Feykir - 07.03.2018, Blaðsíða 5

Hversu lengi ertu í kjör-
búðina frá heimili þínu?
Sú næsta er í fimm mínútna
göngufjarlægð.
Hvað færðu þér í staðinn
fyrir eina með öllu? Við
leyfum okkur stundum
Burger King.
Hvað kostar mjólkurlítr-
inn? Yfirleitt í kringum 80
krónur.
Hver er skrítnasti mat-
urinn? Pylsur í dós. Vinsælt
á elliheimilum.
Hvert ferðu til að gera vel
við þig? Ítalska veitinga-
staðinn Barolo.
5 á 15
sekúndum
landi, Írlandi og Tyrklandi. Samt
náum við alveg ótrúlega vel
saman.
Hvað er best við að búa í þínu
nýja landi? -Ég vissi það ekki fyrr
en ég kom hingað, en ég er
óttalegur Breti í mér. Okkur
hjónunum líður alveg ofboðslega
vel hérna og okkur finnst við vera
mun afslappaðari hérna heldur en
á Íslandi, enda ekki sami hraðinn
og þetta rosalega stress sem við
fundum oft fyrir heima. Við
bjuggum í Reykjavík meiripartinn
af okkar sambandi, og okkur
fannst við alltaf vera að flýta
okkur, og höfðum einhvern
veginn aldrei tíma til að setjast
bara niður og anda. Einu skiptin
sem mér fannst ég raunverulega
geta það á Íslandi var þegar ég fór
norður í Skagafjörðinn minn
góða.
Bretar eru dálítið gamaldags
samfélag og ég kann að meta það.
Þeir hafa mörg hundruð ára
reynslu af því að vera þjóð, svo
þeir hafa fyrir margt löngu
stabilíserað hvernig þeir vilja hafa
hlutina. Raðir eru til að mynda
heilagar í þeirra huga. Ég vissi það
áður en ég kom hingað, en að
upplifa það er einhvern veginn
öðruvísi. Þeir taka raðirnar sínar
mjög alvarlega, maður ryðst ekki
framfyrir Breta í röð, þá ertu í
rauninni að ráðast á samfélags-
legan kjarna hans.
Ég myndi segja að það besta
við að hafa flutt erlendis er að fá
að upplifa hvernig aðrar þjóðir
gera hlutina. Og það hjálpar
manni að vera meira opin og
skilningsrík manneskja. Okkur
var alveg frá fyrsta degi tekið
mjög vel hérna. Bournemouth er
alveg yndislegur bær, og heiman
að frá okkur er stutt í allt. Það
tekur mig um korter að labba í
skólann, vinnan hans Hlyns er í
um hálftíma göngufjarlægð, það
tekur um 10 mínútur að taka
strætó niður í miðbæ og á
ströndina, og auk þess búum við
hjónin við endann á langri og
mikilli verslunargötu sem býður
upp á bókstaflega allt. Okkur
vanhagar ekki um neitt. Og þetta
er allt fyrir utan hversu rosalega
ódýrt það er fyrir okkur að lifa
hérna.
Að flytja til Bretlands var
kannski ekki rosalega mikil
breyting, þar sem þetta er vest-
rænt samfélag rétt eins og Ísland,
en hér líður okkur samt mun
betur. Ég er samt ekki enn farin að
leggja mitt af mörkum til te-
drykkju landans, hún er nógu
mikil fyrir. Og ég hef ekki enn
vanist því að stýrið sé vitlausu
megin í bílunum hérna, en það
hlýtur að fara að koma!
Hvað gerir þú helst í frístundum?
-Ég reyni að skrifa sem mest, það
hljómar kannski klisjukennt en
mér líður eiginlega langbest þegar
ég skrifa. Nú þegar hefur ein
stuttmynd verið gerð eftir hand-
riti sem ég skrifaði, og annað í
vinnslu, auk þess lék ég lítið
hlutverk í einni stuttmynd sam-
nemanda míns, allt voru þetta
skólaverkefni. Ég hef líka gaman
af því að taka göngutúra og læra
á þennan yndislega bæ sem við
búum í.
