Skessuhorn - 15.03.2006, Qupperneq 22

22
^ktssuiiu^:
MIÐVIKUDAGUR 15. MARS 2006
Tjald í Skallagrímslitimum
„Eg á bara góðar minn-
ingar frá fermingardegi
mínum. Við vorum með
stóra veislu heima og
veðrið var frábært. Eg
man reyndar ekki eftir
öðru en einmuna veður-
blíðu í Borgarnesi á þess-
um árum. Eg fermdist árið
sem myntbreytingin varð
og ég held að margir sem
gáfu fermingarbörnum
pening það árið hafi ekki
vitað hvað þeir voru að
gefa mikið. Eg keypti mér
meðal annars tjald fyrir
mína fermingarpeninga.
Keypti það í Kaupfélaginu
og þurftí að bíða í nokkrar
vikur þar til réttu litirnir
kæmu því það var algjör-
lega nauðsynlegt að það
væru Skallagrímslitirnir,
gult tjald og grænn him-
inn. Tjaldið lifir enn góðu
lífi,“ segir Hólmfríður
Sveinsdóttir í Borgamesi
um fermingardaginn sinn.
„Svo fékk ég líka ný
húsgögn í herbergið og
hef notað skrifborðið þar A fermingardaginn.
úr athöfninni í kirkjunni tengjast tölvuúrum
fermingarbræðranna, en þetta ár hafi þau
tröllriðið samfélaginu. „Strákarnir ákváðu
að best væri að læra á úrin í kirkjunni þannig
að pípið í úrunum þeirra var áberandi með
tílheyrandi umvöndunaraugngotum og/eða
flissi ffá okkur stelpunum. Eins og sjá má á
myndinni var hún tekin seint um daginn.
Slöngulokkarnir em farnir að leka niður og
blómið orðið hálf laslegt. Mér var nú reynd-
ar slétt sama um það.“
til í síðustu viku þegar ég
skipti því út fyrir skrifborðið hans afa. Eins
og allar stelpur fékk ég fullt af skartgripum.
En þar sem ég var óttaleg stelpustrákur á
þessum áram þá var ég viss um að ég myndi
aldrei nota slíkt glingur og skilaði þeim
flestum. Mér er líka minnisstætt að það
þurftí að múta mér til að fermast í pilsi. Eg
gerði það gegn því að fá forláta apaskinns
reiðbuxur. Buxurnar notaði ég mjög mikið
en fór aldrei aftur í pilsið - né önnur pils -
fyrir en ég var komin yfir tvítugt.“
Hólmfríður segir sterkustu minninguna

I fyrsta sinn í kjól foreldrum
til mikillar ánægju
Guðrún S Gísladóttir á fermingardaginn árii 1983.
„Ég fermdist í Akranes-
kirkju á skírdag þann 31.
mars 1983. Fermingar-
dagurinn er eftírminnileg-
ur ekki síst vegna þess að
ég var í kjól í fyrsta sinn
frá því ég mundi fyrst eftir
mér, foreldram mínum til
mikilla ánægju," segir
Guðrún Sigríður Gísla-
dóttir forstöðumaður
Svæðisvinnumiðlunar
Vesturlands um ferming-
ardaginn sinn.
„Að lokinni athöfn í
kirkjunni var boðið til
kökuveislu á heimili okkar.
Gestirnir vora um níutíu
talsins þannig að búið var
að endurskipuleggja flest-
ar vistarverar íbúðarinnar.
Allir gátu þannig setíð við
borð og haft það notalegt.
I fermingargjöf fékk ég
margar fallegar gjafir og
má þar nefna furarúm og
hillusamstæðu sem pabbi
smíðaði og eldri sonur
minn notar í dag. Biblíu,
dúnsæng, svefnpoka,
lampa, skartgripi, skart-
gripaskrín, orðabók, af-
mælisdagabækur, peninga
og margt fleira.
Margt af því sem ég fékk í fermingargjöf
nota ég enn í dag til dæmis hring sem ég
fékk frá afasystur minni og mér þótti ffekar
henta annarri kynslóð á þeim tíma. Ég byrj-
aði að nota hann fyrir 4-5 áram síðan
(greinilega komin á aldur!) og kann vel að
meta hann.
Dagurinn var í alla staði ánægjulegur og
skemmtilegur og meira að segja veðrið var
nokkuð gott.“
HJ
Við fermdust saman
1 x • n* •
bræðui
,„A páskum árið 1963 vorum
við Siggi bróðir minn fermdir í
Fríkirkjunni í Reykjavík. Séra
Þorsteinn Bjömsson, prestur-
inn sem söng m.a Faðir vorið
inn á hljómplötu, var okkar
prestur. Ég man að okkur þótti
vænt um hann, hafði þótt það
lengi og líka þann tíma sem
hann setti okkur að læra utan
að fjölda sálma, vers og bæna-
orð. Ég held eftir á að hyggja
að það hafi einkum verið vegna
þess að hann var brosmildur,
hafði djúpa, mjúka rödd og
tónaði afar vel. Mér er það
minnisstætt að þetta vor fermdust um 150
böm hjá honum á þremur sunnudögum og
því gengu inn kirkjuna í tvöfaldri röð 50
fermingarböm hverju sinni,“ segir Guðlaug-
tn Oskarsson, skólastjóri á Kleppjámsreykj-
um aðspurður tun minningar ffá fermingu
hans.
