Morgunblaðið - Sunnudagur - 07.07.2019, Side 10

VIÐTAL
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7.7. 2019
U
m áramótin 1994 lagði félags-
fræðingurinn Elín Þorgeirs-
dóttir af stað með nokkrum vin-
konum í Bása í Þórsmörk í
ævintýraferð. Þar var hópur
fólks samankominn til að fagna nýju ári undir
stjörnubjörtum norðurljósahimni fjarri ys og
þys borgarinnar. Sama hugmynd hafði kviknað
hjá smiðnum Borgari Þorsteinssyni sem var þar
mættur ásamt vinum. Á kvöldvöku kviknaði ást-
in og það varð ekki aftur snúið. Eftir ferðina
góðu fór Borgar að venja komur sínar til Elínar
og síðan er liðinn næstum aldarfjórðungur.
Þegar þau kynntust átti Elín einn sex ára son
og síðar bættust tveir drengir í hópinn.
Fjölskyldan hefur ekki farið troðnar slóðir og
hefur búið bæði í hippakommúnu í danskri sveit
og á gresjum Keníu innan um villt dýr. Yfir
rjúkandi heitu kaffi og nýbökuðu brauðinu
hennar Elínar setjumst við niður í eldhúsinu í
fallega gamla húsinu þeirra í Hafnarfirði til þess
að ræða um þessa óvenjulegu leið sem þau hafa
valið sér í lífinu. Vegferð þeirra er stútfull af
ævintýrum og þau eru bara rétt að byrja.
Á leið í sitt hvora áttina
Þau rifja upp helgina örlagaríku. „Ég sá þennan
sterklega og duglega mann,“ segir Elín í grín-
tón en bætir við að eitthvað í fari Borgars hafi
heillað hana.
Borgar segist strax hafa fallið fyrir glaðleik-
anum hennar Elínar. „Hún var svo brosmild og
glaðleg og það heillaði mig mikið,“ segir hann.
Síðan eru liðin 24 ár og það hefur ýmislegt
verið brallað, eins og Elín orðar það.
Það er vægt til orða tekið.
„Á þessum tíma var ég á leiðinni með elsta
son minn Þorgeir til Danmerkur og Borgar var
á leið í langferð til Afríku. Þetta var um hálfu ári
eftir að við kynntumst; við vorum þá að fara í
sitt hvora áttina,“ segir Elín sem segist hafa
viljað prófa að búa erlendis með son sinn. „Ég
var í góðri vinnu hér heima en var búin að finna
íbúð í Kaupmannahöfn og hugðist finna mér
einhverja vinnu. Ég gerði ekki ráð fyrir að ást-
in myndi banka upp á. Og Borgar var á leiðinni
til Afríku til að vera þar í hálft ár,“ segir hún.
„Þá hafði ég farið tvisvar áður til Afríku
með bakpoka í mjög „röff og töff“ ferðir. Í
þessari ferð fór ég með bróður mínum og vin-
konu og fórum við í bakpokaferðalag frá Höfða-
borg til Nairobí. Ferðin tók þrjá mánuði en upp-
haflega ætluðum við að halda áfram alveg
norður til Kaíró en við vorum gjörsamlega kom-
in með nóg af svona ferðamáta og harkinu og
vorum að fara að kála hvert öðru. Þannig að við
slaufuðum ferðinni og þá lá beinast við að koma
við í Danmörku á leiðinni heim til Íslands. Ég
stoppaði þar og níu mánuðum seinna fæddist
Máni,“ segir hann og þau skellihlæja.
„Þar með var hann kyrrsettur,“ segir Elín og
brosir.
Í hippakommúnu í danskri sveit
Í fyrstu bjuggu hjónaleysin í Kaupmannahöfn
en fluttu síðar út í danska sveit.
„Við höfðum kynnst amerískum kvikmynda-
gerðarmanni sem vissi um gamlan niðurníddan
bóndabæ á Norður-Sjálandi. Við tókum lest
þangað og hjóluðum restina af leiðinni og fund-
um þennan gamla bóndabæ. Ég sagði við Borg-
ar að mig langaði svakalega mikið að búa þarna,
jafnvel þótt við þyrftum að búa þarna í tjaldi,
því bóndabærinn var í svo mikilli niðurníðslu,“
segir hún og brosir.
„Ég held að hormónarnir hafi verið að tala
þarna; hún var ólétt og henni fannst þetta svo
rómantískt. En ég sá framundan eintóma vinnu;
þak sem lak og músagang. En þetta er eftir á að
hyggja einn skemmtilegasti tími í mínu lífi, að
búa á bóndabæ með stráþaki í skógarjaðri. Það
var allt í órækt þarna en eftir að hafa snyrt til
komu í ljós eplatré, kirsuberjatré og plómutré,“
segir Borgar.
„Við bjuggum í jaðrinum á einum stærsta
laufskógi Danmerkur, Gribskov. Þarna var
stöðuvatn og dádýr gengu þar um,“ segir hún.
