Feykir - 14.06.2017, Blaðsíða 6

arfélagsins en Björk var konan
hans. Þá upphófust kynni við
fólk sem hefur markað leið
mína síðan, m.a. Sigrúnu og
Sverri sem ég var hjá alla tíð. Ég
kallaði þau fósturforeldrana á
Suðurgötu 18b.“ Þórhallur
segir að þar hafi oft verið glatt á
hjalla og skemmtilegir hlutir
gerðir með góðu fólki. Það voru
oft skemmtilegar stundir og
mikið hlegið og haft gaman.
Líf eftir þetta líf
Aðspurður um hvort miðils-
fundir séu alltaf jafn vinsælir
segir hann að það sé eins og
einhverjar umbreytingar séu í
þessum málum núna og minni
eftirspurn. Stöðunum hefur
fækkað á landsbyggðinni þar
sem áður var fundað. En hann
segist alltaf vera kominn heim
þegar hann er kominn í Skaga-
fjörðinn. „Skagfirðingar hafa
alltaf verið forvitnir einstakl-
ingar og margar skemmtilegar
persónur til, eins og Dúddi á
Skörðugili. Fólk heldur áfram
þó það sé farið og hafi kvatt.
Þeir halda áfram að skammast í
sveitungum sínum og ættingj-
um þó að þeir séu farnir. Það er
ekkert látið af því,“ segir Þór-
hallur og brosir breitt. „Talandi
um Dúdda þá sér maður að
hann er að vinna sín verk og
skipta sér af og hjálpa. Það
virðist vera þörf fyrir þessa
menn að halda áfram, eins og
t.d. Einar á Einarsstöðum og sr.
Sigurð Hauk Guðjónsson. Það
er alltaf verið að láta vita af sér.“
Þórhallur segir að hlutverk
miðils sé að sanna að það sé líf
eftir þetta líf. Sýna fram á að
einhver sé í kringum mann og
koma með skilaboð um eitt og
annað. Hann minnist skemmti-
legra funda sem sem voru
haldnir í Safnahúsinu á Sauðár-
króki á árum áður en þá fjöl-
mennti fólk alls staðar að úr
héraðinu. „Ég var einmitt að
hugsa um það á leiðinni hingað
og horfði að Safnahúsinu hvað
það var gaman. Alltaf komu
Hofsósbúar seinastir á fundina
og við biðum alltaf í fimm til tíu
mínútur til að hægt væri að
byrja,“ segir Þórhallur og hlær
dátt og bætir við að það hafi nú
bara verið gaman.
Þessi örfíni
þráður
Eins og það sé ekki nóg að hafa
lifandi fólk í kring um sig
ímyndar maður sér að það geti
verið truflandi að framliðnir
séu líka að þvælast í kringum
mann. Þórhallur segir að það
Þórhallur er Reykvíkingur í
húð og hár, uppalinn í Laugar-
nes- og Vogahverfinu. Hann
hefur búið mestan hluta ævinn-
ar í borginni en í nokkur ár bjó
hann á Akureyri. Fyrir fjórum
árum snéri hann aftur á æsku-
stöðvarnar þar sem hann býr
nú. Eins og kom fram í inngangi
kemur Þórhallur reglulega í
Skagafjörðinn, tvisvar til þrisv-
ar á ári, og segist hann hafa
kynnst Skagfirðingum mjög vel
á allan hátt. Móðurættina rek-
ur hann í Svarfaðardalinn en
föðurættin er úr Þingeyjarsýslu
og eitthvað suður með sjó, eins
og hann orðar það. Hann segir
VIÐTAL
Páll Friðriksson
meiri tengingar vera við móður-
ættina og Svarfaðardalinn.
Það er nokkur vandi að
spyrja um hluti sem maður
skilur ekki og kannski sérstak-
lega um þann hæfileika að ná
sambandi við látið fólk. Að-
spurður um hvenær hann hafi
fyrst orðið var við að hafa
fengið þessa hæfileika segir
Þórhallur það hafa verið með-
fætt. „Móðuramma mín, Snjó-
laug Jóhannesdóttir frá Skálda-
læk, vissi að drengurinn væri
eitthvað öðruvísi og maður var
vissulega öðruvísi en aðrir
krakkar. Ég var skapmikill,
kraftmikill og ég heyrði mikið.
Heyrði raddir og ég hélt á
tímabili að ég væri nú bara
ruglaður. En það var eins og ég
ætti bara að vera rólegur og
standa mína plikt. En þegar ég
fór að sitja í bænahring, þá
byrjaði þetta örlítið að jafnast
út. Fyrsti hringurinn sem ég sat
í var hjá Steindóri Marteins-
syni, en hann bjó hér á Sauðár-
króki, var gullsmiður. Þetta var
fyrir sunnan og þar sátum við
nokkur saman. Svo fór ég niður
í Sálarrannsóknarfélag Íslands,
í Garðastræti, og þá mótuðust
ákveðnir hlutir og maður sá
hvert förinni var heitið. Það
kom sænskur miðill, Thorsten
Holmqvist, sem hvatti mig
eindregið til að sitja og vera í
þessu og hann hjálpaði mér
mikið. Svo fór ég til Bretlands,
til Stansted í breska sálarrann-
sóknarfélagið, og var þar með
Þórhallur Guðmundsson er löngu orðinn landskunnur fyrir miðilsstörf sín
enda iðinn við að halda fundi víða um land sem og að hafa verið með þætti
bæði í útvarpi og sjónvarpi fyrr á árum. Hann hefur haldið fundi reglulega á
Sauðárkróki og myndað sterk tengsl við Skagfjörð og íbúa hans. Stutt er
síðan Þórhallur hélt fundi á Sauðárkróki og freistaðist undirritaður til þess
að taka hann tali og forvitnast um miðilshæfileikana, líf eftir dauðann og
jafnvel tilgang lífsins.
Viðtal við Þórhall Guðmundsson
Handanheimar og
tilgangur lífsins
aðsetur. Þar eru haldnir viku
kúrsar þar sem miðlar leiðbeina
og kenna og þar kynntist ég
forseta breska sálarrannsóknar-
félagsins, Gordon Higgins.
Hann var stórt og mikið nafn,
og naut mikillar virðingar.
Hann var yndislegur miðill og
hafði þann hæfileika að geta
haldið manni grátandi í annarri
hendi og hlæjandi í hinni á
sama tíma,“ segir Þórhallur
alvarlegur. Þar sá hann fyrst og
kynntist útfrymi, eða líkamn-
ingum en hann segir að lítið
fari fyrir þess konar atburðum
fyrir framan almenning. Meira
sé um það í einkahringum eða í
heimahúsum.
Hjá breska sálarrannsóknar-
félaginu segist Þórhallur hafa
séð margt merkilegt og þar
lærði hann hvernig á haga sér
og halda þessum hæfileikum í
höndunum á sér. „Svo þróaðist
það að ég settist í bænahring
hér heima og þetta gerðist allt
saman hægt og rólega. Svo
byrjaði maður að fara út á land
og m.a. til Sauðárkróks. Þá var
Kalli formaður Sálarrannsókn-
Þórhallur Guðmundsson hefur alla tíð verið næmur fyrir nærveru fólks sem hvatt hefur þetta jarðlíf.
Hann segir frá reynslu sinni við miðilsstörf og kynnum af góðu fólki. MYNDIR: PF
6 23/2017