Morgunblaðið - 05.02.2020, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. FEBRÚAR 2020
Alla ævi hef ég
hlustað á sögur og
minningar frá
æskuárum Hrefnu,
mömmu og systkinanna sem og
eldri frændsystkina minna í
Snorrabrautarfjölskyldunni. Það
eru forréttindi að að alast upp í
stórfjölskyldu þar sem fjöl-
skyldugildin eru skýr. Samvinna,
samhugur, samhjálp eru allt hug-
tök sem koma upp og amma Guð-
munda var öflugur stjórnandi í
anda þjónandi forystu og afi Sig-
valdi var rekstrarstjóri stórheim-
ilisins.
Hrefna sagði oft að hún hefði
látið hafa mikið fyrir sér sem
barn, verið fremur óhlýðin, fram-
hleypin, einstaklega forvitin og lá
jafnvel í felum þegar slúðrað var
yfir rjómakaffinu og lak svo sög-
um á óheppilegum tíma. Hún
sagðist hafa verið matvönd, lítill
kroppur og veikluleg þannig að
amma, sem tengdasynirnir líktu
seinna við marskálk þegar hún
hreinsaði út úr partýum, stóð
greinilega ekki á sama um stúlk-
una sína og gerði allt til að koma
til móts við séróskir hennar, svo
systkinum hennar þótti oft nóg
um. Á upphafsárum lífsins blasti
því skapgerð Hrefnu við. Hún
hefur ávallt farið eigin leiðir,
aldrei legið á skoðunum sínum og
verið afar metnaðarfull í störfum
sínum og athöfnum.
Hrefna gat verið stríðin, sagði
gjarnan sögur og leiddist ekki að
leika. Hún var aðframkomin eftir
fjölskylduheimsóknir á Snorró
nú allra síðustu ár því ekkert var
skemmtilegra en að leika við
yngsta fólkið.
Hrefna var ávallt smekkleg og
lagði áherslu á að líta vel út. Hún
var glæsileg en töffari. Hún var
örlát á aðra, bæði á tíma sinn og
fé, en oft spör á sjálfa sig. Hún
var hagsýn og lunkin í fjármálum
og góð fyrirmynd okkar yngri í
því.
Hrefna Iðunn
Sigvaldadóttir
✝ Hrefna IðunnSigvaldadóttir
fæddist 21. mars
1930. Hún lést 19.
janúar 2020.
Útför Hrefnu fór
fram 29. janúar
2020.
Hrefna naut ævi-
starfs síns og hélt
ávallt sýninni á mik-
ilvægi náms og
kennslu. Hún hafði
sérstakan metnað
fyrir stuðning við
nemendur með
námserfiðleika og
margir eru henni
þakklátir fyrir
áhuga hennar og trú
á að gefa öllum jöfn
tækifæri. Hrefna hefur í áratugi
reynst auka mamma og amma í
stórfjölskyldunni og passað kyn-
slóðir barna, hjálpað í námi, sagt
sögur, leikið, stutt okkur, ferðast
með okkur og tekið mikinn þátt í
lífi okkar.
Heimili ömmu og afa á Snorra-
braut varð æviheimili Hrefnu og
er nú eins og safn um líf og störf
fjölskyldunnar í 80 ár. Hrefna
bar mikla virðingu fyrir heimilinu
og hefur litlu verið breytt í gegn-
um tíðina. Hrefnu tókst að búa
heima þrátt fyrir langt gengna
heilabilun með dyggri aðstoð fjöl-
skyldu, starfsmanna Heimaþjón-
ustu Reykjavíkur, starfsmanna
Sóltúns heima þar sem Ragn-
heiður og samstarfsfólk skapaði
gæðastundir sem gáfu lífinu til-
gang, en ekki síst Birgis, á neðri
hæðinni, sem hefur reynst henni
ómetanlegur stuðningur.
Lífssýn Hrefnu endurspeglast
í orðum hennar sjálfrar er hún
rifjaði upp athugasemdir sem
gerðar voru við að kona væri
skólastjóri: „Við gátum gert
þetta alveg eins og þeir“. Hún var
hugrökk og vissi að hún hafði
reynslu og þekkingu sem gerði
hana engu síðri en aðrir í starfið.
Hrefna var fyrirmynd og
frumkvöðull, áhugaverður kar-
akter, ekki allra, mýktist með
aldrinum, skemmtileg, glæsileg,
ákveðin, þakklát og sjálfri sér
samkvæm. Ég kveð Hrefnu með
virðingu og þökk.
