Morgunblaðið - 11.02.2020, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. FEBRÚAR 2020
✝ Jón Reynirfæddist í
Reykjavík 19.6.
1931. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 25.
janúar 2020.
Foreldrar hans
voru Magnús Jóns-
son, f. 18.2. 1893 á
Litlu-Heiði í Mýr-
dal, d. 8.4. 1971, og
Halldóra Ásmunds-
dóttir, f. 8.4. 1896 á Hnappavöll-
um í Öræfum, d. 26.4. 1993.
Systkini Jóns Reynis voru Sóley,
f. 28.11. 1920, d. 4.12. 1920; Ás-
geir Þórarinn, f. 26.11. 1921, d.
10.9. 1976; og Karl, f. 25.9. 1924,
d. 24.2. 1998.
Jón Reynir kvæntist 11.6.
1955 Guðrúnu Sigríði Björns-
dóttur, f. 30.7. 1930 á Auðkúlu,
A-Hún. Foreldrar hennar: sr.
Björn Stefánsson prófastur á
Auðkúlu, f. 13.3. 1881, d. 9.11.
1958, og Valgerður Jóhanns-
dóttir, f. 26.4. 1902, d. 29.3.
1980. Guðrún lést 24.1. 2009. Af-
komendur Jóns Reynis og Guð-
rúnar eru: 1) Magnús Reynir
ljósmyndari, f. 22.10. 1956,
kvæntur Bjarnveigu Sigríði
Guðjónsdóttur verkefnisstjóra
MPM, f. 25.11. 1966. Börn
þeirra: Vala Rún, f. 27.11. 1996,
Iowa St. Univ. 1956-58. Starfaði
hjá búv.d. SÍS 1958-69. For-
stöðum. við gæðaeftirlit og
framl. hjá Coldwater Seafood
USA 1969-70. Tæknilegur fram-
kv.stj. Síldarverksmiðju ríkisins
frá 1970 og framkvæmdastjóri
1971-93. Forstjóri SR-mjöls hf.
frá stofnun 1993 til 2000. Fram-
kvæmdastjóri Félags íslenskra
fiskmjölsframleiðenda í hálfu
starfi 2000-2006. Jón Reynir
starfaði í ýmsum nefndum um
sláturhúsmál á vegum SÍS,
framleiðsluráðs og framleiðni-
sjóðs landbúnaðarins. Í stjórn
efnaverkfr.d. VFÍ 1962 og í
stjórn stéttarfél. verkfr. 1967-
69. Í verðlagsr. sjávarútv. 1971.
Í stjórn verðjöfn.sjóðs fiskiðn-
aðarins 1977-1990. Í stjórn lag-
metisiðjunnar Siglósíldar 1973-
80. Í stjórn Félags ísl. fiskmjöls-
framl. 1977 og formaður stjórn-
ar 1977-86 og aftur frá 1996. Í
ráðgj.nefnd Rannsóknast. fisk-
iðnaðarins frá 1978 og í stjórn
1990-94. Í stjórn og ýmsum
nefndum alþjóðasamt. fiskmjöls-
framl. IAFFM, nú IFOMA, frá
1973 og síðan forseti samtak-
anna 1982-84. Talsmaður fisk-
vinnslu innan VFÍ frá 1991. Fé-
lagi í Rotary
Reykjavík-Austurbær frá 1971
og forseti 1995-96. Aðalræð-
ismaður (Hon. Consul-General)
fyrir Suður-Afríku á Íslandi frá
1980.
Útför Jóns Reynis fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 11.
febrúar 2020, og hefst klukkan
13.
í samb. með Hrafn-
keli Ásgeirssyni, f.
6.5. 1993. Davíð
Steinn, f. 10.10.
2005. Magnús átti
með Maríu Jóns-
dóttur, f. 9.8. 1966,
Jón Reyni, f. 2.5.
1990, í sambúð með
Aldísi Ernu Páls-
dóttur, f. 14.4.
1992. 2) Birna
Gerður ljósmóðir, f.
16.10. 1958, gift Guðlaugi Gísla-
syni, f. 11.2. 1956. Dætur þeirra:
Guðrún Birna, f. 10.9. 1981, gift
Pétri Ragnarssyni, f. 15.5. 1978,
og Katrín, f. 5.6. 1982, gift Ólafi
Gunnari Long f. 19.6. 1982. 3)
Sigrún Dóra kennari, f. 22.7.
1966, gift Jóhanni Gunnari Stef-
ánssyni byggingaiðnfr., f. 21.4.
