Kýmni - 15.01.1930, Blaðsíða 7

PERLUR
3
FVLGIRIT
Opíum var hið æskilegasta lyf, sem hægt var að hugsa
sér, við svefnleysi því, sem frúin hafði lengi þjáðst af.
Heilsa hennar fór dagbatnandi og hún varð blómlegri
og þriflegri með hverri stund. — Veslings Taupin! —
Ohamingjusami eiginmaður!
Kvöld eitt stóðu hjónin út við glugga. Frúin horfði
út á götuna, en hann starði næstum því hugfanginn á
rósrjóðan vanga hennar, og var að velta því fyrir sér,
hvað hann ætti að reyna næst, — þegar hún allt í einu
fölnar upp og fellur í ómegin. Hann greip hana í faðm
sér, æpti hástöfum: »Teningunum er kastað*, tók hníf,
sem lá á borðinu, og rak í brjóst hennar. — —
»Snarlega gert, herra minn«, sagði læknirinn, sem
þjónninn hafði sótt, þegar hann sá húsmóður sína falla
í ómegin. — »Það var nærvera yðar og snarræði, sem
bjargaði henni. Ef þér hefðuð ekki látið henni blæða á
þessu augnabliki, munduð þér hafa mist hana — hún
hefði þegar í stað dáið úr hjartaslagi. Ég hefi lengi
verið hræddur um, að eitthvað þess háttar mundi koma
fyrir. Heilsa hennar hefir blátt áfram verið of góð í
seinni tíð. Slíkt er ekki eðlilegt.
Nú var Taupin öllum lokið. Hann sá, að allar til-
raunir til þess, að fyrirgera lífi konu sinnar, enduðu
með því, að auka á lífsþrek hennar. Hann sannfærðist
nú greinilega um vanmátt sinn í þessu efni og hugðist
að bera kjör sín með þolinmæði upp frá þessu.
Hann fól því konu sína umsjá læknisins, og bað
hann að gera allt, sem í hans valdi stæði, til þess að
hún fengi aftur heilsu sína. Læknirinn fullvissaði hann
um, að innan mánaðar mundi hún verða heilbrigðari en
nokkru sinni fyr. — En viku frá því, að læknirinn tók
við henni, var hún dáin!