Farandsalinn - 01.02.1923, Blaðsíða 3

FARANDSALINN
3
„Nei, nei, geymdu þínar ham-
ingjuóskir. En aftur á móti hef-
ir komið dálítið undarlegt fyrir
mig. Eg hefi fengið vitneskju um
að mjög ríkur föðurbróðir minn,
sem var piparsveinn, sé dauður“.
„Án þess að eftirláta þér
nokkra peninga“, greip Prand-
sen framí.
„Hann arfleiðir mig að auði
sínurn, en með því skilyrði, sem
eg ómögulega get fullnægt. Hann
var vesæll og gamall nirfill, sem
lét mig aldrei frá sér heyra,
nema þegar hann gat betlað eða
stolið frímerki frá einhverjum,
til þess að geta skrifað mér. —
Hann eyddi 10 aurum á viku
til þess að kaupa „Halastjörn-
una“, sem átti, eftir því sem
fólk segir, að vera mjög hrifinn
við lestur þess“.
Frandsen fleygði sér í hæg-
indastól.
„Það byrjar að verða eftir-
tektarvert“, sagði hann.
„í morgun fékk eg bréf frá
málafærslumanni hans“, hélt
Laursen áfram, „þar sem hann
tilkynnir mér dauða hans og
bætir við, að föðurbróðir minn
arfieiði mig að auði, 5000 kr.
tekjur um árið og 18000 kr.
strax, ef eg vildi gifta mig —
með hverri heldur þú?“
„Það hefi eg ekki hugmynd
um“. Frh.
Edvard Knutzen
Kvenhatarinn.
Eftir nákvæma aðgæslu gat
Örn hughreyst prestinn með því
að nú fyndi hann ekki fleiri ytri
meiðsli. En hann var hræddur
um, að hún mundi hafa meiðst
eitthvað innvortis, er hún datt
af hestinum og hann áleit rétt
að skýla því fyrir föður hennar.
Þeir sátu við rúm hennar, er
stóð í miðju hinu stóra svefn-
herbergi, á hverju augnabliki
skifti presturinn um hin köldu
umslög á enni hennar, en Tóm-
as var af og til að gefa henni
inn kælandi og fróandi meðul.
í andliti föðursins lýsti sér ákaf-
leg sorg, en út úr andliti Tóm-
asar skein alvara og meðaumk-
un, með hinni fögru og sjúku
mey, hverrar kvalar hann naum-
ast gat sefað. Skyldi roðinn í
kinnum hennar, af hinum ákafa
hita, ekki brátt hverfa, en hinn
bleiki dauðans litur líða yfir á-
sjónu hennar? Hann skalf og
titraði við þá hugsun, og í fyrsta
sinn í mörg ár sendi hann heita
bæn, — sem kom frá hjarta hans,
sem í mörg ár hafði verið freð-
ið — upp til lífsins og dauðans
föðurs og bað liann hjálpar; bað
hann að hlífa föður og dóttur —
og sér. Síðan hann tók upp hinn