Skemmtiblaðið - 26.11.1921, Blaðsíða 1

SKEMMTIBLAÐIÐ
Útgefandi, ábyrgðarmaður og ritstjóri: Hallgrímur Benediktsson. Bergstaðastræti 19. Rvík.
40. BLAÐ.
REYKJAVÍK - 26. NÓV. 1921.
40. BLAÐ.
MORÐVOPN LÁVARÐARINS.
(Leynilögreglusaga frá New-York),
>Böggullinn með bláa bandinuc, sagði Pinkerton
enn Iremur, »heíur vafalaust haft inni að ha!da
skuldabrjef þau og víxla, sem glæpamaðurinn hef-
ur selt Paterson í hendur víðskiitunum til trygg-
ingar. En þár sem þetta studdist ekki við full-
komið öryggi, þá varð hann Hka að ná í bók-
ina, er skuldar-upphæð hans og nahi var ritað (r.
>Auðvitað hafa þessir hlutir verið glæpamann-
inum nauðsynlegir undir þessum kringumstæðum<,
sagði Eva Winston. »En hvernig í ósköpunum
hefur maðurinn getað náð þeim, þar sem fyrir
glugganum er örugt járnvirki, og inn um engar
dyr varð komizt, án minnar vitundarc.
»En það er nú einmitt atriði, sem mjer er hrein
og klár ráðgáta<, ságði Pinkerton. »En átluð þjer
ekki þess kost, að sjá ýmss áf skuldunautum húss-
bónda yðar?«
»Nei<, sagði konan, »Og satt að segja virtist
mjer honum vera það kappsmá', að jeg hefði sem
minnst veður af þeim. — Það kom ti! dæmis ekki
ósjaldan fyrir, að menn heimsóttu hann að nætur-
lagi, og þá hafði hánn ætíð þá reglu, að opna og
Ioka sjálfur. En til New-York skrapp hann við
og við í fjármálaerindum — Annars er það um
þessa hlið málsins að segja, að jeg get ekki nafn-
greint einn einasta af þeim mönnum, sem höfðu
fjármálaviðskiíti við hússbónda minn, eða látið
neinar persónulýsingar í tje um einn eða neinn af
þeim«.
»Já, vitanlega hefur hann haft sömu reglu og
allir aðrir okurkarlar, að viðskiftia færu fram með
sem mestri leynd — enda gera skuldunautarnir
það nærri alltaf að skilyrði, að slik viðskifti sjeu
ekki á annarra vitorði<, ságði Pinkerton og stóð
upp »En eftir á að hyggja, jómfrú Winston —
munið þjer nokkuð til þess, að hússbóndi yðar
ætti nokkra gimsteina-muni hjerna innan húss?<
Evá hrissti höfuðið.
»Nei-nei! Hann var ákveðinn andstæðingur sííkra
hluta, og talaði oft um það, hversu varhugaverðir
þeir væru í viðskiítum. Hann átti aðains eitt silfur-
úr, gjöf, sem hann hitði eignast í æsku, og ætíð
gekk með stakri nákvæmni*.
Pinkerton tók nú demantinn upp úr vása síuuui
og sýndi Evu Winston.
»Minnist þjer þess ekki, að hafa sjeð þennan
stein i fórum hússbónda yðar? — Það er hreint
ekki óhugsandi. að einhver náungi hafi afhent
Paterson hann sem handveð fyrir peningaláni<.
>Nei, jeg hef aldrei orðið hans var í eigu hans.
Og jeg þori að fullyrða, að hann hafi aldrei tekið
slíkar tryggingar gildar. — Jeg man það, eins og
það hefði skeð í gær, að fyrir nokkrum árum
siðan kom hingað inn á skrifstofuna til Patersons
meiri háttar leikkona úr hö'uðborginni og falaðist
eftir peningaláni hjá honum gegn tryggingu [
gimsteinagripum sínum, — en hann synjaði fyrir
það mjög ákveðið. — Þegar stúlkan var farin,
sagði hann mjer það, að hann hefði megna and-
á öllu gimsteinaskrauti, — og jeg hef aldrei
sjeð slíkt glingur í fórum hans<.-------
>Jeg býzt ekki við, að við græðum á frekari
athugunum hjerna að þessu sinni<, sagði Pinker-
ton. — >Þjer minnist þagnárskyldunnár um allt,
sem að þessu máli Iýtur<, bætti hann við, kvaddi
ráðskonuna og hjelt svo á brott samhliða fjelaga
sínum. —
3. kafli.
SVARTI ÞJÓNNINN.
Nat Pinkerton og Bob Rúland fóru nú beina
leið inn á skrifstofu lögreglunnar f New Rochelle.
Tremley yfirlögregluþjónn sat þar inni og varð
allforviða yfir því, að hitta þar svo óvænnt þessa
frægustu bófaveiðara landsins.
>Nú er eitthvað nýtt á seiði — það bregst mjer
ekki!< sagði Tremley og stóð upp í flýti og heils-
aði þeim með handabandi. »Eða er þáð hugsan-
legt, að þið sjeuð að leita að einhverjum stórbóta
— hjerna f okkar litla og friðsama bæ?<
Pinkerton hrissti hönd hans og sagði brosandi:
>Ekki er þáð alveg ómögulegt, áð slíkt gæti
borið við. — En annars var það erindið núna, að
spyrja yður einnar spurningar<.
»Já, eins mörgum og yður sýnist<. sagði Trem-
ley. >Þjer vitið að mín aðstoð stendur yður opin
hvenær sem er!<
»Gott er það og blessað<, sagði Pinkerton. >En
hefur enginn maður komið hingað inn á skrifstof-
uná nýlega og tilkynnt það, að hann hafi týnt
dýrum steini?<
»Nei<, sagði Tremley. »Því er ekki að heilsa.
Jeg mundi áreiðanlega vita það, ef svo væri<.
>Jæja, kæra þökk fyrir<, sagði Pinkerton. »Er-
indinu er þá lokið í þetta sinn!<
Tremley lögregluforingi rak upp stór augu og
sýndi á sjer öll merki sterkrar forvitni:
»Hvað er eiginlega um að vera?< spurði hann.
>Eða er ekki hægt að fá að skyggnast lítið eitt
dýpra inn i spursmálið?<
»Nei<, svaraði Pinkerton. >En hitt er það, að
það er ekki óhugsandi, að þetta lítilræði, sem jeg
er að forvitnast um núna, snúizt þannig, að þjer
fáið ástæðu til að láta í ljósi dálitla undrun áður
en langt um líður<.
Þetta svar Pinkertons kynnti ennþá meir undir
forvitninni, sem greip Tremley. En við það varð
að sitja, því Pinkeiton beið ekki boðanna, en tók
undir hönd fjelaga sfns og ók í rólegheitum til
New-York.
>Hvað hefurðu hugsað þjer að gera næst?<
spurði Bob.
»Auðvitað vissi jeg það fyrirfram, að deraants-
eigandinn hefði ekki tilkynnt tap sitt lögreglu-