1964. Börn þeirra: Stefán Gunn-
ar, f. 21.12. 1990, í samb. með
Sigríði Katrínu Stefánsdóttur, f.
29.12. 1992. Birna Sísí, f. 4.5.
1998. Inga Rannveig, f. 20.12.
2000. Barnabarnabörnin eru sjö
talsins.
Jón Reynir lauk BS í efna-
verkfr. frá Rensselaer Polytech-
nic Inst. í BNA 1956. M.Sc. í
matvælaiðnfr. frá Iowa St. Univ.
1958. Lauk framh.námi á vegum
OECD við Cornell Univ. NY
1960. Jón Reynir kenndi við
Nei, er það Burns? Hvað segir
Burns í dag? Þannig hófust ótelj-
andi símtölin til mín frá pabba.
Svo var spjallað, spurt frétta og
hvort ég ætlaði ekki að koma við.
Ertu nokkuð á ferðinni?
Ég var alla tíð mikil pabba-
stelpa. Í mínum huga hafði hann
svör við öllu og lausn á flestu.
Hann tók mig gjarnan með þegar
hann var að fara eitthvað eða
gera. Ég skottaðist í kringum
hann og hann leyfði mér að
hjálpa sér og treysti mér fyrir
verkefnunum. Þegar hann
byggði húsið okkar í Grundar-
landi tók hann mig oft með sér.
Ég man sérstaklega vinnu við að
lakka loftklæðinguna og draga í
rafmagnið en pabbi var litblindur
og því gott að hafa aðstoð við að
greina litina á vírunum. Pabbi fór
í margar vinnuferðir oft á fjar-
lægar slóðir og má þar nefna
Nýja-Sjáland og Perú. Það var
mikil tilhlökkun að fá hann heim
því í hverri ferð keypti hann nýja
þjóðbúningadúkku í safnið mitt.
Ég var ung þegar ég gifti mig
og flutti að heiman. Um helgar
kom pabbi gjarnan við í kaffi á
Urðarstíginn eftir sundferð.
Sjálfur ólst hann upp á Njarðar-
götunni og fannst gaman að
koma í gamla hverfið sitt. Hann
fylgdist vel með því sem við vor-
um að gera, sýndi því áhuga og
gaf ráð og lagði til aðstoð þegar
þess þurfti. Afastelpurnar Guð-
rún og Katrín fögnuðu honum
einlæglega því það var gott að
vera hjá honum og með honum.
Þau ár sem við vorum í Eþíópíu
hélt hann alltaf góðu sambandi
og þótti sérstaklega skemmtilegt
að kaupa tæki og tól sem kæmu
sér vel fyrir okkur á frumstæðum
stöðum því pabbi var mikill
græjukarl. Hann var handlaginn
og vildi helst ekki þurfa að kaupa
sér hjálp því flest gat hann gert
sjálfur.
Það var gott og áreynslulaust
að koma til þeirra mömmu hvort
sem var í Grundarlandið eða
Þorragötu. Oftar en ekki var
pabbi í skúrnum að smíða og
prófa nýtt tól og var spenntur að
sýna hvað hann væri að gera.
Eftir að hann hætti að vinna hafði
hann meiri tíma til að sinna þess-
um áhugamálum. Árlega fóru
þau mamma til Flórída og fór
hann þá gjarnan í græjubúðir og
kom oftast heim með eitthvað
nýtt.
Það var honum þungbært að
missa mömmu fyrir 11 árum því
honum leið ekki vel að vera ein-
um. Hann gladdist yfir öllum
heimsóknum, bauð gjarnan í mat
enda góður kokkur, best þótti
honum góðar vel kryddaðar
steikur og gamaldags íslenskur
matur og þar var súrmatur í
uppáhaldi. Hann kom oft í heim-
sókn í Kjósina, setti geisladisk í
spilarann í bílnum, ameríska
sveitatónlist eða Baggalút, kom
við í bakaríi og keyrði af stað. Við
drukkum saman kaffi og pabbi
tók út verkin, gaf ráð og gladdist
yfir hverjum áfanga.
Undanfarin ár fór heilsunni að
hraka. Hugurinn og viljinn til að
bjarga sér var þó alltaf til staðar.
Hann hélt húmornum til síðasta
dags, kvartaði aldrei og var
þakklátur fyrir þá umönnun sem
hann fékk.
Pabba leið best með fólkið sitt
í kringum sig, því fleiri því betra.
