Morgunblaðið - 22.03.2019, Page 21

fyrr á árum þar sem Bakkus
réð för, hve illa hann hefði farið
með líf sitt og fjölskyldu sinnar
til fjölda ára, ekkert var dregið
undan. Steini sagði að á þeim
tíma hefði verið óhugsandi að
sjá fyrir það líf sem beið hans í
sveitasælunni á Gunnlaugs-
stöðum umvafinn ást og um-
hyggju Hjördísar og hundanna.
Ég fór þá að undra mig á því
að hann væri öðruvísi en aðrir
alkóhólistar sem þyrftu gjarn-
an stuðning AA-samtakanna og
trúnaðarmanns til að halda sér
frá flöskunni en það gerði
Steini síðustu 25 árin. Þá horfði
Steini á mig með sínu glettna
brosi og sagðist fara daglega á
AA-fund og eiga besta trún-
aðarmann sem hugsast gæti en
hans AA-fundir væru haldnir á
Gunnlaugsstöðum með ein-
lægum og heiðalegum samtöl-
um við Skugga sem aldrei tæki
af honum orðið og sýndi full-
koma hollustu og stuðning. Mér
hefur alltaf þótt undurvænt um
þessa stund okkar sem ein-
kenndist af gagnkvæmu trausti
og vináttu.
Við áttum okkur líka sam-
eiginlegt áhugamál sem var
kleinubakstur. Steini bókstaf-
lega elskaði kleinurnar mínar
og reyndi ég því að sjá til þess
að ætíð væru til kleinur í fryst-
inum á Gunnlaugsstöðum.
Hann sparaði þær og gaf ein-
ungis útvöldum gestum að
smakka sem við grínuðumst
gjarnan með.
Eins og þeir vita sem áttu
vináttu Steina var hann ein-
staklega hlýr maður og vinur
vina sinna.
Æðruleysi og jákvæðni voru
sterkir eiginleikar í fari hans
þessi síðustu ár eftir að heils-
unni fór að hraka. Honum leið
best heima á Gunnlaugsstöðum
en hvatti Hjördísi til þess að
fara á mannamót og ferðast
bæði hérlendis sem og erlendis.
Samspil þeirra tveggja var fal-
legt, þau gengu í takt og vógu
hvort annað upp eins og gjarn-
an gerist í góðum hjóna-
böndum.
Það hefur verið aðdáunar-
vert að sjá hvernig Hjördís hef-
ur staðið eins og klettur við
hlið Steina í veikindum hans,
ósérhlífin eins og henni einni er
lagið.
Söknuður ferfætlinganna á
Gunnlaugsstöðum er vafalaust
mikill svo ekki sé talað um
missi Hjördísar vinkonu minn-
ar. Votta ég Hjördísi og að-
standendum öllum mína inni-
legustu samúð og megi vinur
minn hvíla í friði.
Guðrún Frímannsdóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MARS 2019
✝ Sigrún Jóns-dóttir fæddist
á Dalvík 1. júlí
1927. Hún lést 13.
mars 2019 á Akur-
eyri.
Sigrún var dótt-
ir hjónanna Jóns
Sigurðssonar og
Kristínar Arn-
grímsdóttur. Hún
var elst sjö syst-
kina, þau eru Ás-
dís, f. 1929, Gunnþóra, f. 1931,
Sveinn, f. 1939, Arngrímur, f.
1943, Ingigerður Lilja, f. 1943,
og yngstur er Gunnar, f. 1945.
Árið 1949 giftist hún Eiríki
Jónssyni frá Hrafnabjörgum í
Hjaltastaðaþinghá, f. 1924, d.
1998. Þau eignuðust þrjú börn.
1. Oddný Rósa Eiríksdóttir, f.
1949, gift Finn Roar Berg, f.
1956. Börn hennar og Grétars
Sævars Sverrissonar af fyrra
hjónabandi eru Eiríkur
Rúnar er kvæntur Lísebet
Hauksdóttur og eiga þau þrjú
börn. Jóhann Gunnar Malm-
quist í sambúð með Gemmu
Montoliu Valor. Oddur Viðar
Malmquist í sambúð með Lauf-
eyju Huldu Jónsdóttur og eiga
þau eina dóttur.
