Skemmtiblaðið - 26.11.1921, Qupperneq 3

SKEMMTIBLAÐIÐ
163
götu. — Húsið var hið ásjáleg-
ast, vafið vafningsviði hringinn
í kring, tjöld fyrir öllum glugg-
um, og fagur garður fyrir framan.
— Nat Pinkerton nam staðar
við garðshliðið, sneri sjer að
Rúland og sagði:
»Meðan jeg er inni, þá geng-
ur þú til og frá fyrir framan
garðshliðið. Ef nauðsyn krefur,
þá mun jeg blása í pípuna mína,
en þú bregður við samslundis
og hleypur inn<.
Því næst fór Pinkerton gegn-
um forgarðinn, nam staðar við
aðaldyrnar og bringdi. —
Það leið góð stund áður en
nokkur hreyfing ljet á sjer bóla
fyrir innau. Loksins opnuðust
dyrnar hægt og hljóðlaust, og
biksvartur negri í þjónsbúningi
stóð fyrir innan þær.
»Er Barrýl lávarður heima?<
spurði Pinkerton.
»Nei. Lávarðurinn er ekki
heima núna. — Lávarðuiinn er
um það bil að halda brúðkaup
sitt<, sagði negrinn.
»Rjett er það<, sagði Pinker-
ton, »svo hússbóndi yðar er um
það bil að gifta sig. — En hvar
ter veizlan fram?<
St. Sigurðss.i ALNIANNARÓMUR.
Sjónleikur í fimm þáttum.
(Frh. frá nr. 39).
(Niðurl.).
vitum ekki, nema piitinum sje það
nauðsynlegt að hverfa út í heiminn, til
þess að mannast og finna köllun sína.
H a 11 a : Eu hvers vegna gat hann
ekki orðið ritstjóri'í
H a n s e n : Vegna þess að engin rödd
i n n a n a ð kallaði hanu út á þá braut.
(Gunnar og Jafet koma inn).
Gunnar: Nú, það er ágætt, að
doktórinn er heima,
Jafet (undrandi): Og þú komin
hingað, Halla! Nú sje jeg, að þú ert
ekki svo hölt sem þú hinkrar! Hvaða
erindi áttir þú?
H a 11 a: í>ú spyr ekki af því, að þú
vitir það ekki.
H a n s e n : Hún var að tala við mig,
um hann son yðar.
Jafet (ólundarlega): Já, hann er
nú floginn úr hreiðrinu, fuglinn.
Gunnar (við Jafet): Láttu konuna
þína fara á meðan við tölum við dokt-
órinn.
J a f e t: Reyndu að skakklappast
heim aftur, Halla! Doktórinn vill ekki
heyra í þjer volið.
H a n s e n (alvarlegur) : Konan er
frjáls í mínum húsuin. — En ef þið
þurfið eitthvað við mig að tala, þá gerið
það undir eins, — annars þarf jeg að
tala nokkuð við ykkur.
J a f e t (lágt): Seg þú það, Gunnar.
G u n n a r : Þjer ber að hreinsa hend-
ur þínar.
J a f e t: Jæja, það er þá bezt að jeg
hreinsi mig. Mjer þykir það fjandans
ári hart, að jeg skuli vera grunaður
um að hafa farið hjerna inn um glugg-
ann um miðja nótt, þó að það hafi fund-
ist ókunnugur stígi við húsið, — og
Fjer þykir það fjandans ári hart, ef að
orlákur segir, að það sje stíginn okkar.
H a n s e n (flettir tjaldinu upp): Pjer
kannist þó vsentanlcga við þennan stiga?
»Það er engin vezla<, sagði
negrinn. >Það er einungis fá-
mennt borðhald — þar sem að-
eins brúðhjónin eru stödd, ásamt
foreldrum brúðurinnar, Capley
kauphallarstjóra og lrú hans<.
>En hvar er fólk þetta sam-
aukomið?< spurði Pinkerton.
>Á Uníou-hótelinu<, svaraði
sá svarti.
»Það er svo<, umlaði Pinker-
ton og hugsaði sig um stundar-
korn. — Þeir horfðust í augu,
negrinn og hann.
»Það er rjettast að þjer fylg-
ið mjer inn á skrifstofu húss
bónda yðar. Jeg þarf að skyggn-
ast um þar inni eftir litlum hlut<,
sagði Pinkerton.
Negrinn teygði úr sjer, bljes
við nös og leit á andstæðing
sinn með ógnandi augnaráði:
>Nei!< sagði negrinn, »Þjer
verðið að hypja yður á burtu
hjeðan samstundis. Jeg hef enga
heimild til þess að hleypa yður
inn á skrifstofu hans<.
»Yður ber að hlýða! — Jeg
ber ábyrgðina gagnvart húss-
bónda yðar<,
»Nei! — Burt, burt!< sagði
negrinn og snaraðist að Pinker-
Halla: Nei, nú þykir mjer týra!
— kemur ekki kjallarastíginn minn
þarna!
,T a f e t: Ertu gengin af vitinu, Hallaí
— jeg á ekki eina rim í þessum stiga.
H a 11 a : Heldurðu, maður, að jeg
láti stigann ganga af mjer aftur? — er
ekki nóg, að jeg hef drepið mig einu
sinni, þó að jeg drepi mig ekki aftur?