Anna Guðbjörg
Gunnarsdóttir
Elsku Hrefna frænka mín,
ömmusystir og vara-amma, nú er
komið að kveðjustund.
Hrefna gerði allt fyrir okkur,
barnabörn systur sinnar. Hún
hugsaði um okkur og dekraði eins
og við værum hennar eigin.
Minningarnar eru ótal margar
enda eyddum við miklum tíma
hjá henni á Snorrabrautinni. Hún
kunni alveg á okkur og passaði að
hún ætti alltaf eitthvað gott að
narta í. Þegar hún sótti mig í
skólann kom hún með karamel-
lukleinuhring. Hún átti alltaf ís-
blóm í frystinum sem við gátum
borðað uppi í risi yfir Cartoon
Network-glápi. Hún fór reglu-
lega með okkur í ísbúð, á McDo-
nalds eða Pizza Hut sem okkur
þótti svo gaman.
Þegar við vorum orðin aðeins
eldri var Hrefna dugleg að fá
okkur í að hjálpa sér með hin
ýmsu verkefni og við nýttum
skólafríin í að fægja silfrið, þrífa
skrautmuni, bóna mublurnar,
baka, sinna garðvinnu og jafnvel
þrífa loft og veggi. Hrefnu þótti
vænt um heimilið sitt og hafði
skýra sýn á hvernig ætti að gera
hlutina en treysti okkur þó alltaf
fyrir öllu. Stundirnar sem við átt-
um á Snorrabrautinni eru mér
dýrmætar. Hún kenndi mér
margt og sagði okkur ótal sögur
af heimilinu og fjölskyldunni.
Þannig fengum við að kynnast
heimilislífinu þegar hún var yngri
og þeim fjölskyldumeðlimum
sem farnir voru fyrir okkar tíma.
Ég kveð Hrefnu, auka-ömmu
mína, með söknuði en einnig
miklu þakklæti fyrir allt sem hún
gerði fyrir mig.
Ólafía Daðadóttir.
Elsku Hrefna frænka mín er
látin.
Ég átti auka ömmu í Hrefnu
en hún var ömmusystir mín.
Hrefna var barnlaus en hugsaði
um okkur systkinin eins og sín
eigin ömmubörn og talaði oft um
að hún væri varaamma okkar.
Æskuminningar mínar af
Snorrabrautinni eru ótalmargar
enda var ég mikið þar sem barn.
Þegar ég var enn á leikskóla
vorum við stundum hluta úr degi
á Snorrabrautinni. Hrefna sem
var þá hætt að vinna, kenndi mér
mér að lesa og skrifa ásamt
ömmu sem líka var kennari. Þær
notuðu við kennsluna gamlar
skólabækur úr Breiðagerðisskóla
og voru líka duglegar að útbúa
handskrifuð verkefni sem mér
þótti gaman að leysa.
Á Snorrabrautinni mátti flest
og það var auðvelt að fá Hrefnu
til að kaupa það sem mann lang-
aði í. Þegar ég var um 7 ára lang-
aði mig mikið í ákveðið dót sem
margir bekkjarfélagar mínir áttu
en ég vissi ekki hvar það fékkst.
Ég hafði heyrt að það fengist á
götu sem mig minnti að væri
Grensásvegur og sagði Hrefnu
frá þessu. Ég veit ekki alveg
hvernig ég fór að því en ég hef
greinilega sannfært hana um að
fara með mig á Grensásveg til
þess að finna þetta dót. Ég held
hún hafi farið inn í hverja einustu
búð við götuna og spurt um dótið
en það var ekki ein búð sem seldi
neitt í líkingu við þetta enda var
þar engin dótabúð og líklega voru
7 ára bekkjarsystkini mín ekki al-
veg með þetta á hreinu. Mér
finnst þessi saga lýsandi fyrir
Hrefnu, hún vildi allt fyrir okkur
gera en var sparsöm á sjálfa sig.
Það var ekki leiðinlegt að fara í
gistingu á Snorrabrautinni. Við
fórum oft út að borða og komum
svo heim og höfðum það huggu-
legt með ísblóm uppi í risi og
horfðum á sjónvarpið. Hrefna bjó
svo til sögur sem hún sagði okkur
fyrir svefninn en hún hafði mikið
ímyndunarafl.
