Feykir - 22.03.2017, Síða 4

leiklistinni að vera húsamálari.
En einhvern veginn, eftir að
meistarinn minn í bakaraiðninni
hætti rekstri bakarís þá gleymd-
ist bakarinn, ég bara kann það
ekkert lengur, hef ekki komið
inn í bakarí til að vinna þar
síðan 1985-6.
Seinni árin hefur það svo
verið þannig að það er minni
þörf fyrir eldri leikara á sviðið,
þá eru leikhúsin kannski með
eldri leikara á föstum samningi
sem þeir þurfa að nota, þannig
að eftir að ég var orðinn svona
45-50 ára hætti ég að fá tilboð
um að koma sem lausráðinn inn
í stóru leikhúsin. Ég hef ekkert
leikið í tíu ár á stóru sviði.“
Tsjekhov
í uppáhaldi
Eru einhver sérstök verkefni
sem þú hefur fengist við sem
eru minnisstæðari en önnur?
„Já, já, það eru alltaf einhver
verk sem sitja fastar í minninu.
Þar má nefna verkin eftir Anton
Tsjekhov sem ég hef leikið í,
Kirsuberjagarðurinn hjá leik-
húsi Frú Emilíu 1994 og Þrjár
systur hjá Leikfélagi Akureyrar
1982, þetta eru þau verk sem
mér þykir vænst um og var
skemmtilegast að leika vegna
þess að Tsjekhov fer svo vítt og
breitt í tilfinningalíf leikarans.
Að lesa verkin hans í fyrsta sinn
er ekkert skemmtilegt en svo
þegar maður les þau aftur og fer
að kynnast þeim þá er þetta eitt
besta leikskáld sem verið hefur
uppi þó það skyggi náttúrulega
ekkert á Shakespeare. Tsjekhov
var Rússi og dó 1904, þetta eru
sem sagt mjög gömul verk en
eru sígild og alltaf í leikhúsunum
öðru hvoru. Þetta eru yfirleitt
mjög skemmtileg hlutverk og
sterkar sögur sem hann segir,
kómík i bland við mikið drama
oft á tíðum, þannig að það hefur
verið mjög gaman að leika það.“
Þröstur segir að hvað leik-
stjórnarhliðina snerti hafi það
verið nokkuð misjafnt eftir
leikhópum hvað þeir séu
skemmtilegir og sterkir. „Ég
verð nú að segja það að hér í
Skagafirðinum er ég náttúrulega
búinn að setja upp sjö sýningar
hjá Leikfélagi Sauðárkróks síðan
2002 og svo er ég nú í þriðja
skiptið hér á Hofsósi. Það má
kannski segja að þegar maður er
farinn að kunna svo vel við sig
og kynnast hópunum að það er
eins og að koma heim. Þá veit
maður nákvæmlega hvað
maður getur boðið leikhópnum
og hver passar best á hvern stað
og svona. Þær sýningar sem ég
„Ég er fæddur og uppalinn í
Bolungarvík árið 1952. Þar ólst
ég upp til níu ára aldurs en flutti
þá til Kópavogs í eitt ár og svo
Reykjavíkur þar sem ég gekk í
grunnsskóla. Fjölskyldan bjó í
Húnavatnssýslum í tvö og hálft
ár á árunum 1966-69, þar af á
Reykjaskóla einn vetur. Þá var
ég að vinna með föður mínum í
málningarvinnu. Hann var
málari og rak sitt fyrirtæki út
um allt land, mest í Húnavatns-
sýslunum á árunum 1960-70,
þess vegna fluttu þau tíma-
bundið þarna norður til þess að
mamma gæti verið með barna-
skarann nær karlinum.
Ég fór svo bara að heiman 16
VIÐTAL
Fríða Eyjólfsdóttir
ára og fór að vinna í bakaríi og
líkaði alveg ljómandi vel. Það
hét Njarðarbakarí og var á horni
Nönnugötu og Njarðargötu. Þar
var ég í fjögur ár, skrifaði undir
samning og tók mitt sveinspróf,
þá rétt ríflega tvítugur.
