa gera athugasemd-
ir. Þetta var eina ljóðið sem flutt
var í þessum tíma.
Spurningakeppnir, spil, leikir
og almennt gáfnafar voru sér-
stakt áhugamál ekki bara Er-
lings heldur allrar fjölskyld-
unnar. Elli vissi líka hvar
styrkleikarnir lágu hjá öðrum og
þegar hann tók þátt í Viltu vinna
milljón um árið fékk ég þann
vafasama heiður að vera síma-
vinur – ef upp kæmu „bleikar“
spurningar um kóngafólk og bíó-
myndir. Fyrir rétt svar fékk ég
Mix (og síðar koníak). Við áttum
að auki okkar rimmur í Skrafli
og mun ég seint gleyma barátt-
unni um Súðofna – þegar Elli
gjörsigraði mig eitt árið. Mér
fannst frændi reyndar vera að
senda mér skilaboð núna um
daginn þegar ég sá umfjöllun um
„Attic furnace“ í húsbúnaðar-
blaði. Það hlýtur að útleggjast
sem súðofn á íslensku.
Hestamannamótin voru sér-
stakur kapítuli. Ég gerði talsvert
grín að því hvernig Elli gerði sér
mannamun á hestamanna-
mótum. Því hærra sem menn
voru í virðingarstiga frænda (í
bland við ætt, uppruna og gáfna-
far), þeim mun betri sopi var
þeim boðinn úr taupoka Erlings,
þar sem var að finna allt frá Va-
lashi til fínasta koníaks. Við fór-
um síðast saman á hestamanna-
mót á Vindheimamelum árið
2011. Parkinsoninn var farinn að
segja ívið meira til sín og eitt-
hvað hafði okkur förlast í að
fylgjast með tímanum upp á lyf-
in að gera. Skagfirska sólin
skein skært og fallegir hestar
héldu okkur uppteknum. Ég
gleymi ekki þar sem Elli sat
fastur í brekkunni og veltist um
af hlátri, þegar ég reyndi mitt
besta að maka sólarvörn í andlit-
ið á honum – meðan pabbi grenj-
aði af hlátri. Seinna um daginn
var mér boðinn sopi – af koníaki.
Þegar Bensi Rafn fæddist
færði Elli mér koníak. Mér
fannst það staðfesting á að ég
væri orðin fullorðin.
Ég minnist frænda með gleði
og þökk:
Frændi er genginn –
á mjúkum götum Sumarlandsins,
stígur í hnakkinn
þar sem fjöllin eru blárri, vatnið
tærara og hærra til lofts.
Víðáttan tekur móti þér,
– þú töltir á ný.
Þína skál (í koníaki), elsku
frændi.
Þorgerður Benediktsdóttir.
Þegar ég heyrði að þú værir
látinn Erlingur, þá fór ég inn á
fésbókarsíðuna þína til að skoða
myndir af augunum þínum.
Langaði að sjá einu sinni enn
þennan tæra vatnsbláa lit og
glampann sem sameinaði allan
heimsins prakkaraskap og ver-
aldarinnar dýpstu visku í hverju
bliki. Á fésbókarsíðunni sá ég
mynd af sólarlagi á vetrarsíðdegi
í sveitinni þinni. Eða var það
kannski sólarupprás? Ég sá líka
að þú varst enn skráður sem
starfsmaður Stjórnlagaráðs.
Mér fannst það spaugilegt og
fallegt en þar kynntumst við jú
og störfuðum saman í þessa
fjóra annasömu mánuði sem
okkur voru veittir til þess að
skrifa nýja stjórnarskrá fyrir Ís-
land á vormánuðum 2011.
Það er augljóst að hver sem
fékk að kynnast þér gleymir þér
aldrei. Við urðum merkilega
góðir vinir á þessum stutta tíma.
Skildum einhvern veginn fannst
mér hvort annað alveg frá fyrstu
stund. Orðin sem koma í kollinn
á mér þegar ég hugsa um þig
eru: náttúra, glettni, viska,
tungumálið, réttsýnin og auð-
vitað baráttan.
Ég hef á tilfinningunni að þú
hafir ekki óttast dauðann. Hann
hafði þó gert boð á undan sér
með öðrum hætti hjá þér en okk-
ur hinum og byrjað að heimta af
þér líkamlega orku löngu áður
en hann tók þig í faðm sér. Þú
ortir um hann eins og hann væri
ekki mjög merkileg staðreynd
en mér fannst þú alltaf hafa
fangað svo vel hversu merkileg
staðreynd lífið hins vegar væri.
