Morgunblaðið - 22.07.2019, Page 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚLÍ 2019
✝ Pálína Guð-munda Benja-
mínsdóttir fæddist
í Reykjavík 26.
desember 1971.
Hún lést á Svane-
vig líknarheimilinu
í Bandholm, Dan-
mörku, 31. október
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
28.6. 1943, og Benjamín Jós-
efsson, f. 22.3. 1936, d. 30.6.
1975. Pálína var eldri tveggja
systra, en systir hennar er Guð-
rún, f. 6.12. 1973.
Pálína giftist 15. október
2018 Thor-Bjørn Klarmark
Clemmensen, f. 19.4. 1975. For-
eldrar hans eru Bent Klarmark,
f. 1952, og Lis Mary Klarmark,
f. 1943. Barn Pálínu og Thor-
Bjørns er Davíð Klarmark
Thor-Bjørnsson, f. 18.5. 2005.
Pálína var alin upp á Pat-
reksfirði og gekk í Grunnskóla
Patreksfjarðar. Framhaldsnám
stundaði hún á Héraðsskólanum
á Laugum í Reykjadal 1987-
1989 og Fjöl-
brautaskólanum í
Garðabæ 1991-
1994. Hún lauk BA-
prófi í félagsfræði
frá Háskóla Íslands
haustið 1999. Frá
unglingsaldri vann
Pálína í fiski heima
á Patreksfirði á
sumrin. Eftir að
hún hóf búsetu á
höfuðborgar-
svæðinu, haustið 1994, vann
hún í fyrstu hin ýmsu störf en
fann síðan fjöl sína í störfum
með fötluðu fólki. Lengst af
vann hún á heimilinu að Sól-
heimum 21 í Reykjavík, meðal
annars sem deildarstjóri, en
þar vann hún þangað til hún
flutti til Danmerkur með manni
sínum og syni sumarið 2016.
Þar hafði hún nýlega hafið
störf á heimili fyrir fatlað fólk,
þegar hún veiktist að bana-
meini sínu.
Bálför var gerð í Danmörku
en aska hennar var jarðsett, 6.
júlí 2019, í kyrrþey að ósk hinn-
ar látnu.
Pálína, eða Lína eins og hún
var kölluð í fjölskyldunni, var
ekki bara systir mín, heldur líka
besta vinkona mín. Við misstum
pabba okkar mjög ungar og ól-
umst upp hjá einstæðri móður
sem kenndi okkur margt. Þegar
við vorum að alast upp á Pat-
reksfirði gerðum við allt saman.
Við vorum Lína og Rúna og vor-
um oftar en ekki nefndar í sömu
hendingu. Það gat nú alveg slest
upp á vinskapinn og við rifumst
og jafnvel slógumst og fórum í
fýlu, en fýlan var fljót að renna
af okkur. Ég man ekki eftir að
Lína hafi nokkurn tímann kvart-
að yfir því að hafa litlu systur
með hvert sem hún fór. Við lék-
um okkur saman, hvort sem það
var í dúkkó, bíló eða drullumall.
Þegar við urðum eldri fórum við
saman að hjóla eða fengum okk-
ur göngutúr um bæinn. Skóla-
árin voru ekki þau auðveldustu
fyrir Línu. Henni var mikið
strítt eins og það var kallað þá
en í dag væri það kallað einelti.
Þegar hún fór í Fjölbrautarskól-
ann í Garðabæ fór hún að
blómstra, tók þátt í félagslífinu
þar og leið vel þar. Fljótlega eft-
ir útskrift úr framhaldsskóla
flutti Lína suður til Reykjavíkur
en ég bjó áfram á Patró. Við töl-
uðum oft saman í síma og heim-
sóttum hvor aðra. Lína fór í Há-
skóla Íslands og útskrifaðist með
BA í félagsfræði og ritgerð
hennar og Lísu, vinkonu hennar
um einelti á vinnustöðum var til-
nefnd til Nýsköpunarverðlauna
forseta Íslands.