„Við bróðir minn fermdumst sama dag
vegna þess að ári áður misstum við föður
okkar eftir langa sjúkdómslegu. Móðir okkar,
sem hafði fyrir okkur þremur systkinum að
sjá, bað okkur bræðuma að fermast saman,
þar sem við hefðum ekki efni á að halda
fermingarveislur ár eftir ár. Siggi var því tólf
ára og ég 14 ára þessa eftirminnilegu páska. I
raun þótti okkur þetta ofur eðlilegt. Við
höfðum ffam að þessu, og reyndar áffam,
sofið saman í herbergi. Attum flest er skipti
máfi saman og gengum oftast eins klæddir.“
Guðlaugur segir að fermingin, fermingar-
veislan og fermingargjafimar hafi því að
mestu verið sameiginlegt hjá þeim bræðrum.
„Eftir athöfnina í kirkjunni var haldin veisla
heima hjá okkur í litlu tveggja herbergja
íbúðinni í bæjarblokkinni við Skúlagötu.
Veislurnar urðu eiginlega tvær þennan dag
þar sem plássið var of h'tið til að allir gætu
komið samtímis. Ömmur okkar vora þó bæði
með móðurfólkinu og föðurfólkinu. Móður-
fólkið kom fyrr og margt af því með meðlæti
sem það lagði á borð með sér. Mér er það
minnisstætt að nær engin böm vora í veisl-
unni. Líka að flestar gjafir okkar vora eins,
fengjum við ekki gjöfina saman.Við fengum
t.d. hansahillu með áhengdu skrifborði sam-
an, keyptum okkur segulband saman fyrir
peninga sem við fengum. Af því að það var
ekki pláss fyrir tvö skrifborð eða þörf fyrir
tvö segulbönd í okkar sameiginlega affnark-
aða heimi og einir original Bítlar til að hlusta
á. Stofan tilheyrði mömmu og systur okkar.
Svefhpoka fengum við báðir og eitt tjald.
Þessara gjafir vora okkur dýrmætar og entust
okkur lengi. Tjaldið og pokarnir og segul-
bandið veittu ómælda gleði. Og þó er mér
samt allra minnisstæðast hvað mér þótti vænt
um fólkið okkar, þessu fólki sem hjálpaði
mömmu að koma okkur bræðranum í full-
orðinna manna tölu,“ segir Guðlaugur að
lokum. HJ
Valdi sér ævisögu verkalýðs-
foríngja í stað bókar
um landkönnuði
„Eg fermdist í Sauðár-
krókskirkju á pálmasunnu-
dag vorið 1979. Ég var í
fjölmennasta árgangi sem
fermdur hafði verið á
Króknum, en við vorum
rúmlega fimmtíu og því
þurfti að ferma okkur í
þremur hópum. Ég var í
síðasta hópnum og rétt
náði heim í veisluna áður
en fyrstu gestimir mættu.
Það sem var eftirminnileg-
ast við athöfnina var að
séra Sigfus J. Arnason, sem
fermdi okkar, var búinn að
tilkynna að hann myndi
klóra sér í hnakkanum þeg-
ar við ættum að koma upp
að altarinu. I hvert skipti
sem hann fór með hönd
nálægt höfðinu var maður
klár til að spretta á fætur,“
segir Páll S Brynjarsson,
bæjarstjóri í Borgarbyggð
um fermingardaginn sinn.
„Eins og margir aðrir
sem fermdust þetta vor þá
fékk ég sambyggt útvarp og
segulbandstæki í ferming-
argjöf. Með þessa græju var
maður fær í flestan sjó og
gat tekið upp úr Lögum unga fólksins og
Óskalögum sjúklinga. Þá fékk ég úr og tölu-
vert af bókum. Ég man ennþá undrunarsvip-
inn á afgreiðslukonunum í bókabúðinni þeg-
ar ég daginn eftir fór og skipti einhverri bók-
inni úr seríunni um landkönnuðina og fékk
A myndinni er hárprútt fermingarbamið Páll Brynjarsson ásamt ömmu
sinni Minnu Bang.
mér ævisögu Jóhönnu Egilsdóttur verkalýðs-
foringja.
Annars er fermingardagurinn bjartur og
fagur í minningunni og ég vona að þannig
verði það líka hjá þeim ungmennum sem eiga
þennan stóra dag í vændum.“ HJ