Sigrún ólst upp á Dalvík, fór
ung í kvennaskólann á Blöndu-
ósi. Þaðan lá leiðin inn á Akur-
eyri þar sem hún vann ýmis
störf, meðal annars í þvotta-
húsi KEA, á saumastofu
Heklu, saumastofunni Gefjun
en lengst af hjá Útgerðarfélagi
Akureyringa. Sigrún hafði
mikinn áhuga á handavinnu og
las mikið. Sigrún var með-
limur í Styrktarfélagi vangef-
inna og fatlaðra og sá meðal
annars um þorrablót á Sól-
borg. Hún var um árabil í
Kvenfélagi Akureyrarkirkju
og sá um að klæða fermingar-
börn í kyrtla fyrir fermingu.
Útför hennar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 22.
mars 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Sverrisson, giftur
Lise Ostlund og á
þrjú börn. Margrét
Grétarsdóttir og á
hún þrjú börn. 2.
Jón Eiríksson, f.
1952, kvæntur
Jónínu Hólmfríði
Hafliðadóttur, f.
1954, og eiga þau
þrjú börn, Eiríkur
Jónsson kvæntur
Brynhildi Ástu
Óskarsdóttur Bjartmarz og
eiga þau tvö börn. Sigrún
Jónsdóttir gift Ólafi Hauki
Johnson. Hafliði Þórir Jóns-
son, unnusta Marisu Hing-
prakhon. 3. Gunnar Viðar Ei-
ríksson, f. 1953, kvæntur
Karen Malmquist, f. 1961, og
eiga þau þrjá syni, Rúnar
Gunnarsson af fyrra hjóna-
bandi með Brynju Skarphéð-
insdóttur en fyrir átti hún
Arnar Bergþórsson.
Um leið og við fjölskyldan
kveðjum ástkæra tengdamóður
mína Sigrúnu, langar mig til
þess að minnast hennar og Ei-
ríks tengdaföður míns með inni-
legu þakklæti. Ég hitti þessi
sómahjón í fyrsta skipti fyrir um
47 árum þegar Jón sonur þeirra
fór með mig norður til Akureyr-
ar til þess að kynna mig fyrir
foreldrum sínum. Móttökurnar
voru höfðinglegar og mikið haft
við eins og ævinlega þegar gesti
bar þar að garði. Ég man eftir
því hvað tengdafaðir minn var
glettinn og hafði gaman af því
að grínast á góðlátlegan hátt við
þessa feimnu stúlku. Sigrún vildi
fá að vita hverra manna þessi
unga dama var, sem henni
fannst ekki taka nógu vel til
matar síns.
Tengdamóðir mín var stór-
huga og myndarleg kona í alla
staði og tók alltaf á móti gestum
af rausnarskap. Hún var ákaf-
lega dugleg að baka og fyllti
frystikistuna reglulega af bakk-
elsi svo að nóg væri til þegar
gesti bæri að garði. Voru þá
bornar á borð margar gerðir af
„brauði“ til þess að gera vel við
gestina.
Tengdaforeldrar mínir voru
bæði duglegir og vinnusamir.
Sigrún var að mínu mati ein
duglegasta manneskja sem ég
þekki. Hún vann mikið alla tíð
utan heimilis en hugsaði jafn-
framt vel um fjölskylduna. Ei-
ríkur tengdafaðir minn var lærð-
ur húsasmiður, en ákvað síðan
að fara suður og afla sér kenn-
araréttinda einn vetur. Hann
var eftir það smíðakennari í
Oddeyrarskóla á Akureyri. Sig-
rún vílaði ekki fyrir sér að vera
ráðskona á Héraðsskólanum að
Núpi í Dýrafirði einn vetur til
þess að sjá fyrir fjölskyldunni
veturinn sem Eiríkur tengdafað-
ir minn var í kennaraskólanum.
Síðar vann Sigrún í fiski og ekki
var óalgengt að farið væri til
vinnu klukkan 6 að morgni og
unnið var lengi frameftir. Með
mikilli vinnu og harðfylgi
byggðu tengdaforeldrar mínir
sér fallegt einbýlishús. Þrátt
fyrir mikla vinnu gaf Sigrún sér
tíma til þess að láta gott af sér
leiða. Hún tók virkan þátt í fjár-
öflun vegna uppbyggingar Sól-
borgar, heimilis fyrir fatlaða svo
að hægt væri að búa sem best
að því fólki sem þar bjó.
Sigrún og Eiríkur voru
áhugasöm um að kynnast og
umgangast barnabörnin sín.
Eftir að Eiríkur varð smíða-
kennari átti hann frí yfir sum-
armánuðina. Tók Sigrún sér þá
einnig leyfi frá vinnu. Buðu þau
þá börnunum okkar, þeim Ei-
ríki, Sigrúnu og Hafliða Þóri að
vera hjá sér í heilan mánuð. Var
þá mikið dekrað við börnin og
m.a. farið með nesti í Kjarna-
skóg á góðum sumardögum.
