Skemmtiblaðið - 02.04.1921, Blaðsíða 4

0
28 SKEMMTIBLAÐIÐ
Skemmtnn og frððleikur víðsvegar að.
Stórskorin mannvirki.
Flestir munu hafa heyrt getið um
pýramiðana á Egyftalandi, sennilegast
risavöxnustu mannvirkin, sem enn hafa
verið búin til í veröidinni. Stærstur
allra pýramiðanna er hinn svonefndi
Kheops-pýramiði, er gnsofir 140 metra
hátt upp úr sandinum, en í kafi eru
fullir 10 metrar. Grunnflötur hans er
tslinn vera um 240X240 metrar. Hann
er 6000 áragamall og þó eruenginþau
fyrningarmerki sýnileg, er bendi til þess,
að hann ekki fái staðið um ótakmark-
aðar aldaraðir. — Aðeins til skýringar
því, hversu tröllaukin þau eru þessi
atórvirki, skal þess getið, að fyrir
nokkrum árum gerðu útlendir verk-
meistarar áœtlun um það, hvað það
mundi kosta nú á dögum, að reisa
annað eins grjótbákn eins og Kheops-
pýramiðann, og taldist þeim svo til, að
376 miljónir króna mundu nægja, ef
fullkomnustu verkvjelar væru notaðar,
og ef ljúka ætti verkinu t. d. á tveim
árum, þyrfti 40 þúsund verkamenn. —
Ennfremur gerðu þeir áætlun um það,
hversu mikinn vinnukraít hefði þurft
til að reisa Kheops-pýramiðanu á þeim
tima, er hann var byggður, og varð út-
koman sú, að til þess hefði þurft 100
þúsund verkamenn i 30 ár. — Það er
því augljóst mál, áð þ r æ 1 a r Faraó-
anna egyfzku hafa kunnað vel til verka
á sinni tíð og ekki setið auðum hönd-
um. — En gallinn or bara þessi, að
byggingar þessar hafa ekki svo kunn-
ugt er orðið neinum að liði og eru því
kaldræn tákn um stefnuleysi, fordild
og árangurslausa bruðlunarsemi á viti
og vinnuorku menningarþjóðar í fornöld.
í tíð Bismarks bar svo við, að Danir
pöntuðu nokkrar fallbyssur hjá Krupp
hinum þýzka, af beztu og vönduðustu
tegund. Krupp fór á fund Bismarks
og spurði hann, hvort hann mætti sinna
beiðninni. Bismark svaraði: >Þjer skul-
uð selja þeim beztn og vönduðustu
fallbyssurnar, sem þjer hafið til. Það
er hægur hjá að sækja þær, hvenær
sem jeg þarf á þeim að halda«.
Frænkan: »tú ert heppinn, að
eiga svona væna mömmu, Nonni, og
jeg er viss um, að hún gerir þjer mik-
ið gott, þegar þú ert góða barnið*.
N o n n i: »Nei — þegar jeg er góða
barnið þá fæ jeg aldrei neitt. En þeg-
ar jeg verð vonda barnið gefur hún
mjer svona líka mikið til að verða
góða barniö .
Faðir (við pilt, sem er brái _.ot-
inn í dóttur hans): »Jeg vil ekkert
til þess vita, að þú sjert á gangi með
dóttur minni á kvöldin*.
P i 11 u r i n n: »Það getur alveg
eins beðið morgunsins min vegna, því
jeg hef ekki svo mikið við að «a«.
í útlendum stórborgum eru starfandi
skrifstofur, þar sem ókvæntir menn
geta leitað sjer kvonfangs. — Inn a
eina slíka skrifstofu í Höfn fór einn
herramaður. — Skrifstofustjórinn sagði:
»Herra minn! JÞarna stendur hún
stórríka stúlkan með vörtuna, sem við
töluðum um í gær. — Sjáið nú til —
þetta, þarna til hægri á andlitinu, er
vartan, en hitt er nefið«.
A. : »Skrifarinn, sem hjá yður er,
virðist vera allra liprasti starfsmaður*.
B. : »Já, hann er laginn um suma
hluti«.
A. : »Já, að vinna vel og dyggilega,
meina jeg?«
B. : »Nei — að láta öðrum v i r ð a s t
s v o sem hann geri það«.
Sigga: »Og hvers vegna tókstu
upp á því, að fara að skilja við mann-
inn svona fljótt?«
Manga: »Af því að allar hans
veiku hliðar reyndust mjer of sterkar*.
Húseigandi (við pilt, sem hjá
honum leigir): »Konan mín sagði mjer
áðan, að í rökkrinu í gærkvöld hefðuð
þjer tekið yfir um sig á ganginum
frammi og rekið að sjer rembings-koss.
— Ef þjer leikið slíkt í annað sinn,
þá sæki jeg pístóluna«.