Þegar ég var byrjuð í skóla
eyddum við tíma hjá Hrefnu í
skólafríum. Fyrir jólin fægðum
við saman allt silfrið, þrifum allt
hátt og lágt, bónuðum mublurnar
og bökuðum smákökur. Á sumrin
hjálpuðum við henni að laga
garðinn, máluðum girðingar og
við fengum frjálsar hendur með
trjáklippurnar þó við værum enn
ung að aldri. Hrefna var ákveðin
og hafði sterka skoðun á því
hvernig ætti að gera hlutina og
sagði okkur mikið til, stundum
tók það á en á sama tíma var hún
dugleg að treysta manni og fela
manni ábyrgð.
Eftir að ég byrjaði að læra
læknisfræði var gott að hafa
Hrefnu stuttfrá, ég gat þá litið
við í hádeginu eða eftir skóla,
fengið eitthvað gott að borða eða
skroppið í búð að versla fyrir
Hrefnu.
Hrefna átti langa ævi en síð-
ustu árin fór að halla undan fæti
þegar minnið brást henni. Heim-
sóknunum fækkaði eftir því sem
Hrefna varð veikari og hef ég
saknað þess síðastliðið ár að geta
ekki litið við á Snorrabrautinni.
Nú verða heimsóknirnar ekki
fleiri.
Ég er einstaklega þakklát fyr-
ir að Hrefna hafi átt svona stóran
þátt í mínu lífi og mun ávallt
hugsa með hlýju í hjarta til allra
góðu minninganna.
Elísabet Daðadóttir.
Kveðja frá
Rótarýklúbbi
Borgarness
Þjónusta ofar eig-
in hag eru einkunnarorð Rótarý-
hreyfingarinnar og afl hennar og
styrkur byggist á óeigingjörnu
framlagi og fórnfúsu starfi félag-
anna. Einn af þessum fórnfúsu
liðsmönnum sem með starfi sínu
og framgöngu raungerði hug-
sjónir Rótarý var elsti félagi okk-
ar í Rótarýklúbbi Borgarness,
Magnús Óskarsson, fyrrverandi
kennari og tilraunastjóri á
Hvanneyri. Langri ævi, miklu og
farsælu ævistarfi er lokið og
hljóðlega ævisólin hnigin til við-
ar. Hann gekk til liðs við Rótarý-
klúbb Borgarness á haustmánuð-
um árið 1967 og starfaði þar um
þriggja áratuga skeið, þar til
hann flutti úr héraði. Gegndi
hann margvíslegum trúnaðar- og
ábyrgðarstöðum fyrir klúbbinn
og var m.a. forseti hans starfsárið
1974-75. Þá var hann heiðurs-
félagi í klúbbnum til dauðadags.
Magnús Óskarsson
✝ Magnús Ósk-arsson fæddist
9. júlí 1927. Hann
lést 28. desember
2019.
Útförin fór fram
22. janúar 2020.
Magnús var mennt-
aður búvísindamað-
ur og helgaði
Bændaskólanum á
Hvanneyri starfs-
krafta sína. Hann
var virtur og dáður
kennari og rann-
sóknamaður og með
sínu hógværa fasi
og látlausa viðmóti
ávann hann sér
virðingu og traust
samferðamanna sinna. Ná-
kvæmni í vinnubrögðum og skil-
virkni voru hans aðalsmerki.
Þessara eiginleika hans nutum
við Rótarýfélagar hans og öll þau
mörgu verkefni, sem hann vann
fyrir klúbbinn sinn, urðu til þess
að efla og styrkja félagsskapinn
og auðguðu samfélagið allt. Rót-
arýklúbbur Borgarness á Magn-
úsi margt upp að unna og fyrir
það allt flytjum við hugheilar
þakkir nú á kveðjustund og fjöl-
skyldu hans sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
F.h. Rótarýklúbbs Borgar-
ness,
Margrét Vagnsdóttir,
forseti.
Veturinn 1962 til 1963 voru tíu
búfræðingar við nám í Mennta-
skólanum á Akureyri til undir-
búnings náms við Framhalds-
deild Bændaskólans á
Hvanneyri. Undirritaður var
einn þeirra. Guðmundur Jónsson
skólastjóri og Magnús Óskarsson
kennari heimsóttu okkur til að
ræða málin og buðu í kaffi á Hót-
el KEA.
Ég var búfræðingur frá Hól-
um og hafði því ekki áður haft
kynni af Magnúsi. Framkoma
hans og málflutningur á þessum
fundi var með þeim hætti að mér
fannst ég skynja að þarna færi
maður, sem treysta mætti í hví-
vetna og mikið væri í spunnið.