Ég vildi nú gera eitthvað
annað, leiklistin kallaði, og fór á
námskeið. Það voru leikhúsin
tvö, Leikfélag Reykjavíkur, sem
Vigdís Finnbogadóttir var í
forsvari fyrir, og Þjóðleikhúsið,
sem Sveinn Einarsson stýrði,
sem tóku sig til og settu á stofn
námskeið til þess að þrýsta á
ríkið að samþykkja frumvarp
sem þá var búið að liggja fyrir
þingi um stofnun Leiklistarskóla
Íslands. Þetta stóð í þrjá mánuði
og þar fékk ég leikhúsbakterí-
una endanlega. Um haustið
1974 fer ég svo inn á fyrsta ár hjá
Leiklistarskóla SÁL, Samtaka
áhugafólks um leiklistarnám,
þau höfðu einnig rekið skóla í
tvo vetur þar sem þau fengu til
sín góða kennara og var það
einnig gert til að þrýsta á um
stofnun Leiklistarskólans. Hann
var svo stofnaður 1975 og ég
komst inn í þann skóla, í annan
bekk. Þar var ég í þrjá vetur og
útskrifaðiðst 1978.“
Og hvert lá leiðin svo?
„Nú svo var það bara þessi
brösótta leið að fá eitthvað að
gera í þessu fagi. Ég hef nú verið
þrjóskari en andskotinn með
það að ég hef haft þetta sem
aðalstarf, má segja, í nær 40 ár
en aldrei verið fastráðinn. Ég hef
verið duglegur að fara út á land
að vinna með áhugaleikfélögum,
Leikfélagið á Hofsósi leggur nú lokahönd á æfingar á leikritinu Maður í
mislitum sokkum eftir Arnmund Backman. Með leikhópnum starfar leikstjóri
sem er vel kunnur í þessum landshluta, hann hefur sett upp ófá verk með
leikfélögunum á Hvammstanga, Sauðárkróki og á Hofsósi auk þess að hafa
málað marga veggina vítt og breitt um Húnavatnssýslurnar. Blaðamaður
bankaði upp á hjá Þresti Guðbjartssyni þar sem hann hefur nú aðsetur við
hringtorgið á Kárastígnum á Hofsósi. Að sjálfsögðu var Þröstur fyrst spurður
hinnar sígildu spurningar, hver maðurinn væri.
Þröstur Guðbjartsson leikstýrir á Hofsósi
Hefur sett upp tæpar
80 sýningar
bæði sem kennari og leikstjóri,
alveg frá 1980, og er búinn að
setja upp tæplega 80 sýningar
með félögum hingað og þangað
um allt land. Svo hef ég verið hjá
báðum stóru leikhúsunum, í
Borgarleikhúsinu og aðeins í
Þjóðleikhúsinu, Alþýðuleikhús-
inu sáluga og svo fjöldanum
öllum af frjálsum leikhópum
sem leikarar taka sig saman um
að stofna til að fá eitthvað að
gera. Þá er sjálfboðaliðastarfið
oft ansi sterkt, maður fær bara
einhver málamyndalaun. Þess
vegna má segja að ég hafi verið
heppinn fyrstu árin að hafa
sveinspróf í bakaraiðn svo ég fór
og vann svolítið í bakaríi inn á
milli en alltaf var ég með
pensilinn á lofti, það var nú
arflegðin frá föður mínum. Svo
spurðist það inn í leikarastéttina
að ég væri nú bara handlaginn
málari og einhvern veginn
þróaðist það nú þannig að ég var
orðinn eins konar hirðmálari
leikarastéttarinnar. Það er fjöld-
inn allur af leikurum sem ég hef
málað fyrir og þeir hafa svo bent
á mig inn í kunningjahóp sinn
og fjölskyldur svo ég hef haft
alveg fulla vinnu við það með
Þröstur undirbýr leikæfingu. MYND: FE
4 12/2017