Hlynur - 15.03.1969, Síða 7

Franklín-virki séð úr lofti.
tilraunuim sínum til að bæta
ha'g sinn á næstu árum á undan,
greindu frá árangrinum til þess
tima og fóru fram á aukna að-
stoð hins opinbera til þess að
efla 'atvinnulífið í þorpinu og
Sera það fjölbreyttara. Þeir
fcentu á það, að takmarkið væri
ekki aðeins að bæta efnahag
fólksins, heldur ekki síður að
bseta fóikið sjálfit og breyta
hugsunarhætti þess. Og þetta
var að takast, að því er þeir
sögðu. „Fólkið hérna er farið að
taka störf sín mun alvarlegar en
fyrr“ sögðu þeir. „Það leggur
sig fram við að vanda verk sín,
°g því er að lærast hvaða vandi
iylgir því að takast ábyrgð á
herðar og það er að 'kynnast
ánægjunni sem fylgir því að
leysa störf sín vel af hendi.“
Pjármálin eða réttara sagt
skortur á f j ármagni reyndisi; enn
sem fyrr 'erfiðasta vandamálið.
Og eftir því sem fram í sótti
varð félagsmönnunum stöðugt
ijósari þörfin á því að ráða sér-
stakan kaupféiagsstjóra. í því
efni varð peningaskorturinn enn
hindrun, því að hvort heldur
sem ráðinn yrði utanaðkomandi
maður í starfið eða einhver úr
þorpinu yrði gerður út af örk-
inni til að afia sér nægilegrar
reynslu og þekkingar til að geta
gegnt sitarfinu, þá kostaði það
chjákvæmilega meiri peninga en
félagið hafði yfir að ráða.
Þetta var einmitt aðalefni
bréfsins, sem þeir sendu ríkis-
stjóra sínum árið 1964, og í kjöl-
far þess og frekari tilmæla
fylgdi það svo, að yfirvöldin létu
til leiðast að veita félaginu mán-
aðarlegan styrk, sem næmi laun-
um kaupfélagsstjóra. Þetta var
Indíánunum mikilvæg aðstoð,
seim nýttisí þó ekki eins vtel og
skyldi, því aið fyrsti kaupfélags-
stjórinn var ekki nema tvo mán-
uði í stiarfi, en eftir hann var
ráðinn ungur Indiáni, sem hafði
aflað sér nokkurrar menntunar,
°g gegndi hann starfinu í tvö ár.
Þe'gar hann fór, reyndis't nokkr-
um erfiðleikum bundið að fá
mann í hans stað, og varð þá úr,
að faðir Fumoleau, sem svo oft
'Og lengi hafði reynzt félaginu
hollur ráðunautur, hljóp í skarð-
ið um tíma eða -þar til loksins
tókSt að fá nýjan mann.
En þó að framgangur félags-
ins hafi ekki að öllu leyti verið
sem bezt skyldi, hefur þó verið
um ótvíræðan framgang að
ræða. Árið 1966 seldi það þann-
ig vörur fyrir 34.168 dollara, og
af þeirri upphæð seldust hand-
unnar framleiðsluvörur Indíán-
anna sjálfra fyrir 15.749 dollara.
Rekstursafgangurinn það ár
nam 2.738 dollurum, og haldið
haifði verið inn á ýmsar nýjar
brautir, svo sem sölu á eldiviði,
auk þess ®em hafin hafði verið
saia á nauðsynjavörum fyrir fé-
lagsmenn, og síðasta nýjungin í
starfi félagsins er sú, að það er
farið að leigja út tjaldsvæði og
sumarhús í smáum stíl, ásamt
því s'em það annast fyrirgreiðslu
fyrir sumarleyfisfólk.
Það væri að sjálfsögðu fjar-
stæða að halda því fram, að
stofnun kaupfélagsins ein út af
fyrir sig hafi fært Indíánunum
alla þessa framför, enda eiga
þeir enn mikið ólært og ógert,
áður en lífskjör þeirra mega
kallast viðunandi miðað við nú-
tímakröfur. En Kaupfélagið
Stóri Björninn hefur þegar
kennt Indíánunum það, að að-
eins með því að standa saman
sem einn maður og vera sam-
taka og 'einhuga um að bæta
kjör sín geta þeir vænzt árang-
urs, og haldi áfram sem hingað
til, þá eru þeir siannfærðir um,
að tekki muni líða á löngu þar
til allir þeir erfiðleikar sem nú
er við að glíma tilheyri liðnum
tíma.
Endursagt úr Review of
International Cooperation.
hlynur 7