Þú lifðir því.
Mér finnst sorglegt að þú sért
farinn og að sjálfsögðu er sú
sorg fyrst og fremst aðstandend-
anna þinna og náinna vina, sem
ég votta innilega mína dýpstu
samúð. Þó vil ég líka óska þeim
til hamingju með að hafa fengið
þig sem förunaut í lífinu, það
ímynda ég mér að hafi verið
mikil gjöf.
Ég verð þó að vera alveg
hreinskilin og segja í kveðju-
skyni, kæri Erlingur, að mér
finnst gríðarlega sárt að þú hafir
ekki lifað það að sjá stjórnar-
skrána sem við skrifuðum saman
taka gildi. Stjórnarskrána sem
þú áttir svo stóran hlut í að orða
með þinni einstöku næmni fyrir
okkar dýrmæta tungumáli.
Stjórnarskrána sem kjósendur
sögðu í þjóðaratkvæðagreiðslu
að skyldi lögð til grundvallar
sem stjórnarskrá Íslands. Það
markar því afar sár skil í þessari
baráttu að sjá á eftir þér en við
minnumst þín að eilífu sem
þekktum.
Hvíldu í friði, elsku vinur.
Katrín Oddsdóttir.
Með miklum söknuði og trega
kveð ég fallinn félaga og vin, Er-
ling Sigurðarson frá Græna-
vatni, lengst af kennara við
Menntaskólann á Akureyri.
Kynni okkar ná aftur til upp-
hafs stjórnmálaþátttöku minnar
fyrir um fjörutíu árum. Þau
hjónin, Erlingur og Sigga, voru
allt frá byrjun búsetu sinnar á
Akureyri burðarásar í starfi Al-
þýðubandalagsins og heimili
þeirra meira og minna undirlagt.
Sigríður varð aðalmaður í bæj-
arstjórn 1984 og gegndi því hlut-
verki og fjölmörgum trúnaðar-
störfum sem því tengdust í um
hálfan annan áratug. Svo mikils
álits og virðingar aflaði hún sér
með dugnaði sínum og einurð í
því starfi að hún var hvött til
þess að gefa kost á sér sem for-
maður flokksins 1987. Ekki varð
það niðurstaðan en breytir engu
um það álit okkar sem til hennar
þekkjum að því hefði verið vel
skipað með hana í forustusæti.
Erlingur bóndi hennar var á
sama tíma ómetanlegur liðs-
maður í málefnabaráttu og
flokksstarfi, ósérhlífinn dugnað-
arforkur sem gekk af eldmóði í
þau verk sem vinna þurfti hverju
sinni. Eftirminnilegast er mér
samstarfið við hann á þessum
árum í tengslum við blaðaútgáfu.
Upp rifjast vökunætur á níunda
áratugnum þar sem legið var við
inni í prentsmiðju til að koma
Norðurlandi út. Verið að lesa
síðustu próförk og með prent-
tækni þess tíma meira mál en nú
er að gera breytingar á elleftu
stundu. Ekki lét Erlingur þó
laust og aftók að vélarnar færu
af stað fyrr en allt var á gull-
aldarmáli. Margt flakkið fórum
við saman um kjördæmið á þess-
um árum og Erlingur frábær
ferðafélagi, hress og skemmti-
legur, fróður um menn og mál-
efni og vílaði ekki fyrir sér
ófærðarslark.
Það var þungbært þegar Er-
lingur, þessi orkumikli atgervis-
maður, fékk langt um aldur fram
greiningu á þeim harðskeytta
sjúkdómi sem hann glímdi við
alla tíð síðan. Eftir sem áður
fékk hann miklu áorkað. Hann
skilur eftir sig ljóðaperlur á bók-
um og hlaut kosningu til stjórn-
lagaþings sem varð að stjórnlag-
aráði þar sem hann lagði sitt af
mörkum af sama eldmóði og
endranær. Margir landsmenn
minnast þess ugglaust hvernig
víðtæk þekking hans og stál-
minni fleytti liði Akureyringa
langt, ár eftir ár, í spurninga-
keppni sveitarfélaganna. Færri
þekktu þá hlið þar sem Erlingur
var þó hvað næst sjálfum sér og
uppruna sínum. Þar fór sveita-
maðurinn og náttúrubarnið sem
hvergi naut sín betur en á hest-
baki, með hund í för og ekki
verra ef eitthvað var af fé til að
smala.