Lína hafði gaman að föndri og
kertagerð. Hún hafði líka gaman
að leiklist og tók þátt í upp-
færslum með FG, Leikfélagi
Patreksfjarðar og Halaleikhópn-
um. Hún hafði gaman af því að
matreiða og fékk áhuga á því
snemma á unglingsárunum. Hún
naut þess að gera tilraunir í eld-
húsinu og tala um það sem hún
var að elda. Hún kunni líka að
njóta þess að borða góðan mat,
þótt fyrstu árin hennar hafi hún
verið mjög lystarlaus. Um átta
árum eftir að Lína flutti suður,
kynntist hún Thor-Bjørn og þau
fóru að búa saman, fyrst í
Reykjavík og svo í Mosfellsbæ.
Skömmu eftir að hún kynntist
honum greindist hún fyrst með
krabbamein. Hún fór í aðgerð og
gekkst undir lyfjameðferð og
sigraði í það skiptið. Öllum að
óvörum varð hún svo ófrísk að
einkasyninum stuttu eftir að
meðferðinni lauk. Hann fæddist
18. maí 2005 og fékk nafnið Dav-
íð. Lína var mikið fyrir að föndra
og skrappa og bjó til ófáar
skrapp-bækur um fyrstu ár Dav-
íðs, þar sem hún límdi myndir og
alls konar dúllerí og skrifaði um
myndirnar. Hún var stolt af
hverjum framförum hans. Lína
greindist aftur með krabbamein
þegar Davíð var orðinn sex til
sjö ára og fór aftur í aðgerð og
svo á töflumeðferð.
Lína, Thor-Bjørn og Davíð
fluttu til Danmerkur sumarið
2016 og leigðu til að byrja með
hús í Nørre-Eskilstrup en
keyptu svo hús í Rønnede vorið
2018. Þau voru aðeins búin að
búa þar í nokkra mánuði þegar
hún greindist síðast með krabba-
mein og lifði aðeins í tvo mánuði
eftir greiningu. Við Maggi og
mamma fórum út til að vera hjá
henni síðustu tvær vikurnar og
það er mjög dýrmætt að hafa
getað kvatt hana og sagt „takk
fyrir allt, elsku systir“.
Elsku mamma, Thor-Bjørn og
Davíð, missir okkar er mikill en
minningin lifir.
Guðrún Benjamínsdóttir.
Himnarnir gráta með okkur,
varð mér að orði þegar við geng-
um út í haustrigninguna eftir að
hafa kvatt hana Línu okkar
hinstu kveðju, þar sem hún lést
á Svanevik líknardeild í Dan-
mörku, eftir erfiða baráttu við
illvígan sjúkdóm. Pálína Guð-
munda, eins og hún hét fullu
nafni, ólst upp á Patreksfirði
ásamt systur sinni Guðrúnu hjá
Sigríði móður þeirra. Hún var
aðeins þriggja ára þegar þær
systur misstu föður sinn eftir
langvinn veikindi. Þær mæðgur
höfðu mikinn stuðning frá móð-
urömmu sinni og -afa sem
bjuggu á Patreksfirði og var
Lína mjög tengd þeim. Lína,
eins og við kölluðum hana alltaf,
var mjög glaðvært barn og voru
þær systur einstaklega sam-
rýndar. Það var okkur alltaf til-
hlökkunarefni að fara vestur
a.m.k. einu sinni á hverju sumri
og njóta samvista með þeim
frænkum og eins að fá þær suð-
ur til okkar. Margar góðar minn-
ingar eigum við með þeim
mæðgum úr ferðalögum, tjaldú-
tilegum, sumarbústaðaferðum
og ýmsum uppátækjum sem
gaman er að rifja upp. Lína
fluttist suður er hún hóf nám í
Fjölbrautarskóla Garðabæjar og
síðar í Háskóla Íslands, þaðan
útskrifaðist hún sem félagsfræð-
ingur. Hún starfaði lengst af á
sambýli fatlaðra í Sólheimum
Reykjavík og var mjög natin í
sínu starfi. Fyrir sunnan kynnt-
ist Lína sambýlismanni sínum
Thor Björn og stofnaði með hon-
um heimili. Það var mikil ham-
ingja þegar þau komu til okkar
og tilkynntu okkur þau gleðitíð-
indi að þau ættu von á barni,
gleðitíðindi sem þó voru í skugga
nýlegrar greiningar hennar á
krabbameini. Þau eignuðust
dreng, Davíð Klarmark, hann
var þeim sem kraftaverk í veik-
indunum.