Nú svo bjuggum við hjónin til
skemmtilega hefð fljótlega eftir að
við komum hingað, svokallaða
Ferða-laugardaga. Við keyptum
bíl af íslenskum frænda Hlyns
fljótlega eftir að við komum
hingað, en hann býr í South-
ampton, nágrannabæ Bourne-
mouth, ásamt sinni fjölskyldu.
Þegar við vorum komin á bíl kom
ekki annað til greina en að ferðast
um þetta nýja heimaland okkar
og þar sem við hjónin erum bæði
miklir ferðalangar í okkur og
höfum mjög gaman af því að sjá
og upplifa eitthvað nýtt, tókum
við uppá þessari hefð. Hvern
einasta laugardag setjumst við inn
í bíl og keyrum eitthvað. Erum
ekkert endilega alltaf með fyrir-
fram ákveðinn áfangastað. Þetta
hefur leitt okkur á ótrúlegustu
staði. Við höfum séð ótal kastala,
hallir og sögufræga staði, svo
sem fæðingarstað rithöfundarins
Charles Dickens, sumarhús
Viktoríu drottningar og Alberts
prins, rómversku böðin í bænum
Bath, Stongehenge og margt
fleira.
Við keyptum okkur árs aðild
að National Trust annars vegar og
English Heritage hins vegar, en
þessi tvö fyrirtæki halda utan um
menningararf Breta að miklu
leyti. Og með því að kaupa okkur
árs aðgang að hvoru tveggja erum
við með óheftan aðgang að öllum
þeim stöðum sem eru á skrá hjá
þessum fyrirtækjum, og getum
heimsótt alla þá kastala, allar þær
hallir og í raun allt sem er í boði,
hvenær sem okkur sýnist á þessu
árs tímabili. Þetta hefur verið
alveg ótrúlega skemmtilegt og við
erum sko hvergi nærri hætt, enda
bara búin að skoða suðurströnd
Bretlands fram að þessu. Við
eigum allt hitt eftir.
Ég nýti líka stundum tímann í
að taka göngutúra á þessari
margfrægu og meiriháttar strönd
sem íbúar Bournemouth búa svo
vel að eiga, eða kíki á kaffihús
með íslenskri vinkonu minni sem
stundar meistaranám í fjölmiðla-
fræði við sama háskóla og ég.
Hún var samnemandi minn í fjöl-
miðlafræði í Háskóla Akureyrar
og við höfum svolítið fylgst að
síðan.
Hvers saknar þú mest að heim-
an? -Litlu hlutanna. Ég sakna þess
að geta til dæmis ekki tekið þátt
í þessum hefðbundnu hlutum
eins og skagfirsku þorrablóti eða
réttum, eitthvað sem er fyrir mér,
á við heilögustu hátíð. Ég sakna
þess líka svolítið að hér komi ekki
brjálaður snjóstormur eins og á
Íslandi. Þó að ég sé því afar fegin
að vetrarveðrið í Bournemouth
skuli vera mjög óspennandi
miðað við Ísland og við þurfum
þess vegna ekki að moka bílinn
okkar upp úr skafli, þá finnst
Íslendingnum í mér voðalega
notalegt að sitja inni með kakó og
kertaljós á meðan úti geysar
blindbylur. Það er aldrei að fara að
gerast hér. Að sjálfsögðu saknar
maður svo fjölskyldunnar en það
er nú samt svolítið merkilegt með
mig, að mér finnst þau ekki vera
það langt í burtu frá mér.
Ég sakna líka íslenska súkku-
laðsins. Það er svolítið svona
„enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur“ tilfelli. Þegar ég bjó á
Íslandi hugsaði ég aldrei út í það,
en eftir að ég flutti út hef ég rekið
mig á hvað íslenskt súkkulaði er í
miklum gæðaflokki. Mér finnst
breska nammið bara einfaldlega
ekki vera samanburðarhæft við
það íslenska, svo ég hef svolítið
suðað í mömmu um að vera
dugleg að senda mér almennilegt
íslenskt súkkulaði. Svo blundar
Skagfirðingurinn auðvitað alltaf í
mér og þráin eftir því að ganga
berfætt um grasið heima, heilsa
Glóðafeykinum og kasta kveðju á
annan hvern mann, er aldrei
langt undan.
