Fréttir - Eyjafréttir - 12.08.2015, Síða 9

9Eyjafréttir / Miðvikudagur 12. ágúst 2015
óvíst hve lengi við fáum að njóta
hérvistar hans.“
Tveggja til þriggja tíma
æfingar
Ævar segir að Honbu salurinn hans
Morio Higaonna hafi ekki verið
íburðarmikill. „Þetta var 50
fermetra bílskúr, á hæðinni fyrir
neðan íbúðina hans. „En í Dojo var
æft sex daga vikunnar, frí á
sunnudögum og á laugardögum var
frjáls þjálfun sem þátttakendur
skipulögðu sjálfir. Æfingarnar fóru
fram á kvöldin, við mættum kl. átta
og það eina sem við vissum, var að
æfingin byrjaði kl. tíu mínútur yfir
átta en höfðum ekki hugmynd um
hve lengi hún myndi standa. Ég
man að stysta æfingin var tveir
klukkutímar en sú lengsta þrír
tímar. Þetta voru mjög krefjandi og
erfiðar æfingar ekki síst vegna
hitans. Þarna var engin loftkæling,
bara opið út í 30 stiga hita og
80-90% raka. Ég svitnaði alveg
ofboðslega og gat undið gallann
minn í lok æfinga. Þarna var ekki
ríkjandi sá vestræni hugsunarháttur
að menn væru að spá í eða spyrja
hvenær æfingin væri á enda. Þarna
var æft meðan kennarinn taldi að
nemendurnir þyrftu þjálfunar við,
hann stjórnaði því alfarið. Þarna
voru um 30 til 40 heimamenn sem
æfðu að staðaldri og þrír til fjórir
eins og ég í eins konar pílagríms-
ferð. Það olli mér nokkrum
vandræðum í fyrstu hve fáir töluðu
ensku og því átti ég frekar erfitt
með samskipti, sérstaklega utan
æfinga. Æfingarnar voru minna mál
því karate er alls staðar kennt með
japönskum skipunum. En ég var
svo heppinn að einn af gestanem-
endunum var Ítali, Maurizio, sem
var kvæntur japanskri konu og
talaði japönsku auk ensku. Þetta
gekk allt mun betur eftir að hann
kom.
„Japönsk kjötsúpa“
Í þessari ferð hélt Ævar nokkurs
konar dagbók sem hann birti
daglega á fésbókarsíðu sinni og
þannig gátu vinir og vandamenn,
ásamt reyndar öðrum, fylgst með
því hvernig lífið gekk fyrir sig. Með
fylgdi talsvert af myndum. Og það
er greinilegt að Ævar hefur hrifist af
fleiru en karateæfingunum,
matarlýsingarnar eru nokkuð
fyrirferðarmiklar á fésbókinni.
„Já, það er rétt,“ segir Ævar. „Ég
hreifst mjög af japanskri matargerð
enda kannski eðlilegt að hafa áhuga
á slíku þar sem ég vinn í þeim
geira. Ég var t.d. mjög hrifinn af
rétti sem heitir Okinawan Soba og
er eins konar þjóðarréttur Okinawa.
Núðlusúpa með reyktri grísasíðu,
að ég held, graslauk og alls kyns
öðru góðmeti. Virkilega góður
matur og kannski kjötsúpan þeirra.
Ég held líka að það ríki svipaðar
hefðir þar og með kjötsúpuna okkar,
t.d. að „mamma býr til betri súpu en
konan í næsta húsi“. En munurinn
er sá að á Íslandi er notað mis-
munandi hráefni í kjötsúpuna
þannig að hún er aldrei eins hjá
öllum. Þarna nota aftur á móti allir
nákvæmlega sömu uppskriftina. Og
svo er mjög ódýrt að borða þarna,
algengt var að borga milli 500 og
700 krónur fyrir máltíð á veitinga-
húsi. Og svo í flugvélinni á
heimleiðinni velti ég því fyrir mér
af hverju við notum ekki prjóna við
að matast á Íslandi. Það er svo
miklu einfaldara og auðveldara að
borða kjöt og annað í litlum
tilsniðnum bitum, heldur en vera að
bögglast við að skera kjöt á
flugvélarbakka með bitlausum
hníf.“
Strax farinn að hlakka til
næstu ferðar
Ævar segir að þessi dvöl hafi verið
stórkostleg og ógleymanleg. „Það er
fastákveðið hjá mér að fara aftur á
næsta ári ef aðstæður leyfa og
a.m.k. tveir sem ætla að koma með
mér. Og nú er ég kominn í beint
samband við Honbu Dojo og þarf
ekki lengur boðsbréf heldur get ég
bara boðað komu mína. Okinawa er
mjög fjölsóttur staður og stór hluti
sem kemur vegna þess orðspors
sem eyjan hefur vegna karateí-
þróttarinnar. Slíkir túristahópar
skipta tugum þúsunda á ári hverju.
Ég hitti t.d. Bandaríkjamann sem
þarna var með hóp með sér og hann
hafði komið þarna 40 sinnum, þetta
var 41. ferðin. Hann lofaði mér að
hann myndi heimsækja Vestmanna-
eyjar næsta sumar.