Eiríkur tengdafaðir minn
rétti okkur hjónunum hjálpar-
hönd heilt sumar á meðan verið
var að reisa húsið okkar. Þannig
studdu þau okkur mikið og
kunnum við þeim innilegar
þakkir fyrir.
Alltaf var notalegt að heim-
sækja Sigrúnu og Eirík. Eiríkur
fékk Parkinsons-sjúkdóm sem
er grimmur sjúkdómur. Glímdu
tengdaforeldrar mínir við hann í
mörg ár. Þau tókust á við þetta
erfiða verkefni af æðruleysi.
Eftir þetta erfiða tímabil fór
Sigrún með okkur í nokkrar
sólarlandaferðir sem við nutum
öll.
Mig langar til þess að þakka
tengdaforeldrum mínum elsku
og góðsemi. Minningin um
yndislegar stundir með ykkur
mun lifa í hjarta okkar.
Jónína H. Hafliðadóttir.
Við systkinin eigum ófáar
minningar frá tímanum sem við
eyddum hjá ömmu Sigrúnu og
afa Eiríki á Akureyri. Á hverju
ári tóku þau á móti okkur fjöl-
skyldunni um páskana og þegar
komið var af skíðum úr fjallinu
beið hún tilbúin með stórsteik á
borðinu, já og eftirrétt, hann
skyldi sko ekki vanta!
Hún amma var mikil matgæð-
ingur sem vissi ekkert skemmti-
legra en að fá fólk í mat eða
kaffi. Hún var alltaf iðin við að
baka kökur og brauð og alltaf
átti hún nóg til í bakaraofninum.
Það mátti treysta því að frysti-
kistan var líka full. Ef þetta átti
að vera gott var sagt „það skal
vera veisla og brauð með“. Eins
varð henni á orði að hún vildi nú
sennilega ekki sjá það fjall af
kökum sem komið hefur úr
hrærivélinni.
Yfir sumartímann vorum við
systkinin oft fyrir norðan í
nokkrar vikur jafnvel mánuði í
senn. Amma lagði sig alltaf fram
við að allir hefðu nóg fyrir
stafni. Hvort sem það var að
fara í Kjarnaskóg með nesti,
sundferðir, spila rommí, eða fara
í Vín og kaupa ís. Einnig lumaði
hún stundum á frímiðum í bíó í
ruslaskúffunni sinni sem voru
vel nýttir – það voru allir dagar
fullir af ævintýrum!
Það er enginn sem las eins
mikið og amma og það var
reglulegur liður að fara á Amts-
bókasafnið að ná í bækur til að
lesa á kvöldin.
Á meðan hún skipti út bókum
fengum við stundum að velja
okkur eina eða tvær videóspólur
líka til að leigja. Oftar en ekki
varð fyrir valinu einhver góð
Bond mynd sem við afi skemmt-
um okkur vel yfir. Það var samt
ekkert betra en að sofna í fang-
inu hjá henni þar sem hún sagði
sínar sögur, söng lög, og strauk
bakið. Það var alltaf svo gott að
vera hjá henni ömmu!
Hún var sterk og harðdugleg
kona, sennilega sú duglegasta
sem við höfum kynnst. Hún var
ávallt fyrst á fætur á morgnanna
og kvartaði aldrei undan einu né
neinu. Ekki þarf að nefna gæsku
hennar, kærleik, og réttsýni, en
henni þótti afar mikilvægt að öll
barnabörnin fengju jafnt, ekki
mátti skeika krónu.
Hún lagði líka mikla vinnu í
að halda sambandi við sitt fólk
og ekki þurfti að minna hana á
einn einasta afmælisdag hjá ætt-
fólki sínu því alla mundi hún.
Henni þótti alltaf gaman að
spjalla og okkur fannst jafn-
framt gaman að spjalla við hana.
Hún var alltaf áhugasöm um
hvað við hefðum fyrir stafni sem
og barnabarnabörnin og sýndi
öllum mikinn áhuga. Sérstaklega
síðustu ár töluðum við nánast
vikulega saman, oft löngum
stundum, og þykir okkur gríðar-
lega vænt um þann tíma.
Elsku amma okkar, við
munum sakna þín, hlýju þinnar
og kærleika.
Eiríkur Jónsson,
Sigrún Jónsdóttir,
Hafliði Þórir Jónsson.
Kær vinkona mín er fallin frá.