Það var okkur systrunum og fjöl-
skyldum okkar dýrmætt að geta
verið hjá honum þegar hann
kvaddi. Þannig vildi hann hafa
það. Nú er pabbi hættur að
hringja. Pabbastelpan kveður
með þakklæti og biður Guð að
blessa góðar minningar.
Birna Gerður Jónsdóttir.
Ég sit í stofunni í sumarbústað
okkar hjóna í Kjósinni og horfi út
um gluggann. Allt er þakið snjó,
Skálafellið skjannahvítt. Ég
heyri kyrrlátan niðinn í laxánni
fyrir neðan húsið. Þar hafði
tengdapabbi oft rennt fyrir lax á
yngri árum og hafði hann gaman
af því að fylgjast með laxveiði-
mönnum þegar hann kom í heim-
sókn til okkar. Hann sýndi bygg-
ingarframkvæmdum okkar
mikinn áhuga og hafði iðulega
eitthvað til málanna að leggja.
Ekki þótti honum verra að fá
kaffi og eitthvað gott. Jóni leið
vel að komast út úr bænum og
það var alltaf gaman að fá hann í
heimsókn. Hann samgladdist
okkur sérstaklega þegar við
fengum hitaveitu í húsið og vor-
um búin að koma fyrir heitum
potti. Því miður entist honum
ekki heilsan til að prófa pottinn
en Jóni leið einstaklega vel í heitu
vatni og fór daglega í sund í mörg
ár.
Ég kynntist tengdaforeldrum
mínum fyrir rúmlega 40 árum
þegar við Birna fórum að vera
saman og er því samfylgdin orðin
löng. Þá bjuggu þau hjónin í
Grundarlandi í Fossvogi. Man ég
vel hlýjar og góðar móttökur og
leið mér strax vel á þeirra heim-
ili. Jón tengdapabbi hafði byggt
húsið að mestu sjálfur enda ein-
staklega laghentur. Skipti þá
engu hvort það voru smíðar,
pípulagnir eða rafmagnsvinna,
allt gerði hann sjálfur. Heimilið í
Grundarlandi var mjög fallegt og
garðurinn ekki síðri, með gos-
brunni, skrautblómum og trjá-
gróðri. Í litlu gróðurhúsi voru
ræktaðir tómatar og paprika.
Kartöflugarðurinn tók sitt pláss
og var gaman að vera með í að
sjá uppskeruna og taka upp.
Okkur leið alltaf vel í Grundar-
landi en þegar við fjölskyldan
komum til baka eftir nokkurra
ára dvöl í Eþíópíu höfðu þau selt
húsið og komið sér fyrir í fallegri
íbúð á Þorragötu. Á sama tíma
festu þau kaup á sumarbústað í
Úthlíð sem þau nefndu Móakot.
Þar áttum við góðar stundir sam-
an í alls kyns framkvæmdum.
Tengdamamma lést fyrir 11 ár-
um eftir erfið veikindi. Söknuð-
urinn var mikill hjá okkur öllum,
ekki síst tengdapabba. Hann
eyddi mörgum stundum á smíða-
verkstæði sínu sem hann hafði
komið fyrir í bílskúrnum á
Þorragötu og kallaði „Þorra
þreytta“. Þar var margt fallegt
og gagnlegt smíðað, jólagjafir
handa börnum og barnabörnum
og bekkir, skápar og hillur fyrir
Móakot. Það var gott að vera ná-
lægt Jóni og var gaman að taka
þátt í þessari vinnu með honum.
Hægt og rólega fór að halla und-
an fæti og framleiðslan á Þorra
þreytta hætti þótt hugur Jóns
stefndi alltaf að því að smíða
meira.
Ég átti margar ánægjustundir
með Jóni á Þorragötu yfir kaffi-
bolla og spjalli. Tengdapabbi var
einstaklega ljúfur maður með
skemmtilegan húmor og alltaf
stutt í brosið, allt fram á síðasta
dag, en hann kvaddi að kvöldi 25.
janúar sl. Síðustu mánuði dvaldi
hann á hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ og eru starfsfólki
heimilisins færðar kærar þakkir
fyrir góða umönnun.
Ég er Guði þakklátur fyrir
langa og góða samfylgd með Jóni
tengdapabba. Ég er þakklátur
fyrir allt sem hann var mér og
fjölskyldu minni. Ég geymi í
hjarta mínu dýrmætar minning-
ar. „Guð er oss hæli og styrkur,
örugg hjálp í nauðum.“ (Sálm.
46,2.)
Guðlaugur Gíslason.