Gunnar: Konan er brjáluð! —
Hún segist hafa drepið sig
Hansen: Konan er óbrjáluð! —
en henni gremst að heyra sannleik-
anum traðkað.
J a f e t: Jeg á ekki eina rim í þess-
um stiga, — það sver jeg!
H a 11 a : Jeg held að þú getir þá skilið
eftir þessa einu rim, sem þú átt ekki.
Jafet (stappar í gólfið): Skilurðu
ekki, manneskja, að jeg á ekki svo
mikið sem eina einustu rim?
í*óra(í glettni): En hver skyldi þá
eiga kjálkana?
Gunnar: Pegi þú, vatnsskrimslið
þitt?
Þóra(í hæðni): Embættismenn geta
vorið nógu »stórsnúðugir«.
(Porlákur og Tómas koma inn).
Þorlákur (undrandi): Hjer er
margt manna, — pabbi hjer og mamma
hjer! — Þið gjörið mig forviða! — Því
hægara fyrir mig að geta kvatt ykkur
öll í einu.
H a n s e n : Fyrst verður þú að vitna
það, sem þú veizt.
H a 11 a : Er ekki þetta kjallarastíg-
inn okkur, Láki?
Porlákur: Jú, vissulega!
Hansen: Hverju svarið þjer nú,
Jafet?
G u n n a r : Halt.u fast við sann-
leikann.
Jafet: Jeg svara því sama og fyr:
— jeg á ekki eina einustu rim í þess-
um stiga.
H a 11 a (sár): Að þú skulir þræta
svona, maður! — Manstu ekki að við
lánuðum honum Gunnari þennan stiga,
til að setja rúðu í glugga.
ton og þreit um leið allkrafta-
lega í brjóstmál hans. En þá sló
Pinkerton negrann á handlegg-
inn og losaði sig við átakið.
»Ætlið þjer nú að hlýðnast
skipun ininni eða ekki?< spurði
Pinkerton.
>Nei — aldrei að eilífu!< sagði
negrinn og dró ma^ghleypu úr
barmi sjer og miðaði þráðbeint
á höfuð Pinkertons — en hann
hljóp þegar til og þreif marg-
hleypuna úr hönd negrans með
svo svifhraðri sveifluhreyfing, að
ekki varð sjón á fest.
Negrinn rak upp hljóð og
froðufeildi, því Pinkerton hjelt
skammbyssukjaftinum fast að
brjósti hans með annarri hönd,
— en með hinni seildist hann í
vasa sinn og dró úr honum litla
hljóðpípu og bljes í — en eftir
svo sem drykklanga stund, stóð
Bob Rúland við hlið fjelagasíns,
— en negrinn starði á hinn ný-
komna fjandmann sinn með æðis-
gengnu augnaráði. —
»BIessaður hafðu nú góða gát
á fantinum, Bob!< sagði Pinker-
ton. >Jeg veit ekki nema hann
sje glæpabróðir hússbúnda s'ns.
— Að minnsta kosti er það eitt-
hvað grunsamlegt, að þetta
svarta svín skuli gera tilraun til
þess að skjóta niður forvitinn en
meinlausan gest. — Það skyldi
þó ekki vera, að við værum á
laukrjettri !eið!< (Frh.).
G u n n a r: Jeg hef aldrei sett rúðu
í glugga á æfi minui.
H a n s e n : Ljúgið ekki frammi fyrir
konu yðar og barni.
Jafet: Jeg á ekki lengur eina ein-
ustu rim í þessum stiga.
H a n s e n : En þjer h a fi ð átt hann,
og þjer hafið lánað hann!
J a f e t: Taktu nú við, Gunnar, —
jeg er hreint frá að þræta lengur.
H á n s e n : Jeg skora á yður að
tala, — annars fæ jeg yfirvöldunum
málið í hendur, og er þá hvorttveggja í
hættu: staða yðar og æra.
Jafet: Jæja, — svei því þá öllu
saman! Jeg hef líklega einhvern tíma átt
stigaíjandann.
H a n s e n : Og Gunnar fjekk hann
lánaðan ?
J a f e t: Jú, en það var allt á hans
ábyrgð.
Gunnar: Petta er hauga-lygi!
P ó r a : Það hefur þá verið Gunnar,
sem jeg rak mig á í myrkrinu, með trje
á öxlinni!
J a f e t: Manatu ekki, að þú fórst
hjerna inn nm gluggaun til að finna
unnustuna, nóttina sem hann gerði
ljÓ8aganginn? — Sigrún veit, hvort
það er ekki satt.
S i g r ú n : Nei, það er ósatt! Gunnar
hefur aldrei komið um næturtíma til
þess að finna mig. Það er auðheyrt að
það er verið að reyna að steypa honum
í glötun með ósannindum, — og gera
mjer skömm.
H a n s e n : Hann gat átt annað erindi
en að finna þig, — þú manst eftir
breunda brjefinu.
S i g r ú n : Já, brjefi Gunnars til mín!
þið baldið þó ekki að hann hafi brent
sitt eigið brjef, — óuppnfið og ólesið?
Hansen: Það var snjallræði, til
þess að koma grun á annan.
Jafét: Þarna kemur það! —jeg
varð bruuans var. Það var hvorki
vasaljós nje hrævareldur, eins og þú
sagðir, Gunnar.
Guunar; Petta er samsieri!