Það reyndist rétt við nánari
kynni og samstarf um áratuga
skeið.
Er til Hvanneyrar kom sá ég
fljótlega að Magnús var þeim
kostum gæddur að hafa áhrif án
þess að láta mikið til sín taka.
Hann var mjög jafnlyndur, hæfi-
leiki sem kemur sér vel í mann-
legum samskiptum. Reglusemi
og snyrtimennska var honum í
blóð borin.
Í lok hvers dags var skrifborð
hans án blaða og bóka og allt á
sínum stað í hillunum. Jafnframt
kennslunni var hann tilrauna-
stjóri í jarðrækt á Hvanneyri frá
1955 til 1978 og leiðandi á lands-
vísu á því sviði.
Það var áreiðanlega ein af
bestu ráðstöfunum Guðmundar
Jónssonar skólastjóra að ráða
Magnús til starfa.
Þegar búfræðslulögin frá 1978
komu til framkvæmda og byggja
þurfti upp kennslubúakerfi skól-
ans var Magnús mikilvægur og
góður liðsmaður. Þar kom sér vel
hversu kunnugur hann var til
sveita og þekktur af bændum.
Fyrstu ferðirnar haustið 1980 fór
hann með undirrituðum um sveit-
ir Borgarfjarðar til að kynna
þessa nýjung sem námsdvölin
var og afla kennslubúa. Það var
mannbætandi að vinna með
Magnúsi og hafa hann sér við
hlið.
Oft bauð hann manni í kvöld-
kaffi. Þá voru skólamálin rædd
og stundum þjóðmálin, sem
Magnús fylgdist vel með og hafði
þar ákveðnar skoðanir. Hann var
samvinnumaður. Honum voru
umhverfismál mjög hugleikin,
ræddi þau oft og var virkur á
þeim vettvangi.
Magnús lét af störfum á
Hvanneyri árið 1996 og var hon-
um haldið kveðjuhóf þar sunnu-
daginn 21. júlí.
Málverk af honum, þar sem
hann stendur við kennarapúltið,
var þá afhjúpað og afhent skól-
anum. Það mun lengi halda á lofti
minningu þessa mæta manns.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Magnúsi samfylgdina, alúð hans
og vináttu í minn garð. Minningin
lifir og yljar okkur, sem eftir
stöndum, um ókomin ár. Góður
vinur er genginn, sem gott er að
minnast. Blessuð sé minning
hans.
Sigtryggur Jón Björnsson
frá Framnesi.
✝ Helga KristínÁgústsdóttir
fæddist 5. október
1926 í Æðey í Ísa-
fjarðardjúpi. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vesturlands
á Akranesi 2. janúar
2020.
Foreldrar hennar
voru Sigurður
Ágúst Elíasson yfir-
fiskmatsmaður og
Valgerður Kristjánsdóttir húsfrú.
Hún var næstelst 9 systkina:
Unnur, lést á 4. aldursári og var
þá eina barn þeirra hjóna, Rann-
veig Guðríður, látin. Helga Krist-
ín, látin. Guðrún, látin. Elías, lát-
inn. Guðmundur, látinn.
Eftirlifandi systur eru þrjár:
Olga, Ásgerður og Auður.
Helga eignaðist tvö börn:
Ágúst Alfreðsson, f. 1946, og Sig-
ríði Ágústsdóttur, f. 1957. Stjúp-
dóttir hennar er Karólína Þóra
Ágústsdóttir, f. 1946.
Helga giftist Ágústi Stefáns-
syni loftskeytamanni, f. 1923, d.
2012.
Helga ólst upp í Bolungarvík
fram á unglingsár.
Þá flutti fjölskyldan
til Ísafjarðar og síð-
ar til Akureyrar.
Helga fór að vinna
eins fljótt og ald-
urinn leyfði, hún
vann í bakaríinu á
Ísafirði með skóla
og síðan á símstöð-
inni á Borðeyri.
Helga fluttist suður
þegar fjölskyldan
flutti til Akureyrar.
Í Reykjavík lærði hún til sím-
ritara og loftskeytamanns og
vann við það í nokkur ár. Hún
vann á Ritsímanum og á Síma-
skránni en þá voru ekki tölvur og
öll nöfn og fyrirtæki skráð á litla
strimla sem síðan var raðað sam-
an handvirkt í stafrófsröð.
