Fréttir - Eyjafréttir - 12.08.2015, Side 11

11Eyjafréttir / Miðvikudagur 12. ágúst 2015

Fimmtán félagar úr sveitinni voru
að störfum þessa nótt. Fyrsta
verkefni sveitarinnar var að flytja
vistfólk af elliheimilinu Skálholti
niður á bryggju og koma fólkinu
um borð í báta. Er því var lokið
fórum við að flytja sjúklinga af
sjúkrahúsinu upp á flugvöll og
koma þeim um borð í flugvélar.
Þegar þessu var lokið fórum við um
bæinn og aðstoðuðum fólk er var
með sjúklinga í heimahúsum og
gamalt fólk við að komast upp á
flugvöll og um borð í flugvélar.
Þessu var lokið um kl. 09 um
morguninn. Á eftir fórum við að
hjálpa fólki að flytja búslóðir og
aðstoðuðum slökkviliðið.
Patton
Þegar sá frægi „Patton“ Sveinn
Eiríksson, slökkviliðsstjóri á
Keflavíkurflugvelli, kom til Eyja,
fór sveitin ásamt honum og fleirum
í að negla járnplötur fyrir glugga er
sneru að eldstöðvunum í húsum í
austurhluta bæjarins. Meðlimir
sveitarinnar unnu síðan við ýmis
störf, bæði fyrir björgunar- og
varnardeild Pattons, sumir unnu
með slökkviliðinu, en aðrir gegndu
ýmsum störfum hér í Eyjum meðan
gosið stóð. Meðan á starfi sveitar-
innar í gosinu stóð, týndist mikið af
útbúnaði sveitarinnar, en hún fékk
síðan útbúnaðinn bættan frá
Viðlagasjóði. Læt ég nú þessu
spjalli um gosið lokið, en sný mér
aftur að sveitarstarfinu sjálfu.

Stefnt á Mont Blanc en...
Um vorið var farið að æfa fjalla-
mennsku aftur og nú uppi á landi
sem og hér í Eyjum. Ákveðið var að
fara til útlanda í klifurferð og
stefnan sett á Mont Blanc í
Frakklandi, hæsta fjall Evrópu. Við
fórum út í ágúst, um 15 manna
hópur, og hafðist að klífa „Blank-
inn“ þó ýmsir hefðu talið þetta
algera dellu og fullyrt að félagar úr
sveitinni gætu aldrei komist upp á
þetta fjall.

Um haustið 1973 voru æfingar og
starf sveitarinnar í nokkuð föstum
skorðum, en þó bættist við nokkuð
mikil vinna við að gera við og
innrétta húsnæðið að Höfðavegi 25
er Faxasjóður hafði keypt það og
afhent skátafélaginu Faxa og
Hjálparsveit skáta til afnota.

Upp úr áramótum var stefnan sett á
aðra klifurferð erlendis og strikið
sett á Kilimanjaro í Tansaníu, hæsta
fjall Afríku. Æft var af miklum
krafti fyrir þessa ferð, og var þetta
einhver stífasta æfingaráætlun
sveitarinnar er ég man eftir. Það
tókst vel, þrír komust upp á
toppinn, en hinir upp á Gilmans-
point tæplega 250 m fyrir neðan
toppinn. Ferðin til Afríku tók
mánuð og var í alla staði hin
skemmtilegasta.
Nú var það Þumall
Um sumarið 1974 tók Ólafur Einar
Lárusson við starfi sveitarforingja,
en aðstoðarsveitarforingi varð
Eiríkur Þorsteinsson. Þetta sumar
réðist sveitin í að kaupa Bedford
slökkvibifreið af Viðlagasjóði. Var
byrjað að breyta henni um haustið
og stóð breytingarvinnan yfir langt
fram á árið 1975. Eftir þjóðhátíð
það ár var ráðist í mikla landreisu á
bílnum, farið með Ríkisskipum til
Hornafjarðar, ekið þaðan í Skafta-
fell og stefnan tekin á tindinn
Þumal sem er í jaðri Vatnajökuls,
tindur þessi var talinn ókleifur.
Gerð var tilraun til að klífa tindinn,
og tókst það þó tindurinn væri
erfiður.
Frá Skaftafelli var farið í Land-
mannalaugar eftir Fjallabaksleið,
þaðan norður Sprengisand til
Mývatns. Síðan var farið niður með
Jökulsárgljúfrum og haldið til Akur-
eyrar. Ekið var til Siglufjarðar,
þaðan gengið út í Héðinsfjörð og
verið þar við silungsveiðar í nokkra
daga. Frá Siglufirði var ekið til
Reykjavíkur. Þetta var mjög
skemmtilegt ferðalag í alla staði.
Aðstoðuðu lækna
Starfið gekk sinn vanagang, um
haustið var tekin upp sú nýbreytni
að félagar úr sveitinni dvöldu á
slysavarðstofu sjúkrahússins á
laugardagskvöldum og fram undir
sunnudagsmorgun. Þar aðstoðuðu
þeir lækna við aðgerðir á slösuðum
og fengu kennslu í hjálp í við-
lögum.

Í nóvember tók Eiríkur Þorsteinsson
við stjórn sveitarinnar vegna þess
að Ólafur E. Lárusson fór til náms í
Reykjavík. Í byrjun árs 1976 var
rætt um utanlandsferð á sumrinu,
og voru ýmsir staðir í sigtinu. Á
endanum var ákveðið að fara upp í
Alpana og stefna á Matterhorn sem
aðaltakmark.