Jón Reynir tengdafaðir minn
reyndist mér frá fyrstu stundu
afskaplega vel. Hann var með af-
brigðum geðgóður maður og með
einstaklega góða nærveru. Við
náðum vel saman. Hann var vel
gefinn, úrræðagóður, rökhygg-
inn og vel gerður maður að öllu
leyti.
Á þeim tíma sem við Diddú
vorum að kynnast var ég að
byggja mína fyrstu eign í Graf-
arvogi. Þessu hafði JR gaman af
og kom oft við hjá mér að kíkja og
sjá hvernig gekk, hvernig ég
gerði hlutina og leggja inn góð
ráð og hugmyndir. Þegar svo
ljóst var að litla dóttir hans
myndi líklega flytja inn í þetta
hús með mér bættist heldur bet-
ur í áhugann. Ég man sérstak-
lega eftir því að ég hafði verið að
ræða við hann um útfærslu á
sturtubotni og sturtuhurð í nýja
húsið en ég þyrfti líklega að bíða
með þetta eitthvað þar til ég ætti
pening. Gera þetta í einhverjum
áföngum. Einn eftirmiðdaginn
mætti JR með sturtubotn ásamt
tengistykkjum, klefa og blöndun-
artæki og eyddi löngum stundum
í að dunda sér við ýmis ráðgjafa-
störf á meðan ég smíðaði. Ekki er
ólíklegt að Guðrún Sigríður hafi
komið að þeirri ákvörðun líka. Ég
hef í gegnum tíðina mikið lært af
honum og tileinkað mér. Meir en
ég gerði mér grein fyrir uns ég
settist niður og íhugaði okkar
lífshlaup saman. Það er óhemj-
umargt sem þar kemur upp í
hugann.
Hann hafði gaman af fram-
kvæmdum og stússi, var alltaf að.
Hann var mikill hagleikssmiður
og bjó frekar til hluti en að kaupa
þá ef mögulegt var. Að fara auð-
veldustu eða fljótlegustu leiðina
að einhverju verkefni var ekki
endilega hans ær og kýr. Hann
vildi hafa gaman af þeim verk-
efnum sem fyrir lágu. Hann íhug-
aði og forhannaði, leitaði til sér-
fræðinga og spáði í hlutina uns
hann lét til skarar skríða. JR
eyddi ómældum tíma við smíðar í
skúrnum á Þorragötu og þaðan
komu t.d. jólagjafir til fjölskyld-
unnar í mörg ár. Made by JR.
Ósjaldan fórum við saman í Móa-
kot í Úthlíð til að útfæra og smíða
nýjar pípulagnir, ofnalagnir, for-
hitarakerfi, setja upp hina ýmsu
muni sem hann hafði smíðað eða
flutt inn frá Ameríku. Stækka
bústaðinn. Byggja hitakompu og
bíslag. Smíða nýtt rúm innfellt í
vegg. Svo ekki sé minnst á allar
græjurnar. Allir sniðugu hlutirn-
ir sem hann hafði komið sér upp í
eldhúsinu. Öll verkfærin og vél-
arnar sem hann átti til smíða á
öllu mögulegu.
Jón Reynir var í mínum huga
góður maður sem sinnti sínu fólki
vel. Hann kom vel fram við mig
og allt mitt fólk alla tíð. Davíð
sonur minn sem var einungis 5
ára þegar við Diddú kynntumst
leit ávallt á JR sem afa enda hon-
um góður alla tíð. Hann var dáð-
ur af öllum barnabörnunum sem
fannst alltaf gaman að koma til
afa. Ég hef ávallt borið ómælda
virðingu fyrir þessum kæra
tengdaföður mínum sem nú er
fallinn frá og ég mun bera minn-
ingu hans í hjarta mér alla mína
ævi. Ég er afskaplega þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
honum og ganga honum við hlið í
rúmlega 30 ár. Hann er búinn að
skila miklu og góðu dagsverki
hér á jörð og nú mun Hinn hæsti
höfuðsmiður leiða hann áfram
veginn með Guðrúnu sér við hlið.
Minningin lifir.
Jóhann Gunnar Stefánsson.
Elsku afi okkar lést í faðmi
fjölskyldunnar á laugardegi eftir
bóndadag. Amma Guðrún lést
einnig á þeim degi fyrir 11 árum.
Afi var orðinn þreyttur, sérstak-
lega eftir að hann hætti að geta
keyrt og smíðað. Hann var því
sennilega feginn hvíldinni og var
afar friðsæll þegar hann fékk að
fara.