Eitt sterkasta einkenni vin-
áttu okkar var að engu máli
skipti hversu stopult sambandið
gat orðið í amstri daganna. En
„tíminn líður trúðu mér“ og varð
að árum og áratugum.
Haustið 1972 fengum við
stöllurnar íbúð leigða á jarðhæð
þeirra heiðurshjóna Sigrúnar og
Eiríks í Suðurbyggð 16.
Það var komið að síðasta vetri
í MA. Við vinkonurnar höfðum
kynnst á heimavistinni, báðar
utan af landi og við settar inn á
einn ganginn á karlavistum í
upphafi skólagöngunnar ásamt
öðrum stúlkum úr strjálbýlinu.
Það var e.t.v. sterkasta merki
þess að tímarnir voru að breyt-
ast; fleiri stelpur fóru í mennta-
skóla og kvennavistirnar barns
síns tíma.
En þarna undir blálokin í
fjögurra vetra námi duttum við í
lukkupottinn. Ekki man ég í
smáatriðum hvernig þetta æxl-
aðist. Eflaust hefur íbúðin verið
auglýst og við sótt um. En svo
mikið er víst að það var okkar
stóra lán.
Umhyggju þeirra hjóna var
viðbrugðið og engu líkara en þau
tækju okkur sem eigin börnum,
slík var elskusemin.
Kvöldkaffi á efri hæðinni varð
að föstum punkti í lífi okkar og
aldrei var vandamál að fá að þvo
þvott ef mikið lá við eða fá að-
gang að símanum ef við þurftum
að heyra í foreldrum okkar.
Kvöldin löng var svo spjallað í
stofunni hjá þeim hjónum.
Það er erfitt að lýsa eða gera
sér grein fyrir hvað þetta skipti
miklu máli. Þau voru ekki einu
hjónin sem tóku okkur í fangið á
þessum árum. Bestu vinir okkar
vinkvennanna innan skólans
voru úr hópi Akureyringa. For-
eldrar þeirra gerðu nákvæmlega
það sama. Við vorum alls staðar
velkomnar, urðum eins og hluti
fjölskyldna þeirra og vinir ævi-
langt.
Ég er ekki viss um að þessar
yndislegu og hjartahlýju mann-
eskjur hafi áttað sig á því
hversu gott þetta gerði okkur.
Þarna var íslensk gestrisni og
umhyggja fyrir ungviðinu höfð í
hávegum. Þegar ég nú horfi á
mín barnabörn á svipuðum aldri
skynja ég enn betur hversu ung
við vorum þegar við hleyptum
heimdraganum.
Þá var ekki ónýtt að falla í
faðm foreldra annarra, getað
spjallað og leitað ráða þegar
maður þurfti að greiða úr dag-
legum áskorunum því símtal í
næsta kaupstað kostaði mikið og
því alls ekki sjálfsagt.
En svo mikið er víst að þau
hjón Sigrún og Eiríkur voru
sem klettur í lífi mínu þennan
síðasta vetur í MA.
Ég fæ þeim seint fullþakkað.
Að lokum til ykkar kæra fjöl-
skylda: mínar dýpstu og einlæg-
ustu samúðarkveðjur vegna frá-
falls Sigrúnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Filippía Þóra Guðbrands-
dóttir (MA 1973).
Sigrún Jónsdóttir
kollinum. Hann var sannur
herramaður og opnaði ávallt bíl-
dyrnar fyrir ömmu.
Hann var sérlega handlaginn
og stöðugt að dytta að bílunum
sínum. Stundum tók hann við
notuðum bílum sona sinna og
þeir gengu í endurnýjun lífdaga
hjá honum, urðu sem nýir á
eftir.
Ég spurði afa nýlega um
minningar hans frá æskuár-
unum. Með glampa í augum
minntist hann á þá bræður
smíða kassabíla.
Fóru þeir í trésmiðjuna
Dverg, sem var í sömu götu og
heimili þeirra, og fengu smiðina
til að saga fyrir sig spýtur og
dekk í kassabílana. Þá minntist
hann með ánægju og hlýju á
skíðaferð í Hveradali með hópi
ungmenna í langferðabíl en
hann hafi mjög gaman af því að
fara á skíði.
Afi saknaði ömmu mikið eftir
að hún dó og ég er viss um að
hún hefur tekið vel á móti hon-
um þegar hann kvaddi þennan
heim. Ég þakka starfsfólkinu á
Bylgjuhrauni þá alúð og hlýju
sem það sýndi afa síðustu ævi-
árin hans.
Blessuð sé minning afa míns.
Áslaug Ósk.