Með starfinu hjá Símanum
vann Helga í aukavinnu við rit-
arastörf hjá Jóni Leifs tónskáldi
og fór síðan í fullt starf sem skrif-
stofustjóri á STEFi, Sambandi
tónskálda og eigenda flutnings-
réttar þar sem hún vann út sína
starfsævi.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Elsku nafna mín, nú ertu búin
að kveðja.
Takk fyrir allar góðu og
skemmtilegu stundirnar kæra
móðursystir.
Ég man sérstaklega eftir þegar
þú tókst á móti mér með hlýju
þegar ég kom í heimsókn til þín að
norðan sem barn - og fékk að
dvelja hjá þér í nokkra daga í
senn.
Þú vildir vel og reyndist mér vel.
Takk fyrir tímann sem með þér áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð yfir kveðjuna hér,
þinn orðstír mun lifa um ókomna daga,
indælar minningar í hjarta okkar ber.
(PÓT)
Þín systurdóttir,
Helga Kristjánsdóttir.
Helga systir var mjög söngvin.
Hún söng hjá Sunnukórnum á
Ísafirði undir stjórn Jónasar Tóm-
assonar.
Hún keypti sér líka gítar sem
hún lærði að spila á hjá dömunum
í Hjálpræðishernum á Ísafirði.
Helga fór að vinna hjá Símanum á
Ísafirði, þaðan lá leiðin í símstöð-
una á Brú í Hrútafirði og síðan til
Reykjavíkur.
Helga var mjög starfsöm og
var oft í 2 störfum. Hún vann hjá
Stefi í fjölda ára við góðan orðstír.
Helga reyndist mér og minni fjöl-
skyldu vel alla tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning þín, kæra
systir.
Olga Ágústsdóttir.
Helga Kristín
Ágústsdóttir
Ég kynntist Villa
í gegnum Krissa
bróður hans sem
var að vinna hjá mér
með skólanum, hann tók Villa
með í aukaverk en Villi var þá að
læra að verða málari. Síðan þá
höfum við mikið unnið saman og
oft sagt að ef annar okkar sást þá
væri hinn skammt undan.
Við deildum lengi lagerhús-
næði á Esjumelum þar sem oft
voru sagðar sögur yfir kaffibolla.
Hann var alltaf tilbúinn að rétta
manni hjálparhönd ef mann vant-
aði aðstoð.
Allt virtist leika í höndunum á
Villa, hann gat gert við tæki, mál-
að og smíðað hvað sem er og ef
hann gat ekki klárað málið þá
kallaði hann til bræður sína.
Hann keypti oft bíla af trygging-
unum og gerði við bíla í tóm-
stundum uppi á lager.
Á sumrin þegar mikið var að
gera fundum við okkur stund
milli stríða, oft var hringt undir
kvöldmatinn, við skelltum okkur í
Vilhjálmur Hún-
fjörð Vilhjálmsson
✝ VilhjálmurHúnfjörð Vil-
hjálmsson fæddist
23. september
1962. Hann lést 1.
janúar 2020. Útför
hans fór fram 15.
janúar 2020.
sturtu og fórum á
Óperu og fengum
okkur dýrindis veit-
ingar.
Við vorum vinnu-
félagar og ferða-
félagar, fórum til
Grænlands, Beni-
dorm og Bahama-
eyja og skemmtum
okkur konunglega.
Eftirminnilegir eru
veiðitúrarnir í Laxá
á Ásum og Rangá og fluguveiði-
ferðin til Grænlands. Ferðin til
Bahamaeyja er sérstaklega eft-
irminnileg, þar sem vélin beið eft-
ir okkur úti á vellinum og fluglið-
arnir skemmtu sér með okkur á
ströndinni. Það héldu allir að við
værum forríkir Íslendingar af því
að vélin beið eftir okkur og okkur
var þjónað sem konungum á með-
an við skemmtum okkur á sjó-
skíðum.
Það geislaði alltaf af Villa og
það vissu allir af því þegar hann
gekk inn. Ein vinkona okkar tal-
aði um hann sem kvikmynda-
stjörnuna og þegar ég heyrði í fé-
laga okkar um daginn þá vísaði
hann í Don Johnson Íslands.
Ég kveð með söknuði Villa vin
minn sem kvaddi alltof fljótt.
Votta Elmu, fjölskyldu og vinum
Villa mína innilegustu samúð.
Kristinn Sigurðsson.