Afi hafði einstaka nærveru. Til
hans var alltaf hægt að koma til
að gera allt sem manni datt í hug
hvort sem það var að spjalla,
glápa á sjónvarp, leggja sig, bíl-
túr eða pítsu-chill. Afi var alltaf
til í allt. Hann var mikill húm-
oristi og var mikið hægt að hlæja
af og með honum.
Afi smíðaði jólagjafir fyrir öll
barnabörnin nokkur ár í röð með
nafni hvers og eins ritað á kop-
arplötu ásamt því að brenni-
merkja hlutina með upphafsstöf-
um sínum, JR, sem hann var svo
oft kenndur við. Hann var þol-
inmóður og lausnamiðaður og
alltaf til í eitthvert bras. Við mun-
um því sakna þess að geta ekki
leitað til hans í framtíðinni.
Afi var mikill sælkeri og bað
oft um eitthvert „slikkerí“ eins og
hann kallaði það þegar maður
kíkti í heimsókn. Eitt af fáum
orðum sem hundurinn okkar
Perla skildi var orðið „afi“ og hún
hoppaði og skoppaði þegar hún
vissi að hún væri á leið til afa af
því þar fékk hún alltaf eitthvað
gott í gogginn.
Við systur vorum duglegar að
heimsækja afa og plata hann í
alls konar sprell, hann hafði til
dæmis gaman af því að taka
myndir og af nýjustu tækni
snjallsíma þar sem hægt var að
taka stutt myndbönd. Afi var ein-
staklega yfirvegaður og rólegur
sem smitaði út frá sér og manni
leið alltaf vel í návist hans. Hann
var alltaf glaður að sjá mann og
brosti út að eyrum þegar hann
heilsaði og kvaddi, alveg fram á
síðasta dag.
Við minnumst afa með hlýju í
hjarta og erum þakklátar fyrir
allar þær stundir sem við áttum
með honum.
Birna Sísí og Inga Rannveig.
Mig langar að minnast frænda
míns Jóns Reynis Magnússonar
sem kvaddi þennan heim 25. jan-
úar síðastliðinn. Jón Reynir var
verkfræðingur og framkvæmda-
stjóri Síldarverksmiðja ríkisins
(SR Mjöls). Hann var giftur móð-
ursystur minni og voru ágæt
samskipti milli fjölskyldnanna.
Mér er minnisstætt hversu
skemmtilegan húmor Jón Reynir
hafði og jafnframt hversu yfir-
vegaður hann virtist alltaf vera.
Maður gæti sagt afslappaður.
Hann var fróður um mörg mál-
efni en sérstaklega var hann
tæknisinnaður, eins og menntun
hans bar vitni. Hann var með
fyrstu mönnum sem fengu sér
Macintosh-tölvu þegar Steve
Jobs setti hana á markað árið
1984-5 og bar það vott um mikla
framsýni þó að Jón Reynir hafi
ekki vitað hvað ætti að nota grip-
inn í á þeim árum frekar en aðrir
á þessum fyrstu árum einkatölv-
unnar.
Jón Reynir bauð mér með sér
á samkomu heimssamtaka fiski-
mjölsframleiðenda í New Or-
leans árið 2004 og þar sást vel
hversu mikils metinn hann var,
enda var hann sérlega fróður um
framleiðslu á fiskimjöli. Hann
átti marga vini í þessum hópi.
Jón Reynir var ræðismaður
Suður-Afríku á Íslandi. Eftir
stjórnarskipti þar ytra þegar
Nelson Mandela tók við völdum
var sendur hingað til lands sendi-
herra Suður-Afríku fyrir Norð-
urlöndin. Fól Jón Reynir mér það
verkefni að bjóða herra Happy í
golf. Varð úr að spilað var í
hrauninu í Hvaleyri og þótti
Happy þetta algerlega mögnuð
upplifun. Jón Reynir gerði þarna
sitt til að viðhalda góðu sambandi
milli landanna.
Ég mun ávallt geyma góðar
minningar um skemmtilegan
frænda sem kunni að lifa lífinu.
Ólafur Helgi Jónsson.
Jón Reynir kollegi minn var
einn af þessum fáguðu séntil-
mönnum sem ekki er of mikið af í
okkar heimi. Kurteis, hógvær og
þægilegur í umgengni.
Hann var ljúfur í allri viðkynn-
ingu og viðræðugóður. Fróður
um marga hluti og þekkti at-
vinnusögu þjóðarinnar betur en
margir aðrir. Hann var þéttur á
velli og þrekvaxinn, meðalhár
vexti og andlitsfríður og sléttur á
húð og dökkhærður.
Hann var félagi okkar í sund-
laugunum í Laugardal lengi og
ávallt birti frekar við kaffiborðið
eftir sundið þegar hann settist
hjá okkur.
Eftir hann hætti störfum við
verksmiðjurnar stofnsetti hann
óhagnaðardrifið trésmíðaverk-
stæði sem hann nefndi „Þorri
þreytti“ við Þorragötu vestur í
bæ við flugbrautina sem hann
sagði ekki trufla sig hið minnsta.
Hann bauð mér upp á að fá
áskrift að smíðisgrip einum sem
hann ráðgerði að smíða úr kjör-
viði, eftir teikningu úr Popular
Mechanics held ég, sem myndi
heita „sveitasælusess“, vandaður
rólubekkur sem hafði ruggnátt-
úru. Einhverjir fleiri gerðust
áskrifendur að svona væntanleg-
um kjörgripum og skólabróðir
Jóns, Gunnar D. Lárusson verk-
fræðingur, kom að hönnun leg-
uhlutanna sem voru nokkuð
vandasamir. Minn bekkur stend-
ur hér í Biskupstungum og er í
fullri notkun og vaggar ljúft á síð-
kvöldum þegar við hjónin horfum
á sólarlagið í vestrinu yfir Tungu-
fljótinu.
Jón átti sumarhús í Úthlíð og
vorum við pottfélagar boðnir
þangað í höfðinglegar móttökur
sem við var að búast af slíkum
höfðingja sem Jón Reynir var að
allri gerð.
Jón átti langan starfsferil að
baki sem opinber starfsmaður
hjá SR og svo líka síðar einka-
væddur. Allt fór honum vel úr
hendi og gott var að leita til hans
á þeim árum með ráð og dáð.
Við pottfélagar kveðjum góðan
vin og félaga þar sem Jón Reynir
Magnússon verkfræðingur var.
Halldór Jónsson.
Við Jón Reynir settumst sam-
an í 7 ára bekk H í Austurbæj-
arskólanum haustið 1938 og höf-
um frá þeim tíma verið fyrst
skólabræður og frá 12 ára aldri
jafnframt uppeldisbræður.
Barnaskólakennarinn var sá
ágæti Jón Þórðarson sem síðar
hefur verið mest nafngreindur
fyrir að vera faðir Megasar.
Skólastjórinn var Sigurður
Thorlacius, sem eignaðist mörg
börn sem gert hafa garðinn fræg-
an og meðal þeirra var sá lands-
þekkti Örnólfur, bekkjarbróðir
okkar. Við Reynir áttum því góða
lærifeður sem við alla tíð áttum
síðan gott og gagnlegt til að
rekja. Foreldrar okkar voru öll
Skaftfellingar og frá þeim feng-
um við erfðaefnin okkar. Við
ræddum aldrei um þau þar sem
þau voru okkur eðlileg og vöfðust
ekki fyrir okkur í starfi.
Reynir ólst upp við Njarðar-
götu en ég við Lindargötu. Við
áttum því enga samleið utan skól-
ans fyrr en foreldrar Reynis
keyptu hús við Lindargötuna.
Líklega vorum við þá í 12 ára
bekk. Húsið var handan við göt-
una frá okkar húsi og þar með
hófst okkar tími sem uppeldis-
bræður og jafnframt sem sálu-
félagar. Við urðum stúdentar úr
stærðfræðideild MR vorið 1951.
Segja má að við höfum allt frá
undirbúningsdeild barnaskólans
fyrir menntaskólasetu og til
stúdentsprófsins verið saman öll-
um stundum við leik, heimavinnu
fyrir skólann og í félagslífi utan
og innan skóla. Við unnum erf-
iðustu heimaverkefnin í húsi for-
eldra minna þar sem fengum að
sitja í stofunni án nokkurrar ut-
anaðkomandi truflunar. Ingi-
marsskólinn var við hliðina á
okkar húsi en hann hafði upphaf-
lega verið byggður fyrir franska
sjómenn og hét þá „Franski spít-
alinn“ og þar var ekki kennt á
sunnudögum frekar en í MR.
Þess vegna unnum við þar á
sunnudögum. Þá unnum við
stærðfræðiverkefnin og heima-
ritgerðir á íslensku, en ekki skrif-
uðum við samskonar ritgerðir,
Jón Reynir
Magnússon