Lína var fagurkeri mikill, hún
naut þess að eyða tíma með fjöl-
skyldunni og voru þau dugleg að
ferðast um landið og njóta nátt-
úrunnar. Það var mjög gaman að
sækja þau heim, þau áttu mjög
fallegt heimili sem státaði af
ýmsum fallegum munum sem
þau höfðu safnað sér, blóm í
gluggum og ekki skemmdi það
að Lína var frábær kokkur. Hún
var óhrædd við að prófa nýjar
uppskriftir þannig að alltaf var
eitthvað nýtt og spennandi á
boðstólum. Fjölskyldan flutti bú-
ferlum til Danmerkur vorið 2016
og ríkti mikil tilhlökkun fyrir
flutningunum. Þau voru nýlega
búin að festa kaup á húsi sem
átti að vera þeirra framtíðar-
heimili þegar Lína greindist í
þriðja sinn með krabbamein, nú í
höfði. Lína barðist við þennan
illvíga sjúkdóm af miklu æðru-
leysi. Hún sigraðist tvisvar á
brjóstakrabba, en mátti lúta í
lægra haldi 31. október 2018.
Blessuð sé minning hennar.
Við vottum Davíð, Thor
Björn, Sirrý, Rúnu og Magga
okkar innilegustu samúð, megi
sá sem öllu ræður halda yfir
ykkur sinni verndarhendi.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Guðrún og Björgvin.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hver minning er dýrmæt
perla á vel við um Línu, enda
minningarnar margar og dýr-
mætar.
Það var alltaf tilhlökkun að
fara á Patró á sumrin, hitta
ömmu, og þær mæðgur, Sirrý,
Línu og Rúnu. Heimsóknirnar
voru vel planaðar með bréfa-
skrifum okkar á milli og var
margt brallað. Patró er ævin-
týrastaður og systurnar leið-
sögumenn okkar. Lína var for-
ingi hópsins, enda elst og sinnti
því hlutverki vel. Þær systur
áttu gull og gersemar, dót þeirra
alltaf sem nýtt og oft samstætt
okkar. Við áttum öll Stebba-
dúkkur og þær hluta Abba-hóps-
ins á móti okkur, sem var sam-
einaður þegar við hittumst.
Lína var mikil 80‘s kona, átti
vöfflujárn, bylgjujárn, snjóþveg-
in gallaföt og var með hár-
spreyið og vængina í hárið á
hreinu. Þær systur héldu upp á
Wham! og Duran Duran og áttu
plaköt og skran með þeim fé-
lögum. Þær voru eldri en við og
því okkar fyrirmyndir hvað tísku
varðar og var það eins og að
vinna í lottó þegar við fengum
föt og dót frá þeim. Með þeim
var farið á fyrsta sveitaballið,
sjómannadagsball, að sjálfsögðu
á Patró.
Við fjölskyldan ferðuðumst
mikið með þeim mæðgum og eig-
um frábærar minningar úr sum-
arbústöðum, þar sem farið var í
fimleikakeppnir, feluleiki og
minigolf, úr útilegum og hinum
ýmsu ferðum.
Þegar Lína flutti suður var
hún tíður gestur hjá okkur.
Reglulega voru haldin teboð,
bæði dönnuð og ódönnuð en það
fór eftir stærð bollanna hvers-
lags boðið var, þá var mikið
hlegið, leikið og fíflast. Lína var
mjög hreinskiptin og blátt
áfram. Hún sagði það sem henni
fannst, vann þig oft á sitt band
og var ekkert að skafa af hlut-
unum. Hún var góður vinur sem
stóð með sínum.