✝ Árný AnnaGuðmunds-
dóttir fæddist 15.
júní 1932 á Más-
stöðum í Innri-
Akraneshreppi.
Hún lést 10. mars á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands á
Akranesi.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmund-
ur Gunnarsson,
bóndi á Másstöðum, og Elka
Guðrún Aradóttir, húsmóðir að
Másstöðum.
Árný Anna var alla tíð kennd
við Másstaði (Adda frá Más-
stöðum). Hún var næstelst 10
systkina og átti þrjú eldri syst-
kyni sammæðra; Jóhannes,
Hreggvið og Báru.
Árný eignaðist alls átta
börn. Guðmundur Eggert,
fæddur 1951, faðir Björn Jó-
hann Guðmundsson. Þor-
grímur Rúnar, fæddur 1956,
Hafsteinn Heiðar, fæddur
1957, Emil Már, fæddur 1959,
látinn 2015, Her-
mann Þór, fæddur
1960, Ólína Björk,
fædd 1963, faðir
þeirra Kristinn
Hallbjörn Þor-
grímsson. Guð-
laugur Magni,
fæddur 1967, Dav-
íð Jóhann, fæddur
1968, faðir þeirra
Davíð Guðráður
Garðarsson.
Árný giftist Kristni Þor-
grímssyni 1958, þau skildu.
Árný giftist Davíð Guðráði
1966, þau skildu. Árný giftist
Guðmundi Jónssyni frá Mýrar-
tungu 1984. Guðmundur lést
20. október 1991.
Fyrri hluta ævi sinnar sinnti
Árný húsmóðurstörfum og í
framhaldi einnig almennum
verkakvenna- og umönnunar-
störfum. Afkomendur nálgast
60.
Útför Árnýjar Önnu fer fram
frá Hveragerðiskirkju í dag,
22. mars 2019, klukkan 14.
Árnýju kynntist ég fyrir
rúmum þrjátíu árum er ég og
yngsti sonur hennar rugluðum
saman reytum. Ég man enn
okkar fyrstu kynni en hún tók
brosandi á móti sautján ára
stúlkunni sem var frekar ótta-
slegin að hitta tengdamóður
sína í fyrsta sinn og vissi ekki
þá að nýr lífsþráður var í
spunasnældunni. Árný Anna
kom mér fyrir sjónir sem ekta
húsmóðir af gamla skólanum
enda hafði hún verið ráðskona í
sveit á mörgum bæjum og
kunni vel til verka. Hvergi hef
ég fengið jafn góða sviðasultu
eins og hjá henni svo ekki sé
minnst á lagtertuna hennar
með bananakreminu!
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um hana tengdamóður
mína. Hún bar þess merki á
margan hátt. Hún var einstak-
lega sjálfstæð en skaplyndi
hennar þvældist stundum fyrir
henni.
Ég held að hjónaband hafi
ekki átt við hana en þrátt fyrir
það eignaðist hún átta börn með
þremur mönnum og fór það svo
að Árný Anna varði stórum
hluta ævi sinnar sem einstæð
móðir með stóra barnahópinn
sinn. Árný Anna eignaðist sjö
syni og eina dóttur.
Fyrir fimmtíu til sextíu árum
áttu einstæðar mæður ekki um
margt að velja ef þær vildu
halda börnunum hjá sér, þess
vegna starfaði hún sem ráðs-
kona í mörg ár. Í sveitinni var
húsaskjól og matur. Ég hef allt-
af borið virðingu fyrir Árnýju
fyrir að hafa tekist að koma
börnunum til manns og eru af-
komendur hennar fjölmargir.
Það getur verið erfitt að átta
sig á hvort áföll sem henda
mann í lífinu geti kallað yfir
mann andleg veikindi eða hvort
áföll hafi skollið á vegna and-
legra veikinda.
Þannig var um tengdamóður
mína. Skaplyndi hennar reyndi
á hennar ástvini og því miður
lokuðust sumar dyr. Fáir hafa
þó reynst henni eins vel og
Davíð Jóhann, fyrrverandi
eiginmaður minn. Þolinmæði
hans og gæska var einstök og
alla tíð óslitinn þráðurinn á milli
þeirra tveggja.
Árný kenndi mér margt í líf-
inu en þó fyrst og fremst að
mannsálin getur verið flókin.
Ég kveð nú Árnýju Önnu
Guðmundsdóttur frá Másstöð-
um og þakka henni samfylgd-
ina.
Guðrún Hafsteinsdóttir.
Árný Anna
Guðmundsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar