Alþýðublaðið - 16.03.1925, Side 3

XLfrY&ttftCXBlS ' |
— ■ - - — -— ---------: —
Þingvísnr.
Msgnútsoa er makaiáua —
manna helzt í snerrom.
Þá má sjá, að þessi haus
þjónar tveimur herrum.
*
Þingmenn lifa’, ojf það er nógf.
Þeir við hrossakaupin nna,
en herra Júdas hatðl þó
hengt sig tyrir sámvlzkuna.
*
Verlð ekki’ að ergja’ hann Manga,
af því hann er mæðustrá.
Var það ijótt að seðja svanga
sildarkónga norður frá?
*
Er á þlngi eftirspurð
inst« kró við atsllinn.
Þ.ar við sáina-ssmanburð
sigraði Júdás kallinn.
*
Ekki er sverðið ölium hent.
Iðraðist sankti Pétnr.
Oss mun túians túrniment
takást lanrt um betur.
nn.
Samvinna og sameign.
Leiðið fram ráttiætis- og slð-
gæðis-hugsjónir, sem eru ötlum
tU heilla, eg sviftið enga lífi né
réttum iögum!
Stotnið alþjóða-samúðarhreyf-
log i,eteki m«ð máttlausum gerðar-
dómstóli og þvingunariíígabálk
um, haldur með liistrjórri sam■
vinnu\ Afnemlð öll þegnféiags-
ranglndi og skrælingjaháttinn f
sambúð þjóðannaí
Breytlð stjórnleysi í skipulág!
Aiþjóða-samband er ágætt, at-
vopnun og gerðardómstóil skyn-
samleg ákvæði, en það er alt
gagnslaust, nema áð fyrst og
fremst verði stofnað fjárhagslegt
samband, same glnleg búsraðs-
menská iyrir ailar þjóðir.
»Réttur<. W. Rathenau.
Frnmvarp nm
iræðslnspell.
Þá er þó svo komið, að menta-
málanefnd Nd. Usggur í einu hljóði
til, að frv. stjórnarinnar um breyt
ingar á kennaralögunum verði
fslt. Pó að gera megi ráð fyrir,
að frumvarpið verði ekki að lögum,
er pó rétt fyrir alþýðu manna að
gefa gaum að, hvert því er stefnt.
Við það eru að vísu bnýttar ein
eða tvær greinar, sem út af fyrir
sig gætu verið gagnlegar fyrir
bsrnafræðsluna og kennarastóttina;
en aðalatriðið er tvent, að flytja
allmikið af kennaralaununum yfir
á beejar- og sveitar-sjóði, og að
skylda kennara (og börn) til að
vera 6 stundir á dag að kenslu
(og námi) í stað 5 nú.1)
1) Um frv. þetta heflr „Vegfarandi"
skrifafi' nokkuö hér 1 blaöinu. Sjá
greinina „Hnefl afturhaldain**, 2.,
16. f. m.
Það er vitaDlegt öllum, sem
þekkingu hafa á því máli, að því
þreyttari serti börnín og kennannn >
eru, því minni not verða að nám-
inu. Sórstaklega er ófært, að sömú
börhin sitji 6 stundir samfleytt á
skólabekk dag eftir dag; en svo
yrði víða að vera, ef þessu færi
fram. Þetta er sama meinlokan
og situr í þeim, sem halda, að
bezt só að hafa vinnutíma sem
allra lengstan á hverjum degi við
hvert starf sem er, og hyggja, að
hlé milli kenslustunda sé tíma-
spillir. Slíkar meinlokur stafa að
jafnaði af skorti á sálfræðilegri
þekkingu, en geta þó sprottið af
drottnunargirni, sem er þeim mun
verri, sem kúgunarándinn er
heimskunni afieitarl.
Hór geri óg þó ráð fyrir, að
vanþekkingin hafi ráðið meíru um.
Þannig er von að fari, þegar ein-
hver ætlar sér þá dul að setja
reglur um mál, sem bann hefir
að eins nasasjón af.
Gerla mega menn vita, hver
yrði afleiðing þeas, ef sveitirnar
skyldu greiða kennaralaunin, þó
ekki væri nema að hálfu, en skóla-
og fræðslu-nefndum er jafnframt
í sjálfsvald sett með undanþágunni
sælu, hvort þær vilja halda uppi
nokktum skólum eða engum. Til
þess eru margar þeirra alls ekki
nógu þroskaðar enn sem komið er
a. m. k. Nú er aðalkostur undan-
þágulausra fræðslulaga sá, að eng-
inn verður út undan fyrir sakir
fátæktar eða trassaskapar annara.
Hitt sji og fleatir, ef þeir nenna
að hugsa, að fræðaiukostnaðurinn
.......................... ■ "-■■HB.-llll JIKILl I I). im . ii
Edgar Eice Burroughs: Vllti Tarzan.
Tarzan þekti, að þetta var sama ljónið, sem hann
hafði bundið og hleypt i skotgrafir Þjóðverja; hann
vænti þess, að ljónið þekti sig lika og hefði ekki gleymt
spjótsoddinum né annari meðferö haös á þvi.
Hann nálgaðist Núma óg kallaði til hans á máli
apanna að hafa sig burtu frá stúlkunni. Það er efasamt,
hvort ijónið skildi mál Tarzans, en þáð skildi spjótið,
8cm Tarmanganinn hélt á i hendinni, og hörfaði urrandi
undan í vafa um, hvort það skyldi flýja eða gera
á-i'ás,
Apamaðurinn færðist nær og nær ljóninu. „Parðu,
Númi!“ hrópaði hann, „eða Tarzan bindur þig aftur og
dregur þig matarlausan um skóginn, Sjáðu spjótið mitt!
Manstu, hvernig ég stakk oddi þess i þig, og hvernig
ég barði þig i trýnið með skafti þess? Faröu, Númi!
Ég er Tarzan apabróðir!*
Númi bretti upp á trýnið, öskraði og urraði, og þegar
spjótsoddurinn kom fast að honum, sió hann ákaflega
til þess með löppinni, en hann hörfaði þó undan. Tarzan
stó yíir hrossskrokkinn, og stúlkan, sem lá undir skrokk-
num, horfði undrandi á nakinn manninn, sem rak ljónið
á iiótta.
Þegar Númi var kominn skamt burtu, kallaði Tarzan
á þýzku til stúlkunnar: „Eruö þér illa særb?“
„Ekki held ég,“ svaraði hún, „en ég get ekki dregið
fótinn undan hestinum."
„Reynið aftur!“ skipaði Tarzan. „Ég veit ekki, hve
lengi óg get haldið ljóninu þannig."
Stúlkan brauzt um, en loksins féll hún um koll og
studdist við olnboga.
„Ég get það ekki,“ kallaði hún. Tarzan gekk aftur á
bak, unz hann kom yfir fyrir hestinn aftur; greip hann
þá i makka hans og reisti hann upp með annari hendi.
Stúlkan dró að sér fótinn og stóð á fætur.
„Getið þér gengið?“ spurði Tarzan.
„Já, fóturinn er dofinu, en hann er vist ekki meiddur,“
svaraði hún.
„Ágætt; hörflð hægt aftur á bak fyrir aftan mig; —
engar snöggar hreyfingar! Ég held, það stökkvi ekki.“
Þau hörfuðu með mestu varkárni að runnauum. Númi
stóö fyrst urrandi; svö eiti hann þau. Tarzan visíi ekki,
i