Fréttablaðið - 04.04.2019, Blaðsíða 58

Skosku tvíburabræðurnir Craig og Charles Reid í The Proclaimers slógu eftirminnilega í gegn fyrir rúmum 30 árum með laginu I’m gonna be (500
Miles), hressilegum óð um mann
sem er tilbúinn til þess að ganga 500
mílur og síðan aðrar 500 til viðbótar
í nafni ástarinnar.
Þeir bræður hafa notið og njóta
enn mikilla og stöðugra vinsælda
í heimalandinu og víðar og eru nú
loksins á leiðinni til Íslands. Þrjátíu
árum of seint myndu kannski ein-
hverjir segja þar sem Íslendingar
voru fyrstir allra til þess að lyfta I’m
gonna be í efsta sæti vinsældalista en
nú ætla þeir að þakka fyrir sig með
tónleikum í Hörpu þann 15. apríl.
„Já, það er rétt. Lagið komst fyrst
í efsta sæti á Íslandi,“ sagði Craig
þegar Fréttablaðið sló á þráðinn til
hans í Edinborg. „Við höfðum ekki
hugmynd um þetta og ég komst
bara að þessu fyrir tilviljun þegar ég
var staddur á veitingastað í London
eitthvert sunnudagskvöldið. Þar vatt
ung kona sér að mér og sagði að við
værum númer eitt í landinu hennar,“
segir Craig þegar hann rifjar upp
þessi óvæntu gleðitíðindi sem hann
fékk 1988.
„Ég spurði þá bara hvaða land það
væri og hún sagðist vera frá Íslandi.
Útgáfufyrirtækið vissi þetta ekki
einu sinni en við fórum þangað
daginn eftir og þeir fengu staðfest að
við værum í raun og veru númer eitt
á Íslandi. Þannig að Ísland er fyrsta
landið þar sem við náðum þessum
árangri.“
Craig segist aðspurður ekki hafa
vitað mikið um Ísland þá en hann
vissi að landið væri til og að þar væri
mikið um jökla. „Þetta voru frábærar
fréttir enda áttum við ekki von á því
að komast á toppinn neins staðar,“
segir hann og segir síður en svo hafa
skyggt á gleðina að Edinborg hafi
verið og sé enn mun fjölmennari en
Ísland eins og það leggur sig.
„Þetta var bara frábært og nokkr-
um mánuðum síðar gerðist þetta
líka á Nýja-Sjálandi og nokkrum
vikum seinna í Ástralíu og okkur
fannst þetta mjög spennandi, í raun
bara að komast á toppinn í einhverju
landi.“
Sólin skín enn á Leith
I’m gonna be er án efa þekktasta
lag bræðranna en það er af annarri
breiðskífu þeirra, Sunshine on Leith,
sem kom út 1988 og er öðrum þræði
óður til hverfisins þar sem þeir ólust
upp í Edinborg. Og enn skín sólin á
Leith og The Proclaimers en Craig
naut einmitt morgunsólarinnar
þegar Fréttablaðið náði sambandi
við hann.
„Já, já. Ég bý enn þá í Edinborg
og sólin lét einmitt sjá sig í morgun
og ég vona að hún haldi áfram að
skína,“ segir Craig sem kemst þó ekki
hjá því að láta Brexit-óveðursskýin
fara í taugarnar á sér. „Það er ómögu-
legt að leiða þetta hjá sér og þetta
fer ofboðslega í taugarnar á mér og
ég vildi óska þess að við yrðum um
kyrrt,“ segir Craig um Brexit-deiluna
sem hann lítur á sem klúður sem
„bókstaflega versnar með hverjum
degi“.
„Ég held það verði stórslys ef við
göngum út. Ég er ekki einu sinni
viss um að við munum fara en ef
við gerum það þá held ég að það séu
mistök. Við bræður erum og höfum
alltaf verið ákafir í sjálfstæðisbar-
áttu Skotlands og ég get vel ímyndað
mér að einn daginn verði Skotland
sjálfstætt og ef það verður ekki í ESB
verði tengslin við bandalagið samt
miklu meiri og sterkari heldur en hjá
útgöngusinnunum á Englandi.“
1.000 mílna ferðalag til Íslands
Hermt er að gróf lega reiknað og
mælt megi verja það að um það bil
1.000 mílur, 500 og svo aðrar 500 til
Frægðarsólin skín enn á
Proclaimers í Leith
Rúm þrjátíu ár eru liðin síðan skosku tvíburarnir í The Proclaimers lögðu að baki 500
mílur og síðan aðrar 500 til viðbótar og sungu sig inn í hug og hjörtu Íslendinga sem
komu þeim í 1. sæti vinsældalista, fyrstir allra þjóða. Þeir taka nú loks lagið í Hörpu.