„Í fyrstu bjuggum við þarna ásamt Paul hin-
um ameríska en svo spurðist út að við værum
þarna og það bættust nokkrir listamenn við í
þessa kommúnu,“ segir Elín.
„Þetta var ekki fyrir alla að búa þarna. Í byrj-
un var ekki heitt vatn en við bjuggum til okkar
rými og allir voru með sína kamínu. Við kynnt-
umst fullt af skemmtilegu fólki og þarna voru
alls konar listauppákomur. Það var stundum
spilað á gítar og trommur og þótt við hefðum
ekki tileinkað okkur þennan lífsstíl áfram þá
fékk maður svo margar góðar hugmyndir
þarna,“ segir Borgar.
„Þá hafði maður ekki heyrt um svett en við
byggðum alvöru svett og það kom einhver
shaman að blessa það. Við gerðum svo margt
skemmtilegt þarna og oft var eldað saman úti í
garði. Þetta var frjór og frumlegur tími,“ segir
Elín.
Á einhverju þurfti litla fjölskyldan að lifa og
fengu þau sér bæði vinnu. Elín vann á deild fyr-
ir geðfatlaða eldri borgara og segist hafa lært
þar að elda danskan mat. Borgar fékk vinnu við
smíðar og Þorgeir fór í sveitaskóla sem var við
hliðina á bóndabænum. Lífið gekk sinn vana-
gang og stuttu síðar fæddist sonurinn Máni á
spítalanum í Hilleröd.
„Þá hófst nýr kafli í lífi okkar því mæðraorf-
lofið var nýtt í að keyra til Afríku,“ segir Borg-
ar.
Á Land Rover til Afríku
Þegar eldri sonurinn var níu ára og sá yngri níu
mánaða lagði fjölskyldan af stað á eldgömlum
Land Rover sem leið lá til Afríku.
„Þessi hugmynd hafði kviknað löngu fyrr en
ég ætlaði upphaflega að fara í svona ferð með
bróður mínum. En svo þegar Elín og drengirnir
voru komin inn í myndina þurfti að plana þetta
töluvert öðruvísi,“ segir hann.
„Við fórum á Land Rover sem var úr ís-
lenskri sveit með mosa í gluggunum,“ segir
Borgar og útskýrir að bíllinn hafi verið fluttur
til Danmerkur. Aftan í hann var tengd kerra full
af vistum og bleium.
Gastu alveg treyst því að þessi bíll myndi
koma ykkur til Afríku?
„Nei. Þetta er Land Rover, þú treystir engu
með hann,“ segir hann og hlær.
Þau treystu á guð og lukkuna og lögðu af stað
einn fallegan apríldag árið 1997. Planið var að
vera á ferðalagi í þrjá til fjóra mánuði.
„Við keyrðum í gegnum Austur-Evrópu og
það fannst mér mjög spennandi; að fara ekki
hefðbundna leið í gegnum Vestur-Evrópu. Við
tókum ferjuna yfir til Póllands og þaðan keyrð-
um við í gegnum Úkraínu, Búlgaríu og Rúmeníu
sem var alveg sérlega heillandi. Þaðan lá leiðin
til Tyrklands, Sýrlands og Jórdaníu og svo end-
uðum við í Kaíró en við komust ekki lengra með
bílinn því það var lokað í Súdan,“ segir Elín.
„Við hefðum mögulega getað mútað ein-
hverjum til að komast þar í gegn en það voru
átök í Súdan og við vorum með ung börn. Fólki
fannst það nógu glæfralegt að fara í þessa ferð
yfirhöfuð,“ segir Borgar sem nefnir að þau hafi
verið mjög skipulögð í ferðinni og alltaf með-
vituð um hvar spítala væri að finna ef eitthvað
kæmi upp á.
„Svo var komið við á öllum pósthúsum sem
við fundum á leiðinni til að senda fax heim til að
láta vita af okkur,“ segir Elín.
Mýsnar hlupu um gólfið
Fjölskyldan dvaldi á tjaldstæði í Kaíró og voru
þau strand þar. Ákveðið var þá að bíllinn yrði
sendur með skipi frá Alexandríu til Mombasa í
Keníu um Rauðahafið. Borgar og bróðir hans
Elín og Borgar eru með annan fótinn í
Hrífunesi og hinn í Afríku en eiga
heimili í Hafnarfirði. Þau hafa nú fest
kaup á landi í Keníu og dreymir um
eiga þar griðastað í framtíðinni.
Morgunblaðið/Ásdís
Að lifa drauminn
Elín Þorgeirsdóttir og Borgar Þorsteinsson eru ekkert venjulegt par. Líf þeirra hefur einkennst af ævintýramennsku sem
leitt hefur þau víða um heim, allt frá hippakommúnu í Danmörku til slétta Afríku. Í dag reka þau gistiheimili í Hrífunesi
en það má með sanni segja að hjartað slái í Keníu þar sem hafa þau verið með annan fótinn síðasta aldarfjórðunginn.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’Ég varð bara að bíða ein meðtvö börn á þessu ógeðslegatjaldstæði sem var við hliðina áræsi og það var 40 stiga hiti.