Hart sem það er þá er víst
ekki annað eftir en að þakka fyr-
ir og kveðja kæran félaga. Ef því
er þannig fyrir komið að honum
sé nú ferð á höndum og hitti þar
einhverja fyrir þá bið ég að
heilsa Starra og öllum hinum.
Minningin um góðan dreng lifir í
öllu falli áfram með okkur sem
þekktum Erling og megi hún
létta okkur skammdegið, ekki
síst ykkur fjölskylda hans.
Kæra Sigga, mikinn heiður
átt þú skilinn fyrir það hvað þú
stóðst vel með þínum manni í
margri raun og varst honum
stoð og stytta til hinstu stundar.
Við Bergný sendum þér, börn-
unum og fjölskyldu allri innileg-
ar samúðarkveðjur.
Dreymi þig ljósið og sofðu
rótt, kæri vinur Erlingur.
Steingrímur J. Sigfússon.
Með Erlingi Sigurðarsyni er
genginn merkur sveitamaður af
gamla skólanum. Hann var ein-
lægur náttúru-, dýra- og öræfa-
unnandi og heimasveit hans, Mý-
vatnssveit, var honum kærari en
aðrir staðir á jarðríki. Erlingur
hafði hrjúft yfirbragð en undir
bjó tilfinninganæmur maður sem
alltaf tók stöðu með lítilmagn-
anum, maður sem andæfði lát-
litlum yfirgangi auðvalds og auð-
magns og var ódeigur að
krefjast réttlætis samferðafólki
sínu til handa, hvar sem þess var
þörf. Erlingur var hugsjóna-
maður.
Ég kynntist Erlingi sem sam-
kennara við MA og skömmu síð-
ar sem nágranna og traustum fé-
laga. Börnin okkar voru
jafnaldra og samgangur á milli
heimila mikill. Aldrei skorti um-
ræðuefni. Erlingur var víðlesinn,
skarpgreindur, skoðana- og rök-
fastur og fylgdist vel með þjóð-
félagsmálum. Þótt hann drægi
sig aðeins fimmtugur að aldri út
úr beinum afskiptum af stjórn-
málum var hugur hans sívirkur á
þeim vettvangi sem öðrum. Sá
áhugi kom glöggt fram er hann
tók öflugan þátt í störfum
stjórnlagaráðs árið 2011.
Erlingur var greiðvikinn mað-
ur og margsinnis lét hann eigin
hagsmuni víkja fyrir óskum ann-
arra. Ég fæ honum til dæmis
seint fullþakkað hversu vandlega
hann yfirfór handrit mitt að
sýslunefndarsögu Húnvetninga
á fyrri hluta árs 1992. Erlingur
var þá við nám í Tübingen í
Þýskalandi og hafði mörgu að
sinna. Engu að síður las hann
skrifin af gjörhygli, var leiðsögu-
maður minn um meðferð ís-
lenskrar tungu og spurði gagn-
rýninna spurninga um efnistök.
Yfirlestur þeirrar gerðar er
ómetanlegur og til Erlings leit-
aði ég oft með önnur erindi sömu
ættar.
Þekking Erlings spannaði vítt
svið svo sem alþjóð veit eftir frá-
bæra frammistöðu hans í spurn-
ingakeppnum í sjónvarpi. Þess
utan hafði hann næmt auga fyrir
ljóðum og ljóðaflutningur hans
er öllum sem á hlýddu ógleym-
anlegur. Sem forstöðumaður
Sigurhæða, húss skáldsins á
Akureyri, naut hann sín vel á
sérstökum ljóðakvöldum þar
sem hann fór með heilu kvæða-
bálkana utanbókar og túlkaði þá
jafnan með persónulegum og eft-
irminnilegum hætti. Ljóðelska
Erlings náði þó ekki einvörð-
ungu til túlkunar á orðum ann-
arra heldur lét hann til sín taka
bæði sem ljóðskáld og þýðandi.
Á þeim vettvangi gerðist tvennt.