Proclaimers slógu í gegn 1988, eru enn í fullu fjöri og eru á leiðinni til Íslands að syngja um 500 mílna gönguna sem endaði í 1.000. NORDICPHOTOS/GETTY
The Proclaimers heilluðu Íslendinga sem þeyttu þeim, fyrstir
allra þjóða, í efsta sæti vinsældalista síðla árs 1988.
viðbótar, séu á milli Skotlands og
Íslands þannig að segja má að The
Proclaimers leggi nú loks bókstaf-
lega land undir fót eins og í laginu
sem Íslendingar tóku svo fagnandi
fyrir þremur áratugum.
„Já, er það tilfellið? Ég vissi það
ekki þannig að þetta eru nýjar
upplýsingar,“ segir Craig og bætir
við að þeir bræður séu ekki svo
spámannlega vaxnir að þeir hafi
séð Íslandsheimsóknina fyrir með
þetta löngum fyrirvara.
„Ég hef aldrei komið til Íslands
en þekki nokkra sem hafa gert það.
Þetta verður fyrsta
heimsók n mín t il
landsins og ég hlakka
mikið til. Okkur var
boðið að halda tón-
leika í Reykjavík á
síðasta ári þegar 30
ár voru liðin frá því
I’m gonna be komst
á toppinn á Íslandi.
Þá var of mikið að
gera hjá okkur og
við komumst ekki
en sögðum þá strax
að við værum til í
þetta á næsta ári ef tækifæri gæfist
og þess vegna erum við á leiðinni
núna.
Við vorum mikið á tónleikaferða-
lagi í fyrra og tónleikarnir í Reykja-
vík eru þeir fyrstu á þessu ári. Við
fáum síðan nokkurra daga hlé en
síðan eru eiginlega bara stöðug
ferðalög fram undan þangað til
í september,“ segir Craig en eftir
tónleikana í Hörpu verður stefnan
tekin á Dúbaí og þaðan til Singapúr
og svo áfram til Nýja-Sjálands og
Ástralíu. „Lokatónleikarnir verða
svo í Glasgow.“
Skoskir og skemmtilegir
„Þeir eru tveir.
Þeir minna í
útliti á bekkj-
arséníin sem
voru daglegur
v ið bu r ð u r í
ba nd a r ísk u m
b í ó m y n d u m
hér í eina tíð.
Þeir heita Craig
og Charles Reid.
Þeir er u t v í-
bu r a r. D úet t-
inn Proclaimers
vakti að sönnu
mikla athygli á
síðasta ári, ekki
aðeins fyrir sér-
kennilegt, eigin-
lega ofurvenjulegt
útlit af poppurum
að vera, heldur
ekki síður fyrir
bráðskemmtilega
tónlist.“
Svona lýsti Þorsteinn J. Vilhjálms-
son The Proclaimers í DV í janúar
1988 undir fyrirsögninni „Skoskir
og skemmtilegir“ og laug þar engu.
Craig og Charles heilluðu ekki
aðeins með hressilegum og sér-
kennilegum söngstíl og skoskum
hreim heldur einnig með nörda-
legu útlitinu og þykkum gleraug-
unum.
Craig segist aðspurður telja víst
að útlitið hafi unnið með þeim á
sínum tíma. „Ég held að það auð-
veldi fólki að muna eftir þér ef þú
hljómar öðruvísi og lítur öðruvísi
út og þá getur það hjálpað.“
Þegar talið berst að tónleikunum í
Hörpu segir Craig að minni fortíðar-
þrá svífi yfir þeim á sviði en margur
kynni að ætla. Vissulega sé fólk sem
var unglingar eða á besta aldri þegar
þeir slógu í gegn áberandi en yngra
fólk sé þó fjölmennara. „Þetta eru
oftast tvær eða þrjár kynslóðir sem
mæta.“
Hann segir enga tvenna tónleika í
röð vera eins, þeir stokki alltaf upp
lagalistann enda eigi þeir meira
en nóg eftir að hafa gefið út ellefu
breiðskífur. „Við erum yfirleitt á
sviði í einn og hálfan tíma og ætli
það séu ekki átta eða níu lög sem
við verðum óhjákvæmilega að spila
á hverju kvöldi.“
Og merkilegt nokk er I’m gonna
be ekki endilega þar efst á blaði.
„Það var það auðvitað framan af
en ég held satt best að segja að þeir
sem koma reglulega að sjá okkur, á
Bretlandi og Írlandi, vilji helst heyra
Sunshine on Leith.“
thorarinn@frettabladid.is
4 . A P R Í L 2 0 1 9 F I M M T U D A G U R42 L Í F I Ð ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð
LÍFIÐ
0
4
-0
4
-2
0
1
9
0
9
:3
7
F
B
0
6
4
s
_
P
0
5
8
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
5
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
0
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
1
0
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 2
2
B
E
-2
8
A
C
2
2
B
E
-2
7
7
0
2
2
B
E
-2
6
3
4
2
2
B
E
-2
4
F
8
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
7
A

F
B
0
6
4
s
_
3
_
4
_
2
0
1
9
C
M
Y
K