Það var ljós í myrkri þegar
Lína og Thor Bjorn tilkynntu að
hún væri ólétt að Davíð, mitt í
sinni fyrstu krabbameinsmeð-
ferð. Lína var fyrirmyndar
mamma og Davíð var gullið
hennar. Það var alltaf gaman að
koma í heimsókn til fjölskyld-
unnar, heimili þeirra skartaði
alls kyns gömlum fallegum mun-
um, blómum og fiskum, að
ógleymdri Pippi hefðarkisu.
Lína var dugleg að galdra fram
frábæra rétti og kökur og að
borða úti var partur af pró-
gramminu.
Lína var mikil hetja, hún
barðist við veikindi sín af hug-
rekki og æðruleysi og stóð Thor
Bjorn eins og klettur henni við
hlið í gegnum þau öll. Þau voru
samstíga í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur, voru dugleg að búa
sér og Davíð minningar úr ferða-
lögum og hugmyndarík er kom
að afþreyingu og uppákomum
fyrir fjölskylduna.
Það hefði verið gaman að geta
heimsótt Línu til Danmerkur, en
þangað var fjölskyldan flutt, þau
voru nýbúin að festa kaup á húsi
og búa sér þar mjög fallegt
heimili.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við Davíð, Thor Bjorn,
Sirrý, Rúnu og Magga.
Guðmundur, Linda,
Bæring, Hugrún
og fjölskyldur.
Elsku Pála vinkona mín er
komin heim. Lokakveðjustundin
er runnin upp.
Síðastliðið haust fékk ég frétt-
ir sem að mér fannst stöðvuðu
tímann. Elsku Pála vinkona mín
stóð frammi fyrir enn einu stríð-
inu við meinið sem alls staðar
virðist skjóta sér niður. Krabb-
inn var kominn aftur og nú í höf-
uðið. Um leið og ljóst var hvers
kyns væri gerðum við vinkonur
hennar ráðstafanir til að eiga
góða daga með henni þar sem
lífinu skyldi fagnað. Við
ákváðum að koma henni á óvart,
keyptum flugmiða, leigðum
dásamlega íbúð og hringdum svo
í hana af flugvellinum. Næstu
dögum var eytt í íbúðinni og
næsta nágrenni. Við töluðum um
lífið og tilveruna, tókum myndir,
vildum fanga vináttuna, hlógum,
dönsuðum, fífluðumst og grét-
um. Við fórum líka heim í nýja
húsið hennar þar sem við áttum
yndislegan dag. Og við kvöddum
hana, vitandi að líklega væri
þetta okkar síðasta stund saman.
Tæpum sjö vikum seinna sofnaði
hún svefninum langa. Í dag verð-
ur hún jarðsett.
Hún var hrædd, auðvitað, en
þvílíkur styrkur í einni konu.
Pála mín var engri lík. Bölvað
krabbameinið lét hana ekki í
friði, lagðist á hana í þrígang, en
hún lét það ekki mikið trufla sig
og barmaði sér aldrei. Svona var
þetta bara.
Líf okkar hefur verið samofið
síðast liðin 25 ár, allt frá því við
hittumst á kaffistofu Háskóla Ís-
lands á okkar fyrsta degi sem
nemar í félagsfræði. Við vorum
óaðskiljanlegar frá þeirri
stundu. Þær voru ófáar stund-
irnar þar sem við sátum sveittar
yfir lærdómi, með kaffi og
heimabakaða brauðið hennar
Pálu. Þær voru enn fleiri stund-
irnar þar sem við sátum saman
með eitthvað annað og betra í
glasi og spjölluðum og hlógum
langt fram á nóttu.
Við unnum lokaverkefnið okk-
ar saman en það var tilnefnt til
Nýsköpunarverðlauna forseta
Íslands. Margra mánaða vinnu
var fagnað og skundað á Bessa-
staði til að taka við viðurkenn-
ingu af hendi forsetans. Þetta
gat ekki verið betra.
