Smári - 01.02.1929, Blaðsíða 7

S M Á R I
7
ið sitt með sjer inn í þá tilveru, sem
við tæki eftir dauðann ? Þurfti hann
annað en að láta setja það með sjer
í kistuna? Deyjandi kallaði hann sonu
sína til sín og sagði við þá: „Jeg
finn nú að skamt er eftir æfi minnar.
Veitið mjer nú hina síðustu bón“. —
„Já, því lofum við“, sögðu synir hans
einum rórni. „Þið verðið að sverja
það“, sagði ríki maðurinn. Og syn-
irnir sóru dýran eið. „Fyllið þið lík-
kistuna mína af gullpeningum um leið
og þið leggið mig í hana. Jeg ætla
að hafa gullið mitt með mjer inn í
eiiífðina".
Og ríki maðurinn dó og var graf-
inn, og gullið með honum, eins og
hann hafði lagt fyrir.
En eftir dauðann vaknaði sál hans
á ný í æðri veröld, og hún gleymdi
ekki að taka nokkra gullpeninga með
sjer. Hún reikaði lengi, lengi um
blómskrýdd lönd; hún sá unaðsfagr-
ar verur, heyrði guðdómlegan söng.
En ekkert af þessu snart sál hins j
ríka manns. Það var henni algjörlega
fjarskylt. Hún hafði aldrei opnað sig
fyrir fegurð og Ijósi. Gullið varhenni
alt. Og hún hjelt áfram lengi, lengi,
Loks sá hún stórt þorp álengdar og
heyrði þaðan hávaða og vagnaskrölt.
Hamingjunni sje lof, loksins kæmist
hún þó til almennilegra manna. Og
gleði hennar jókst, er hún kom niður
í þorpið og sá þar verslanir og skrif-
stofur og veitingahús, alveg eins og
á jörðunni. En nú var sál ríka manns-
ins orðin verulega svöng, af allri
þessari löngu ferð, og því gekk hún
inn í næsta veitingahús. Þarvoruljúf-
fengustu krásir á hverju borði. Ætli
hjer hljóti ekki alt að vera óguðlega
dýrt, hugsaði sál ríka mannsins og j
kallaði á jajóninn. „Hvað kostar nú ‘
máltíðin hjá ykkur hjerna megin?"
spurði hún þjóninn. „5 aura“, svar-
aði hann. „Hier eru dálaglegir heimsk-
ingjar“, hugsaði sál ríka mannsins,
en hún sagði það ekki. Ljómandi af
fögnuði tók hún upp glófagran gull-
dal, rjetti hann þjóninum og sagði:
„Gjörið svo vel að skit'ta þessu og
látið mig svo fá verulega góða mál-
tíð“. En þjónninn hiisti höfuðið og
sagði: „Þenna pening get jeg ekki
tekið; hjer er aklrei skift peningum“.
Og þar dugðu engar bænir. Sál ríka
mannsins varð að fara svöng út aftur.
Hjer gat hún engan mat fengið fyrir
gullið sitt. — Nóttina eftir birtist ríki
maðurinn sonum sínum í draumi.
Hann var mjög hnugginn. „Synir
mínir“, sagð! hann, „gullið er mjer
ónýtt. Skiftið um og íyllið kistuna
mína af eintómum fimmeyringum11.
Og synirnir gjörðu eins og fyrir þá
hafði verið lagt í draumnum. Þeir
fyltu líkkistu föður síns af fimmeyr-
ingum. — Enn á ný t'ór sál ríka
mannsins inn á veitingahúsið. Nú var
hún glöð í bragði og örugg, þrátt
fyrir suit og þreytu. Nú skyldi sjer-
vitringurinn, sem ekki vildi gullið, fá
fimmeyringinn. Og ríki maðurinn hitti
aftur sama þjóninn, pantaði dýrindis
rjetti og krásir og lagði hróðugur
koparpeninginn í lófa hans. En hvað
var þetta? Enn á ný hristi þjónninn
höfuðið og vildi ekki taka við fimm-
eyring hins ríka manns. „Það eru
ekki svona fimmeyringar, sem við
tökum gilda“, sagði hann. „í æðri
veröld guðs liafa þeir peningar einir
gildi, sem gefnir hafa verið öðrum,
sem notaðir hafa verið á jörðunni í
þjónustu sannleikans og kærleikans".
Og sál ríka inannsins varð hnugg-
in og niðurlút, því hvernig sem hún