P i 11 u r i n n : »Jeg verð þá að
biðja yður auðmjúklega fyrirgefningar
— því mjer gat ekki betur heyrzt, en
hún Begðist vera vinnukonan yðar«.
Siggi litli: „Heyrðu mamma —
finnst þjer ekki, að trjen hjernaígarð-
inum sjeu mestu kjánar?“
M ó ð i r i n : „Og hvers vegna ætti
mjer að finnast það?“
S i g g i: „Af því þau fleygja af sjer
öllum blöðunum og standa allsnakin
einmitt þegar kuldarnir byrja fyrir al-
vöru“.
Gesturinn: „Er ekki þetta fyrir-
taks bók, sem þjer hafið þarna?“
Bóksalinn: „Jú — það er ein-
hver bezta bókin. sem jeg hef í verzl-
uninni. Hún er svo hlægileg, að jafn-
vel frammtannalausar frökenar hlæja
að henni“.
A. : »SæIl og blessaður! Þaðerlangt
síðan við höfum sjest. — Þú drekkur
einn snafs með í rólegheitum ?«
B. : »Nei — af og frá — hef lofað að
drekka aldrei framar*.
A. : »Nú-jæja, skítt með það — en
vindil má þó bjóða?«
B. : »Ekki heldur — hef lofað að láta
aldrei sj<» mig reykjandi eftirleiðis*.
A. (eftir stutta umhugsun): »Nú —
þú hlýtur að hafa þræl-trúlofað þig ein-
hverfi, sem er »háttstandandi« i öllum
stúkunum*.
B. : »Það var lóðið — sjáðu til!«
»Nei,nú er jeg alveg steinhissa á þessu
öfugstreymiv, sagði stúlkan. »Yappar
ekki þarna hæna og — allir ungarnir
hennar orðnir að andarungum!<
»Það er nú varla til að furða sig á«,
sagði móðir hennar, »því í húsinu
þarna fyrir handan býr yfirsetukonan,
með báðum börnum sínum, sem nú eru
orðin að stórum og sterkum járnsmiðum
— og svona gengur það«.
H ú n: „Ekki veit jeg, hvernig jeg á
að ná af mjer þessum freknum, sem
jeg hef fengið á andlitið. Jeghefreynt
mörg meðul, en þær fara ekki samt“.
H a n n: „Þetta finnst mjer mjög
eðlilegt, — því væri jeg frekna á and-
liti yðar, mundi jeg verða ófús til að
þoka af svo yndislegum stað*.
Björn hitti J á n á Ingólfsstræti, og
bar hann (B.) sína stofnlúðunaí hvorri
hendi.
•Lögulegar bröndur þetta!« ságði
Björn.
»Það fara ekki m a r g a r i hundr-
aðið af þeim!« svaraði Jón.
G u d d a : »Alveg er það merkilegt,
hvað hjónunum hjerna upp á loftinu
kemur vel saman. Þau hafa átt hjer
heima í 10 ár og allan þann tima hefur
þeim aldrei orðið sundurorða«.
G r ó a : »Þetta er minna kraftaverk
en margan grunar — því h ú n vinnur
að þvottum alla daga myrkranna á
milli hjer og þar um bæinn — en h a n n
er næturvörður«.
KenDnarinn (við lata Jens):
»Veiztu hver erlatasturhjernaí bekkn-
um í vetur?«
Jens: »Mjer sýnist allir svipaðir4l
Kennarinn: »Þú hlýtur að finna
það bezt Bjálfur, hver það er, sem situr
í leti og aðgerðarleyBÍ þegar allir hinir
reikna í óða önn«.
J e n s: >Það er kennarinn*.
F r ú i n (við þjónustustúlkuna): „ Jeg
sá það greinilega, þegar jeg gekk fyrir
eldhússgluggann í gærkvöld, að ungur
maður sat undir yður á eldhússbekkn-
um. Slíkt daður get jeg ekki liðið“. .
S t ú 1 k a n: „Það var bara feiminn
frændi minn, sem ætlar að opinbera
annað kvöld, — hann var að æfa sig
ofurlítið áður“.
Kennarinn: »Jæja, Bjarni litli,
Hvað kallar maður þann mann, sem
stelur?*
(Bjárni litli hugsar sig um stundar-
korn).
Kennarinn: »Hvað er þetta,
drengur. Veiztu ekki annað eins og
þetta. — Hugsaðu þjer að jeg færi nú
ofan í vasa þinn og tæki þaðan tíu
aura, án þess þú vissir af —■ hvað væri
jeg þá?«
B j a r n i (sem er þess fullviss að
eiga ekki grænan skilding í vösunum);
»Þjer væruð þá hreinn og klár t ö f r a-
m að ur«;
Prentsmiðja Hallgríms Benediktssonar.
Bergstaðastræti 19.