Næstu árin fetuðum við okkur
á vinnumarkaði og í lífinu al-
mennt. Hún fór með mér í gegn-
um alls konar og ég fór með
henni í gegnum alls konar. Alls
konar af ýmsu og helling sem
engum verður sagt.
Pála keypti litlu sætu íbúðina
sína, alsæl eftir mörg ár á leigu-
markaði. Hún var rétt flutt inn
þegar hún kynntist honum Thor-
Bjørn sínum og skömmu síðar
ákvað Davíð að koma í heiminn,
kraftaverkabarnið hennar. Þá
var Pála að klára meðferð og
barðist við þyngdaraukningu
sem henni fannst fylgja meðferð-
inni. Hún var skemmtilegur
penni og hélt úti bloggi um bar-
áttu sína við krabbann og kílóin.
Lítið vissi hún, þá komin sex
mánuði á leið. Þyngdaraukningin
átti sínar eðlilegu skýringar. Það
sem átti ekki að geta orðið, það
varð.
Pála og Thor-Bjørn fluttu sig
um set og keyptu sér raðhús í
Mosfellsbænum og fyrir tveimur
árum lá leiðin til Danmerkur.
Framtíðin var þeirra.
Það er komið að leiðarlokum.
Eftir situr söknuður, góðar
minningar og þakklæti fyrir dýr-
mæta vináttu. Mikill er söknuð-
ur fjölskyldunnar; Thor-Bjørns,
Davíðs og, annarra sem þótti svo
óendanlega vænt um hana, eins
og mér.
Takk elsku vinkona.
Lísbet Einarsdóttir.
Haustið 2005 hittist hópur
kvenna í heimahúsi í Reykjavík.
Fæstar þekktumst við fyrir
þennan fund en það sem við átt-
um sameiginlegt var að vera all-
ar með ungbörn í fæðingarorlofi,
allar þrítugar eða eldri og fund-
um því félagsskap með jafnöldr-
um í sömu stöðu. Hópurinn hitt-
ist reglulega meðan á
fæðingarorlofinu stóð en eins og
verða vill tók að kvarnast úr
honum þegar við fórum að vinna
og börnin komust í daggæslu.
Ákveðinn kjarni stóð eftir og þó
fæstar okkar hefðu trúað því á
þeim tíma, þá varð þessi fundur
upphafið að áralangri vináttu.
Ein úr þessum kjarna var
elsku Pálína okkar. Hún var
mikilvægur hluti hópsins því oft
átti hún frumkvæði að því að við
hittumst. Meira að segja eftir að
hún flutti til Danmerkur átti hún
það til að ýta við okkur ef henni
fannst tími til kominn að við hin-
ar hittumst. Nokkrum sinnum
var hún þó með okkur, með hjálp
Skype-tækninnar.
Við eigum margar góðar
minningar sem koma upp í hug-
ann. Þar má nefna ógleymanlega
sumarbústaðarferð, allar jóla-
skemmtanirnar sem við héldum
nokkur ár í röð með öllum börn-
unum okkar, bæði þeim sem
sameinuðu okkur árið 2005, og
systkinum þeirra. Þá var svo
sannarlega mikið fjör; jólasvein-
ar mættu í hús, það var sungið
og dansað og jólapökkum og
nammi dreift. Að ógleymdum
öllum kvöldunum á kaffihúsum
og í heimahúsum þar sem talað
var um heima og geima.
Haustið 2016 ákváðu Pála og
fjölskyldan að breyta til og flytja
til Danmerkur. Lífið blasti við
fjölskyldunni og rétt fyrir páska
á síðasta ári festu þau kaup á fal-
legu húsi á yndislegum stað, rétt
fyrir utan Kaupmannahöfn. Hús-
ið var með stórum garði og elsk-
aði Pálína að galdra fram hina
ýmsu eplarétti úr garðinum,
sýndi okkur afraksturinn og leit-
aði eftir hugmyndum.