Annars vegar fengu orðsnilld
hans og næmt brageyra að njóta
sín til fulls og hins vegar fann
Erlingur í ljóðunum vettvang
fyrir sínar innstu tilfinningar,
hugsanir og þrár. Þann farveg
nýtti hann svo eftir var tekið.
Harður sjúkdómur lék Erling
grátt á seinni árum. Líkaminn
bognaði smám saman og röddin
sveik hinn áður hljómmikla
mann. Samræður urðu erfiðar,
einkum þegar margir komu sam-
an. Á þeim árum leitaði nátt-
úrubarnið Erlingur til hestanna
sinna og hunds um sáluhjálp og
samneyti. Ég sé hann fyrir mér
álútan með staf í hendi, hest í
taumi og Lappa sér við hlið.
Kollurinn er alhvítur, andlitið er
holdskarpt og svipmikið, undir
þykkum brúnum leiftra árvökul
og rannsakandi augu. Þeir
ganga hægt inn í heiðina og
hverfa mér sjónum.
Við Ragnheiður þökkum
langa samfylgd og sendum Sig-
ríði og fjölskyldu hennar inni-
legar samúðarkveðjur.
Bragi Guðmundsson.
Aldarfjórðungur er aðeins ör-
skotsstund. Grænavatnsbræður
tveir tóku okkur hjónum opnum
örmum í hesthús með eina meri
veturna ’93-’95. Leggið bara hey
með merinni. Flóknari voru þeir
samningar ekki. Það varð vísir
að góðri vináttu.
Hestar, hestaferðir, ferðalög
og ljóð. Alltaf ljóð; ljóðabækur,
ljóð með jólakveðjum, viðburða-
ljóð, ljóð í kaffistofunni og í án-
ingarstað. Ljóð út um allt enda
liggur ljóðið til allra átta eins og
segir í einu örljóði.
“… í stundareilífð eina sumar-
nótt …“ (HKL)
Þær eru margar og ógleyman-
legar þessar eilífðarstundir um
ótal sumarnætur þegar fuglarnir
sofa: Undir fjárhúsvegg á
Merkigili, réttarvegg í Sellönd-
um, Sörlastaðir, Stóra Flysja við
bakka Suðurár í nálægð Ódáða-
hrauns, um víðan Skagafjörð og
víðar. Eigin ljóð og annarra flutt
eftir beiðni, af innlifun og alúð,
aldrei hik á orði eða hendingu.
Aldrei komið að tómum kofan-
um.
Ljóðakvöld í Davíðshúsi og á
Sigurhæðum þar sem Erlingur,
með djúpri tilfinningu og innsæi,
opnaði leið inn í ýmsa leyndar-
dóma Njálu, fleiri fornsagna og
aðrar bókmenntir á nám-
skeiðum.
Seinni ljóðabók Erlings,
Haustgríma, er óður hans til
æskunnar, náttúrunnar, Sveitar-
innar, hesta. En helst til lífsins,
gleðinnar, ástar og virðingar fyr-
ir landi og tungu. Þó bregður
þar fyrir skuggum. Erlingur
yrkir til meistara Parkinsons og
lamandi samfylgdar hans. Þeir
mættust á miðjum vegi, eins og
hann segir sjálfur í ljóði, og
fylgdust að eftir það. Síðar tölti
klár Erlings ekki lengur. Park-
inson lagði á líkamann fjötra,
hreyfingar erfiðar og málið stirt.
En hugurinn óbundinn. Á hest-
baki var þó eins og gamalt minni
hreyfinga frá æsku vaknaði til
lífsins og við ljóðaflutning varð
röddin aftur skýr og styrk. Um
stund og stund hafði Erlingur
förunaut sinn Parkinson undir
„og knapinn á hestbaki er kóng-
ur um stund, kórónulaus á hann
ríki og álfur“ (E. Ben). Seiglan
fylgdi honum allt til enda og
stutt í spaugilega hlið tilver-
unnar.
Það er huggun við missi góðs
vinar að sjá hann fyrir hugskots-
sjónum í bliki eilífðarstundanna
og leggja af stað í morgunljóm-
ann og reyna fjörgammsins tök.
Nú skal fara vel.
Takk kæri vinur. Takk.
Við vottum Sigríði eiginkonu
Erlings og börnum þeirra, Ernu,
Sigurði og Kára okkar innileg-
ustu samúð.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn
og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist
og bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem
ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
(Einar Benediktsson)
Páll og Herdís.
Erlingur
Sigurðarson