Þessar fésbókarfærslur mínar hafa
líka haft í för með sér fjölda
vinabeiðna frá karatemönnum um
allan heim. Sérstaklega var það
myndin af mér með meistaranum
Higaonna Sensei sem mönnum þótti
mikið til um enda heiður að fá að
njóta leiðsagnar slíks manns. Þetta
er albesta og skemmtilegasta ferð
sem ég hef farið á ævinni og ég er
strax farinn að hlakka til ferðarinnar
á næsta ári,“ sagði Ævar Austfjörð
að lokum.
Skilti sem vísar veginn að Dojoinu
Sýnishorn af fésbókinni:
Til gamans birtum við hér nokkur sýnishorn af fésbókarfærslum
Ævars úr ferðinni:
22. júní
Jæja, þá skal haldið austur. Rúmlega 18 tíma ferðalag framundan.
Osló-Frankfurt-Osaka-Okinawa, 3 flug. Lendi kl. 11:10 í fyrramálið að
staðartíma í Naha Okinawa eða kl. 01:10 í nótt að íslenskum tíma.
23. júní
Fór í smágöngu að kanna nágrennið og finna Dojoið. Ekki hægt að segja
að það fari mikið fyrir því. Ég labbaði tvisvar framhjá áður en ég fattaði
að ég var á réttum stað. Æfing eftir tvo tíma, ósofinn en spenntur.
Það var fámennt á æfingu í kvöld. Vorum aðeins fimm. En æfingin var
frábær. Nánast eins og einkaþjálfun í tvo og hálfan tíma. Higaonna
Sensei leit aðeins við og spjallaði við okkur. Þetta er ekki besta hugmynd
sem ég hef fengið að fara á æfingu ósofinn og bara búinn að borða
eitthvað smotterí. Kláraði mig samt alveg.
24. júní
Morgungangan. Kokusai dori er aðalverslunargatan. Hliðargötur eru
gjarnan yfirbyggðar. Alls konar matarmarkaðir og næsheit. Og svo
minnsti veitingastaður sem ég hef séð, tveir réttir og átta sæti!
25. júní
Fukushu Garden. Garðurinn er til að minnast og heiðra vinasamband
systurborganna Naha á Okinawa og Fuzhou í Kína. Í gegnum aldirnar
voru mikil viðskipti mill þessara borga og hefur vinasambandi verið
komið á til að viðhalda minningunni. Til Fuzhou í Kína sóttu gömlu
karatemeistararnir mikið af sinni þekkingu.
1. júlí
Í Tsuboya hverfinu kennir margra grasa. þar eru mörg söfn og mikil
menningarstarfsemi. Eina mest áberandi er mikill leiriðnaður. Margar
búðir selja keramik, allt handunnið og mjög fallegt, göturnar fagurlega
skreyttar. Einnig eru hér mörg hugguleg lítil kaffihús og veitingastaðir.
2. júlí
Rölti á ströndina í dag. Er búinn að ætla að fara alveg frá fyrsta degi en
gangan hefur alltaf endað annars staðar. Þetta er þó nokkur spotti.
Ströndin er svo sem ekki merkileg nema vegna þess að ekki er almenni-
leg hafsýn fyrir heilmikilli brú sem liggur þvert fyrir. Reif mig úr að ofan
og sólaði mig í steikjandi hita í tæpan klukkutíma. Núna, sex tímum
síðar er ég enn rauðglóandi.
3. júlí
Monorail lestarkerfið stendur á stöplum fyrir ofan aðra umferð. Lestarnar
stoppa á ca. einum stað í hverju póstnúmeri. Einfalt að nota og ódýrt en
töluverð sjónmengun að þessu. Setur samt svip á borgina.
Aftur rétt tæplega þriggja tíma æfing í kvöld. Æfingunni lauk með
þessum orðum Higaonna Sensei: „And last! Push up! One hundred!“
(Að lokum! Armbeygjur! Hundrað sinnum!).
5. júlí
Fór út að borða í kvöld með Uehara Sensei, Kuramoto Sensei og
nokkrum félögum úr Dojoinu. Kuramoto fór með okkur á ekta Okinawan
veitingastað sem fullorðin hjón eiga og reka. Hann pantaði sashimi og
tempura og svo buðu hjónin upp á ávexti í eftirrétt. Það er óhætt að segja
að hér hafi verið um að ræða alvöru veislu. Ég hélt á tímabili að þau
ætluðu ekkert að hætta að bera í okkur mat. Þvílík snilld.
7. júlí
Jæja, þá er þessu ævintýri að ljúka. Þetta hefur ekki verið neitt annað en
stórkostlegt. Ég hef fengið að æfa undir leiðsögn Morio Higaonna sem er
lifandi goðsögn í karate. Hef eignast nýja vini og hitt fullt af fólki. Séð
ótrúlega margt nýtt og framandi og lært alveg ótrúlega margt. Okinawa
stóð undir væntingum og vel það. Takk Okinawa. Fer í flug eftir sex tíma
og við tekur tveggja sólarhringa ferðalag til Vestmannaeyja þar sem ég
hlakka til að hitta allar stelpurnar mínar.
Okinawa Soba, þjóðarrétturinn á Okinawa.
Aðalæfingasvæðið, Dojoið, séð að utan. Íburðinum ekki fyrir að fara.
Ævar ásamt karatemeistaranum Morio Higaonna Sensei.