Örfáum mánuðum síðar eða
seint í ágúst á síðasta ári fengum
við þær fréttir að enn einu sinni
hefði hún greinst með krabba-
mein. Pálína var ekki þekkt fyrir
að barma sér. Hún hafði tvisvar
áður greinst með krabbamein
sem hún tókst á við og sigraði.
Við vorum því bjartsýnar á að
hún myndi vinna sigur á þessu
eins og hún hafði gert í hin tvö
skiptin.
Í byrjun september fengum
við þær fréttir að meinið væri ill-
viðráðanlegt og nú tæki við stíf
og erfið meðferð. Á þeim tíma-
punkti, viku áður en hún átti að
hefja meðferð, áttu þrjár vinkon-
ur úr hópnum heimangengt og
drifu sig út í heimsókn til henn-
ar. Við áttum saman yndislega
daga í Kaupmannahöfn í dásam-
legu veðri þar sem við borðuðum
góðan mat, röltum um höfnina
og nutum samverunnar. Síðasta
daginn fórum við heim til Pálínu
þar sem Thor-Björn og Davíð
tóku á móti okkur með freyði-
víni, súkkulaði og dönskum dög-
urði með öllu tilheyrandi. Þar
nutum við dagsins með Pálínu og
þeim feðgum, röltum um fallega
garðinn þeirra, borðuðum epli af
eplatrénu og röltum um hverfið.
Þessi ferð verður okkur ógleym-
anleg. Einungis rúmlega sjö vik-
um síðar kvaddi elsku Pálína.
Stórt skarð hefur verið höggv-
ið í vinkvennahópinn en Pálína
lifir áfram í hugum okkar og
hjörtum.
Við sendum Davíð, Thor
Birni, móður, systur og öðrum
ástvinum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Anna Kapitola
Engilbertsdóttir,
Elínrós Erlingsdóttir,
Kristín Helgadóttir,
Sesselja Anna Ólafsdóttir,
Sigríður Elfa Þorgilsdóttir,
Steinunn Bára
Þorgilsdóttir.
Pálína Guðmunda
Benjamínsdóttir
Það er með mikl-
um söknuði sem við
kveðjum afa í hið
hinsta sinn. Minn-
ingar um afa eru margar og góð-
ar. Aðeins eru örfáar vikur síðan
við stórfjölskyldan ferðuðumst
saman til Króatíu og nutum sam-
veru hvert annars. Það var dýr-
mætur tími sem mun ávallt lifa
sterkt í minningunni. Óteljandi
voru boðin á Móaflötinni en jóla-
boðin standa þó upp úr þar sem
afi og amma buðu upp á dýrindis
kalkún og meðlæti.
Afi var frábær fyrirmynd og sá
sem við yngri kynslóðirnar gát-
um litið upp til. Hann var gæddur
einstökum persónutöfrum og fé-
Einar Geir
Þorsteinsson
✝ Einar GeirÞorsteinsson
fæddist 7. ágúst
1930. Hann lést 27.
júní 2019.
Útför Einars
Geirs fór fram 9.
júlí 2019.
lagslyndi. Ávallt var
hann kátur, naut
stundarinnar og
þakklátur fyrir sitt.
Á mannamótum var
hann hrókur alls
fagnaðar og sló oft-
ar en ekki út yngri
kynslóðirnar í fjöri.
Þá minnist ég þess
hversu glæsilega og
vel hann var alltaf
til fara, oftar en ekki
í fallegri skyrtu með mjótt fallegt
bindi og hvítan vasaklút í jakkan-
um. Afi var einnig með eindæm-
um barngóður og veitti okkur
barnabörnunum athygli, hlýju og
ást eins og honum var einum lag-
ið. Mér er þó efst í huga hjóna-
band afa og ömmu og sú ást, virð-
ing og hlýja sem þau sýndu hvort
öðru, það er okkur hinum til eft-
irbreytni.
Þín verður sárt saknað. Þú
sýndir mér veginn að betri
manni. Hvíl í friði, kæri afi.
Davíð Stefánsson.