Gætir þú deilt einhverri sniðugri
eða eftirminnilegri sögu/uppá-
komu frá dvöl þinni erlendis?
-Þær eru nokkrar, en tvær standa
uppúr. Eftir að við fluttum hingað
út bjuggum við hjá ættingjum
Hlyns í Southampton á meðan
við vorum að leita okkur að íbúð.
Fundum loks eina og fimm
dögum eftir að við komum til
landsins vorum við flutt inn.
Þessi íbúð er ein af fimm í þessu
húsi sem við búum í, við feng-
um þakíbúðina. Yndisleg íbúð,
nágrannarnir eru dásamlegir og
leigjandinn okkar er gamall
Pakistani sem hefur reynst okkur
mjög vel. Við fluttum engin
húsgögn með okkur út, svo við
byrjuðum á því að kaupa okkur
rúm. Það keyptum við í IKEA í
Southampton og létum senda
það til okkar. Það er um það bil 40
mínútna keyrsla milli Southamp-
ton og Bournemouth, sem er of
lítið fyrir tvær IKEA verslanir, svo
annað var ekki í boði.
Á meðan við biðum eftir
sendingunni fór Hlynur út að
versla sængur og kodda og ég
beið heima ef ske kynni að
sendlarnir kæmu. Sem þeir
gerðu. Ég tók á móti þeim og
fylgdist með þeim bera rúmið
(sem að sjálfsögðu var ósamsett),
upp. Nema hvað, að þeir ákváðu
að skilja allt heila klabbið eftir á
hæðinni fyrir neðan okkur! Þegar
ég spurði þá hvort þeir ætluðu
ekki að bera þetta alla leið upp
(þeir voru jú komnir hálfa leið),
var svarið; „Nei því miður,
samkvæmt reglum fyrirtækisins
megum við það ekki.“ Ég komst
að því síðar að Bretar eru mjög
mikið fyrir það sem kallað er
health and safety. Það liggur við
að þeir geri áhættumat áður en
þeir fara yfir götu, það er mjög vel
passað upp á allt slíkt hérna. Ég
var nú ekki alveg á því að láta
rúmið okkar bara standa á
vitlausri hæð, og þá spurðu þeir
mig; „Er ekki karlmaður á heim-
ilinu sem getur hjálpað þér að
bera þetta upp?“ Þá vaknaði
íslenska víkingakonan í mér
heldur betur! „Ég geri þetta bara
sjálf!“ svaraði ég, kannski full
reiðilega. Þeir voru ekki alveg að
trúa mér fyrst, þar sem þetta voru
jú níðþungir hlutar.
En upp fór þetta nú samt! Ég
ætla ekki að segja að það hafi
verið auðvelt en íslenska þrjóskan
í mér í bland við einhverja kven-
rembu kom þessu upp á endan-
um. Skyldi sko sýna þessum
tveimur fullvaxta karlmönnum
að ég þyrfti engan karlmann til
að hjálpa mér!
Stuttu síðar komumst við
hjónin að því að við áttum ekki til
skrúfjárn til að setja rúmið
saman. Þá voru góð ráð dýr því
klukkan var orðin ansi margt og
við þurftum rúm til að geta sofið.
Skunduðum út og fundum
einhverja litla sjoppu. Spurðum
starfsmanninn hvort hann seldi
skrúfjárn. „Nei því miður“
svaraði hann. En honum fannst
hins vegar svo leiðinlegt að geta
ekki selt okkur skrúfjárn að
hann lánaði okkur sitt eigið!
Þekkti okkur ekki neitt, en vildi
samt hjálpa okkur. Þetta voru
okkar fyrstu kynni af hjálpsemi
og vinsemd Breta, höfum ekki
fundið fyrir öðru frá þeim síðan
við komum hingað.
LENGRA TIL VINSTRI: Frá upp-
tökum á stuttmynd sem gerð var
eftir handriti Katrínar.
TIL VINSTRI: Ströndin í Bourne-
mouth sem er vinsæll ferða-
mannastaður.
TIL HÆGRI: Katrín og Hlynur á ferðalagi.
Hér er Katrín fyrir utan sumarhús
Viktoríu drottningar og Alberts prins
á eyjunni Isle of Wight.
10/2018 5