Klifu Matterhorn
Farið var af stað í júlí á tveimur
bílum, en svo slysalega vildi til að
þeir rákust hvor á annan við Mývatn
og þar með fór ferðaáætlunin öll úr
skorðum. Áfram var þó haldið og
Matterhorn klifið í ágúst. Gerð var
tilraun til að klífa Mont Blanc, en
tókst ekki vegna veðurs. Áður en
heim var snúið var fjallið Monten-
berg í Sviss klifið.

Á aðalfundi í apríl 1976 var Bjarni
Sighvatsson kjörinn sveitarforingi í
annað sinn. Starf sveitarinnar gekk
sinn vanagang árin 1976 - 1977.
Félagar úr HSV stunduðu æfingar
hér heima og fóru einnig í auknum
mæli á fastalandið til æfinga, bæði á
vegum HSV og Landssambands
hjálparsveita skáta og með öðrum
aðildarsveitum LHS.

Árin 1978 - 1980 voru þessir
sveitarforingjar: Sigurður Ásgríms-
son, Daði Garðarsson og Eiríkur
Þorsteinsson.
Ég hef nú í fljótheitum rennt
augum yfir fyrstu 15 ár í starfi
sveitarinnar, staldrað við á einstaka
stað og sleppt mörgu. Á einn þátt,
sem sett hefur svip á starf sveitar-
innar, hef ég ekki minnst en ætla
rétt að nefna, þetta eru páskaferð-
irnar.
Göngur í sól og snjó
Frá árinu 1973 hefur verið farið um
páskana í ferðalög, oftast í
Þórsmörk. Hafa þetta verið með
skemmtilegustu ferðum sveitar-
innar. Hefur verið farið í erfiðar
göngur um Þórsmörk, stundum í
sól, stundum í kafaldssnjó eða
rigningu, en aldrei man ég til að
veður hafi heft menn í að fara út.
Þegar veður hefur verið gott hefur
verið farið á Eyjafjallajökul, en í
slæmu veðri hefur verið farið um
Mörkina sjálfa.
Efldist smátt og smátt
Ég hef verið í stjórn sveitarinnar frá
upphafi og gegnt þar flestum
stöðum og má segja að 15 ára seta í
stjórn sé helst til of langur tími. Á
þessum tíma hefur gengið á ýmsu
hjá sveitinni. Fyrst fór hún hægt af
stað, en efldist smátt og smátt. Árið
1972 tók hún svo mikið stökk fram
á við og á árunum ´73 og ´74 vil ég
meina að sveitin hafi verið með best
þjálfuðu og örugglega best útbúna
björgunarsveit Íslandinga. Í
Frakklandi ´73 var keyptur mikill
útbúnaður fyrir sveitina og félagar
úr henni keyptu einnig mikinn
persónuútbúnað. Á þessum tíma var
ekki hægt að fá slíkan útbúnað hér á
landi. Það breyttist, og nú hafa
margar sveitir keypt slíkan búnað
og sama er að segja um meðlimi
þeirra.

Sér ekki eftir tímanum
Síðan 1974 hefur starfið gengið
svona upp og niður, starfað hefur
verið af krafti en lægðir orðið á
milli. Við þessu er lítið að gera og
ég býst við að allir sem komið hafa
nálægt einhvers konar félagsstarfi
þekki þetta af eigin raun. Í þau 15
ár sem ég hef starfað, hef ég farið í
flestar ferðir sem sveitin hefur farið,
bæði hér heima og erlendis, tekið
þátt í starfi hennar eftir fremsta
megni.
Þegar ég lít yfir farinn veg sé ég
hvorki eftir þeim tíma né öðru sem
ég hef lagt fram til starfa fyrir
sveitina, öðru nær, ég held að
sveitin hafi veitt mér meira en ég
hef fyrir hana gert. Í sveitinni hefur
hefur ríkt góður andi, samheldni og
áræði þegar á hefur reynt. Á
góðum stundum hefur verið slappað
af og glaðst í góðum hóp. Einn
stóran skugga ber þó á þessar
endurminningar mínar frá starfi
sveitarinnar.
Áfall
Á æfingu í Falljökli, sem er
skriðjökull í Eyjafjallajökli, í
nóvember 1976, varð það óhapp að
fjórir félagar úr sveitinni hröpuðu í
jökulsprungu og slösuðust allir.
Kjartan Eggertsson hlaut mikið
högg og slasaðist illa á höfði þótt
hann væri með klifurhjálm. Kjartan
lést af afleiðingum þessa slyss í júlí
1977. Ég hafði starfað með
Kjartani í sveitinni í mörg ár. Hann
var alltaf tilbúinn til starfa, og
hlífði sér hvergi. Kjartan var góður
félagi og vinur og hafði það djúp
áhrif á alla meðlimi sveitarinnar að
einn sá duglegasti og áræðnasti
skyldi vera kallaður burt í blóma
lífsins.

Um leið og ég lýk þessu greinar-
korni um HSV í 15 ár, langar mig
til að þakka öllum þeim fjölmörgu
sem lagt hafa sveitinni lið og stutt
hana á margan hátt, bæði í orði og
verki,“ segir Sigurður Þórir að
endingu.
Hjálparsveit skáta Vestmanna-
eyjum sameinaðist svo Björgunar-
félagi Vestmannaeyja þann 21. mars
1992.
Æfing á Hellisheiði.
Á leiðinni á Mont Blanc. F.v. Ólafur Magnússon, Nebojsa Hadcic, Snorri
Hafsteinsson, Einar Hallgrímsson og Guðjón Pálsson.
Í Kerlingarfjöllum. F.v. Elías Jensson, Knútur Kjartansson, Matthías Marteinsson, Arngrímur Magnússon,
Sigþór Ingvarsson og Friðrik Garðarsson.