Kýmni - 15.01.1930, Blaðsíða 5

QjroDa/QS-ioj'songur-
I nefið, í nefið nú tóbak ég tek
úr töfrandi pontunni fríðu.
Af ánægju hausinn þá ákaft ég skek,
því indælu straumarnir blíðu
þeir leita til heilans svo hratt og svo kátt,
að hamrömm fer sálin að loga,
og andinn þá fær þennan funandi mátt
og flýgur um víðgeimsins boga.
Eg flýg svo í leiðslu um lofthvelin blá
unz loks að ég snýti mér aftur,
en andinn á jarðríki ofan fer þá
og einnig sá voldugi kraftur,
sem fékk hann í þessari þeysandi ferð,
er þaut hann um ókunna geima.
fiann glóir þá allur af gáfnanna mergð
og getur ei tamið þær heima.
Því takið í nefið! — Þá fáið þið fjör
og fljúgandi gáfurnar skörpu,
þá vopnist þið andríkis hárbeittum hjör
og hugmyndafluginu snörpu. —
Og neftóbakskornunum þakkið þið það,
að þið fáið kvæðið að Hta. —
En andinn er farinn — nú brýt ég í blað,
því bráðum ég þarf mér að snýta.
STorsfeinn Sóaffcfórsson